Η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα (ο Δεκέμβρης του 2008 “ανάποδα”)

Από χθες η Αθήνα (όπου του ΠΑΣΟΚ δίνει την πιο καθοριστική εκλογική του μάχη) αστυνομοκρατείται. Βόμβες πακέτα αποστέλλονται προς κάθε κατεύθυνση, ελεγχόμενες εκρήξεις αναστατώνουν την ηρεμία της “σιωπηλής πλειοψηφίας” που επικαλέστηκε χθες ο κ. Ραγκούσης, περιπολικά τρέχουν πάνω κάτω προκαλώντας μόνιμη κυκλοφοριακή συμφόρηση, για να πληροφορηθούν τα καθέκαστα και οι απληροφόρητοι.

Ο στόχος είναι εμφανής: Βόμβες, αποσταθεροποίηση, φόβος και ως γνωστόν σε τέτοιες εποχές το πόπολο πάει με το γκουβέρνο, ειδικά οι νοικοκυρέοι που θέλουν την ησυχία τους. Τα “δεκεμβριανά” ανάποδα δηλαδή. Στην υπηρεσία του γκουβέρνου του ΔΝΤ και του Μνημονίου αυτή την φορά, αλλά με την Αστυνομία να συλλαμβάνει τώρα τους “ταραξίες” και να δείχνει αποτελεσματική.

Επειδή όμως ο κόσμος δύσκολα θα πιαστεί κορόιδο κι αυτήν την φορά και η ιστορία επαναλαμβάνεται πάντα ως φάρσα αναδημοσιεύουμε ένα πάντα επίκαιρο άρθρο στο «Αντί» το 1988, σε μια ανάλογη δηλαδή εποχή μεγάλων ανακατατάξεων στην πολιτική σκηνή, με το ΠΑΣΟΚ να αποχωρεί από την εξουσία.
 

Ο λόγος περί κινήτρων

…. Τόσο στην πραγματική ζωή, όσο και στα αστυνομικά μυθιστορήματα ο λόγος  είναι πάντοτε περί «κίνητρου». Για ποιο λόγο έγινε το τάδε έγκλημα, ποιος είχε συμφέρον διερωτώνται παντα οι ντετέκτιβ στον κινηματογράφο. Στην εγκληματική ιστορία της ελληνικής τρομοκρατίας δεν διερευνήθηκαν ποτέ τα πραγματικά κίνητρα, αλλά θεωρήθηκαν ότι επιλέγονταν παραδειγματικά με βάση την ιδεολογικοπολιτική θεώρηση της 17Ν ή του ΕΛΑ και τις επιχειρησιακές δυνατότητες που προσέφερε ο κάθε στόχος. Κανείς δεν διερωτήθηκε αν υπήρχαν και άλλα κίνητρα πέραν αυτών.

Όταν πλέον έχουν αποδειχθεί περίτρανα οι σχέσεις όλων των τρομοκρατικών οργανώσεων της Ευρώπης με τις μυστικές υπηρεσίες, γιατί άραγε οι ελληνικές πρέπει να αποτελέσουν εξαίρεση; Και όταν, όπως συμβαίνει πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις, οι σχέσεις αυτές αποβαίνουν πάντα υπέρ του ισχυρότερου – των μυστικών υπηρεσιών εν προκειμένω – τότε γιατί οι ελληνικές τρομοκρατικες οργανώσεις θα ξέφευγαν και από αυτόν τον κανόνα;


Ας κάνουμε ένα flash – back δια του λόγου το αληθές:
­Στις 10/1/89 απόπειρα της 17Ν εναντίον του δικαστικού Ανδρουλιδάκη

­Στις 18/1/89 απόπειρα πάλι της 17Ν εναντίον του δικαστικού Ταρασουλέα

­Στις 23/1/89 δολοφονείται ο δικαστικός Α. Βερνάρδος, από την «1 Μάη».

­Στις 10/4/89 γίνεται βομβιστική απόπειρα εναντίον του αρεοπαγίτη Σ. Σαμουήλ

­Στις 23/5/89 δημοσιεύεται στην «Ελευθεροτυπία» προκήρυξη του ΕΛΑ κατά της Δικαιοσύνης με πρωτοφανείς απειλές προς τη δικαιοσύνη την ίδια ημέρα που αναλαμβάνει η Κυβέρνηση Τζαννετάκη

Μέσα σε πέντε μόνο μήνες ένας εισαγγελέας νεκρός, ο δεύτερος να χαροπαλεύει στο νοσοκομείο, ένα τρίτος με σφαίρες στα πόδια. Η 17Ν και η «1η Μάη» (ο ΕΛΑ δηλαδή) μοιράζονται τη δόξα για το κατόρθωμα . Το δικαστικό και εισαγγελικό σώμα πανικοβάλλεται.

Αν δει κάποιος νεότερος σε ηλικία τις προηγούμενες ημερομηνίες δεν θα του πούνε πιθανώς τίποτα, πέρα από την άσκηση τρομοκρατικών πιέσεων προς το δικαστικό σώμα. Ποιος θυμάται άραγε τώρα πια το «σκάνδαλο Κοσκωτά», την «Αγορά του Αιώνα» , τον Λούβαρη και τόσα άλλα που συγκλονίζαν την πολιτική ζωή του τόπου εκείνη την περίοδο;

Ο τόπος όμως διερχόταν εκείνη την εποχή μια πρωτόγνωρη πολιτική κρίση. Ο συνδυασμός των μεγάλων σκανδάλων, με την  ασθένεια του Παπανδρέου και τη διαφαινόμενη εκλογική νίκη της Νέας Δημοκρατίας ύστερα από μια περίοδο οκτάχρονης ασυδοσίας του ΠΑΣΟΚ, είχαν δημιουργήσει έναν εκρηκτικό κλίμα. Η δικαιοσύνη αρχίζει και παίζει καθοριστικό ρόλο, το Ειδικό Δικαστήριο είναι ήδη ορατό στον ορίζοντα. Και εκείνη ακριβώς τη στιγμή διαλέγουν οι τρομοκράτες για να εξαπολύσουν μια σειρά βίαιων επιθέσεων εναντίον δικαστών. Μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι οι επιθέσεις εκείνες δεν αποτελούσαν παρέμβαση ευνοϊκή προς το ΠΑΣΟΚ; Ότι δεν αποσκοπούσαν στην τρομοκράτηση των δικαστών που μελετούσαν ήδη τους φακελους των επερχόμενων δικών;

Η προσκόλληση τότε του Ανδρέα Παπανδρέου και των άλλων στην εξουσία, η άρνηση τους να την παραδώσουν, είχε πάρει τον χαρακτήρα μιας αμείλικτης προσωπικής μάχης, στην οποία όμως τον τόνο έδιναν τα πιο καθυστερημένα πολίτικα τμήματα του τόπου: οι «αυριανιστές», οι «τομπριστές» και οι κάθε είδους παρακρατικοί.. Με αυτούς ακριβώς συντάχθηκαν τότε οι τρομοκράτες και κανείς δεν μπορεί να πιστεψεί πλέον στην υποτιθέμενη «επαναστατική αγνότητα» τους.




ΠΗΓΗ