Εύα και Λίλιθ

Στο πρώτο κεφάλαιο της Γένεσης, στο εδάφιο 27, διαβάζουμε:

«Και εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον κατ’ εικόνα εαυτού, κατ’ εικόνα Θεού εποίησεν αυτόν, άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς.»

Εδώ φαίνεται καθαρά ότι ο Άνθρωπος δημιουργείται από το Θεό σαν ανδρόγυνος. Η παράδοση αναφέρει ότι αυτό το ερμαφρόδιτο ον είχε δύο φύλα και δυο όψεις (σαν το θεό Ιανό των Ρωμαίων) ή σα δύο σιαμαία αμφίφυλα όντα, ενωμένα πλάτη με πλάτη.

Ο Αδάμ ένιωσε όμως κάποια στιγμή μοναξιά στον Παράδεισο, που τον τοποθέτησε ο Θεός, βλέποντας όλα τα ζώα γύρω του να έχουν ταίρι και να ζευγαρώνουν μεταξύ τους. Έτσι ο Θεός τον χώρισε στη μέση σε δυο όντα και του έδωσε το θηλυκό μέρος του, την Αδαμάχ, σα γυναίκα.

Αυτό το αποσπασμένο, θηλυκό πανομοιότυπο του αρσενικού Αδάμ από την αρχική ερμαφρόδιτη φύση του είναι η μυθολογική Λίλιθ, το σύμβολο της αρχέγονης θηλυκής όψης, της βαθιάς σεξουαλικότητας και του ασίγαστου πάθους, που αργότερα μετεξελίχθηκε σε λάμια, δαιμόνισσα ή βαμπίρ. Αποτελεί το πρότυπο των θηλυκών σεξουαλικών δαιμόνων που επισκέπτονται τους άντρες στον ύπνο τους (σουκούμπι) ή γενικότερα η μητέρα των Ινκούμπι (αρσενικών σεξουαλικών δαιμόνων) και Σουκούμπι. Αστρολογικά ταυτίστηκε με τη σκοτεινή πλευρά του Φεγγαριού, τη «Μαύρη Σελήνη» και το σκοτάδι.

Αυτή ήταν η πρωτόπλαστη γυναίκα του Αδάμ και όχι η Εύα. Λέγεται μάλιστα ότι αυτή θεωρώντας τον Αδάμ κατώτερό της, έφυγε με τη θέλησή της από τον παράδεισο και περιπλανήθηκε στην έρημο. Εκεί ενώθηκε με τον Εωσφόρο ή Σατανά ή κατ’ άλλους το δαίμονα Ασμοντάι και έγινε δαιμόνισσα και αυτή, κάνοντας μαζί του πολλά παιδιά.

Διάφορα απόκρυφα κείμενα αναφέρουν ότι δέχθηκε από νωρίς την επιρροή του Εωσφόρου, ο οποίος τη δίδαξε την ερωτική πράξη και μάλιστα τη χρήση της για απόλαυση και όχι μόνο για αναπαραγωγή.

Σύμφωνα με έναν εβραϊκό μύθο, η Λίλιθ αρνήθηκε να υποταχθεί στον Αδάμ και να είναι σεξουαλικά "από κάτω" (ιεραποστολική στάση..λολ), διότι είναι ίσοι, αφού δημιουργήθηκαν και οι δυο από τη γη. Όταν ο καυγάς τους άναψε, η Λίλιθ πρόφερε το Άρρητο Όνομα του Θεού και πέταξε μακριά στον αέρα, εγκαταλείποντας τον Αδάμ και τον παράδεισο, προς την έρημο της Ερυθράς θάλασσας.

Ο Αρμένης συγγραφέας Avetik Isahakyan υποστηρίζει ότι ο Θεός δημιούργησε την Λίλιθ από το πυρ και τον Αδάμ από τη Γη και πως η Λίλιθ δεν συμπαθούσε τον Αδάμ επειδή μύριζε χώμα! Έφυγε για υτό το λόγο από κοντά του, μαζί με το Σατανά, με μορφή ενός φιδιού. Μόνο τότε ο Θεός δημιουργήστε την Εύα από την πλευρά του Αδάμ, ώστε αυτή να ήταν πάντα μαζί του. Όπως όμως επισημαίνεται: Όταν τα χείλια του Αδάμ έλεγαν «Εύα», η ψυχή του αντηχούσε πάντα το όνομα της Λίλιθ…

Άλλα κέιμενα υποστηρίζουν τη δημιουργία της Λίλιθ πριν τον Αδάμ, την πέμπτη ημέρα. Παλαιότερες αναφορές μάλιστα του Ταλμούδ υποστηρίζουν ότι η Λίλιθ διαμορφώθηκε από την ίδια ουσία με τον Αδάμ, αλλά λίγο πιο πριν απ’ αυτόν.

Μια άλλη ιστορία συνδέει τη Λίλιθ με το φως (εγκεφαλικό φως μήπως;) . Το "Πρώτο Φως", που είναι το Φως του Ελέους (ενός από τα καμπαλιστικά Σεφιρώθ), εμφανίστηκε την πρώτη ημέρα της δημιουργίας όταν ο Θεός είπε «Γενηθήτω φως». Αυτό το φως έμεινε κρυμμένο και «περιεβληθη από ένα κέλυφος κακού. Ένα κέλυφος δημιουργήθηκε γύρω από τον εγκέφαλο και αυτό το κέλυφος εξαπλώθηκε και πρόβαλε ένα άλλο κέλυφος που ήταν η Λίλιθ».

Μετά την απώλεια της Λίλιθ, ο Αδάμ έπεσε σε βαθιά κατάθλιψη. Ο Θεός τον λυπήθηκε κι έστειλε τους αγγέλους Σανβί, Σανσαβί και Σαμεγκελάφ να την βρουν και να την φέρουν πίσω.

Παρότι αυτοί της υποσχέθηκαν την συγχώρεση του Θεού και του Αδάμ, την βρήκαν αγέρωχη και ανένδοτη. Αρνήθηκε να τους ακολουθήσει και τους απάντησε μάλιστα με βρισιές. Την απείλησαν τότε ότι θα σκοτώσουν τα παιδιά της, αλλά και πάλι τους έβρισε και τους απόπεμψε σκαιώς! Οι «άγγελοι» τότε σκότωσαν τα εκατό παιδιά της και γύρισαν στον παράδεισο, ενώ η Λίλιθ χαρακτηρίστηκε από τότε σαν «παιδοκτόνος!» Ωραίος ο Ιεχωβάς! Σκοτώνει ο ίδιος και μετά κατηγορεί τους άλλους για φταίχτες, επειδή τον παράκουσαν! Από τότε η Λίλιθ έγινε μια λάμια και μια «παιδοπνίκτρα», που σκοτώνει τα αρσενικά παιδιά κατά την κύηση ή μετά τη γέννα.

Ο Αδάμ ήταν περίλυπος… Σκεφτόταν την αισθησιακή Λίλιθ, με τα μακριά, μαύρα μαλλιά και το χυτό κορμί, δασκάλα και μυήτριά του στα ερωτικά, και έλιωνε η καρδιά του…

Τότε ο θεός, για να τον παρηγορήσει, αποφάσισε να δημιουργήσει μια δεύτερη γυναίκα, πιο υποτακτική από αυτήν, την Εύα. Τον κοίμισε λοιπόν και δημιούργησε από το «πλευρό» του αυτή τη δεύτερη γυναίκα του, με την οποία έζησε ο Αδάμ στον παράδεισο - μέχρι να εξοριστούν και οι δυο από το θεό, μετά το φάγωμα του απαγορευμένου καρπού…

Και ποιος παρακαλώ ήταν ο Όφις, ο Διάβολος ή ο Εωσφόρος που παρότρυνε την Εύα να φάει αυτόν τον απαγορευμένο καρπό;

Η Λίλιθ βεβαίως, ταυτιζόμενη εδώ με τον Εωσφόρο. Αυτή ήταν που άνοιξε τα μάτια των πρωτοπλάστων και για πρώτη φορά αυτή είδαν το φως της γνώσης μέσα στο κεφάλι τους, αποκτώντας εγκεφαλική συνείδηση! Λίλιθ, Εωσφόρος, Όφις και Προμηθέας είναι ένα και το αυτό πρόσωπο!

Η πλάκα είναι ότι και ο Ιεχωβάς ταυτίζεται καμπαλιστικά με τον Όφι…. Δε θα αναφερθούμε όμως σε αυτό, ούτε και στην αντίφαση του πώς ο ίδιος ο θεός (Ιεχωβάς), που απαγόρευσε το φάγωμα του καρπού της Γνώσεως, είναι αυτός που μεταμφιεσμένος σε Όφι παρέσυρε τους Πρωτόπλαστους στη βρώση του!

Τελικά ο θεός λένε, οι αδαείς, εξωτερικές χριστιανικές αναφορές, τιμώρησε το φίδι για την εξαπάτηση της Εύας, κόβοντάς του τα πόδια του… λολ. Γι’ αυτό, υποστηρίζουν, η Λίλιθ δεν έχει χέρια και πόδια για εναγκαλισμούς…. Και πάλι λολ

Εκδιωγμένοι από το θεό από τον παράδεισο, ο Αδάμ και η Εύα γέννησαν τελικά δύο αρσενικά παιδιά: τον Κάιν και τον Άβελ. Μετά το φόνο του Άβελ από τον Κάιν, το ανθρώπινο γένος θα εξέλιπε, αν δεν ενωνόταν ο Κάιν με τη μητέρα του Εύα (πράγμα αποτρόπαιο, για να υποστηρίξει η Βίβλος) ή αν δε συνέβαινε κάτι άλλο, για το οποίο σιωπά η Βίβλος, αλλά στο οποίο αναφέρονται διάφορα απόκρυφα κείμενα. Ο Κάιν ενώθηκε τελικά με τη Λίλιθ κι έτσι τελικά συνεχίστηκε το ανθρώπινο γένος, το οποίο διαθέτει, εξ’ αυτής, και μία δαιμονική ή τιτανική φύση μέσα του, όπως θα έλεγαν οι Ορφικοί.

Στις κατοπινές Ιουδαϊκές παραδόσεις η Λίλιθ ταυτίστηκε με τις Λίλιν (ή Λίλουμ), δαίμονες της νύχτας (μπορεί και παιδιά της με τον Ασμοντάι), αντίστοιχες της ελληνικής Στρίγκλας, Λάμιας ή Μορμώ.

Από τη μεριά του ο χριστιανισμός δαιμονοποίησε στη διάρκεια της ιστορίας την Εύα, θεωρώντας την υπεύθυνη για την Πτώση και την εκδίωξη των ανθρώπων (των «ανδρών» εννοούν βέβαια) από τον Παράδεισο και μακριά από το Θεό. Η Εύα, και κατ’ επέκταση η γυναίκα, θεωρήθηκε σα σύμβολο της αδυναμίας, του αισθησιασμού και του πειρασμού και σαφώς κατώτερη από τον Αδάμ, ακόμα και από το γεγονός της δημιουργίας της από το πλευρό του, κι επομένως υπό την εξουσία πάντα του άνδρα!

Τέτοιες θεολογικές ανοησίες υποστήριξαν με θέρμη διάφοροι ευήθεις Χριστιανοί συγγραφείς με πρώτον και καλύτερο τον Απόστολο Παύλο:

«διότι ο μεν ανήρ δεν χρεωστεί να καλύπτη την κεφαλή αυτού επειδή είναι εικών και δόξα του Θεού, η δε γυνή είναι δόξα του ανδρός. διότι ο ανήρ δεν είναι εκ της γυναικός αλλ’η γυνή εκ του ανδρός. Επειδή δεν εκτίσθη ο ανήρ για την γυναίκα, αλλ’ η γυνή δια τον άνδρα ». (Α΄ προς Κορινθίους 11:8-9)

Θα τον ακολουθήσουν βέβαια αργότερα (4ος αιώνας) ο επίσκοπος Μεδιολάνων Αμβρόσιος και ο Αυγουστίνος (5ος αιώνας). Ο πρώτος παρατηρεί περισπούδαστα ότι «η πρώτη γυναίκα που εξαπατήθηκε, είναι υπεύθυνη για την εξαπάτηση του άνδρα» κι επομένως «ο Αδάμ έπεσε εξαιτίας του λάθους της γυναίκας του και όχι εξαιτίας δικού του λάθους»! Άρα, λοιπόν, επομένως…. η γυναίκα….

Ο δεύτερος πάλι μας πληροφορεί ότι η γυναίκα χρησιμοποιήθηκε από τον όφι εξαιτίας της περιορισμένης κατανόησής της, επειδή ζούσε σύμφωνα με το πνεύμα της σάρκας και όχι σύμφωνα με το πνεύμα του νου….

Οι δύο αυτοί κρετίνοι χριστιανοί συγγραφείς (και αξίζει εδώ να σημειωθεί ότι η λέξη κρετίνος έχει την ίδια ετυμολογική ρίζα με τη λέξη χριστιανός), δημιούργησαν το πρότυπο της «κατώτερης», «άνοης», «αδύναμης», «αισθησιακής» και «ανήθικης» γυναίκας, που οδήγησε το «θείο αρσενικό είδος» στην Πτώση και στην εξορία από τον Παράδεισο…

Μια τεράστια διαφορά στην αντιμετώπιση αυτή της Εύας βρίσκουμε στο Γνωστικισμό, όπου πολλές ανόητες, κλασσικές χριστιανικές αντιλήψεις αντιστρέφονται και η Εύα παρουσιάζεται σαν οδηγός, δάσκαλος ή ακόμα και λυτρωτής της ανθρωπότητας! Αυτή ήταν που έδωσε την πνοή ζωής στον Αδάμ και τον ζωντάνεψε, ενώ αυτός έκειτο πρηνής κάτω στο χώμα! Ο ίδιος μάλιστα την ονόμασε εξ’ αυτού, Εύα, δηλαδή Μητέρα της Ζωής!


Σύμφωνα με τα Γνωστικά κείμενα της βιβλιοθήκης του Ναγκ Χαμμαντί:

Οι Επτά Κυβερνήτες, Αρχές ή «Άρχοντες», αντίστοιχοι των εβραϊκών Ελοείμ ή των Χριστιανικών Αρχαγγέλων, ήταν αυτοί που έφτιαξαν το σώμα του Αδάμ. Το έφτιαξαν όμως άψυχο, γιατί, αν του δινόταν ψυχή, αυτός θα γινόταν ανώτερός τους. Η Σοφία Ζωή όμως, υπέρτερη ταπ’ αυτούς, έδωσε στον Αδάμ την πνοή της ζωής:

και όταν τελείωσε τον Αδάμ, τον εγκατέλειψε ως άψυχο φορέα, για να μην μπει σε τούτη τη διαμορφωμένη μορφή ο αληθινός άνθρωπος και γίνει κύριός της. Γι’ αυτόν τον λόγο άφησε τη διαμορφωμένη μορφή σαράντα ημέρες δίχως ψυχή. Την τεσσαρακοστή ημέρα η Σοφία Ζωή έστειλε την ανάσα της στον Αδάμ, που δεν είχε καμία ψυχή. Εκείνος άρχισε τότε να κινείται πάνω στο έδαφος, αλλά δεν μπορούσε να σταθεί όρθιος. (115:3-15).

Μετά την ημέρα της ανάπαυσης η Σοφία έστειλε την κόρη της Ζωή, την αποκαλούμενη Εύα, ως καθοδηγητή, ώστε να κάνει τον Αδάμ, που δεν είχε ψυχή, να εγερθεί και οι απόγονοί του να γίνουν δοχεία φωτός. (115:31-35).

Η πνοή ζωής επομένως της Σοφίας δεν απελευθέρωσε πλήρως τον Αδάμ. Αυτός συνέχιζε να σέρνεται στο έδαφος, ευχαριστώντας, ως προς αυτό, τους Άρχοντες, οι οποίοι είχαν προς στιγμή θυμώσει με την επέμβαση της Σοφίας. Οι Άρχοντες πήραν τότε το σώμα του Αδάμ και το τοποθέτησαν στον παράδεισο, επιστρέφοντας μετά στις κατοικίες τους.

Όταν τώρα η Εύα είδε τον άντρα της να σέρνεται, αισθάνθηκε οίκτο γι’ αυτόν και αναφώνησε: «Αδάμ! Ζωντάνεψε! Σήκω από τη γη!» και αμέσως ο λόγος της έγινε πράξη. Ο Αδάμ εγέρθηκε, άνοιξε τα μάτια του και μόλις την είδε είπε: «Θα ονομάζεσαι Μητέρα της ζωής, διότι εσύ μου έδωσες ζωή» (116:1-7).

Εδώ λοιπόν βλέπουμε την λίαν ενδιαφέρουσα μεταλλαγή του να μη δημιουργείται η Εύα από το πλευρό του Αδάμ, αλλά, αντίθετα, να είναι αυτή που τη δίνει ζωή και ψυχή, να είναι με άλλα λόγια ο Σωτήρας του!

Όταν οι Άρχοντες έμαθαν ότι ο Αδάμ ήταν ζωντανός και όρθιος θορυβήθηκαν. Έστειλαν αμέσως επτά αρχαγγέλους να δουν τι είχε συμβεί. Όταν αυτοί είδαν την Εύα να του μιλά, αναρωτήθηκαν ποια ήταν αυτή, διότι έμοιαζε με εκείνη την ομοίωση που είχε εμφανιστεί μπροστά τους στο μέσον του φωτός. Αποφάσισαν τότε να την κρατήσουν και να ρίξουν μέσα της το σπόρο τους, ώστε αυτή να μιανθεί και να μη μπορεί να ανέλθει στο φως της και συγχρόνως όσους γεννήσει να βρίσκονται κάτω από την κυριαρχία τους.… Συμφώνησαν επίσης να μην το πουν αυτό στον Αδάμ, αλλά να τον βυθίσουν σε ύπνο και να του πουν ψέματα, ενώ ήταν κοιμισμένος, ότι δήθεν αυτή η γυναίκα προήλθε από πλευρό του, για να τον υπακούει και να γίνει κύριός της!

Η πραγματική τότε Εύα (και όχι η ομοίωσή της) γέλασε με την απόφασή τους. Έβαλε ομίχλη στα μάτια τους και άφησε μυστικά την ομοίωσή της με τον Αδάμ. Η ίδια εισήλθε στο Δέντρο της Γνώσης και παρέμεινε εκεί. Οι αρχάγγελοι την καταδίωξαν και αυτή τους είπε ότι είχε μπει στο Δέντρο της Γνώσης και πως είχε γίνει το Δέντρο της Γνώσης. Τότε φοβούμενοι αυτοί τράπηκαν σε φυγή (116:8-34).

Οι Άρχοντες ήταν πολύ ευτυχείς που το «θηλυκό πλάσμα», μαζί με τον Αδάμ και τα παιδιά τους, «έσφαλλαν μέσα στην αμάθειά τους όπως τα κτήνη», (118:9-10). Η αληθινή βέβαια Εύα παρέμεινε κρυμμένη στο Δέντρο της Γνώσης. Η ομοίωσή της, που έζησε με τον Αδάμ, όπως στην ιστορία της Γένεσης, αποφάσισε στη συνέχεια να φάει από το Δέντρο της Γνώσης και να μοιραστεί τη φώτισή του με τον Αδάμ:

«τότε η διάνοιά τους άνοιξε. γιατί όταν έφαγαν, το φως της κατανόησης έλαμψε πάνω τους. όταν είδαν ότι αυτοί που τους είχαν διαμορφώσει κατείχαν τη μορφή θηρίων, ένιωσαν απέχθεια. από εκείνη την ημέρα γνώρισαν ότι αληθινά υπήρχε κάτι ισχυρότερο από εκείνους» [119:10-20, 120:13-15].

Για τους Γνωστικούς η Εύα, η Μητέρα του Κόσμου, η θηλυκή όψη της Ζωής, είναι το κλειδί για τη σωτηρία, σε αντίθεση με τους αφιλοσόφητους χριστιανούς που την υποβάθμισαν και δαιμονοποίησαν!




Δείτε:

The Alphabet of Ben Sira
http://en.wikipedia.org/wiki/The_Alphabet_of_Ben_Sira
Genesis_Rabbah
http://en.wikipedia.org/wiki/Genesis_Rabbah
Αμβρόσιου, Παράδεισος
Αυγουστίνου, Το κυριολεκτικό νόημα της Γένεσης
Jonas Hans, The Gnostic Religion (Boston: Beacon, 1991, 2nd edition)
Filoramo Giovanni, A History of Gnosticism
Pagels Εlaine, «Adam, Eve and the Serpent in Genesis 1-3,» στο Images of the Feminine in Gnosticism
Robinson James, (ed.), The Nag Hammadi Library, Harper, (San Francisco, 1988)



ΠΗΓΗ