Η περίπτωση της Τουρκίας απασχόλησε και συνεχίζει να απασχολεί τους ισχυρούς του πλανήτη, λόγω της γεωπολιτικής της θέσης. Οι ισχυροί ήταν αυτοί που επέτρεψαν και βοήθησαν ιστορικά τον πολύ-εθνικό αυτό χώρο να γίνει ενιαίο κράτος, με ιδιαίτερες συνθήκες λειτουργίας στο εσωτερικό του. Οι ιστορικοί αλλά και σημερινοί ισχυροί προστάτες της Τουρκίας είναι η Γερμανία (ένα άλλο κράτος κατασκεύασμα) και οι ΗΠΑ. Από τη στιγμή, όμως, που η Γερμανία παραδόθηκε «χωρίς όρους» (με το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου) στην Δύση, ουσιαστικά μετατράπηκε σε εργαλείο των ΗΠΑ στην Ευρώπη. Ένα «εργαλείο» κατά της τότε κραταιάς Σοβιετικής Ένωσης, αλλά και ένα εργαλείο που στηριζόταν για να παίξει έναν καθοριστικό μελλοντικό ρόλο στα τεκταινόμενα εντός της Ευρώπης, προκειμένου να μην μπορέσει ποτέ η γηραιά ήπειρος να μην μπορέσει να αποτελέσει ουσιαστικό και σοβαρό αντίπαλο για τα αμερικανικά συμφέροντα.
Οι «ισχυροί», λοιπόν, έδωσαν την δυνατότητα στην Τουρκία να υπάρξει ως κράτος, με κυβέρνηση και αντιπολίτευση, προκειμένου να μπορέσουν να αιτιολογήσουν τις διακρατικές και πολιτικές τους σχέσεις με το συγκεκριμένο μόρφωμα, στο οποίο φράσεις όπως «ανθρώπινα και πολιτικά δικαιώματα» αντιμετωπίζονταν ως πραξικοπηματικές απόπειρες ανατροπής της κυβέρνησης…
Στην Τουρκία δεν υπάρχει –επί της ουσίας- πολιτική σκηνή και ιδεολογικός – πολιτικός πλουραλισμός. Ακόμη και τα αριστερά κόμματα του τουρκικού Κοινοβουλίου στην πραγματικότητα βρίσκονται στην δεξιά πλευρά της Ελληνικής «Χρυσής Αυγής». Το πολιτικό θέατρο της γείτονος είναι γνωστό και λειτουργεί άψογα όποτε χρειαστεί να υπάρξουν «κομβικές - χειρουργικές» αλλαγές και κινήσεις των ΗΠΑ, της χώρας δηλαδή που κρατάει τα ηνία, που χωρίς την έγκρισή της δεν μπορεί να συμβεί τίποτε απολύτως, αφού ελέγχει το τι πραγματικά συμβαίνει στο σύνολο της γεωγραφικής επικράτειας της Τουρκίας.
Ο σημερινός πρωθυπουργός της Τουρκίας είναι το αποτέλεσμα της αναγκαστικής μετάλλαξης του προσώπου αυτού του κράτους. Είναι ο άνθρωπος που γεννήθηκε και ανδρώθηκε πολιτικά κατά τη διάρκεια του Κεμαλικού καθεστώτος, δηλαδή ενός σκληρότατου κυβερνητικού σχηματισμού των στρατηγών, που έλεγχε τα πάντα στο εσωτερικό της χώρας, προκειμένου να μην υπάρξει καμία απολύτως αλλαγή.
Όταν αποφασίσθηκε πως η Τουρκία έπρεπε να αλλάξει πρόσωπο (οι αλλαγές είναι απαιτητές στην παγκόσμια πολιτική σκηνή, προκειμένου να αποφευχθεί ο χαρακτηρισμός «δικτατορία»), τότε εμφανίσθηκε ο προσεκτικά επιλεγμένος «δημοκράτης» Ερντογάν, που χρησιμοποιώντας το πρόσωπο του «ισλαμιστή» ανέλαβε την διακυβέρνηση της χώρας και φυσικά τον απόλυτο έλεγχο της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής ζωής στην Τουρκία. Είναι ο πρωθυπουργός που «έσπειρε» όλα τα απαραίτητα στοιχεία για την μεθεπόμενη ημέρα της Τουρκίας και που ανέδειξε – δημιούργησε την μεσαία τάξη, εισάγοντας στοιχεία του δυτικού πολιτισμού πειραματιζόμενος με ένα μοντέλο «ισλαμικής δημοκρατίας» με ευρωπαϊκά χαρακτηριστικά.
Αυτή του η «προσφορά» είναι και η κύρια αφορμή του ξεσηκωμού της μεσαίας τάξης και των όσων σήμερα συμβαίνουν στην πλατεία Ταξίμ, αλλά και σε άλλες μεγάλες πόλεις της Τουρκίας. Η μεσαία τάξη είναι που προωθήθηκε εντέχνως (με σειρά αιφνίδιων -και υπό την μορφή "βομβαρδισμού"- κυβερνητικών αποφάσεων που καταργούσαν στο όνομα του Ισλάμ δυτικότροπες συμπεριφορές που ασπάστηκε η μεσαία τουρκική τάξη) στην «εξέγερση» απέναντι σε ένα απολύτως αστυνομοκρατούμενο και ιδιαίτερα αυστηρό κράτος.
Ταυτόχρονα, ο «χειριστής» της Τουρκίας έχει οπλίσει, επιπλέον, και μία «βόμβα» ιδιαίτερα μεγάλης ισχύος που λέγεται «Κουρδιστάν» (μην ξεχνάμε πως οι Κούρδοι είναι το μεγαλύτερο έθνος χωρίς πατρίδα), την οποία φαίνεται πως ελέγχει πλήρως και την χρησιμοποιεί ως φόβητρο για την περίπτωση που κάποιοι στην Άγκυρα τολμήσουν να μην υπακούσουν στις εντολές του «μεγάλου αφεντικού». Βέβαια, ενώ σήμερα έχει υπάρξει «εκεχειρία» και αποχώρηση κατόπιν συμφωνίας των ένοπλων κουρδικών ομάδων από την Τουρκία, η μη παράδοση του οπλισμού από τους Κούρδους ενδέχεται να χρησιμοποιηθεί ως αφορμή για μία προέλαση του τουρκικού στρατού στο βόρειο Ιράκ, για να υπάρξει μία εγγύτερη πρόσβαση του ΝΑΤΟ σε πιθανή σύρραξη με το Ιράν… Εξάλλου, είναι γνωστό πως έχει υπάρξει άτυπη συμφωνία των ΗΠΑ με τους Κούρδους, για την δημιουργία ενός Κουρδιστάν, που ενώ θα αποτελέσει καίριο πλήγμα για την Τουρκία, θα λειτουργήσει ταυτόχρονα και ως απόδειξη για ένα «δημοκρατικό βήμα» της Άγκυρας, η οποία θα «αναγνωρίσει» το δικαίωμα 20 εκατομμυρίων Κούρδων που ζουν στην επικράτειά της (στο σημείο αυτό θα πρέπει να προβληματιστεί η Ελλάδα για τα πιθανά ανταλλάγματα που ορίστηκαν γι αυτή την παραχώρηση της Τουρκίας…) και θα την επανεισάγει στον χώρο των κρατών που σέβονται την δημοκρατία…
Επιστρέφοντας στην «εξέγερση» της μεσαίας τάξης, διαπιστώνουμε, λοιπόν, πως αυτή αποτελεί την αφορμή και όχι την αιτία των όσων σήμερα συμβαίνουν στην Τουρκία. Η αιτία που έχει κινήσει όλα τα νήματα για τις εξελίξεις που σήμερα παρακολουθούμε στην Τουρκία, είναι η ανάγκη των ΗΠΑ να εξασφαλίσουν την μη ύπαρξη του μεγάλου εχθρού (βλ. Ρωσία) στη ευρύτερη Μέση Ανατολή.
Υπάρχει λογική ανάγκη - απαίτηση να παραμερισθεί ο «ισλαμιστής» Ερντογάν, που δεν έχει την ηθική αιτιολόγηση να στραφεί στρατιωτικά κατά της Συρίας ή να ενισχύσει (με κάθε τρόπο και μέσο) έναν πόλεμο των ΗΠΑ κατά του Ιράν. Αυτή ακριβώς η γεωπολιτική ανάγκη του αμερικανικού παράγοντα, απαιτεί τις πολιτικές εξελίξεις στην Τουρκία και την δημιουργία ενός άλλου «πολιτικού σκηνικού», που θα μπορεί να δημιουργήσει τις συνθήκες για να μετέχει σε μία στρατιωτική εμπλοκή (και όχι σε απλές ή εκτεταμένες συνοριακές εχθροπραξίες) κατά της Συρίας. Αξίζει να σημειωθεί πως παρά τις φιλότιμες προσπάθειες τόσο των μυστικών υπηρεσιών της Τουρκίας, των τούρκων στρατιωτικών που στάλθηκαν να ενισχύουν λογιστικά αλλά και με έμψυχο δυναμικό τους τζιχαντιστές της συριακής «αντιπολίτευσης», των τούρκων στρατιωτικών που οργάνωσαν στρατόπεδα εκπαίδευσης των –ανά τον πλανήτη- φανατικών ισλαμιστών, όσο και κάποιων ομάδων που επιχείρησαν την δημιουργία επεισοδίων στα σύνορα με την Συρία, δεν υπήρξε κανένα αποτέλεσμα λόγω της πολύ καλής στρατηγικής αντιμετώπισης του Συριακού στρατού.
Έτσι, σήμερα η Τουρκία καλείται να αλλάξει πολιτικό προσωπείο για να μπορέσει να κινηθεί κατά της Συρίας (μία νέα κυβέρνηση –με συγκεκριμένο χρονικό ορίζοντα ύπαρξης- αποτελούμενη από στρατηγούς, μπορεί να «δικαιολογήσει» μία στρατιωτική εμπλοκή με την Συρία, έτσι ώστε να παρέμβει το ΝΑΤΟ (στηριζόμενοι στο άρθρο 4 για την «συμμαχική συνδρομή») υπέρ της Τουρκίας η οποία είναι μέλος του…
Ο Ταγίπ Ερντογάν σε αυτή την περίπτωση θα περιθωριοποιηθεί (περιστασιακά φυσικά) πολιτικά, η τουρκική αντιπολίτευση από την πλευρά της δεν θα μπορεί να αρνηθεί την στήριξη σε κυβέρνηση των κεμαλιστών, αφού η επιλογή μεταξύ του «μη δημοκράτη και ισλαμιστή Ερντογάν» και του "δυτικότροπου τρόπου ζωής" θα γείρει την πλάστιγγα υπέρ των στρατηγών. Η αποχώρηση του Ερντογάν (δεν θα είναι παράδοξη και μία πιθανή φυλάκισή του), αλλά και η ανάδειξη και η διαφύλαξή του ως «ακέραιου ισλαμιστή ηγέτη», θα αποτελέσει και το πολιτικό όπλο της μεθεπόμενης ημέρας για τις ΗΠΑ (προκειμένου να επαναποκτήσουν καλές σχέσεις με τους δυσαρεστημένους ισλαμιστές ηγέτες που υπάρχουν ή που δρομολογούνται να αναλάβουν εξουσίες), όταν θα έχουν ολοκληρώσει τις παρεμβάσεις τους στην ευρύτερη Μέση Ανατολή, αφού θα τον χρησιμοποιήσουν ως «εργαλείο» επανασύνδεσης και ομαλοποίησης των διπλωματικών και πολιτικών σχέσεων των ΗΠΑ με τον ισλαμικό κόσμο.
Βέβαια, σε όλα αυτά, ο άγνωστος παράγοντας, οι αντιδράσεις του οποίου ενδέχεται να είναι καταλυτικές, είναι η Ρωσία, της οποίας τα γεω-πολιτικά και γεω-οικονομικά συμφέροντα θα πληγούν ανεπανόρθωτα. Οπότε, είναι δεδομένη και η αντίδρασή της. Αυτό που δεν είναι δεδομένο, είναι η ισχύς αυτής της αντίδρασης και είναι εκείνο ακριβώς το στοιχείο που μέχρι χθες φαίνεται να προβλημάτιζε ιδιαίτερα τον Λευκό Οίκο.
Όμως, η απόφαση του αμερικανού προέδρου να στηρίξει (εξοπλίζοντάς τους στρατιωτικά) τους «αντάρτες» της Συρίας, αποτελεί ίσως την εκκίνηση μιάς σειράς ιδιαίτερα δυσάρεστων εξελίξεων στη νοτιο-ανατολική Μεσόγειο, αφού όλοι οι αναλυτές συμφωνούν πως αυτή η απόφαση του αμερικανού προέδρου δεν πρόκειται να μείνει αναπάντητη από τον Βλαντιμίρ Πούτιν, ο οποίος αναμένεται να «ανταποδώσει» την κίνηση στην γεωπολιτική σκακιέρα των ισχυρών.
Εξάλλου, είναι χαρακτηριστική η δήλωση από την πλευρά του Πούτιν, όταν έγινε γνωστή η απόφαση του Ομπάμα να στηρίξει με οπλικά συστήματατους τζιχανιστές (αντάρτες της αντιπολίτευσης) που δρουν στην Συρία:
Yury Ushakov, εκπρόσωπος του Πούτιν: “Οι Αμερικανοί προσπάθησαν να μας πείσουν παρουσιάζοντας μας κάποια στοιχεία για δήθεν χρήση χημικών από τις Συριακές δυνάμεις. Ειλικρινά, δεν μας πείθουν. Ο ίδιος δίαυλος αποδείξεων του Κόλιν Πάουελ είχε χρησιμοποιηθεί και για να πείσει την διεθνή κοινότητα και για τα όπλα μαζικής καταστροφής που κατείχε ο Σαντάμ. Τα οποία βεβαίως δεν υπήρχαν.
Η κίνηση των Αμερικανών να αποφασίσουν στρατιωτική υποστήριξη των ανταρτών, υποτιμά τις κοινές προσπάθειες ΗΠΑ – Ρωσίας για την δημιουργία ενός συνεδρίου στην Γενεύη με στόχο την επίλυση της Συριακής κρίσης. Βεβαίως η πραγματική ζημιά θα αποτιμηθεί μετά τις επόμενες κινήσεις της Ουάσιγκτον”.
Η σημερινή Τουρκία, βρίσκεται στον αυτόματο πιλότο εξελίξεων, τις οποίες δεν μπορεί να ελέγξει το υπάρχον πολιτικό και στρατιωτικό της προσωπικό. Απεκδυόμενη, μάλιστα, και το προσωπείο της «δημοκρατίας», απομακρύνεται –για άγνωστο χρονικό διάστημα- και από την Ευρώπη, αφού ούτε η Γερμανία (και τα κράτη δορυφόροι της) μπορούν να συνεχίζουν να την στηρίζουν. Η Τουρκία σήμερα αλλάζει κατόπιν απαιτήσεων, δεχόμενη ένα πολύ σοβαρό για την ύπαρξή της δίλημμα: Ή ακολουθείτε τις εντολές (με ό,ποιους κινδύνους ενέχονται σε αυτές για την ίδια την Τουρκία) ή… διαμελίζεστε από τις εσωτερικές σας φυγόκεντρες κοινωνικές - εθνοτικές δυνάμεις.
Φυσικά, ο Ερντογάν, ως καλός υποτακτικός του Λευκού Οίκου (και γνωρίζοντας πως κανείς δεν είναι αναντικατάστατος), αποδέχεται πλήρως όλους τους σχεδιασμούς, αφού γνωρίζει πως εάν τολμήσει να αρνηθεί, τότε θα έχει ανοίξει τις πόρτες της προσωπικής του κόλασης. Το πολιτικό του πρόσωπο, όμως (αυτό που θα του χρειαστεί για την μεθεπόμενη ημέρα), απαιτεί να μην παραδώσει την εξουσία εύκολα, να φανεί σαν ικανός ισλαμιστής ηγέτης. Αυτός είναι ένας από τους λόγους απαιτούν ένα πραξικόπημα μέσα στην Τουρκική Βουλή, δηλαδή μία επίσημη ανατροπή του σημερινού πρωθυπουργού από στρατοκράτες και όχι από τον τουρκικό λαό...
Αναμένοντας, λοιπόν, ένα σχεδόν βέβαιο πραξικόπημα στην Τουρκία, ίσως η Ελλάδα θα έπρεπε να δώσει ιδιαίτερη έμφαση στην ανάπτυξη ισχυρών δεσμών τόσο με χώρες της Δύσης (π.χ. Γαλλία), όσο και με τον έναν εκ των δύο ισχυρών παικτών, δηλαδή την Ρωσία. Ταυτόχρονα, θα πρέπει να υπάρξει μία άμεση κινητικότητα – ετοιμότητα τόσο στην συνοριακή ασφάλεια, όσο και στις «κοιτίδες» δημιουργίας πιθανής ανωμαλίας εντός της Ελληνικής Επικράτειας. Κι ενώ για την συνοριακή ασφάλεια και γεωγραφική ακεραιότητα της Ελλάδας υπάρχει ικανότατο στρατιωτικό σχέδιο (που λειτουργεί μέχρι στιγμής), δυστυχώς η διπλωματία παραπαίει, ενώ στο εσωτερικό της χώρας οι «κοιτίδες» δημιουργίας κάποιας «ανωμαλίας» είναι πολλές (βλ. τουρκικό προξενείο Κομοτηνής, λαθρομετανάστες, UCK κ.α.) και σε πλήρη ανάπτυξη.
Η Τουρκία έχει την δική της προδιαγεγραμμένη πορεία να διανύσει και τις δικές της συγκρούσεις να αντιμετωπίσει. Μήπως κάποιοι πρέπει να προβληματιστούν ιδιαίτερα για την πορεία της Ελλάδας και τις πιθανές εμπλοκές που έχουν υπάρξει ή ενδέχεται να υπάρξουν σε αυτήν;
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου