Αρχαία Ελλάδα: Εκγύμναση και πολεμικές τέχνες

"Οσον αφορα την γυμναστικη θα πρεπει να την θεωρουμε επιστημη και καθολου κατωτερη τεχνη απο οποιαδηποτε αλλη."

ΦΙΛΟΣΤΡΑΤΟΣ.


Ενα απο τα σημαντικοτερα θεματα των αρχαιων Ελληνων ειναι η εκγυμναση του σωματος που ειχε σκοπο το αποτελεσμα της αρμονιας.Δεν χωρουσε για τον Ελληνα η μονοπλευρη αντιληψη μιας ανθρωπινης οντοτητας που ειναι μονο πνευματικη η΄μονο γυμνασμενη. Η αρμονικη συζευξη αυτων των δυο ηταν το επιθυμητο αποτελεσμα.

Η γυμναστικη ηταν για τους αρχαιους το κυριοτερο μεσω αγωγης των νεων και γι΄αυτο υπηρχαν παρα πολλα δημοσια γυμναστηρια.Εργο των παιδοτριβων και γυμναστων ηταν "καλους τε και ισχυρους ποιειν τους ανθρωπους τα σωματα."(Πλατων).


Ολοι οι γνωστοι φιλοσοφοι και πολιτικοι της αρχαιοτητας,ειχαν πολλες διακρισεις σε αγωνισματα παλης,πυγμαχιας και παγκρατιου.Οπως επισης ηταν κορυφαιοι πολεμιστες(με εξαιρεση καποιων λιγων οπως ο Διογενης που ως αναρχικος φιλοσοφος αδιαφορουσε για τα κοινα)με ανδραγαθηματα φοβερα οπως αυτο του Σωκρατη οταν ελαβε μέρος στη Μάχη της Ποτίδαιας (432 π.Χ.), όπου εσωσε από βεβαιο θάνατο τον Αλκιβιαδη μενωντας μονος και πολεμωντας με απαραμιλλο θαρρος. Τη "χάρη" αυτή ανταπέδωσε στο Σωκρατη ο Αλκιβιαδης στη Μάχη του Δηλίου (424 π.χ.)



ΠΑΓΚΡΑΤΙΟ

Το παγκράτιο ήταν το αγαπημένο άθλημα των αρχαίων φιλοσόφων γιατι αποτελουσε την μεσοτητα αναμεσα στην παλη και την πυγμαχια.Ο παγκρατιαστης ηταν ανωτερος στην πυγμαχια απο εναν παλαιστη και ανωτερος στην παλη απο εναν πυγμαχο.Ο Σωκρατης ανέφερε: "Οσοι δεν έχουν συνειδητοποιήσει τη σύνεση και την αρετή της ευγένειας της άθλησης, αλλά σπαταλούν άσκοπα το χρόνο τους σε συμπόσια και παρόμοιες καταστάσεις, βαίνουν προς την καταστροφή, εξαπατώντας τον εαυτό τους σε όλη τους τη ζωή. Χτυπιούνται μεταξύ τους σαν να είχαν σιδερένια κέρατα και όπλα κι αφανίζονται από την ίδια την απληστία τους".Ο μυθιστοριογράφος Απολλόδωρος αναφέρεται στον Ηρακλή που τσάκιζε τα πλευρά τών αντιπάλων του, υπόδειγμα "ηρωικό" για τους αθλητές « Ο Σωκράτης ήταν παγκρατιστής. Ο Πλάτων το ίδιο και παλαιστής. Μάλιστα, υπήρξε δύο φορές ισθμιονίκης και μία πυθιονίκης, με μία νίκη στο παγκράτιο και δύο στην πάλη. Τ’ όνομά του δεν ήταν Πλάτων. Επονομάσθηκε έτσι επειδή ήταν πλατύς, ευρύς στο στήθος. Ο βασιλιάς Φίλιππος της Μακεδονίας το διδάχθηκε και το έμαθε στον στρατό του. Η λέξη παγκράτιον είναι σύνθετη από τον παν και το κρατώ. Ο Δίας απεκαλείτο Ζευς Παγκράτης, δηλαδή Παντοδύναμος. Ηταν το πιο δημοφιλές άθλημα στη αρχαιότητα O ιστορικός Φιλόστρατος το χαρακτηρίζει ως “το εν Oλυμπία το κάλλιστον”.

Το παγκράτιο υπήρξε, αναμφισβήτητα το μεγαλοπρεπέστερο, θεαματικότερο και διακριτικότερο αγώνισμα στην Ολυμπία, κι αυτό διότι δεν είναι τυχαίο που το χαρακτηρίζει ως το κάλλιστον, ο Φιλόστρατος. Παγκράτιο, λέξη σύνθετη από το παν + κράτος = αυτός που εξουσιάζει, που έχει την απόλυτη δύναμη. Ζευς παγκρατής, ήταν η ιδιότητα που είχαν προσδώσει στον Δία οι Έλληνες καθώς αυτός εξουσίαζε τα πάντα! Αργότερα, οι χριστιανοί δίδουν τον χαρακτηρισμό αυτόν στον Θεό, Παντοκράτορα! Ουσιαστικά, θα μπορούσαμε να πούμε, σε αθλητικά πλαίσια, ότι το παγκράτιο αποτελεί «μάχη υποταγής», αγώνας όπου ο κάθε αθλητής προσπαθεί να υποτάξει τον αντίπαλο.Ο λεξικογράφος Σουίδας, αναφέρει για τον παγκρατιαστή: «..ταις χερσί και ποσί πυκτομαχούσι» δηλαδή αυτός που μάχεται κτυπώντας με τα χέρια και τα πόδια.

«Παγκρατής» είναι ο τα πάντα κρατών, σύμφωνα με τον σχολιαστή του Σοφοκλή. Ο σχολιαστής του Αισχύλου γράφει ότι ο Ζευς καλείται «παγκρατεύς», διότι επικρατεί, κυριεύει και βασιλεύει πάνω σε όλους. Την Αθηνά, ο Αριστοφάνης στις «Θεσμοφοριάδουσες» ;, την αποκαλεί «παγκρατές κόρα» (πανίσχυρη κόρη) του Δία «παγκρατές Ζευς». Για τον Ηρακλή λέγανε ότι «παγκρατές ήτορ έχων», ότι έχει πανίσχυρη καρδιά!


Ας δούμε όμως τι λένε οι αρχαίοι για το άθλημα του παγκρατίου.

Ο Αριστοτέλης, στην ρητορική του αναφέρει: «ο θλίβειν και κατέχειν δυνάμενος παλαιστικός, ο δε ως αι τηι πληγήι πυκτικός, ο δ’ αμφότεροις παγκρατιαστικός» (παλαιστής είναι αυτός που μπορεί να αρπάζει και να περισφίγγει τον άλλον, πυγμάχος είναι αυτός που καταφέρει πληγές με κτυπήματα, ενώ αυτός που αγωνίζεται και με τους δύο τρόπους είναι παγκρατιαστής).

Ο σχολιαστής στον Πλάτωνα μας δίνει τον ορισμό: «..εστί Δε τούτο αγών της εξ ατελούς πάλης και ατελούς πυγμής συγκείμενος» (Πολιτ. 386 )

Ο Πλούταρχος: « ότι γαρ μέμικται το Παγκράτιον εκ τε πυγμής και πάλης»

Κατά τον Φιλόστρατο η πάλη, η πυγμή και το παγκράτιο μπήκαν στους Ολυμπιακούς αγώνες για πολεμική χρησιμότητα αφού κατά τον συγγραφέα, στο Μαραθώνα και στις Θερμοπύλες:
«κλασθέντων αυτοίς ξιφών τε και δοράτων, πολλά ταις χερσί γυμνάς έπραξαν .... πάλη και παγκράτιο ως ες το πρόσφορον το πολέμω εύρηται...» (Γυμν.11 )

Ο Πλούταρχος το επιβεβαιώνει: «ταύτα μη τα πάντα μιμήματα δοκεί και γυμνάσματα των πολεμικών είναι» (Ηθικά 639Ε)

Ο Φιλόστρατος επίσης, καταδεικνύοντας το καλύτερο αγώνισμα στην Ολυμπία λεει χαρακτηριστικά: «εις αυτά ήκεις Ολυμπία και των εν Ολυμπίαι το κάλλιστον τουτι γαρ δη ανδρών το Παγκράτιον» (Εικόνες Β΄1)

Στην αρχαία Ελλάδα, πίστευαν ότι όλα τα αθλήματα γεννήθηκαν από κάποιον θεό. Για το Παγκράτιο, πίστευαν ότι το εφεύρε ο ήρωας Θησέας, ο οποίος νίκησε τον Μινώταυρο με τέχνασμα Παγκρατίου (Πλούταρχος). Ο σχολιαστής του Πινδάρου αναφέρει: «...ο Θησεύς ο Αθηναίος ... ηνίκα γαρ εν τω Λαβυρίνθω εξησθένει προς την ισχύν του Μινωταύρου, παγκρατίω αυτόν διαπαλαίων περιγέγονεν, ου γαρ είχε μάχαιραν...»

Κατά τον Παυσανία το επινόησε ο ήρωας - ημίθεος Ηρακλής.

Στον σχολιαστή του Πίνδαρου (Νεμ.3,27) αναφέρεται ότι σύμφωνα με τον Αριστοτέλη το αγώνισμα του παγκρατίου έγινε «έντεχνο», από παλαιότερη μορφή που είχε, και διαμορφωτής αυτού θεωρείται ο Λεύκαρος ο Ακαρνάνας!

«...ο Δε Λεύκαρον φησι τον Ακαρνάνα πρώτον έντεχνον το παγκράτιον ποιήσαι». Αριστοτέλης
"Οι παγκρατιαστας επρεπε να διδασκονται τα πιο δυσκολα γυμνασματα και φυσικα να αντεχουν εις τους πονους και να μην λαμβανουν υποψιν των τας πληγας εκ των χτυπηματων,δια να εχουν ετσι την δυνατοτητα να ανταποκρινονται εις πασης φυσεως δυσκολιες"ΛΟΥΚΙΑΝΟΣ

"Γνωριζω παλαιστας και παγκρατιαστας που συχνα επιδιωκουν εκτος απο αγαπην δια την τιμην και ζηλον δια την νικην μεχρι του σημειου θανατου,οταν τα σωματα τους εχουν παραδωσει καθε δυναμη και συνεχιζουν να αναπνεουν και να εφαρμοζουν λαβες πνιγμου μονο με το πνευμα τους,ενα πνευμα το οποιο εχουν εθισει να περιφρονει τον φοβο με καθε δυνατοτητα..αναμεσα εις αυτους τους αγωνιστας ο θανατος δια την αποκτηση ενος κλαδου ελιας η' σελινου ειναι ενδοξος και μεγαλοπρεπος." ΦΙΛΩΝ Ο ΙΟΥΔΑΙΟΣ

Εκείνο που ενθουσίαζε τους θεατές, ήταν ο συνδυασμός του τρίπτυχου: φυσική ικανότητα, πνευματική διαύγεια και ηθική τελειότητα. Τα αγωνίσματα της πάλης και της πυγμής έφτασαν στο σημείο να περιορίζουν σημαντικά τις κινήσεις των αγωνιζομένων με αποτέλεσμα να καταπνίγουν την ολοκλήρωση του θεάματος που περίμεναν και απαιτούσαν οι θεατές αλλά και που επιζητούσαν οι αθλητές. Το παγκράτιο αντίθετα έφτανε σε αυτή την ολοκλήρωση του θεάματος, με την ελευθερία που παρείχε στους αγωνιζομένους, οι οποίοι, αν και επιχειρούσαν επικίνδυνες λαβές και κτυπήματα, εν τούτοις ποτέ δεν είχαν ως στόχο την εξόντωση του ανταγωνιστή, όπως αρκετές φορές συμβαίνει και σήμερα σε παρόμοιους επαγγελματικούς - επίλεκτους αγώνες που θυμίζουν περισσότερο Ρωμαϊκή αρένα παρά πεδίο δόξης και ευγενούς άμιλλας.

Το να φτάσει όμως ένας αθλητής, στο σημείο να δέχεται χτυπήματα και λαβές σκληρά και επικίνδυνα, χωρίς να δημιουργείται μέσα του η επιθυμία να εξοντώσει αυτόν που του τα επιφέρει, χρειάζεται τεράστια ψυχική προετοιμασία. Και αυτή ακριβώς, επιτυγχάνονταν στις παλαίστρες, στους χώρους δηλαδή εκείνους που κυριαρχούσε πρώτα η φιλοσοφική διδασκαλία και έπειτα οι αγώνες.

Στην παλαίστρα, κάθε κτύπημα παγκρατιαστή στον ανταγωνιστή του, είναι και ένα σφυρηλάτημα στην ψυχική αντοχή, στο σθένος, στην υπομονή, στην εγκαρτέρηση, στην αυτοπεποίθηση, στην αυτοσυγκράτηση, στην αυτοκυριαρχία. Κάθε λαβή υποταγής, είναι και ένα μάθημα για τον εγωισμό του, για τα όρια του που οδηγεί στην αυτογνωσία. Η μεγάλη δύναμη, τότε μόνο αποβαίνει ωφέλιμη, όταν διατίθεται για αγαθές, ανθρωπιστικές και πατριωτικές πράξεις. Και οι παγκρατιαστές, αυτήν ακριβώς την διδασκαλία την είχαν ως ευαγγέλιο, ως αρχή, ως άπαν! Γι αυτό το παγκράτιο δεν ήταν μόνο ένα απλό θεαματικό αγώνισμα. Ήταν μια ολοκληρωμένη φιλοσοφική θεώρηση της ίδιας της ζωής με τους κανόνες της, τους οποίους ο παγκρατιαστής, πρέπει να σέβεται και να αγωνίζεται για την επικράτηση τους. Κι αυτή ακριβώς ήταν η φιλοσοφία που ήταν και το ουσιαστικό πνεύμα της Ολυμπιακής Ιδέας, η οποία ξεσήκωνε τα πλήθη απο ενθουσιασμό και είναι αυτή που με τόση γλαφυρότητα έχουν αποδώσει ιστορικοί και συγγραφείς, όπως με την περίπτωση του Αρριχίων του Φυγαλέα, 2 φορές Ολυμπιονίκη στο παγκράτιο, ο οποίος στην τρίτη Ολυμπιάδα το 564 π.Χ. υπακούοντας στην προτροπή του προπονητή του Εριξία «ως καλόν εντάφιον τον εν Ολυμπία μην απηπείν» έφτασε στο σημείο «και νεκρός εστέφθη». Όσον αφορά τα τεχνάσματα που εφαρμόζονταν στο παγκράτιο και ήταν τόσα «ων ουκ έστιν αριθμός» ήταν εκείνα που προσέδιδαν την ιδιαίτερη αίγλη, επιβεβαιώνοντας την ελευθερία του αθλήματος, αλλά και εκείνα που οι θεατές, περίμεναν κάθε φορά με αδημονία και ιδιαίτερο ενδιαφέρον να δουν πρωτοεμφανιζόμενα για να θαυμάσουν και να επευφημήσουν. Να πούμε ότι σχολές παγκρατίου που απέκτησαν μεγάλη φήμη, ήταν αυτές των Αθηνών, της Ρόδου, της Αίγινας, των Θηβών, των Συρακουσών και της Αλεξάνδρειας. Τέλος ας τονιστεί και το γεγονός ότι τον Ολυμπιονίκη παγκρατιαστή οι θεατές αποκαλούσαν «ισόθεο», η δε πόλη καταγωγής του γκρέμιζε ένα μέρος των τειχών της για να περάσει μέσα Αυτός.

ΠΥΓΜΑΧΙΑ

Η πυγμαχία ήταν ένα από τα πιο αγαπημένα αθλήματα των αρχαίων Ελλήνων, που πρώτοι απ' ότι φαίνεται την καθιέρωσαν και που διεξαγόταν σε κάθε Ολυμπιακό αγώνα.Στα ομηρικά έπη συναντάται αγώνισμα το οποίο τελέσθηκε δίπλα στην πυρά του Πατρόκλου, όπου νίκησε ο υιός του Αλκίνοου ο Λαοδάμας . Έφορος και προστάτης της πυγμής ήταν ο Απόλλων. Για τον λόγο αυτόν και ο Αχιλλεύς καλεί τους Αχαιούς στο αγώνισμα αυτό, ώστε να φανεί σε ποιόν ο Απόλλων θα δώσει καρτερία, και επιμονή. Αυτό διότι ο Απόλλων φόνευσε τον Φορβάντα στην πυγμή, ο οποίος άριστος πύκτης φόνευε τους αντιπάλους του, μέχρι τη στιγμή κατά την οποία θέλησε να προκαλέσει ακόμη και τους Θεούς των οποίων την εκπροσώπηση ανέλαβε ο Απόλλων.

Εφευρέτης της πυγμής από τους Έλληνες θεωρείτο ο Πολυδεύκης(Διόσκουροι Πολυδεύκης.) Ο Φιλόστρατος την παρουσιάζει ως λακωνικό εύρημα, το οποίο μεταχειρίσθηκαν οι Λακεδαιμόνιοι για να συνηθίζουν τα χτυπήματα στο πρόσωπο, καθ' όσον στην αρχή δεν φορούσαν κράνη για να προφυλάσσονται. Ο Πλάτων αποδίδει την εφεύρεση του αγωνίσματος στον ομηρικό ήρωα Επειόν, γιο του Πανοπέως.Στον δε Aμυκο γιο του Ποσειδώνος και της Νύμφης Βυθινίδος έλεγαν ότι ανήκει η εφεύρεση των πυκτικών ιμάντων. Οι ιμάντες ήταν ταινίες δερμάτινες, οι οποίες καλούνταν στρόφια, τις οποίες έδεναν γύρω από το περικάρπιο, τον καρπό και μέχρι του πήχεως ενώ τα δάχτυλα αφήνονταν ελεύθερα. Aπό τους ομηρικούς χρόνους, όταν ο Ευρύαλος αφού φόρεσε το ζώμα, πήρε και ιμάντες για να περιδέσει τα χέρια του. Αργότερα, οι ιμάντες αυτοί, οι οποίοι καλούνταν μαλακότεροι ή μιλειχείς, κλήθηκαν οξείς διότι προστέθηκαν εξογκώματα εφ' όσον το χέρι οπλίζονταν.Τους εναγώνιους νόμους και διατάξεις της αρχαίας πυγμής όρισε ο Ονομαστός Σμυρναίος, ο οποίος νίκησε στην Ολυμπία στην 23ή ολυμπιάδα το 688 π.Χ. Λόγω του γεγονότος ότι οι εναγώνιοι νόμοι και διατάξεις δεν είχαν την πληρότητα της πάλης, δεν προστάτευαν τους αγωνιστές με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Έτσι παρατηρούνται πολλοί σοβαροί τραυματισμοί. Για τον λόγο αυτόν οι πύκτες φορούσαν τις καλούμενες αμφώτιδες για προστασία της κεφαλής.

ΠΑΛΗ

Η πάλη ηταν ένα αρχαίο ολυμπιακό άθλημα, στο οποίο δυο άνδρες πάλευαν και ο δυνατότερος στεφόταν νικητής. Οι αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν τον νικητή της πάλης, σπουδαιότερο όλων, αυτός είναι και ο λόγος που στο αρχαίο ολυμπιακό πένταθλο, ο τελικός νικητής ήταν ο νικητής του 5ου στη σειρά αγωνίσματος, της πάλης.Κατα τον Φιλοστρατο η πιο επιπονη προπονηση ηταν της παλης.Το παγκράτιο στην Αρχαία Ελλάδα ήταν μια μορφή πάλης.



ΓΥΜΝΑΣΤΙΚΗ

"Τι πρεπει λοιπον να πιστευουμε για την γυμναστικη? Τι αλλο απο το να την θεωρουμε επιστημη που προερχεται απο την συνθεση της παιδοτριβικης και ιατρικης? Σχετικα με την παιδοτριβικη εχει να κανει με την συστηματοποιηση γνωσεων πανω στην διαμορφωση του σωματος,ενω σχετικα με την ιατρικη αναφερομαι σε αρρωστιες και παθησεις που με γνωση και εξασκηση σωστης γυμναστικης-διατροφης μπορουν να αποφευχθουν.Συμφωνα με την παραδοση πρωτος ο Προμηθέας ασχοληθηκε με την γυμναστικη.Στην συνεχεια ο Ερμήςγυμνασε κι αλλους και ηταν ο πρωτος που δημιουργησε την παλαιστρα.Οι Λακεδαιμονιοι ηθελαν οι γυμναστες να γνωριζουν και πολεμικη τακτικη,διοτι θεωρουσαν ακομη και τους αγωνες πολεμικη εξασκηση.Ακομη και τον χορο,την πιο αμεριμνη εκδηλωση τον συσχετιζαν με πολεμο και χορευαν με τροπο σαν να παλευουν.Οι Λακεδαιμονιοι γυμναζονται με αυτον τον τροπο,οχι για χαρη αγωνων αλλα για αποκτηση ανθεκτικοτητας. "Φιλόστρατος, γυμναστικος

"Η γυμναστικη ειναι ανωτερη απο την ιατρικη διοτι ειναι προτιμοτερο να εχει κανεις υγεια,παρα να προσπαθει να την ανακτησει και επιφερει την αρμονια του φυσικου καλλους που δεν προερχεται απο επιπλαστες μεθοδους."Σωκρατης,Γοργιας 464 c



ΣΚΟΠΟΣ ΠΟΛΕΜΙΚΩΝ ΤΕΧΝΩΝ

Η κάθοδος του Θεού στον άνθρωπο γίνεται με την ενέργεια της δημιουργικής έκχυσης θεϊκής ενέργειας. Αντίθετα η άνοδος του ανθρώπου προς το Θεό επιτυγχάνεται με την λεγόμενη ηθική υπέρβαση, η οποία προϋποθέτει το στοιχείο του αγώνα.

Ο άνθρωπος χαρακτηρίζεται ως σωματικό, ψυχικό και πνευματικό ον. Όλα αυτά τα στοιχεία του, συμμετέχουν στον αγώνα της υπέρβασης: στους σωματικούς, ψυχικούς και πνευματικούς αγώνες αντίστοιχα.

Οι αρχαίοι Έλληνες ζώντας στο φυσικό περιβάλλον, κατανόησαν νωρίς το πνεύμα του αγώνα αυτού για την υπέρβαση. Είναι αξιοσημείωτο ότι ο αγώνας αυτός προϋποθέτει το "μόνος προς μόνον". Οι Ολυμπιακοί αγώνες υπηρέτησαν το πνεύμα αυτό καθώς το σώμα ήταν το μέσο της πράξης αυτής και η ολοκληρωμένη πνευματική υπέρβαση ο στόχος της. Ο αθλητής προσαρμόζοντας την έννοια της νίκης στο υλικό μέρος του αγώνα, άνοιγε τον νου για την πιο μεγάλη νίκη. Στην ένωση με το όντως ον. Το παράδειγμά του θα το μετέφεραν σε όλα τα επίπεδα, και θα το μιμούνταν οι επόμενοι.

Οι Χριστιανοί ως γνωστόν, εννοιοποίησαν τη φύση, δίνοντας Αρχή και Τέλος, Δημιουργό και Κρίση.

Ο Ιησούς Χριστός, ως ο Θεάνθρωπος, (Τέλειος Θεός και Τέλειος Άνθρωπος) είναι το αιώνιο ηθικό πρότυπο ανθρώπινης υπέρβασης, και θεϊκής ομοίωσης. Είναι ο αγώνας.

Ο Μέγα Αντώνιος, μας λέει στην φιλοκαλία "Οι εν Ολυμπίοις αγωνιζόμενοι, ουκ επί τη του ενός ή δευτέρου ή τρίτου νίκη στεφανούνται αλλ όταν πάντας τους αγωνιζομένους αυτοίς νικήσωσιν ούτω τοίνυν χρη, έκαστον θέλοντα υπό του Θεού σταφανωθήναι, γυμνάζειν την αυτού ψυχήν επί το σωφρονείν ου μόνον περί τα σωματικά, αλλά και περί κέρδη. Και αρπαγάς και φθόνον και περί τροφάς και κενάς δόξας και λοιδορίας και θανάτους και όσα τοιαύτα εστίν". Σημαντικό το απόσπασμα αυτό καθώς αποκαλύπτει, φωτίζει και τελειοποιεί τα πάντα.

Η Ασκητική επομένως ως κίνηση προέβαλε έναν και μόνο σκοπό. Την ομοίωση του ανθρώπου με το Θεό. Η πορεία είναι σαφής: ο άνθρωπος πιστεύει (οντολογική υπέρβαση), γνωρίζει (γνωσιολογική υπέρβαση), βιώνει (ηθική υπέρβαση). Πρόκειται για αγώνα ηθικής υπέρβασης, αλλιώς επιστροφής στον Ένα. Διαφαίνεται ξεκάθαρα ότι τέτοια τελείωση προϋποθέτει την εξομοίωση. Ο Μέγας Αντώνιος λέει πάλι:δε μας ενδιαφέρει ποιός θα βγει πρώτος ή δεύτερος ή τρίτος. Μας ενδιαφέρει ο σκοπός, η εκπλήρωση του καλού σκοπού. Έτσι, γίνονταν όμως και στους Ολυμπιακούς αγώνες. Όπως οι Άγιοι είναι Εν προ Ενός, έτσι και οι τερματίσαντες στους Ολυμπιακούς αγώνες είναι τελικά ισάξιοι. Το κριτήριο αυτό βέβαια διαχρονικά πέρασε και τονίστηκε στην Καινή Διαθήκη, όταν ο Ιωάννης απαίτησε από τον Κύριο την πρωτοκαθεδρία, εκείνος δυναμικά αντέτεινε ότι μπροστά στο Θεό δεν υπάρχει πρώτος ή έσχατος, αλλά όλοι είναι το ίδιο, θέση που κατά απόλυτο τρόπο υποστηρίχτηκε από τον Απόστολο Παύλο. Όπως οι αρχαίοι Έλληνες είχαν σταθερό σημείο αναφοράς την αρετή, έτσι οι Χριστιανοί έχουν την προσωποποιημένη αρετή, τον Ιησού Χριστό. Οι Λάκωνες δεν ελάμβαναν μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο άθλημα αυτό για να μην αλλοιώσουν το πολεμικό παγκράτιο, που ήταν χτύπημα και νεκρός. Ηταν πολεμική τέχνη.

Στο εργο "Ανάχαρσις "του Λουκιανου γινεται αντιληπτη με συγκλονιστικο τροπο η διαχρονικοτητα που κατεχει η κοσμοαντιληψη των Ελληνων.Εκτυλισσεται ενας διαλογος μεταξυ ενος σκυθη (ρωσος)βαρβαρου,τον Αναχαρση με τον Σολωνα με θεμα την απορια του στο για πιο λογο καποιος να ανταλλασει χτυπηματα και να χτυπαει.

Για τον Σόλων λοιπον και κατεπεκταση για ολους τους ελληνες,ο σκοπος της εξασκησης ειναι πρακτικος και ωφελιμος στα σωματα δινοντας τους ευρωστια και δυναμη.Δεν δινουν σημασια στα δωρα και τις αμοιβες,και αυτος ειναι ο λογος που η ανταμοιβη του νικητη ειναι η ελια.Ειναι ενα συμβολο για την διακριση του νικητη που θα του δωσει την δυνατοτητα της απολυτης δοξας να πολεμησει στην πρωτη γραμμη του πολεμου.(Σκευτητε την διαφορα με σημερα)Πρεπει για τους Ελληνες αν επιθυμεις την δοξα,να υποφερεις πολλους κοπους,οπως ο Ηρακλής,και να ερχεται ως καρπος αυτων.

Η ενασχοληση με τις πολεμικες τεχνες εχει ως αποτελεσμα την ανδρεια των αγωνιστων,τα καλλη των σωματων που εχουν θαυμασια ευρωστια και τεχνη εξαιρετικη,δυναμη ακαταμαχητη,τολμη,φιλοτιμια και ψυχικο σθενος ακατανικητο.

Για τους ελληνες για να γινει μια πολη ευδαιμων και οι πολιτες αριστοι,ειναι αναγκαια και χρησιμη η ενασχοληση με αυτα και η αναζητηση του κοπου.Διοτι δεν θεωρουσαν πολη τα οικοδομηματα και τις πολυκατοικιες,αλλα το συνολο των πολιτων που χρησιμοποιουσαν ολα αυτα απλα για διαμονη και ασφαλεια,οπως συμβαινει με την ψυχη που κατοικει στο σωμα.Οι πολιτες με την εξασκηση και εν καιρο ειρηνης θα ωφεληθουν διαγωντας εναρετο βιο και σε πολεμο θα ειναι ικανοι να διαφυλαξουν την ελευθερια τους.Γυμναζομενοι με σκοπο την σκληραγωγια,επωφελουμαστε να ειμαστε ανθεκτικοι σε ολες τις συνθηκες και να υπομενουμε τους κοπους.Να μη φοβομαστε τα χτυπηματα,ουτε να υποχωρουμε στον φοβο των πληγων.Οι πολιτες γινονται ορμητικοι στους κινδυνους και αφοβοι,γεματοι αυτοπεποιηθηση και συνχρονως ευρωστοι και δυνατοι.Επερχεται η συμμετρια διοτι το περιττο και αχρηστο μερος των σαρκων αποβαλλεται με τον ιδρωτα.Κατα αυτον τον τροπο και η υγεια διατηρηται και αργοτερα απο καθε αλλον ο ανθρωπος θα ασθενησει.

Ουτε νοσημα λοιπον,ουτε κοπος δυναται να καταλαβει ενα τετοιο σωμα που εχει αυξησει την δυναμη του απο την μεγαλη προπονηση.Εξασκουμενος στα επιπονοτερα και δυσκολοτερα ειναι ευκολωτερο να υπομενεις τα μικροτερα.

Με αυτον τον τροπο,οι πολιτες γινονται καλοι φυλακες της πολεως και της οικογενειας τους εξασφαλιζοντας την ελευθερια και την ανεξαρτησια που προσδιδει η δυναμη τους.Δεν ρεπουν σε τιποτα κακο,ουτε ενεκα της αργιας γινονται αυθαδεις αλλα συντελουν στην ευτυχια της κοινωνιας αφου ολοι επιδιωκουν τα καλυτερα.

Για τους Λακεδαιμονιους,χαρακτηριστικη ειναι η πληροφορια του Λουκιανου και του Αριστοτελη οτι η εκπαιδευση τους δεν εχει σχεση με των υπολοιπων καθως ειναι πολυ πιο σκληρη,με σκοπο να υποφερουν καθε δοκιμασια οι μελλοντες να σωζουν την πατριδα.Ο Ξενοφων μας πληροφορει πως οι ασκησεις των λακεδαιμονιων με πολλα βαρη και ασκησεις σε ολο το σωμα μεχρι και τον λαιμο,τους εκανε να ειναι οι ρωμαλεωτεροι ολων,και ειναι ο λογος που τους καθιστα επικρατεστερους σε ολη την Ελλαδα και που δεν χρειαζονται τειχη.

Οπως ακριβως οι φυσικοι φιλοσοφοι πιστευαν πως αν λειψει η διχονοια και ο πολεμος απο τον κοσμο,θα σταματησουν τα ουρανια σωματα και η καθολικη αρμονια αφου ετσι συντηρηται η συμπαντικη οικονομια,ετσι πρεπει να υπαρχει φιλοδοξια και φιλονικια που επιφερει την ευγενης αμιλλα αναμεσα στους πολιτες.Η αμοιβαια υποχωρηση χωρις αντιρρηση,αντισταση και μαχη δεν πρεπει να ονομαζεται ομονοια.

Αν αφαιρεσεις απο την ζωη των ανθρωπων την αγαπη για τη δοξα,τι αλλο αγαθο μας μενει αναρωτιεται ο Σολων.Περα απο αυτο,αν δεν κανεις τα παντα και οτι περναει απο το χερισου να θεσεις τον εαυτο σου ικανο να προασπιζει την ελευθερια του και να προστατευει την οικογενεια του και τα αγαπημενα του προσωπα γενικα,τοτε πως μπορεις να εχεις προσδοκοιες και απαιτησεις.?
Τα δικαιωματα απαιτουν δυναμη...



ΠΗΓΗ