Τι θα κάνει η Αριστερά; Συγκεντρώνει γύρω στο 40%, (ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ, σχεδόν ισόπαλοι, φθάνουν στο 35%, ΔΗΜΑΡ το υπόλοιπο), σύμφωνα με πρόσφατη (πανευρωπαϊκή) δημοσκόπηση, παραγγελία ισχυρών οικονομικών παραγόντων, ξένων και ελληνικών-η δημοσκόπηση αναφέρθηκε άπαξ από πρωινή εκπομπή. Τα ποσοστά προβληματίζουν την κυβερνώσα ελίτ, ελληνική και ξένη.
Χαρακτηριστικά, το κύριο άρθρο στο ΒΗΜΑ (4-12-02) έθετε το ερώτημα «τι θα κάνουν οι κεντρώοι» ψηφοφόροι και μνημόνευε τον ηγέτη τους (στις αρχές της Μεταπολίτευσης) Γ. Μαύρο ο οποίος, προδικτατορικά, είχε εγκαταλείψει-προσωρινά- την πολιτική για να γίνει πρόεδρος της Εθνικής Τράπεζας. Τώρα, υπαινίσσεται το ΒΗΜΑ, μπορεί να γίνει το ανάποδο- με τον κ. Παπαδήμο.
Πέρα από τα πρόσωπα το ερώτημα βάθους παραμένει: τι θα κάνουν «οι νοικοκυραίοι»; Το σύστημα τους σπρώχνει στην αγανάκτηση, στην οργή και εσχάτως στην απόγνωση. Ποιος θα προλάβει να τους μαζέψει πριν να σπάσουν κάθε ιδεολογικό και πολιτικό φράγμα;
Το νέο, μετριοπαθές, πρόσωπο του κ. Σαμαρά (άλλοι, και μέσα στη ΝΔ, μιλούν για παράδοση άνευ όρων με αντάλλαγμα την υπόσχεση ότι θα γίνει πρωθυπουργός) δεν έπεισε, έως τώρα, τους (κεντρώους) νοικοκυραίους. Βεβαίως αρκετοί κεντρώοι συγκαταλέγονται στους «κλασικούς» αναποφάσιστους, μετακινούμενους ψηφοφόρους, αυτούς που δίνουν τις εκλογικές νίκες- ο περίφημος μεσαίος χώρος. Αλλά άλλοι, «σώμα και αίμα» κάποτε του ΠΑΣΟΚ, απομακρύνονται και συγκροτούν σοσιαλιστικές, κοινωνικές ή άλλες ενώσεις. Επί πλέον ό,τι, ίσως, κερδίσει η ΝΔ επιστρέφοντας ως απολωλός πρόβατο στο ευρωπαϊκό μαντρί, ίσως το χάσει αν αποκοπεί η «λαϊκή πατριωτική δεξιά». Αν βρεθεί κάποιος να την καλωσορίσει. Ο δημόσιος έπαινος του κ. Τσίπρα προς τον Δήμαρχο Πειραιά κ. Μιχαλολιάκο ανοίγει χαραμάδα «εκ του μακρόθεν» κατανόησης.
Τα συμπεράσματα είναι δυο:
- Το κέντρο εξουσίας που εκπροσωπεί (και εν πολλοίς διαμορφώνει) παραδοσιακά το ΒΗΜΑ δεν περιορίζεται σε αόριστες διακηρύξεις αρχών. Αλλά ανιχνεύει (και προετοιμάζει) πρακτικές λύσεις, προτείνει πρόσωπα, προσαρμόζει, αναλόγως, τον επιθυμητό χρόνο των εκλογών. Ασκεί, δηλαδή, πολιτική, στο πλαίσιο της ιδεολογίας του. Έχει αντιληφθεί ότι ιδεολογία χωρίς πολιτική, χωρίς προτάσεις και πρακτικές, εφαρμόσιμες λύσεις, είναι απλή αερολογία. Το δίδαξε και ο Λένιν.
-Για την Αριστερά οι κεντρώοι ήταν δεξαμενή συμμαχιών, ο χώρος της «προόδου». Για την (προχουντική) Δεξιά ήταν οι «συνοδοιπόροι». Ο Γρ. Λαμπράκης συνοδοιπόρος ήταν. Και δολοφονήθηκε γι’ αυτό. Την εποχή εκείνη τα «κεντρώα» στρώματα ήταν στο οικονομικό και κοινωνικό περιθώριο, αποκλεισμένα από την πολιτική εξουσία. Σήμερα ωθούνται στην ίδια ακριβώς κατάσταση, θύματα και πάλι της ανενδοίαστης συνεργασίας ξένων και εγχώριων υποτελών δυνάμεων. Ο πατριωτισμός κατά της υποτέλειας και ο κοινωνικός αγώνας συνοδοιπορούν, τώρα και τότε.
Τότε ο κατακερματισμός των κεντρώων σε ποικίλα κόμματα επέτρεψε στην Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά, την ΕΔΑ, να γίνει αξιωματική αντιπολίτευση ξεπερνώντας το 24%, με σύνθημα την ανεξαρτησία και τη λαϊκή κυριαρχία. Η λαϊκή συσπείρωση γύρω από αυτά τα «αστικά» (και όχι σοσιαλιστικά) αιτήματα ήταν τόσο ισχυρή (πχ Ιουλιανά), ώστε οι δυνάμεις της εξάρτησης, εγχώριες και ξένες, να καταργήσουν τη Δημοκρατία.
Σήμερα, η «μεγάλη δημοκρατική παράταξη» (προδικτατορικά «Ένωση Κέντρου», ΠΑΣΟΚ, στη Μεταπολίτευση) αποσυντίθεται, η ΝΔ αποσυσπειρώνεται. Η πορεία συνεπώς αντιστρέφεται. Ο κατακερματισμός των (πρώην) κομμάτων εξουσίας θα έχει (επιθυμητή) συνέπεια την πολυδιάσπαση του εκλογικού σώματος. Θα προσφερθεί στο εκλογικό σώμα όχι μια «μεγάλη δημοκρατική παράταξη» (ούτε μια ενιαία Δεξιά) αλλά πολλές, μικρότερες, ποικίλες παρατάξεις, όλες ασφαλώς δημοκρατικές, μία για κάθε γούστο-και κάθε μικροσυμφέρον. Ώστε να ματαιωθεί (ελπίζουν) η μαζική μεταφορά ψηφοφόρων προς την Αριστερά. Το ιδεώδες σενάριο.
Τι θα κάνει, λοιπόν, η Αριστερά; Μπορεί ασφαλώς να συμβάλει στη ροπή κατακερματισμού. Να παραμείνει ως έχει, διασπασμένη, αγνοώντας επιδεικτικά το παρελθόν της, επιμένοντας ότι ενότητα χωρίς σοσιαλιστική σημαία δεν έχει νόημα. Λες και η εθνική ανεξαρτησία και Δημοκρατία είναι του χεριού μας. Εξ όσων γνωρίζω, δεν υπάρχει σοσιαλιστικό πρόγραμμα (πρόγραμμα, όχι αόριστη διακήρυξη) που να το ξέρει, να το έχει υιοθετήσει και να αγωνίζεται γι’ αυτό ο λαός. Αυτή είναι η αλήθεια. Ούτε ΕΑΜ, λοιπόν, ούτε ΕΔΑ. Μόνοι.
πηγή: http://infognomonpolitics.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου