Το νερό διατηρεί «μνήμη» των ουσιών που είχαν κάποτε διαλυθεί σε αυτό, υποστηρίζει ένας Ελβετός χημικός, που δεν φαίνεται να έχει επηρεαστεί από τους συναδέλφους του που είδαν την καριέρα τους να καταστρέφεται όταν προσπάθησαν να δώσουν επιστημονική βάση στην ομοιοπαθητική.
Η θεωρία της «μνήμης» είναι η βάση της ομοιοπαθητικής, της οποίας τα φάρμακα είναι συχνά τόσο αραιωμένα ώστε να μην περιέχουν έστω και ένα μόριο δραστικής ουσίας.
Η νέα έρευνα δημοσιεύεται στο έγκριτο περιοδικό Physica A, αλλά ήδη συναντά αντιδράσεις στην επιστημονική κοινότητα.
Ο Δρ Λούις Ρέι υποστηρίζει στο άρθρο του ότι ακόμα και σε διαλύματα τόσο αραιά ώστε να μην περιέχουν καθόλου δραστική ουσία, οι δεσμοί υδρογόνου είναι διαφορετικοί από ό,τι στο καθαρό νερό.
Οι δεσμοί αυτοί οφείλονται στην έλξη του πολωμένου ατόμου υδρογόνου με το οξυγόνο ενός γειτονικού μορίου. Στους δεσμούς υδρογόνου οφείλονται πολλές από τις φυσικοχημικές ιδιότητες του νερού.
Για να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι το νερό έχει «μνήμη», μεταδίδει το NewScientist.com, ο Ρέι χρησιμοποίησε την τεχνική του θερμοφωσφορισμού: ένα κατεψυγμένο δείγμα ακτινοβολείται, απορροφώντας ενέργεια, και στη συνέχεια θερμαίνεται, οπότε η αποθηκευμένη ενέργεια απελευθερώνεται ως ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία, αποκαλύπτοντας την ατομική δομή του δείγματος.
Ο Ρέι εξέτασε αρχικά δείγματα καθαρού νερού και παρατήρησε κορυφές εκπομπής ακτινοβολίας σε θερμοκρασίες 120 και 170 βαθμών Κέλβιν -οι επιστήμονες πιστεύουν ότι η κορυφή στους 170 Κ ανακλά την κατανομή των δεσμών υδρογόνου.
Όταν προσέθεσε στο νερό χλωριούχο λίθιο ή χλωριούχο νάτριο, δύο ουσίες που καταστρέφουν τους δεσμούς υδρογόνου, οι κορυφές αντίστοιχα μειώθηκαν ή εξαφανίστηκαν.
Ο Ρέι στη συνέχεια αποφάσισε να πειραματιστεί με διαλύματα τόσο αραιά όσο τα ομοιοπαθητικά φάρμακα. Το διάλυμα που χρησιμοποίησε περιείχε 10-30 γραμμάρια χλωριούχο λίθιο ή νάτριο ανά κυβικό εκατοστό -πρακτικά, τίποτα. Το διάλυμα ήταν στην ουσία καθαρό νερό.
Παραδόξως όμως, οι κορυφές εκπομπής ενέργειας στο διάλυμα αυτό ήταν διαφορετικές από ό,τι στο καθαρό νερό.
Με το συμπέρασμα όμως ότι το νερό έχει «μνήμη» διαφώνησε αμέσως ο Μάρτιν Τσάπλιν, ειδικός στους δεσμούς υδρογόνου στο Πανεπιστήμιο της Δυτικής Όχθης στο Λονδίνο.
Ο ίδιος πιστεύει ότι στο διάλυμα υπήρχαν πολύ μικρές ποσότητες ακαθαρσιών, οι οποίες συγκεντρώνονταν στη διεπιφάνεια μετάξύ διαφορετικών φάσεων του πάγου, προκαλώντας αλλαγές στις μετρήσεις του θερμοφωσφορισμού. Ένας άλλος παράγοντας ίσως ήταν η μη επαρκής ανάδευση των διαλυμάτων.
Το μεγαλύτερο ενδιαφέρον, ωστόσο, παρουσιάζει το σχόλιο του Ζακ Μπενβενίστ, ενός από τους κορυφαίους Γάλλους ειδικούς στις αλλεργίες, ο οποίος είδε την καριέρα του να καταστρέφεται και το εργαστήριό του να κλείνει το 1988, όταν ο ισχυρισμός του ότι το νερό έχει μνήμη καταρρίφθηκε.
«Όπως έμαθα με προσωπικό μου κόστος, το θέμα είναι τόσο αμφιλεγόμενο, ώστε τα στοιχεία θα πρέπει να είναι όσο πιο αδιάσειστα γίνεται» είπε.
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου