Προπαγανδίζεται ως ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα του Βυζαντίου η δήθεν διάδοση του Ελληνικού Πολιτισμού στους Σλάβους χάρη στις ενέργειες δύο μοναχών, του Κυρίλλου και του Μεθοδίου, οι οποίοι επί πλέον τους έδωσαν το αλφάβητο.
Αλλά, εάν σκοπός των Βυζαντινών ήταν να μεταδώσουν τον Ελληνικό Πολιτισμό στους Σλάβους, θα τους έδιναν το ήδη υπάρχον Ελληνικό Αλφάβητο και θα τους μετέφραζαν αρχαία ελληνικά έργα (π.χ. τα Ομηρικά Έπη, τραγωδίες κ.λ.π.).
Ο σκοπός της ανθελληνικής πολιτικοθρησκευτικής βυζαντινής εξουσίας όμως δεν ήταν πολιτιστικός, αλλά ο εκχριστιανισμός των Σλάβων, για την επίτευξη του οποίου χρησιμοποίησαν διάφορα μέσα.
Ένα από αυτά ήταν η διάδοση της Αγίας Γραφής, προκειμένου δε να την πραγματοποιήσουν ευκολότερα επινόησαν ένα νέο, αυθαίρετο αλφάβητο, το λεγόμενο κυριλλικό.
Ο Κύριλλος (827-869) και ο Μεθόδιος (815-885) γεννήθηκαν στη Θεσσαλονίκη. Κύριες πηγές για τη ζωή τους αποτελούν τα -γραμμένα στα σλαβικά- έργα: "Ο Βίος του Κωνσταντίνου" και "Ο Βίος του Μεθοδίου" (Κωνσταντίνος ήταν το αρχικό όνομα του Κυρίλλου- σε Κύριλλο μετονομάστηκε λίγο προτού πεθάνει). Πατέρας τους ήταν ένας βυζαντινός αξιωματούχος αγνώστου εθνικότητας.
Υπάρχει διχογνωμία σχετικά με την καταγωγή τους. Ορισμένοι ιστορικοί εικάζουν ότι ήταν Έλληνες κι άλλοι ότι ήταν Σλάβοι (από την πλευρά της μητέρας τους.)
Για την ελληνική τους καταγωγή δεν υπάρχει άλλη ένδειξη, εκτός του ότι γεννήθηκαν στη Θεσσαλονίκη, στην οποία όμως τότε ζούσαν πολλές εθνότητες.
Προς την υπόθεση ότι, η καταγωγή τους ήταν σλαβική μας οδηγεί η άριστη γνώση των σλαβικών διαλέκτων που είχαν κι οι δύο, που εύκολα μπορεί να εξηγηθεί αν υποθέσουμε ότι, η σλαβική αποτελούσε τη μητρική τους γλώσσα.
Εκτός όμως από τη σλαβική, είχαν και τέλεια γνώση της Βίβλου και της εβραϊκής γλώσσας, αρκετά σύμβολα της οποίας χρησιμοποίησαν στο αλφάβητο που κατασκεύασαν.
Περισσότερο πιθανός φαίνεται ο ισχυρισμός λοιπόν ότι, ο Κύριλλος κι ο Μεθόδιος μπορεί να ήταν Σλάβοι (εβραϊκής ίσως καταγωγής) γεννηθέντες στη Θεσσαλονίκη, παρά Έλληνες.
Η φυλετική τους καταγωγή δεν έχει μεγάλη σημασία όμως, δεδομένου ότι, ήταν χριστιανοί, υπήκοοι, πιστοί κι ευσυνείδητοι υπάλληλοι του βυζαντινού κράτους κι ως τέτοιοι έδρασαν.
Οι δύο αδελφοί έχασαν νωρίς τον πατέρα τους, οπότε την κηδεμονία και την ανατροφή τους ανέλαβε κάποιος ονόματι Θεόκτιστος. Ο Κύριλλος πήγε για σπουδές στη μονή Πολυχρονίου στην Κωνσταντινούπολη, ενώ ο Μεθόδιος υπηρετούσε κατέχοντας διάφορα διοικητικά αξιώματα.
Το βυζαντινό κράτος τους ανέθεσε διάφορες πρεσβευτικές αποστολές, αλλά οι πολιτικές εξελίξεις στην Κωνσταντινούπολη κι η πολιτική δολοφονία του Θεόκτιστου έφεραν τους δύο αδελφούς σε δυσμένεια.
Έτσι κατέφυγαν ως μοναχοί σε μοναστήρι της Βιθυνίας. Μετά την εκλογή στον πατριαρχικό θρόνο του πατριάρχη Φώτιου επέστρεψαν στην Κωνσταντινούπολη και συνέχισαν τις αποστολές τους. Αργότερα ο Μεθόδιος έγινε ηγούμενος στη μονή Πολυχρονίου.
Η διεθνής συγκυρία στην Αν. Ευρώπη.
Μετά τη συνθήκη του Βερντέν (843), η Σαξονία, η Σουαβία και η Βαυαρία ανήκαν στο κράτος του Λουδοβίκου του Γερμανικού, που επέβαλε την επικυριαρχία του στους Σλάβους των γειτονικών περιοχών.
Ο ηγεμόνας των Σλάβων της Μεγάλης Μοραβίας (στη σημερινή Τσεχία), Ροστισλάβος, αφού επέκτεινε το κράτος τους ως τον Τισσό ποταμό έσπασε το 850 κάθε μορφή εξάρτησης από το φραγκικό κράτος.
Η δυναμική αντίδραση του Λουδοβίκου δεν άλλαξε την κατάσταση, γιατί στις πολεμικές συγκρούσεις με το Ροστισλάβο οι φράγκοι ηττήθηκαν. Η επέκταση των μοραβών ως τον Τισσό ποταμό τους έφερε σε γειτονία με τους Βουλγάρους.
Προκειμένου να εξουδετερώσει τον μοραβικό κίνδυνο, ο ηγεμόνας της Βουλγαρίας, Βόγορις, ήλθε σε συνεννοήσεις με τους φράγκους, οι οποίες κατέληξαν τελικά, το 863, σε συμμαχία.
Η συμμαχία των γειτόνων Βουλγάρων με το αντίπαλο φραγκικό κράτος αποτελούσε για τους μοραβούς ένα θανάσιμο κλοιό. Έτσι ο Ροστισλάβος, που ήταν ικανότατος πολιτικός, αναγκάσθηκε να αναζητήσει στη βυζαντινή αυτοκρατορία μια αντίρροπη δύναμη κι ένα στήριγμα.
Για το λόγο αυτό έστειλε πρεσβεία στην Κωνσταντινούπολη και ζήτησε την αποστολή βυζαντινών επισκόπων για να διδάξουν τη χριστιανική θρησκεία στη γλώσσα του λαού του.
Ο αυτοκράτορας Μιχαήλ Γ΄ και ο πατριάρχης Φώτιος διείδαν τα μεγάλα πολιτικά κι εκκλησιαστικά οφέλη που παρουσίαζε για το Βυζάντιο αυτή η πρόταση. Έδινε τη δυνατότητα στην αυτοκρατορία να επεκτείνει την επιρροή της σε λαούς της κεντρικής Ευρώπης και παράλληλα να ασκήσει πίεση στο βουλγαρικό κράτος, που βρισκόταν ανάμεσά τους.
Ο αυτοκράτορας ανέθεσε στον Κύριλλο και στο Μεθόδιο την αποστολή του εκχριστιανισμού της Μοραβίας. Προτού αναχωρήσουν, ο Κύριλλος δημιούργησε ένα νέο αλφάβητο, στο οποίο μετέφρασε με τη βοήθεια του αδελφού του την Αγία Γραφή και διάφορα άλλα χριστιανικού περιεχομένου βιβλία.
Οι βυζαντινοί ιεραπόστολοι έγιναν δεκτοί με μεγάλες τιμές από τον ηγεμόνα Ραστισλάβο (863). Φυσικά, ο εκχριστιανισμός του λαού δεν έγινε αμέσως. Χρειάσθηκαν πολλά χρόνια. Πρώτα εκχριστιανίσθηκαν οι φεουδάρχες, που είχαν άμεσο συμφέρον από τη θρησκευτική αλλαγή, ενώ οι αγροτικές μάζες επειδή συνέχιζαν να επιμένουν στην παλαιά πολυθεϊστική τους λατρεία επέστησαν -τις συνήθεις χριστιανικές πρακτικές επιβολής- διώξεις και βίαια βαπτίσματα.
Μετά το θάνατο του Κυρίλλου, ο Μεθόδιος ανακηρύχτηκε αρχιεπίσκοπος με δικαιοδοσία που εκτεινόταν στη Μοραβία και στην Παννονία και συνέχισε την αποστολή του.
Μετά την υλοποίηση της βυζαντινο-μοραβικής συμμαχίας, στη δύσκολη θέση που είχε περιέλθει ο Ραστισλάβος περιέπεσε τώρα ο ηγεμόνας των Βουλγάρων, Βόγορις, που αναγκάσθηκε με τη σειρά του να δεχθεί το χριστιανισμό, προκειμένου να εξασφαλίσει την εύνοια του Βυζαντίου. Τον εκχριστιανισμό των Βουλγάρων ανέλαβαν μαθητές των δύο αδελφών.
Ούτε ένα ελληνικό έργο.
Ποτέ οι δύο μοναχοί δεν μετέφρασαν κάτι στα σλαβικά από την Αρχαία Ελληνική Γραμματεία. Αν ήταν φορείς του Ελληνικού Πολιτισμού -όπως προπαγανδίζεται- τον οποίο ήθελαν να μεταδώσουν στους Σλάβους, θα μπορούσαν να μετέφραζαν Πλάτωνα ή Αριστοτέλη για παράδειγμα, ώστε να τους μυήσουν στην Ελληνική Φιλοσοφία.
Η χριστιανική προπαγάνδα υποστηρίζει, πως στα μοναστήρια διασώθηκαν δήθεν τα αρχαία μας κείμενα, λόγω της αγάπης των μοναχών για αυτά. Αφού λοιπόν οι μοναχοί είχαν πρόσβαση σε αρχαία Ελληνικά κείμενα, τα οποία επί πλέον -δήθεν- αγαπούσαν κι αφού είχαν αποστολή να διαδώσουν στους Σλάβους τον Ελληνικό Πολιτισμό, γιατί δεν τους μετέφρασαν ούτε ένα Ελληνικό κείμενο;
Όλα τα έργα που μετέφρασαν στα σλαυικά οι Κύριλλος και Μεθόδιος ήταν χριστιανικά, όπως: oλόκληρη η Αγία Γραφή- το "Βυζαντινό Ευαγγελιστάριο" που περιλάμβανε τις προοριζόμενες για λειτουργική χρήση περικοπές των Ευαγγελίων- το "Ωρολόγιον" με όλη την ακολουθία και συναξάρια- το βιβλίο: "Ο λόγος περί αληθούς πίστεως"- το "Εγκώμιον" στον 'Αγιο Γρηγόριο το Θεολόγο- τον "Κανόνα" προς τιμήν του Αγίου Δημητρίου- την "Αγίων ανδρών Βίβλο" με αποφθέγματα των Πατέρων της Εκκλησίας- το "Νομοκανόνα" του Ιωάννου του Σχολαστικού.
Όσον αφορά στο αλφάβητο (το οποίο αργότερα διαδόθηκε και στους Ρώσους, στους Βούλγαρους, στους Σέρβους, στους Ουκρανούς και στους Λευκορώσους) οι μελετητές διαφωνούν εάν το αλφάβητο που δημιούργησε ο Κύριλλος είναι το ονομαζόμενο γλαγολιτικό ή το κυριλλικό, ή ακόμη εάν το κυριλλικό το δημιούργησε ο Κύριλλος, ή ο μαθητής του, Κλήμης, βάσει του γλαγολιτικού.
Το ερώτημα που τίθεται στους ελληνορθόδοξους είναι γιατί ο Κύριλλος δεν τους έδωσε το ελληνικό αλφάβητο, έτσι όπως ακριβώς ήταν; Το επιχείρημα ότι, ορισμένοι φθόγγοι της σλαβικής γλώσσας δεν μπορούν να αποδοθούν με το ελληνικό αλφάβητο δεν ευσταθή, γιατί με το αλφάβητό μας μπορεί εύκολα και τέλεια να αποδοθεί κάθε φθόγγος.
Ακόμη κι έτσι αν ήταν όμως, θα μπορούσε να κρατούσε το ελληνικό αλφάβητο και να του πρόσθετε επί πλέον δύο - τρία ακόμη σύμβολα για τους δύσκολα προφερόμενους φθόγγους. Αντί αυτού, προτίμησε να κατασκευάσει ένα νέο αυθαίρετο αλφάβητο με ελληνικά, λατινικά (χαλκιδικά), εβραϊκά σύμβολα και παραλλαγές τους.
Μόνο δέκα από τα γράμματα του κυριλλικού αλφαβήτου (Α, Β, Ε, Κ, Μ, Ο, Π, Τ, Φ και Χ) προέρχονται από το ελληνικό αλφάβητο κι έχουν την αρχική ελληνική τους προφορά. Όλα τα υπόλοιπα προέρχονται:
- Από το λατινικό αλφάβητο (π.χ. το C).
- Από τα εβραϊκά σύμφωνα.
- Από το ελληνικό αλφάβητο με αλλαγμένη την προφορά (π.χ. το Η προφέρεται Ν) ή
- αποτελούν παραλλαγές του ελληνικού και του λατινικού αλφαβήτων και των εβραϊκών συμφώνων.
Οι Έλληνες ποτέ δεν οργάνωναν ιεραποστολές για την επιβολή της θρησκείας τους σε άλλους λαούς με χαρακτηριστικό παράδειγμα την ανεκτικότητα και το σεβασμό που έδειξε ο Μ. Αλέξανδρος στις θεότητες που λάτρευαν οι άλλοι λαοί.
Πόσο μάλλον για το χριστιανισμό, μια ξένη εξ ανατολών θρησκεία, η οποία επιβλήθηκε στους Έλληνες δια της βίας - όταν τον θ΄ αιώνα εκχριστιανίζονταν επίσης βίαια οι σλαβικοί λαοί, είναι αμφίβολο εάν στην Ελλάδα είχε ήδη επικρατήσει ο χριστιανισμός πλήρως.
Οι ιεραποστολικές ενέργειες επομένως των Κυρίλλου και Μεθοδίου ουδεμία σχέση είχαν με τον Ελληνικό Πολιτισμό. Ούτε στοιχεία του Ελληνικού Πολιτισμού ήταν ποτέ η Αγία Γραφή, τα συναξάρια, τα πατερικά κι όλα τα άλλα χριστιανικά κείμενα, που μεταφράστηκαν στα σλαβικά και τα οποία αποπνέουν εξ άλλου έντονο ανθελληνισμό.
Ένα επί πλέον δείγμα της ανθελληνικής πολιτικής της πολιτικοθρησκευτικής βυζαντινής εξουσίας και των οργάνων της, Κυρίλλου και Μεθοδίου, αποτελεί η μη παροχή του ελληνικού αλφαβήτου στους σλαβικούς λαούς.
Σκεφθείτε πόσο αναβαθμισμένη θα ήταν η θέση της Ελλάδας σήμερα, εάν τα εκατομμύρια των ανατολικοευρωπαϊκών λαών χρησιμοποιούσαν το ελληνικό αντί του κυριλλικού αλφαβήτου.
[Το παρόν άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στο περιοδικό "ΔΑΥΛΟΣ", στο τεύχος 293, Ιουλ.-Αυγ. 2006. Αποτελεί μέρος του αφιερώματος: "ΒΥΖΑΝΤΙΟ: Η ιδεολογική ταφόπλακα του Ελληνισμού"]
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου