Αν οι Ναζί κέρδιζαν τον πόλεμο

Τι θα γινόταν αν οι Ναζί κέρδιζαν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο;

Τα πράγματα δεν είναι αυτά που ξέρετε. Οι Ναζί κέρδισαν το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και μαζί με τους Ιάπωνες έχουν κατακτήσει σχεδόν όλο τον κόσμο. Η Ευρώπη είναι κάτω από τη γερμανική κυριαρχία. Η Ουκρανία είναι ο σιτοβολώνας των Γερμανών και η Κριμαία η ριβιέρα τους. Η Ρωσία είναι υποτελής των Γερμανών, ενώ Ρώσοι παρτιζάνοι συνεχίζουν να μάχονται πέρα από τα Ουράλια. Η Μεσόγειος έχει γίνει μια γερμανική θάλασσα. Η Ιαπωνία καταδυναστεύει την Κίνα και μεγάλο κομμάτι της ανατολικής Ασίας.

Οι ΗΠΑ είναι το μόνο αντίπαλο δέος που απέμεινε, αλλά η σφαίρα επιρροής τους περιορίζεται στην αμερικανική ήπειρο και στην Αυστραλία. Οι Ναζί έχουν κατακτήσει την Αφρική κι έχουν εγκαταστήσει τεράστια στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους «υπάνθρωπους» της Μαύρης Ηπείρου, που ακολουθούν τη μοίρα των εκατομμυρίων Εβραίων που χάθηκαν στα ναζιστικά Στρατόπεδα Συγκέντρωσης. Οι επεκτατικές φιλοδοξίες τους όμως δεν περιορίζονται μόνο στη Γη. Θέλουν να κατακτήσουν και το διάστημα. Δημιουργούν ναζιστικές βάσεις στη Σελήνη και στέλνουν «Αρίους» αποίκους-εξερευνητές στον Άρη. Στα παγωμένα φεγγάρια του Δία ανεμίζει ήδη η σβάστικα.


Θα ήταν άραγε έτσι ο κόσμος μας αν οι Ναζί κέρδιζαν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο;

Ναζιστικοί»Ιπτάμενοι Δίσκοι» (UFOs) παρελαύνουν για τη μεγάλη νίκη του Γ’ Ράιχ επί των Συμμαχικών Δυνάμεων, που συνθηκολόγησαν το 1944.

«Achtung!Achtung! Today Poland, tomorrow the Milky Way!»

Γερμανός πιλότος βγαίνοντας από ένα ναζιστικό ιπτάμενο δίσκο

«Ενώ οι Γερμανοί έστηναν με φούρια τεράστιες κατασκευές ρομπότ στο διάστημα, οι Γιαπωνέζοι έκαιγαν ακόμη τις ζούγκλες στο εσωτερικό της Βραζιλίας, έκτιζαν οκταόροφες πολυκατοικίες με τούβλα για πρώην κυνηγούς κεφαλών. Όταν οι Γιαπωνέζοι θα εκτόξευαν επιτέλους το πρώτο διαστημόπλοιο, οι Γερμανοί θα είχαν ήδη περιζώσει όλο το ηλιακό σύστημα. Στα παλιά γραφικά ιστορικά βιβλία οι Γερμανοί είχαν χάσει την ευκαιρία, ενώ η υπόλοιπη Ευρώπη έβαζε τις τελευταίες πινελιές στις αποικιακές αυτοκρατορίες της. Αλλά αυτή τη φορά δεν θα έρθουν τελευταίοι, έχουν μάθει πια» Philip K. Dick, Ο Άνθρωπος στο Ψηλό Κάστρο, 1962

Βερολίνο 30 Απριλίου 1945.

Έχουν περάσει μόλις δέκα μέρες από τα 55α γενέθλια του Αδόλφου Χίτλερ και η καρδιά του Ναζιστικού Ράιχ έχει κατακλυστεί από τον Κόκκινο Στρατό. Στο μπούνκερ του κάτω από την καγκελαρία ο Χίτλερ δηλητηριάζει την ερωμένη του Εύα Μπράουν, την οποία είχε παντρευτεί μόλις πριν από 36 ώρες, και στη συνέχεια αυτοκτονεί πυροβολώντας το κεφάλι του. Τα σώματά τους μεταφέρονται εσπευσμένα στο προαύλιο της καγκελαρίας, περιλούζονται με βενζίνη και αποτεφρώνονται. Ο Φύρερ είναι νεκρός. Ο Κόκκινος Στρατός έχει πλέον καταλάβει την «καρδιά του φασιστικού κτήνους».

Η περιβόητη Γερμανία του Γ’ Ράιχ, που μέχρι πριν από δύο χρόνια είχε κατακτήσει ολόκληρη την Ευρώπη, καταρρέει μέσα σε σωρούς από πτώματα, στάχτες και ερείπια. Το όνειρο του Ναζισμού για μια παγκόσμια κυριαρχία εκμηδενίζεται καθώς η κατεστραμμένη Γερμανία συνθηκολογεί άνευ όρων στις 7 Μαΐου του 1945 και διαμελίζεται από τους νικητές συμμάχους. Πέντε μήνες αργότερα η Αυτοκρατορία της Ιαπωνίας του Χιροχίτο συνθηκολογεί κι αυτή άνευ όρων, αφού προηγουμένως είδε να εξαφανίζονται από το χάρτη της δύο σημαντικές της πόλεις (Χιροσίμα και Ναγκασάκι) και να γίνονται σκόνη μέσα στα πυρηνικά μανιτάρια των αμερικανικών βομβαρδιστικών.

Οι δυνάμεις του Άξονα έχουν νικηθεί κατά κράτος. Αμερική και Σοβιετική Ένωση, οι δύο μεγάλοι νικητές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αποφασίζουν να μοιράσουν τον κόσμο σε δύο σφαίρες επιρροής. Ένας νέος κόσμος γεννιέται και ταυτόχρονα ένας Ψυχρός Πόλεμος, που διήρκεσε τέσσερις δεκαετίες, ακολουθεί τον θερμό Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, που μόλις τελείωσε.

Ένα από τα υποθετικά σενάρια που, περισσότερο απ’ όλα, έχει προσελκύσει το ενδιαφέρον των οπαδών της Εναλλακτικής Ιστορίας έχει να κάνει με την έκβαση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, δηλαδή τον πόλεμο που διαμόρφωσε το σημερινό μας κόσμο. Το ερώτημα λοιπόν που βασανίζει πιο συχνά τα μυαλά των μελετητών της Εναλλακτικής Ιστορίας είναι: Τι θα γινόταν αν οι Ναζί κέρδιζαν τελικά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο; Πως θα έμοιαζε ο κόσμος μας κάτω από την κυριαρχία των Ναζί Γερμανών και των συμμάχων τους;

Ποια μορφή θα είχε ο κυρίαρχος πολιτισμός στον πλανήτη μας; Σ’ αυτά τα υποθετικά ερωτήματα θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε στις επόμενες σελίδες, παρασύροντας σας σε «επικίνδυνες» σκέψεις σχετικά με το πώς θα μπορούσε να είναι ο κόσμος μας. Εγκαταλείψτε τις προκαταλήψεις σας, αφήστε τη φαντασία σας ελεύθερη κι ακολουθήστε μας σε ένα από τα πιο επικίνδυνα μονοπάτια της εναλλακτικής ιστορίας.

ΓΙΑΤΙ ΝΙΚΗΣΑΝ ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ;

Η ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟ ΠΕΡΛ ΧΑΡΜΠΟΡ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΠΟΤΕ

 
Κι αν οι Ιάπωνες δεν έπαιρναν την παράτολμη απόφαση να επιτεθούν στον Αμερικανικό Στόλο στο Περλ Χάρμπορ της Χαβάης;

Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος τέλειωσε πριν από 50 χρόνια, μόνο που δεν τέλειωσε έτσι όπως νομίζετε. Οι Ναζί και οι σύμμαχοί τους νίκησαν! Νίκησαν και επέβαλαν με πυγμή τη δική τους «Νέα Τάξη Πραγμάτων». Πως όμως συνέβη κάτι τέτοιο; Ποια γεγονότα εκτροχίασαν την ιστορία και την οδήγησαν σ’ αυτό το αποτέλεσμα;

Το Δεκέμβριο του 1941, κι ενώ ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος μαινόταν σε όλα τα μέτωπα, οι Ιάπωνες στρατηγοί, παίρνοντας σοβαρά τη συμβουλή του ναύαρχου Γιαμαμότο, αποφασίζουν να μην πλήξουν αιφνιδιαστικά το λιμάνι του Περλ Χάρμπορ και να καταστρέψουν τον Αμερικανικό Στόλο του Ειρηνικού. Ο Γιαμαμότο ήταν ο μοναδικός ανώτατος στρατιωτικός της Ιαπωνίας που γνώριζε τόσο καλά την Αμερική, μιας και είχε ταξιδέψει πολλές φορές σ’ αυτή.

Ενώ οι άλλοι Ιάπωνες στρατηγοί κραύγαζαν με κομπορρημοσύνη πως μόνον η Αμερική ήταν αντάξιος αντίπαλος για τη δόξα και τη δύναμη της Χώρας του Ανατέλλοντος Ηλίου, ο Γιαμαμότο, που αντιπροσώπευε τη δύναμη της λογικής, τους υπενθύμιζε πως η Αμερική είχε τεράστια έκταση, πλούτο και βιομηχανική δύναμη, και πως αν όλα αυτά επιστρατεύονταν σε μια κοινή πολεμική προσπάθεια όχι μόνο η Ιαπωνία, αλλά ούτε ολόκλήρος ο κόσμος δεν θα μπορούσε να τη σταματήσει.

Στην κρίσιμη σύσκεψη τους είπε ορθά κοφτά πως αν η Ιαπωνία προκαλούσε αυτή τη στιγμή την Αμερική ήταν σαν να υπέγραφε την καταδίκη της. Οι στρατηγοί διαφώνησαν, αντέδρασαν αλλά τελικά πείστηκαν από τον «καλύτερα πληροφορημένο» Γιαμαμότο. Έτσι η αιφνιδιαστική επίθεση, που με τόσο ζέση σχεδίαζαν οι Ιάπωνες στο Περλ Χάρμπορ, δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ. Η ουδετερόφιλη Αμερική δεν σύρθηκε στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, παρά την επιθυμία του Ρούσβελτ και του στενού συμμάχου του Τσόρτσιλ, κι έμεινε ουδέτερη μέχρι το 1943, όταν ο πόλεμος είχε κριθεί πλέον υπέρ των Γερμανών.



Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΣΤΑΛΙΝΓΚΡΑΝΤ ΧΑΘΗΚΕ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΡΩΣΟΥΣ

Στάλινγκραντ 1942: Kι αν έχαναν οι Ρώσοι;

Στο μεταξύ στις ρωσικές πεδιάδες μαινόταν η Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα, με τη γερμανική πολεμική μηχανή να έχει ριχτεί σε μια γιγαντιαία προσπάθεια για την κατάληψη της απέραντης «κόκκινης» Ρωσίας. Από την επίθεση του Ιουνίου του 1941 είχαν περάσει έξι μήνες και οι γερμανικές στρατιές είχαν καθηλωθεί από το «Στρατηγό Χειμώνα». Πολιόρκησαν το Λένινγκραντ, αλλά δεν μπόρεσαν να το καταλάβουν. Έφθασαν μέχρι τα προάστια της Μόσχας, αλλά αναγκάστηκαν να οπισθοχωρήσουν. Ήταν φανερό πως οι Γερμανοί και οι σύμμαχοι τους έπρεπε να περιμένουν την άνοιξη του 1942 για να επιχειρήσουν μια νέα επίθεση, αυτή τη φορά προς νότο, προς την κατεύθυνση του Βόλγα και του Καύκασου.

Η απόφαση των Ιαπώνων στρατηγών να μην επιτεθούν αιφνιδιαστικά στις ΗΠΑ προκάλεσε δυσαρέσκεια στο Γερμανικό Επιτελείο. Όχι όμως και στον αρχηγό του Επιτελείου, Στρατάρχη Γκουντέριαν, που δεν έδειχνε ν’ ανησυχεί ιδιαίτερα. Τουναντίον. Γνώριζε πολύ καλά πως οι Ρώσοι είχαν πολλές μεραρχίες τοποθετημένες στην ανατολική Σιβηρία και ειδικά κατά μήκος του ποταμού Αμούρ, επειδή φοβόντουσαν μια αιφνιδιαστική επίθεση εκ μέρους των Ιαπώνων στη Μαντζουρία.

Όσο καιρό οι Ιάπωνες σύμμαχοι των Γερμανών ήταν αναποφάσιστοι για το αν θα επιτεθούν ή όχι στους Αμερικανούς οι Ρώσοι ήταν αναγκασμένοι, καλού κακού, να κρατούν πολλές δυνάμεις απέναντι από την Ιαπωνία. Ο Στάλιν και οι Ρώσοι στρατηγοί έλπιζαν πως οι Ιάπωνες θα επιτίθονταν τελικά στους Αμερικανούς, οι ΗΠΑ θα έμπαιναν στον πόλεμο, κι έτσι θα μπορούσαν να αποσύρουν το μεγαλύτερο τμήμα των στρατιών της ανατολικής Σιβηρίας για να τις μεταφέρουν στα μέτωπα του Δον, εναντίον των Γερμανών. Αυτό όμως τελικά δεν συνέβη. Οι Ιάπωνες δεν επιτέθηκαν στο Περλ Χάρμπορ, οι σοβιετικές μεραρχίες έμειναν καθηλωμένες στις ακτές της Οχοτσικής θάλασσας και οι Γερμανοί μπόρεσαν να συνεχίσουν σχεδόν ανεμπόδιστοι την προέλαση τους προς ανατολάς.

Το καλοκαίρι του 1942 οι Γερμανοί και οι σύμμαχοι τους διέσχισαν τον ποταμό Δον και οι στρατιές τους προωθήθηκαν προς τον Καύκασο και τον Βόλγα. Τέλη Αυγούστου είχαν φθάσει στις παρυφές του Καυκάσου και κατέλαβαν τις πετρελαιοπηγές του Μπακού. Στις αρχές Σεπτεμβρίου του 1942 η 6η Στρατιά του Φον Πάουλους έφθασε στα πρόθυρα του Στάλινγκραντ και άρχισε να το πολιορκεί στενά. Για τον Στάλιν το Στάλινγκραντ ήταν μια πόλη-σύμβολο και τυχόν κατάληψή της από τους Ναζί θα σήμαινε αυτομάτως και την κατάρρευση ολόκλήρης της Σοβιετικής Ένωσης.

Για να αποτρέψει αυτό το ενδεχόμενο εξέδωσε μάλιστα και μια διαταγή που έμεινε γνωστή ως «ούτε ένα βήμα πίσω». Παρόλα αυτά, για να κρατηθεί η πόλη χρειαζόταν εφεδρείες και εφεδρείες δεν υπήρχαν αρκετές, εφόσον έμεναν καθηλωμένες απέναντι από την Ιαπωνία, για να εξασφαλίσουν τα νώτα από το ενδεχόμενο μιας αιφνιδιαστικής ιαπωνικής επίθεσης. Όταν η γερμανική πολεμική μηχανή άρχιζε να πιέζει ασφυκτικά, οι Ρώσοι αμυνόμενοι, παρά την ηρωική τους αντίσταση, δεν μπόρεσαν ν’ αντέξουν κι εγκατέλειψαν το Στάλινγκραντ στα μέσα του Οκτώβρη. Άρχισαν να υποχωρούν προς τα Ουράλια με τη Λουφτβάφε να τους καταδιώκει αδυσώπητα. Ταυτόχρονα δύο γερμανικές στρατιές περικύκλωσαν τη Μόσχα κι άρχισαν να την πολιορκούν.

Ο Στάλιν και μια χούφτα ανώτερα κομματικά στελέχη μόλις που κατάφεραν να διασωθούν και να καταφύγουν πέρα από τα Ουράλια, στην ασφάλεια της πόλης Νοβοσιμπίρσκ. Πριν έρθει ο Δεκέμβρης η Σοβιετική πρωτεύουσα έπεσε στα χέρια των Γερμανών και ο Χίτλερ δεν άργησε να τοποθετήσει ως κυβέρνηση της κατεχόμενης Ρωσίας μια ομάδα φιλοναζί «Λευκών Ρώσων», που μισούσαν τυφλά τους κομμουνιστές. Ένα μήνα αργότερα παραδόθηκε και το Λένινγκραντ κι έτσι ολόκληρη σχεδόν η ευρωπαϊκή Ρωσία βρισκόταν υπό τον έλεγχο των Γερμανών μέχρι την άνοιξη του 1943. Έτσι δημιουργήθηκε η ναζιστική Ρωσία, ένα κράτος-μαριονέτα της Γερμανίας, που περιλάμβανε όλες τις περιοχές γύρω από τη Μόσχα, το Λένινγκραντ και τον Βόλγα, με εξαίρεση τη Λευκορωσία και την Ουκρανία που διατηρήθηκαν υπό τον άμεσο έλεγχο των Γερμανών κι έγιναν γερμανικές επαρχίες, ο νέος «ζωτικός χώρος» του Ράιχ.

Η ρωσική αντίσταση συνεχιζόταν βέβαια πέρα από τα Ουράλια, αλλά οι συστηματικές επιδρομές των Messerschmitt της Λουφτβάφε λιγόστευαν μέρα με τη μέρα την ικανότητα της εναπομείνασας ρωσικής πολεμικής βιομηχανίας να παράγει όπλα. Ο πόλεμος ήταν ουσιαστικά χαμένος για τους Ρώσους. Ήταν ζήτημα χρόνου ο Στάλιν και η εξόριστη κομμουνιστική ηγεσία να αποφασίσουν τη συνθηκολόγηση με τους Γερμανούς. Κάτι που συνέβη το 1944, όταν η Σοβιετική Σιβηρία συνθηκολόγησε κι έγινε ένα τεράστιο προτεκτοράτο των Ναζί.

Η ΣΥΝΘΗΚΟΛΟΓΗΣΗ ΤΗΣ ΑΓΓΛΙΑΣ

Στο μεταξύ. στο μέτωπο της Δύσης, οι Βρετανοί κρατούσαν την ανάσα τους παρακολουθώντας την ανελέητη γερμανική διείσδυση στις ρωσικές στέπες και την αναπάντεχη ήττα των Ρώσων. Τα Βρετανικά νησιά δέχονταν όλο και συχνότερες αεροπορικές επιδρομές της Λούφτβαφε μαζί με καταιγισμούς από πυραύλους V-2 και νυκτερινές επιδρομές των «Feuerballs» ή ναζιστικών UFO. Το Λονδίνο και αρκετές άλλες βιομηχανικές πόλεις της Αγγλίας κόντευαν να μετατραπούν σε σωρούς ερειπίων.

Το ηθικό του αγγλικού λαού έπεφτε, ειδικά όταν έγινε ξεκάθαρο πως δεν μπορούσαν να ελπίζουν σε αμερικανική στρατιωτική παρέμβαση. Σε αντίθεση με τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο η πρώην αποικία τους (ΗΠΑ) δεν θα έσπευδε να σώσει την πρώην μητρόπολή της. Παρά τις διπλωματικές προσπάθειες του Τσόρτσιλ οι Αμερικανοί είχαν επιστρέψει στον πατροπαράδοτο απομονωτισμό τους. Τα νέα δεν ήταν καθόλου ευχάριστα κι από το μέτωπο της Βόρειας Αφρικής. Το African Corps του Ρόμελ είχε νικήσει στο Ελ Αλαμέϊν και είχε καταλάβει την Αίγυπτο και το Σουέζ. Αμέσως μετά, το Μάιο του 1943, η στρατιά της «Αλεπού της Ερήμου» στράφηκε προς την Παλαιστίνη και τη Μεσοποταμία και έθεσε υπό γερμανικό έλεγχο τις πετρελαιοπηγές της Μοσούλης και του Κουβέιτ.

Ο αραβικός κόσμος ξεσηκώνεται κατά της αγγλικής αποικιοκρατίας και παίρνει το μέρος των Γερμανών. Το πλήγμα για τη Βρετανική Αυτοκρατορία ήταν μεγάλο. Ο μεσογειακός δρόμος προς την Ινδία, τη βάση της Αυτοκρατορίας, είχε κοπεί. Με αεραποβάσεις και αποβάσεις πεζοναυτών οι Γερμανοί κατέλαβαν τη Μάλτα και την Κύπρο μέχρι τον Αύγουστο του 1943. Την ίδια στιγμή η επιτήδεια ουδέτερη Τουρκία αποφάσισε να κηρύξει, εκ του ασφαλούς, τον πόλεμο στους συμμάχους και να ενταχθεί στο στρατόπεδο του Άξονα. Το ίδιο έπραξε και η φιλοναζιστική Ισπανία του Φράνκο, που συνέπραξε ανοικτά με τις δυνάμεις του Άξονα. Ολόκληρη η Ευρώπη, η Βόρεια Αφρική και η Μέση Ανατολή ήταν πλέον υπό τον έλεγχο των Γερμανών.

Η Μεγάλη Βρετανία δεν μπορούσε να συνεχίσει άλλο την αντίσταση. Αν ήθελε να διατηρήσει ένα κομμάτι από την πάλαι ποτέ κραταιά Αυτοκρατορία της θα έπρεπε να βρει έναν τρόπο να συνθηκολογήσει «αξιοπρεπώς» με τον Χίτλερ. Κι εδώ καταλυτικό ρόλο έπαιξε ο Ρούντολφ Ες, που το 1941 είχε πέσει με αλεξίπτωτο στη Σκωτία. Αυτός αρχίζει μυστικές διαπραγματεύσεις με την αγγλική κυβέρνηση, πέτυχε την αποπομπή του Τσόρτσιλ από την πρωθυπουργία και την εξορία του στις ΗΠΑ.

Η Αγγλία συνθηκολόγησε το Δεκέμβριο του 1943. Η ταπείνωση και η λαϊκή δυσαρέσκεια είναι μεγάλη. Με ένα πραξικόπημα οι Άγγλοι Ναζί ανατρέπουν την κυβέρνηση των Τόρις και εγκαθιστούν ένα εθνοσοσιαλιστικό καθεστώς, φιλικά προσκείμενο στο Χίτλερ. Η δημοκρατική Αγγλία είναι πλέον παρελθόν.

Ο ΠΥΡΗΝΙΚΟΣ ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΜΑΝΧΑΤΑΝ!

Σας θυμίζει τίποτα;

Στο μεταξύ η Αμερική παρατηρεί άναυδη τα γεγονότα και την συνθηκολόγηση της Αγγλίας. Η κοινή γνώμη είναι παραλυμένη και ο πρόεδρος Ρούσβελτ εξαναγκάζεται σε παραίτησε για να πεθάνει λίγο αργότερα. Οι Αμερικανοί είναι χωρισμένοι σε δύο στρατόπεδα: σ’ αυτούς που θέλουν να εισέλθουν οι ΗΠΑ στον πόλεμο κατά των Γερμανών και να αναλάβουν την υπεράσπιση του «Ελεύθερου Κόσμου» και στους απομονωτιστές που επιθυμούν να βρουν έναν τρόπο συνύπαρξης με τη «Νέα Τάξη» του Χίτλερ.

Τελικά επικρατούν οι οπαδοί του πολέμου και αμέσως η αμερικανική βιομηχανία αρχίζει τις πολεμικές προπαρασκευές. Η Ουάσιγκτον ήξερε πως θα έπρεπε να διεξάγει έναν μακροχρόνιο αγώνα σε δύο μέτωπα, στον Ειρηνικό κατά των Ιαπώνων, στον Ατλαντικό κατά των Γερμανών, και να βοηθήσει τους Ρώσους αντάρτες της Σιβηρίας καθώς και τους Κινέζους κομμουνιστές του Μάο που μάχονταν κατά των Γιαπωνέζικων κατακτητών.

Η Αμερική κηρύττει τον πόλεμο στις δυνάμεις του Άξονα τον Ιανουάριο του 1944. Ωστόσο, πριν ακόμη προλάβει να επιστρατεύσει τους εφέδρους της και να στείλει τα αεροπλανοφόρα της κοντά στις ατλαντικές ακτές της Ευρώπης την περιμένει μια αναπάντεχη έκπληξη: στις 5 Φεβρουαρίου του 1944 η αεράμυνα της Νέας Υόρκης μπαίνει σε συναγερμό.

Ένα αγνώστου προελεύσεως ιπτάμενο αντικείμενο διασχίζει τον ουρανό, σαν τεράστιο ασημένιο πουλί, από τα ανατολικά. Το ασημένιο πουλί πλησιάζει με ιλιγγιώδη ταχύτητα την καρδιά της Νέας Υόρκης, το νησί Μανχάταν. Μια καταπακτή ανοίγει στην κοιλιά του σκάφους κι ένα αντικείμενο ατρακτοειδές, βάρους 3.600 κιλών αποσπάται από μέσα του και μπαίνει σε τροχιά ελεύθερης πτώσης. Το ασημένιο πουλί κερδίζει αμέσως μετά ύψος, ενώ το ατρακτοειδές αντικείμενο κτυπά το έδαφος του Μανχάταν, στο Σέντραλ Παρκ, και βυθίζεται στο μαλακό χώμα του.

Τα φύλλα πλουτωνίου που περιέχει ενώνονται σε μία μάζα, ενώ η πίεση της κηροζίνης που περιέχει ο κύλινδρος κομματιάζει το κάλυμμα του βλήματος. Ταυτόχρονα με την ανάφλεξη της κηροζίνης, στην καρδιά του βλήματος η πηγή παραγωγής νετρονίων συμπιέζεται, με αποτέλεσμα τον έντονο βομβαρδισμό του σχάσιμου υλικού με έναν καταιγισμό νετρονίων. Μια τρομακτική έκρηξη ακολουθεί, με το ωστικό κύμα να σαρώνει τα πάντα από το σημείο μηδέν, το Σέντραλ Παρκ έως το Κονέκτικατ και το Νιου Τζέρσεϋ και ακόμη περισσότερο. Μα κόλαση δεκάδων χιλιάδων βαθμών απλώνεται σαρώνοντας τη Νέα Υόρκη και διαλύοντας τα πάντα στο δρόμο της…

Την επόμενη μέρα ακολουθεί μια ακόμη επίθεση του Silbervogel (Ασημένιο Πουλί), αυτή τη φορά στη Βαλτιμόρη. Η καταστροφή είναι εξίσου μεγάλη. Αμήχανες και συντετριμμένες οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής αναγκάζονται να συνθηκολογήσουν με τον Άξονα, χωρίς καν να προλάβουν να εμπλακούν σοβαρά σε πόλεμο μαζί του, και να αποδεχθούν τη «Νέα Παγκόσμια Τάξη» του Χίτλερ. Αν και διατηρούν εχθρική στάση απέναντι στον Άξονα δεν είναι σε θέση για την ώρα να αντιδράσουν δυναμικά και επιλέγουν το δρόμο της παθητικής αντίστασης και τον περιορισμό των ενδιαφερόντων τους στη βόρεια Αμερική.

Ταυτόχρονα όμως ανασυγκροτούνται, επανεξοπλίζονται, αναζητούν συμμάχους κι ετοιμάζονται να παίξουν το ρόλο του αντίπαλου δέους στο μεταπολεμικό παιχνίδι. Το καλοκαίρι του 1944 οι Γερμανοί Ναζί και οι σύμμαχοι τους είναι πλέον η αδιαμφισβήτητη κυρίαρχη δύναμη στον κόσμο. Ο Χίτλερ και οι σκοτεινοί μεγαλομανείς σύμβουλοι του μπορούν πλέον να εφαρμόσουν ανεμπόδιστα τα σχέδια τους για την αναδιαμόρφωσή του κόσμου μας…

ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΑΤΕ ΣΤΗ ΝΑΖΙΣΤΙΚΗ «ΕΡΗΜΟ ΤΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ»!

NAZI-PROPAGANDA: Αναζητώντας εναγωνίως εσωτερικούς κι εξωτερικούς εχθρούς

Κι ερχόμαστε εδώ στο βασικότερο ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί: ποια μορφή θα είχε ο σημερινός κόσμος κάτω από τον έλεγχο των Ναζί; Εδώ χρειάζεται να βάλουμε τη λογική να δουλέψει μαζί με τη φαντασία μας. Καταρχάς, σε πολιτικό επίπεδο, ξεχάστε τη φιλελεύθερη δημοκρατία. Οι Ναζί, δηλαδή οι εθνικοσοσιαλιστές, μισούσαν την «παρακμιακή» δημοκρατία του Μεσοπολέμου, περισσότερο ακόμη κι από τον κομμουνισμό. Ο Χίτλερ εκτιμούσε περισσότερο τον Στάλιν, παρά τους έκφυλους «Αστούς» πολιτικούς της Αγγλίας.

Άλλωστε ο ίδιος ο εθνικοσοσιαλισμός όπως και ο φασισμός, δεν ήταν παρά μια «αίρεση» του κομμουνισμού, με τη διαφορά ότι οι Ναζί, σε αντίθεση με τους κομμουνιστές, προσκολλήθηκαν στον καπιταλισμό και στους θεσμούς της αντιδραστικής εξουσίας και δεν πίστευαν στη δυνατότητα «αναμόρφωσης» των ανθρώπων: οι φυλετικοί εχθροί τους δεν μπορούσαν να «αναμορφωθούν», μπορούσαν μονάχα να εξοντωθούν.

Σ΄ έναν ναζιστοκραρούμενο λοιπόν κόσμο δεν θα υπήρχαν θεσμοί που να θύμιζαν δημοκρατία. Η «παρακμιακή» δημοκρατία θα ήταν απαγορευμένη και κατασυκοφαντημένη, όπως είναι σήμερα ο Ναζισμός (οπωσδήποτε όχι αδικαιολόγητα εξαιτίας των φρικτών εγκλημάτων που διέπραξε κατά της ανθρωπότητας). Δεν θα υπήρχαν εκλογές, κόμματα, ελευθερία έκφρασης της γνώμης, και ελεύθερα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Οι πάντες θα παρακολουθούνταν, από ένα πολυπλόκαμο δίκτυο πληροφοριοδοτών, και θα φοβούνταν μήπως τους «καρφώσουν».

Ακόμη και η σκέψη των πολιτών θα αστυνομεύονταν! Αντίθετα θα υπήρχε ένα πανίσχυρο Υπουργείο Προπαγάνδας που θα χρησιμοποιούσε το υπερόπλο της τηλεόρασης για «πλύση εγκεφάλου» των λαών σε πλανητικό επίπεδο. Στόχος θα ήταν πάντα η κατασκευή εσωτερικών και εξωτερικών εχθρών. Η ναζιστική προπαγάνδα θα παρουσίαζε το μοναδικό της εναπομείναν αντίπαλο, τις ΗΠΑ, ως μια «διεφθαρμένη, εκφυλισμένη και φτωχή» χώρα.

Το ψέμα θα αναγορεύονταν σε υπέρτατη αλήθεια και η προπαγάνδα στη μέγιστη τέχνη για τον έλεγχο των μαζών, σύμφωνα και με τα λόγια του Υπουργού Προπαγάνδας Γιόζεφ Γκέμπελς: «Αν θέλουμε να κάνουμε μια ιδέα να διεισδύσει στις μάζες, πρέπει να την επαναλαμβάνουμε συνεχώς και για πάντα. Η προπαγάνδα δεν γνωρίζει περιορισμούς στην ικανότητα προσαρμογής της». Αυτός που σε τελική ανάλυση θα κυβερνούσε το Ράιχ δεν θα ήταν ο Φύρερ, αλλά το Υπουργείο Προπαγάνδας και ο εκάστοτε υπουργός του.




ΝΑΖΙΣΤΙΚΗ ΓΕΝΕΤΟΚΡΑΤΙΑ

Αν οι Ναζί κυριαρχούσαν σήμερα στον κόσμο, σε μια εποχή που η τεχνολογία έχει τρομακτικές δυνατότητες για τον έλεγχο των μαζών, θα είχαν τη δυνατότητα να εγκαθιδρύσουν ένα απόλυτα ολοκληρωτικό καθεστώς, βασιζόμενο στο Mind Control και στη «δικτατορία του DNA», που θα υποβίβαζε τον άνθρωπο σε επίπεδο ζώου. Το βέβαιο είναι πως θα δινόταν μεγάλη έμφαση στις βιολογικές επιστήμες και στη γενετική. Είναι γνωστό σε όλους η εμμονή των Ναζί σε έννοιες όπως «φυλετική καθαρότητα» και «φυλετική υγιεινή».

Έτσι, το κυρίαρχο γνώρισμα του ναζιστικού κόσμου θα ήταν η Γενετοκρατία, η αριστοκρατία των γονιδίων. Όπως και στην ταινία Gattaca(1997) οι άνθρωποι δεν θα χωρίζονται πλέον σε κοινωνικές και οικονομικές τάξεις αλλά σε Έγκυρους (γενετικά «καθαρούς» Αρίους) και σε Άκυρους (όλους τους υπόλοιπους). Η ελίτ της ναζιστικής Αυτοκρατορίας θα αποτελούνταν αποκλειστικά από «φυλετικά καθαρούς» Αρίους, που με τη βοήθεια της γενετικής, θα έχουν «καθαρίσει» ακόμη περισσότερο τα γονίδια τους και θα έχουν απαλλαγεί κι από πολλές κληρονομικές και εκφυλιστικές ασθένειες.

Στον αντίποδα θα υπήρχε ένας τεράστιος πυθμένας «γονιδιακά φτωχών», που –συμπτωματικά;– θα είναι απόγονοι «υπανθρώπων», «κατώτερων φυλών» και κατώτερων κοινωνικών τάξεων, που θα αποτελούν και την προλεταριακή μάζα των εργατών-σκλάβων της Ναζιστικής Αυτοκρατορίας.

Είναι γνωστή άλλωστε η χιτλερική «κοσμοθέαση» (Weltanschauung) σύμφωνα με την οποία η εξέλιξη της ανθρώπινης ιστορίας δεν ήταν παρά μια σειρά φυλετικών αγώνων, που θα τέλειωναν με την επικράτηση και την απόλυτη κυριαρχία της Άριας φυλής, της Herrenvolk (Ανώτερης Φυλής).

Σύμφωνα με το Ναζιστικό μύθο «ενιαίο ανθρώπινο είδος δεν υπάρχει. Ιστορία, αν υπάρχει, είναι μονάχα της Άριας φυλής. Οι άλλοι λαοί έχουν σκοπό να γίνουν φορτηγά ζώα, να υπηρετήσουν τη γερμανική φυλή ή να εξοντωθούν για να της αφήσουν ζωτικό χώρο»! Αυτή θα ήταν πιθανότατα και η μοίρα των «κατώτερων φυλών» σ’ ένα ναζιστικό κόσμο. Από την άλλη στο κράτος της Φυλετικής Υγιεινής του Χίτλερ δεν θα υπήρχαν άσυλα ανιάτων και κλινικές ψυχασθενών.



ARYAN SEX

Some Like It Cold!

Η Αρία φυλή των Γερμανών θα «καθαρίζονταν» εσωτερικά από «βιολογικούς εχθρούς» –ως τέτοιοι εκλαμβάνονταν οι ψυχασθενείς, οι διανοητικά καθυστερημένοι, οι ανάπηροι, οι έχοντες σοβαρές κληρονομικές ασθένειες, οι Εβραίοι, οι «μπάσταρδοι» ακόμη και οι «αθεράπευτα» ομοφυλόφιλοι, που τη «μόλυναν» και απειλούσαν την πολύτιμη «φυλετική υγεία» της. Όλοι οι ύποπτοι για κληρονομήσιμα «γενετικά ελαττώματα» θα υφίσταντο υποχρεωτική στείρωση.

Οι ερωτικές σχέσεις ανάμεσα σε διαφορετικές «φυλές» π.χ. ανάμεσα σε «Αρίους» και Σλάβους, θα απαγορεύονταν και θα τιμωρούνταν αυστηρά. Το ίδιο και οι ομοφυλοφιλικές σχέσεις. Γενικώς το σεξ δεν θα ήταν «ιδιωτική υπόθεση» αλλά θα αφορούσε το Κράτος, το οποίο θα ήταν έντονα πατερναλιστικό και θα ενδιαφερόταν για το τι κάνει ο κάθε Γερμανός πολίτης στο κρεβάτι του.

Στο κράτος της φυλετικής υγιεινής των Ναζί θα διέπρεπαν οι εγκληματολόγοι-βιολόγοι, που θα ερευνούσαν για «εγκληματικούς τύπους», εντοπίζοντας ύποπτες γενεαλογίες και συγκροτώντας ειδικές τράπεζες πληροφοριών, που θα μετεξελίσσονταν σε τράπεζες γενετικών δεδομένων. Στόχος θα ήταν πάντα η «φυλετική υγεία» της γερμανικής Εθνολαϊκής Κοινότητας (Volksgemeinschaft), διαμέσου της εξάλειψης των εσωτερικών «βιολογικών εχθρών».

Η πολιτική των εξοντώσεων, των γενοκτονιών και των στειρώσεων θα ήταν στην ημερήσια διάταξη. Τη μοίρα των Εβραίων θα ακολουθούσαν κι άλλοι λαοί (Τσιγγάνοι, Μαύροι κ.α.), ενώ κάποιες «κατώτερες φυλές», όπως οι Σλάβοι, θα αναγκάζονταν να περάσουν από επώδυνες διαδικασίες για τη «φυλετική τους εξυγίανση» μόνο και μόνο για να συνεχίσουν να υπάρχουν ως υποζύγια και εργάτες-σκλάβοι των κυρίαρχων Γερμανών.

Το Ναζιστικό κράτος θα φρόντιζε ώστε οι υγιείς Γερμανοί πολίτες να παντρεύονται σε νεαρή ηλικία την ανάλογη υγιή και σύζυγο και να κάνουν το λιγότερο τρία παιδιά, ώστε να υπάρχει διαθέσιμο ανθρώπινο δυναμικό «Αρίων» για τον αποικισμό των απέραντων πεδιάδων της Ανατολικής Ευρώπης. Ναζιστικές οργανώσεις, όπως η «Kraft durch Freude», θα ενθάρρυναν τις γερμανίδες συζύγους να μην εργάζονται –άλλωστε θα υπάρχουν εκατομμύρια διαθέσιμοι σκλάβοι-εργάτες για κάθε είδους δουλειές– και να μένουν σπίτι, ώστε να κάνουν ακόμη περισσότερα ροδομάγουλα παιδιά.



ΧΟΡΤΟΦΑΓΙΑ ÜBER ALLES

Κι όμως οι Ναζί δεν προσπάθησαν ν’ αλλάξουν τον κόσμο με το πηρούνι τους…

Παρά την αντίθετη πεποίθηση οι Ναζί δεν ήταν λάτρεις της βαριάς βιομηχανίας και του σύγχρονου αστικού τρόπου ζωής. Ήταν οπαδοί της «επιστροφής στη Φύση». Λάτρευαν τη ζωή στις, ανέγγιχτες από το σύγχρονο «μολυσματικό» τρόπο ζωής, φάρμες της υπαίθρου. Ένα από τα αγαπημένα τους χόμπι ήταν η φυσική άσκηση και συγκεκριμένα να κάνουν γυμναστική έξω στον καθαρό αέρα και μάλιστα ημίγυμνοι.

Το ίδιο και οι γυναίκες τους, που χόρευαν με ανάλαφρες γυμναστικές ασκήσεις στη μητέρα Φύση (κάτι που αναμφίβολα αποκάλυπτε κι ένα κρυφοπαγανιστικό προφίλ). Οι Ναζί λάτρευαν τα ζώα, ειδικά τα άλογα και τους σκύλους ράτσας, ενώ περιφρονούσαν τις άλλες ανθρώπινες φυλές.

Σ’ έναν κόσμο που θα προέκυπτε μέσα από την κυριαρχία των Ναζί θα υπήρχε, μαζί με ένα σωρό αρνητικά πράγματα, κι ένα θετικό: ο κόσμος αυτός θα ήταν πιο ευαισθητοποιημένος σε θέματα όπως η προστασία του περιβάλλοντος, ο οικολογικός τρόπος ζωής και οι βιοκαλλιέργειες. Θα δινόταν μεγαλύτερη σημασία στην καθαρότητα του αέρα, των υδάτινων αποθεμάτων και στη ποιότητα της τροφής που καταναλώνεται. Θα υπήρξε μεγαλύτερος σεβασμός για τη Φύση, άσχετα αν την ίδια στιγμή θα υπήρχε καταπίεση και εξόντωση εκατομμυρίων ανθρώπινων πλασμάτων.

Δεν θα υπήρχαν Fast Food και «πλαστικό φαγητό». Θα υπήρχε επίσης μια σταδιακή εγκατάλειψη της κρεοφαγίας ή ακόμη και απαγόρευσή της, και μια προώθηση της χορτοφαγίας. Ο ίδιος ο Χίτλερ ήταν ένας φανατικός χορτοφάγος, άλλη μια απόδειξη ότι όποιος είναι χορτοφάγος δε σημαίνει απαραίτητα πως αγαπά τη ζωή και τους ανθρώπους. Όπως άλλωστε είπε χαρακτηριστικά για τον Χίτλερ και ο υπασπιστής του Χίμλερ, ο Χέρμαν Φένγκελέιν, στην καταπληκτική ταινία του Oliver Hirschbiegel Η Πτώση (Der Untergang, 2004): «Τι να περιμένει κανείς από έναν αντιαλκοολικό αντικαπνιστή χορτοφάγο;»




ΤΟ ΚΤΙΡΙΟ ΤΟΥ ΧΙΛΙΟΧΡΟΝΟΥ ΡΑΪΧ

Η ζωή στις γερμανοκρατούμενες πόλεις δεν θα ήταν και το καλύτερο που θα εύχονταν για τον εαυτό τους οι ανώτεροι αξιωματούχοι των Ναζί. Θα προτιμούσαν να ζουν σε πολυτελείς επαύλεις και φάρμες στην ύπαιθρο σε επαφή πάντα με τον καθαρό αέρα και τη Φύση, έχοντας πάντα άφθονους εργάτες-σκλάβους για όλες τις άχαρες δουλείες. Όμως στο Βερολίνο θα άξιζε να ζει κανείς. Η πρωτεύουσα του Γ’ Ράιχ θα ήταν ένα θησαυροφυλάκιο τέχνης και πολιτισμού, ένα αρχιτεκτονικό κόσμημα, σύμφωνα με τα σχέδια και τις μακέτες του μεγαλοφυούς αρχιτέκτονα Άλμπερτ Σπεερ, πάνω στις οποίες ο Χίτλερ περνούσε αμέτρητες ώρες οραματιζόμενος το μέλλον.

Σημείο αναφοράς του αυτοκρατορικού Βερολίνου θα ήταν το κτίριο του «χιλιόχρονου Ράιχ», ένα κτίριο-μαμούθ που θα φαινόταν από παντού και θα έφτανε σε ύψος τα 320 μέτρα. Αυτό που θα κατασκευάζονταν στην Πλατεία Αδόλφου Χίτλερ (Adolf-Hitler-Platz), δίπλα στο Reichstag, θα ήταν το κόσμημα του Βερολίνου και κάτω από το θόλο του θα χωρούσαν 180.000 άνθρωποι!

Επίσης στο Βερολίνο, στην «πρωτεύουσα των πρωτευουσών», θα φιλοτεχνούνταν και μια γιγαντιαία Αψίδα του Θριάμβου, με τα ονόματα όλων Γερμανών στρατιωτών που σκοτώθηκαν στους δύο Παγκόσμιους Πολέμους. Θα υπήρχε επίσης και μια πελώρια Μεγάλη Λεωφόρος διακοσμημένη με τρόπαια σοβιετικών πυροβόλων και γιγαντιαία αγάλματα Ναζιστικών αετών. Επειδή θα υπήρχε πάντα ο κίνδυνος πυρηνικού πολέμου με τις ΗΠΑ, πολλά κτίρια του Βερολίνου θα διαθέτουν ισχυρά πυρηνικά καταφύγια. Μάλιστα το  Reichsarchiv, το κτίριο του Αρχείου του Ράιχ θα διαθέτει ισχυρή θωράκιση που θα μπορούσε να αντέξει ακόμη κι από ένα πυρηνικό πλήγμα.




ARBEIT MACHT FREI!

«Η Εργασία Απελευθερώνει» έγραφε παραπλανητικά έξω από τα Ναζιστικά Στρατόπεδα Εξόντωσης.

Οι ναζιστικές πόλεις, ειδικά εκείνες που κατακτήθηκαν από άλλους λαούς και προσαρτήθηκαν στο Ράιχ, θα ήταν τυποποιημένες, αν και θα έμοιαζαν περισσότερο με εκτροχιασμένα πειράματα κοινωνικού Δαρβινισμού. Θα ήταν βιομηχανικές πόλεις που θα κατοικούνταν κυρίως από τις μεσαίες και κατώτερες τάξεις καθώς και από «υπανθρώπους» που δεν θα ήταν ακόμη για εξόντωση, αλλά θα εργάζονταν εξοντωτικά για την παραγωγικότητα του Συστήματος.

Τα εργοστάσια θα ήταν απέραντα και άχαρα συγκροτήματα, που δεν θα απέπνεαν καμιά χαρά και δεν θα πρόσφεραν καμιά ικανοποίηση στους εργάτες, οι οποίοι θα εργάζονταν υποχρεωτικά 12ωρα σ’ αυτά, έξι μέρες τη βδομάδα και χωρίς πολυήμερες άδειες. Εκτός από εμβατήρια που θα έπαιζαν στα μεγάφωνα θα υπήρχαν παντού επιγραφές με το ειρωνικό αλλά αγαπημένο σλόγκαν των Ναζί: Arbeit Macht Frei («Η Εργασία Απελευθερώνει»).

Η πολεοδομία των Ναζί θα ήταν μια πολεοδομία του φόβου, που δεν θα διέφερε όμως και πολύ από τη δικιά μας πολεοδομία. Όσο κι αν ακούγεται κυνικό αν οι Ναζί γνώριζαν τη σύγχρονη πολεοδομία θα είχαν μετατρέψει τα στρατόπεδα συγκέντρωσης σε συγκροτήματα άθλιων τσιμεντένιων κτιρίων με φτηνό ενοίκιο!

ΝΑΖΙΣΤΙΚΑ UFO ΚΑΙ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΕΣ ΜΟΡΦΕΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ

Ένας τομέας που θα άνθιζε σίγουρα στην ελεγχόμενη από τους Ναζί Ευρώπη θα ήταν οι εναλλακτικές μορφές ενέργειας. Αυτό θα οφείλονταν στο συνδυασμό της οικολογικής μανίας και φυσιολατρίας των Ναζί με την  έλλειψη πετρελαίου στην Ευρώπη. Ως γνωστόν οι Γερμανοί, κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου (του πραγματικού και όχι της εναλλακτικής ιστορίας που προαναφέραμε) έμειναν κυριολεκτικά από πετρέλαιο στην προσπάθεια τους να εξασφαλίσουν πετρέλαιο!

Δεν μπόρεσαν να εξασφαλίσουν τις πετρελαιοπηγές του Καυκάσου και αναγκάστηκαν να παραγάγουν συνθετικά καύσιμα. Έτσι οι Γερμανοί υπήρξαν οι εφευρέτες του τεχνητού ή συνθετικού πετρελαίου. Θα εξελίσσονταν αναμφίβολα σε πρωτοπόρους στην παραγωγή βιοκαυσίμων καθώς και ενέργειας από υδρογόνο. Τα φουτουριστικά Mercedes S-2000 των Ναζί δεν θα κινούνταν με βενζίνη, αλλά με κυψέλες καυσίμου υδρογόνου. Οι πόλεις τους θα θερμαίνονταν επίσης με υδρογόνο, ενώ θα υπήρχε ακόμη μεγαλύτερη εκμετάλλευση της αιολικής και της ηλιακής ενέργειας.

Από την άλλη δεν θα υπήρχε και τόσο μεγάλη ανάπτυξη στον τομέα της πυρηνικής ενέργειας. Αν και θα είχαν ανακαλύψει, και πιθανότατα χρησιμοποιήσει, την ατομική βόμβα, οι Ναζί θα προτιμούσαν τις ήπιες εναλλακτικές μορφές ενέργειας σε αντίθεση με την πυρηνική ενέργεια. Η «βάρβαρη» σχάση θα τους απωθούσε –όντας «φυσιολάτρες»–, τη στιγμή που οι ίδιοι θα έκαναν απείρως περισσότερες βαρβαρότητες πάνω σε «κατώτερους» ανθρώπους.

Αντίθετα θα τους προσέλκυαν άλλες περισσότερο εξωτικές μορφές ενέργειας, όπως οι Δυναμικές Δίνες του Δρ. Βίκτωρ Σάουμπεργκερ, η Ψυχρή Σύντηξη, η «Ενέργεια του Μηδενικού Σημείου», οι «Κβαντικές Διακυμάνσεις του Κενού» κ.α.

Τα οχήματα των Ναζί θα ήταν βαριά, με μηχανές μεγάλης ισχύος, αλλά με οικολογικούς κινητήρες, που θα εξέπεμπαν μικρές ποσότητες καυσαερίων. Η αεροπορία τους πιθανότατα να ήταν ο κλάδος με τη μεγαλύτερη εξέλιξη. Η Λουφτβάφε θα κατασκεύαζε κάθε λογής αεροσκάφη, που θα βασίζονταν όχι μόνο στους κινητήρες εσωτερικής καύσης αλλά ακόμη και σε εξωτικές τεχνολογίες, όπως οι Δίνες (Vortex) του Δρ. Σάουμπεργκερ, ακόμη και στην αντιβαρύτητα! Τα ναζιστικά Foo Fighters, δηλαδή τα Νάζι-UFO, θα κυκλοφορούσαν συχνά στους ουρανούς της Ευρώπης και οι άνθρωποι θα ήταν τόσο εξοικειωμένοι με το θέαμα των ιπτάμενων δίσκων, που δεν θα τα απέδιδαν στις επισκέψεις εξωγήινων. Έτσι η ουφολογία, όπως την γνωρίζουμε, δεν θα υπήρχε. Θα τίθονταν σε εντελώς διαφορετικές βάσεις.

Αφού «τακτοποιούσαν» και σταθεροποιούσαν τα εξωτερικά τους μέτωπα οι Ναζί θα άρχιζαν να ασχολούνται και με την εξερεύνηση του διαστήματος από τα τέλη της δεκαετίας του 1950. Θα έστελναν τον πρώτο τους τεχνητό δορυφόρο σε τροχιά το 1956 από τη βάση τους στο Peenemunde, αφήνοντας πίσω τις ΗΠΑ. Την επόμενη δεκαετία θα έστελναν και τον πρώτο άνθρωπο στο Φεγγάρι και η ναζιστική σημαία θα «κυμάτιζε» στη θάλασσα της Γαλήνης. Στον τομέα αυτό θα ανταγωνίζονταν έντονα τις ΗΠΑ, που δεν θα άντεχαν στην ιδέα ότι κοιμούνται στη σκιά ενός «ναζιστικού Φεγγαριού».




DEROS ΣΤΟ ΒΕΡΟΛΙΝΟ;

Η «Ανωτέρα Φυλή» χαιρετά την «Ανωτάτη», μόνο που δεν είναι εξωγήινη αλλά υποχθόνια.

Η ναζιστική κοσμοθέαση είναι γνωστό πως έδινε λιγότερη σημασία στον χριστιανισμό σε σχέση με το παγανιστικό παρελθόν, το οποίο είχε την τάση να εξιδανικεύει. Ως οπαδός του Νίτσε ο Χίτλερ περιφρονούσε το Χριστιανισμό. Σ’ ένα ναζιστοκρατούμενο κόσμο η δύναμη του χριστιανισμού θα εξασθένιζε σημαντικά, ενώ θα επανεμφανίζονταν δυναμικά ο παγανισμός και ο μεσαιωνικός μυστικισμός (κάτι που συμβαίνει άλλωστε, αν και σε μικρότερο βαθμό, και στις μέρες μας).

Υπό μία έννοια ο 21ος αιώνας θα συνυπήρχε με τον 13ο αιώνα! Οι Ναζί δεν θα ήταν και ιδιαίτεροι λάτρες του ορθολογισμού και της κριτικής σκέψης. Μέσα στους ουρανοξύστες και στα βιομηχανικά συγκροτήματα τους θα υπήρχαν δεκάδες γραφεία μέντιουμ, αστρολόγων και κάθε λογής αποκρυφιστών. Επιδέξιοι πιλότοι που θα οδηγούσαν εκπληκτικά ναζιστικά UFO θα φορούσαν κάτω από τη στολή τους φυλακτά. Οι επιστήμονες των εργαστηρίων θα συζητούσαν στα διαλείμματά τους για θέματα όπως η «ιερότητα» της φυλής και τον «μυστικισμό του αίματος». Διάφορες αποκρυφιστικές αδελφότητες, όπως η γνωστή «Εταιρεία της Θούλης», θα εμπλέκονταν ανοικτά στο πολιτικό παιχνίδι προωθώντας μέλη της σε ανώτατες κυβερνητικές θέσεις.

Αρκετοί Ναζί ήταν οπαδοί της θεωρίας της Κοίλης Γης, και έτρεφαν μεγάλη περιέργεια για την εξερεύνηση του εσωτερικού της γης. Θα ήταν αναμενόμενες λοιπόν κάποιες εσωγήινες αποστολές, που μπορεί να αποκάλυπταν πολλές εκπλήξεις. Ίσως μάλιστα στο ζωολογικό κήπο του Βερολίνου, στο Tiergarten, ανάμεσα στα εκθέματα να υπήρχαν και μερικοί *Deros, που θα είχαν απαγάγει κατά τις εξερευνήσεις τους οι Γερμανοί εξερευνητές των εσωγήινων κοιλοτήτων!

H ΜΕΓΑΛΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΚΑΙ Η ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΝΑΖΙ

Ο Χάρτης της Γερμανικής Αυτοκρατορίας του Γ’ Ράιχ


Η Ευρώπη υπό την κυριαρχία των Ναζί θα ήταν ουσιαστικά μια τεράστια Γερμανική Αυτοκρατορία με πρωτεύουσα το Βερολίνο, το οποίο και θα αριθμούσε περισσότερους από δέκα εκατομμύρια κατοίκους. Στον πυρήνα αυτής της αυτοκρατορίας θα ήταν το Greater German Reich (Μεγάλο Γερμανικό Ράιχ), που θα περιλάμβανε έκταση τετραπλάσια της σημερινής Γερμανίας, ενώ θα διέθετε και πολλές εξαρτημένες κτήσεις και επαρχίες στα ανατολικά, μέχρι τα Ουράλια. Ο πληθυσμός του Μεγάλου Γερμανικού Ράιχ θα ξεπερνούσε τα 250 εκατομμύρια, εκ των οποίων το 75% θα ήταν Γερμανοί.

Στα εδάφη του Μεγάλου Γερμανικού Ράιχ θα περιλαμβάνονταν (εκτός από την παραδοσιακή Γερμανία), η Αυστρία (το «Ostmark»), η Αλσατία και η Λορένη (που θα απόσπονταν από τη Γαλλία), το Λουξεμβούργο («Moselland»), τα προτεκτοράτα της Βοημίας και της Μοραβίας, το μεγαλύτερο τμήμα της Σλοβενίας, ολόκληρη η Πολωνία. Τα καταληφθέντα εδάφη της Σοβιετικής Ένωσης μέχρι τα Ουράλια θα χωρίζονταν σε πέντε Reichkommissariats: στο Ostland, που θα περιλάμβανε τη Λευκορωσία και τις Βαλτικές χώρες, στην Ουκρανία, στη Muscovy (από τη Μόσχα μέχρι τα Ουράλια), στον Caucasus (Καύκασο) και στο Generalkommissariat Taurida (νότια Ουκρανία και χερσόνησο της Κριμαίας).

Εκτός από το Βερολίνο άλλες μεγάλες πόλεις θα ήταν το Αμβούργο, το Μόναχο, η Βιέννη, το Νταντσίχ και από τις κατακτημένες και προσαρτημένες πόλεις θα ξεχώριζαν η Αγία Πετρούπολη, η Μόσχα, η Ρίγα, το Gotenburg (Συμφερούπολη) και το Theodorichshafen (πρώην Σεβαστούπολη).

Η υπόλοιπη Δυτική Ευρώπη, εκτός από την Ελβετία που θα συνέχιζε να είναι «ουδέτερη» και ανεξάρτητη –στην ουσία η τελευταία ελεύθερη χώρα της Ευρώπης–, θα συγκροτούσε μια «Ευρωπαϊκή Κοινότητα» που θα ήταν ανίσχυρη και υποτελής στη Ναζιστική Αυτοκρατορία. Η υποτελής φιλοναζιστική «Ευρωπαϊκή Κοινότητα» θα είχε την τυπική έδρα της στο Βερολίνο και θα περιλάμβανε τις παρακάτω χώρες: Μεγάλη Βρετανία (χωρίς τη Βόρειο Ιρλανδία), Ιρλανδία, Νορβηγία, Σουηδία, Φιλανδία (ενισχυμένη με ρωσικά εδάφη), τη Δανία, την Ολλανδία, το Βέλγιο, τη Γαλλία, την Ισπανία, την Πορτογαλία και την Ιταλία, η οποία θα ξέπεφτε μετά το θάνατο του Μουσολίνι.

Τα καθεστώτα όλων αυτών των χωρών θα ήταν δικτατορικά και συγγενή ιδεολογικά με το ναζιστικό κόμμα. Ορισμένα μάλιστα από αυτά θα ήταν καθεστώτα-μαριονέτες, που θα υπάκουαν άμεσα στις διαταγές του Βερολίνου. Άλλες χώρες που θα βρίσκονταν κάτω από τον ασφυκτικό έλεγχο της Ναζιστικής Αυτοκρατορίας θα ήταν η Σλοβακία, η Κροατία, που θα προσαρτούσε τη Βοσνία & Ερζεγοβίνη, η μικρή Σερβία, η Αλβανία, η Ουγγαρία, που θα προσαρτούσε την Τρανσυλβανία και τη Βοϊβοντίνα, η Βουλγαρία, που θα προσαρτούσε τη Μακεδονία και τη Θράκη από την Ελλάδα, η Ελλάδα μέχρι και τη Θεσσαλονίκη, η Ρουμανία, που θα έχανε την Τρανσυλβανία αλλά θα κέρδιζε τη Βεσσαραβία και, τέλος, η Τουρκία.

Εκτός Ευρώπης ο μόνος αξιόλογος και αξιόμαχος αντίπαλος της Ναζιστικής Αυτοκρατορίας θα ήταν οι ΗΠΑ, με την οποία θα βρισκόταν σε Ψυχρό Πόλεμο από το 1946. Ο ανταγωνισμός θα ήταν έντονος και σε όλα τα επίπεδα, από την πολιτική και την οικονομία, μέχρι τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς και τη διαστημική εξερεύνηση. Αν η Ιαπωνία νικούνταν από τις ΗΠΑ, εξαιτίας της αμερικανικής ατομικής βόμβας, υπήρχε πιθανότητα να γινόταν υποτελής σύμμαχος της Ουάσιγκτον και να στρεφόταν κατά της Ναζιστικής Αυτοκρατορίας.

Η Κίνα θα ήταν μια σχετικά αδύναμη χώρα, που θα ήταν ουδέτερη, ενώ η Σοβιετική Ρωσία θα συνέχιζε να υπάρχει πέρα από τα Ουράλια με πρωτεύουσα το Ομσκ. Οι ΗΠΑ θα εφοδίαζαν τους ανυπότακτους Ρώσους της Σιβηρίας με άφθονα πολεμοφόδια ώστε να μην σταματήσουν ποτέ να παρενοχλούν με το αντάρτικό τους τις ανατολικές επαρχίες της Ναζιστικής Γερμανίας. Τέλος η βόρεια Αφρική θα είναι υπό τον άμεσο έλεγχο της Ναζιστικής Αυτοκρατορίας, ενώ η υπόλοιπη Αφρική και Ασία θα ελέγχεται από τις παλιές αποικιακές δυνάμεις της Ευρώπης, που θα είναι όμως υποτελείς στο Βερολίνο.

Ωστόσο ο Καναδάς (όπου θα κατέφευγε ο Τσόρτσιλ και η εξόριστη βασιλική οικογένεια της Βρετανίας), η Αυστραλία και η Νέα Ζηλανδία θα απελευθερώνονταν από τον βρετανικό έλεγχο και θα συμμαχούσαν με τις ΗΠΑ, δημιουργώντας έτσι ένα ισχυρό αγγλοσαξωνικό μπλοκ.




Ο «ΘΕΟΣ» ΑΔΟΛΦΟΣ ΧΙΤΛΕΡ

Αδόλφος Χίτλερ: Η Επιστροφή Ενός Τεύτονα «Θεού»

Στη Ναζιστική Αυτοκρατορία ο ιδρυτής του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος και δημιουργός του Γ’ Ράιχ θα λατρεύονταν κυριολεκτικά ως θεός. Η προσωπολατρία του  Αδόλφου Χίτλερ θα ήταν άνευ προηγουμένου στην ανθρώπινη ιστορία. Σε κάθε σπίτι θα υπήρχαν τα πορτρέτα του με διάφορες πόζες, καθώς και τα βιβλία με τις «ιδέες» και τους λόγους του. Σε κάθε δημόσια υπηρεσία θα υπήρχαν προτομές του, συνθήματά τους στους τοίχους των σχολείων και σχεδόν κάθε μεγάλη γερμανική πόλη θα χάριζε σε μια μεγάλη λεωφόρο της το όνομά του.

Όσο θα ζούσε τα γενέθλιά του (20 Απριλίου) θα γιορτάζονταν ως «εθνική εορτή», ενώ μετά το θάνατό θα τελούνταν κάθε χρόνο πολυήμερες εορτές προς τιμήν του. Το μαυσωλείο του στο Βερολίνο θα ήταν «τόπος προσκυνήματος» για τα μέλη και τους οπαδούς του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος.

Δεν είναι σίγουρο πόσα χρόνια θα ζούσε ακόμη ο Χίτλερ, επειδή στα 1945 η υγεία του ήταν ήδη σοβαρά κλονισμένη. Αν όμως οι Γερμανοί γιατροί και η «επιστήμη» τους –που «προόδευσε» χάρη στα απάνθρωπα πειράματα που έκανε στους εγκλείστους των Στρατοπέδων Συγκέντρωσης– έκανε το θαύμα της θα μπορούσε να φθάσει μέχρι 75 χρονών, δηλαδή να πέθαινε στα 1965. Μετά το θάνατο του Χίτλερ οι ισχυροί ανώτατοι αξιωματούχοι του Ράιχ θα συγκρούονταν για τη διαδοχή του.

Ο Γκέρινγκ, ο Γκαίμπελς και ο Χίμλερ ήταν οι τρεις πιθανότεροι υποψήφιοι, ενώ γι’ αυτό το ρόλο δεν θα έπρεπε να αποκλειστεί ο Σπέερ, ακόμη κι ο Ρόμελ (αν ζούσε). Ποιος θα ήταν άραγε ο επόμενος Φύρερ; Όποιος και να ήταν πάντως αυτός που θα αναλάμβανε το τιμόνι του Γ’ Ράιχ θα είχε να αντιμετωπίσει διαφορετικά προβλήματα απ’ ότι ο προκάτοχός του και κυρίως να βρει τρόπους να διαχειριστεί την ανερχόμενη μεσαία τάξη της Αυτοκρατορίας, η οποία και θα αμφισβητούσε το ολοκληρωτικό καθεστώς ζητώντας περισσότερη ελευθερία και δημοκρατία.

ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ

Πολλά μπορούμε να υποθέσουμε και να φανταστούμε για να περιγράψουμε την μορφή που θα είχε ένας κόσμος στον οποίο θα είχαν νικήσει οι Γερμανοί Ναζί. Εύκολα μπορούμε να φανταστούμε πως σ’ έναν τέτοιο κόσμο δεν θα είχαν θέση οι Εβραίοι, οι ψυχασθενείς, οι κομμουνιστές, οι μαύροι, οι τσιγγάνοι, οι ανάπηροι και πολλοί ακόμη «ανεπιθύμητοι». Ίσως να μην είχατε θέση εσείς κι εγώ.

Για να μην το παιδεύουμε κι άλλο το ζήτημα πρέπει να επισημάνουμε πως η επιστημονική φαντασία έχει ασχοληθεί με την εναλλακτική ιστορία του Ναζισμού. Ο μεγάλος συγγραφέας ε.φ. Philip K. Dick δημοσίευσε το 1962 το βιβλίο του Ο Άνθρωπος στο Ψηλό Κάστρο, χάρη στο οποίο κέρδισε το βραβείο HUGO. Σ’ αυτό το βιβλίο ο Dick περιέγραφε έναν εναλλακτικό κόσμο στον οποίο οι Ναζί κέρδισαν το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι Ιάπωνες βρίσκονται στην Καλιφόρνια και οι Γερμανοί στη Νέα Υόρκη, εξαπλώνονται στο φεγγάρι και κατακτούν τους πλανήτες.

Αλλά ας δούμε ένα ενδιαφέρον απόσπασμα που πιστεύω πως λέει πολλά:

«Φαίνεται πως οι Γερμανοί έφταιγαν γι’ αυτή την κατάσταση. Είχαν την τάση να δαγκώνουν μεγαλύτερο κομμάτι απ’ όσο μπορούσαν να μασήσουν. Μόλις κατόρθωσαν να κερδίσουν τον πόλεμο ξεκίνησαν αμέσως την κατάκτηση του ηλιακού συστήματος. Η ιδέα τουλάχιστον ήταν καλή. Και στο κάτω-κάτω με τους Εβραίους, τους Τσιγγάνους και τους Μελετητές της Γραφής είχε πετύχει. Και οι Σλάβοι ταξίδεψαν χιλιάδες χρόνια πίσω, στην καρδιά της μεγάλης πατρίδας τους, στην Ασία, στην εποχή που καβαλούσαν βουβάλια και κυνηγούσαν με τόξο και βέλος.

Στα απίθανα, γυαλιστερά περιοδικά που τυπώνονταν στο Μόναχο και κυκλοφορούσαν παντού, έβλεπες γαλανομάτηδες και ξανθομάλληδες Άριους αποίκους που όργωναν, ξεβοτάνιζαν, καλλιεργούσαν μ’ επιμέλεια τη γη του μεγάλου σιτοβολώνα της Ουκρανίας. Φαινόντουσαν οπωσδήποτε ευτυχισμένοι. Έλαμπαν από καθαριότητα οι φάρμες και τα αγροτόσπιτά τους (…)

Η Αφρική όμως; (…) Εκεί πραγματικά οι Ναζί έδειξαν μεγαλοφυΐα: φανέρωσαν τον καλλιτέχνη που κρύβουν μέσα τους. Η Μεσόγειος εμφιαλώθηκε, αποστραγγίστηκε και μεταμορφώθηκε σε εύφορη πεδιάδα με τη βοήθεια της ατομικής ενέργειας. Τι τόλμη! (…) Χρειάστηκαν διακόσια χρόνια για να εξουδετερωθούν οι Αμερικάνοι ιθαγενείς, ενώ η Γερμανία τους αποτέλειωσε στην Αφρική μέσα σε δεκαπέντε» (Philip K. Dick, Ο Άνθρωπος στο Ψηλό Κάστρο, 1962)

Κι όμως

***

@Γιώργος Στάμκος (stamkos@post.com) είναι συγγραφέας και δημοσιογράφος, δημιουργός του εναλλακτικού περιοδικού Ζενίθ.


ΠΗΓΗ