Πρόβα ενός μεγάλου πολέμου...

Τα όσα διαδραματίζονται στη Συρία δύσκολα γίνονται κατανοητά αν τα δει κάποιος όπως τα σερβίρουν τα δυτικά ΜΜΕ: δηλαδή μια εξέγερση κατά ενός τυραννικού καθεστώτος με αίτημα τη δημοκρατία. Η εικόνα παραμένει συγκεχυμένη ακόμη και αν λάβει κανείς υπόψη τις έντονες φυλετικές / θρησκευτικές διαιρέσεις στο εσωτερικό αυτής της χώρας.

Η κατάσταση, όμως, αρχίζει να ξεκαθαρίζει αν λάβουμε υπόψη την εξωτερική παρέμβαση, η οποία αξιοποιεί τις εσωτερικές διαιρέσεις, με αποτέλεσμα τη σφαγή δίχως τέλος που παρακολουθούμε πάνω από έναν χρόνο...


Τα όσα συμβαίνουν στη Συρία θυμίζουν την πρόβα ενός μεγάλου – σε παγκόσμιο επίπεδο – πολέμου. Στο αιματοκύλισμα της χώρας λαμβάνουν μέρος με τον έναν ή τον άλλο τρόπο όλες οι παγκόσμιες δυνάμεις, καθώς και οι τοπικές «υπερδυνάμεις». Πρόκειται, με άλλα λόγια, για μια παγκόσμια σύγκρουση, η οποία προς το παρόν διεξάγεται στον περιορισμένο χώρο της Συρίας και οι πραγματικοί αντιμαχόμενοι μάχονται δι’ αντιπροσώπων.

Η μία πλευρά χρησιμοποιεί τον στρατό του καθεστώτος Άσαντ και η άλλη τους «αντάρτες της δημοκρατίας». Κάτι που επίσης εντείνει τη σύγχυση είναι το γεγονός ότι ο πόλεμος στη Συρία έχει απώτερο στόχο το Ιράν!


Οι δυνάμεις που συγκρούονται στη Συρία μπορεί να διακριθούν σε αυτές που υποστηρίζουν το καθεστώς της Τεχεράνης και σε αυτές που θέλουν να το καταστρέψουν. Κάπως έτσι αρχίζει ίσως να ξεκαθαρίζει η κατάσταση και να διακρίνονται οι αντίπαλοι αλλά και το πραγματικό διακύβευμα της σύγκρουσης στη Συρία.


1.Από τη μια πλευρά στοιχίζονται οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι και λοιποί υποτελείς τους, μεταξύ των οποίων και κάποιοι μοντέρνοι φύλαρχοι του αραβικού κόσμου, οι οποίοι λειτουργούν με το αζημίωτο ως μισθοφόροι της Ουάσιγκτον. Όλοι αυτοί έχουν στήσει την αντιπολίτευση στη Συρία, την υποστηρίζουν διπλωματικά, οικονομικά, υλικοτεχνικά. Της προσφέρουν υπηρεσίες στα διεθνή media, στρατιωτικούς συμβούλους, πληροφορίες και οπλισμό.

Κάπως έτσι, μέσα από αυτή την τεράστια κινητοποίηση, οι αντάρτες έχουν καταφέρει να αντιμετωπίσουν τον τακτικό στρατό της χώρας, να επιβιώσουν και να δημιουργήσουν προγεφυρώματα.


2.Από την άλλη πλευρά, το καθεστώς της Συρίας θα ήταν ήδη παρελθόν – όπως έγινε και στην περίπτωση της Λιβύης με τον Καντάφι – αν δεν είχε ξεκάθαρη και έμπρακτη υποστήριξη σε οικονομικό και στρατιωτικό επίπεδο.

Το Ιράν είναι ο στενότερος σύμμαχος του καθεστώτος Άσαντ στην περιοχή. Επίσης, το Ιράν είναι για την Κίνα ο σημαντικότερος ενεργειακός προμηθευτής. Ακόμη, η Συρία είναι για τη Ρωσία το μοναδικό της αγκυροβόλιο στη Μεσόγειο. Ο συνδυασμός αυτών των σχέσεων και συμφερόντων μας δίνει μια εξήγηση του γιατί οι δυτικές δυνάμεις δεν μπορούν ακόμη να καθαρίσουν με το καθεστώς Άσαντ.




Η Τουρκία

Σε στρατιωτικό επίπεδο, την περασμένη εβδομάδα, η Τουρκία διαπίστωσε με οδυνηρό τρόπο ότι η ρωσικής τεχνολογίας αεράμυνα της Συρίας λειτουργεί... άψογα. Το περιστατικό της κατάρριψης του τουρκικού μαχητικού, όπως σημειώνουν οι στρατιωτικοί αναλυτές, υποχρεώνει τους δυτικούς να λάβουν υπόψη ότι η επίτευξη του στόχου που έχουν θέσει συνεπάγεται βαρύ κόστος.

Αυτό άλλωστε υπογραμμίζουν με κάθε τρόπο και οι Ρώσοι, οι οποίοι όχι μόνο δεν κρύβουν, αλλά διαφημίζουν τη στρατιωτική ενίσχυση που προσφέρουν στο καθεστώς Άσαντ.

Απ’ ό,τι φαίνεται, προς το παρόν τουλάχιστον, οι αμυντικές δυνατότητες της Συρίας και των υποστηρικτών της είναι κάτι που η δυτική συμμαχία δεν μπορεί να αγνοήσει. Αυτό φάνηκε από τη σχετικά «άτονη» ανακοίνωση με την οποία το ΝΑΤΟ υποστήριξε την Τουρκία.

Όλα αυτά οδηγούν στη διόλου αισιόδοξη εκτίμηση ότι η σύγκρουση στην περιοχή βρίσκεται στη διαδικασία κλιμάκωσης, η οποία μπορεί να κρατήσει αρκετό χρόνο εντείνοντας την αστάθεια και τις πιθανότητες ατυχημάτων σε ολόκληρη την περιοχή της ανατολικής Μεσογείου. Μια περιοχή της οποίας η επικινδυνότητα ανάφλεξης σήμερα πολλαπλασιάζεται εξ αιτίας των ενεργειακών κοιτασμάτων που πρόσφατα επιβεβαιώθηκαν!


Πηγή