Αθέατοι τρομοκράτες

Ο ακήρυκτος πόλεμος εγκλεισμού της σκέψης και ελέγχου της νοητικής μας υπόστασης, με στόχο την επιβολή στις επιλογές του σύγχρονου ανθρώπου, είναι η πιο άτιμη μορφή χειραγώγησης και εκφοβισμού 

Του Σπύρου Μπεκιάρη

Σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος και οι εχέφρονες, κατά κύριο λόγο «επώνυμοι» πολίτες, καταδικάζουν τη βία από όπου και αν προέρχεται … Αυτή η κομψή, γενικευτική πολιτική αντίδραση, μετά από κάθε «έκνομη» δράση, που εν τάχει και αφοριστικά βαφτίζεται τρομοκρατία, από τη μία τροφοδοτεί το ηδονιστικό της τρομολαγνίας και από την άλλη λειτουργεί λυτρωτικά για τα μορφώματα του κοινοβουλευτισμού, για την αστική ιδεολογία, ακόμη και για τη δειλή σύγχρονη αριστερά, η οποία σε κάθε περίπτωση εξοβελίζει το κακό και αποποiείται ευθυνών.

Αν ξεπεράσουμε τη σύγχυση που προκαλεί κάθε αφορισμός για τη βία, δηλαδή αν ξεπεράσουμε την υπερεκτίμηση της ίδιας της βίας, στη λογική της ανέξοδης και ατελέσφορης επαναστατικότητας, κυρίως δε αν υπερβούμε την υστερική υπεράσπιση της ομαλότητας και της τάξης, έχουμε χρέος να αποκαλύψουμε το πλεόνασμα του πολιτικού πουριτανισμού και τους κροκοδείλιους στεναγμούς των ευεργετών μας, οι οποίοι, έτσι απερίσπαστοι στα όσα «ευεργετήματα» απολαμβάνει ο σύγχρονος κόσμος και ιδιαίτερα εμείς οι Έλληνες. Κανένας, όμως, από τους υπερασπιστές αυτών των αξιών και κυρίως της νομιμότητας - για το καλό μας βέβαια –δεν καταδικάζει τη «νόμιμη τρομοκρατία», τον βιασμό της σκέψης του σύγχρονου ανθρώπου και τους γητευτές των μαζών, που με τα τελειοποιημένα εργαλεία τους φθείρουν τις συνειδήσεις και ετοιμάζουν τις θηλιές για να πνίξουν την ελεύθερη σκέψη και να δολοφονήσουν το δικαίωμα στην αντίσταση.


Ο ακήρυκτος πόλεμος εγκλεισμού της σκέψης και ελέγχου της νοητικής μας υπόστασης, με στόχο την επιβολή στις επιλογές του σύγχρονου ανθρώπου, είναι η πιο άτιμη μορφή χειραγώγησης και εκφοβισμού. Δεν υπάρχει πιο ανήθικη πράξη από την κατατρομοκράτηση του σύγχρονου «ανθρωπάκου», με τη μεθοδευμένη στόχευση της ολικής αλλοτρίωσης, Όμως, η αλλοτρίωση και μάλιστα η μαζική δεν πρέπει απλουστευτικά να ερμηνεύεται ως αποξένωση. Η αλλοτρίωση είναι κατάσταση πιο κινδυνώδης, είναι το αποτέλεσμα της καταστροφικής διήθησης των μαζικών ιδεοληψιών στα κατάβαθα της ανθρώπινης ύπαρξης. Άλλωστε η απώλεια της συνείδησης, δηλαδή η άρνηση των «φύσει και θέσει» χρεών του καθένα, καθώς θνησιγενή ιδεολογικά σχήματα επιβιώνουν και παράγουν το status της καθολικής ακινησίας, σε ό,τι αφορά τις αντιδράσεις της μάζας, ενθαρρύνει τους αδίστακτους τρομοκράτες της ανθρωπότητας.

Έτσι οι «θιασώτες της ευνομίας και της ελευθερίας», μέσα από τις επιλογές της πιο ακραίας ανηθικότητας, της επιβολής των ομογενοποιημένων μαζικών εκφράσεων, όπως η τρέχουσα πολιτική και οικονομική σκέψη, η μόδα, ο ατομοκρατισμός, η ιδιοποίηση του κοινωνικού πλούτου, η απραξία κ.α., τροφοδοτούν τον απατηλό μύθο της ελευθερίας στις επιλογές. Με τη σειρά της η πλάνη που γεννιέται νεκρώνει τα ανακλαστικά του σύγχρονου ανθρώπου και σκοτίζει «τα μάτια της ψυχής του». Με αυτόν τον τρόπο οι σύγχρονοι νομιμοποιημένοι τρομοκράτες, ένα ευάριθμο πλήθος μεγιστάνων του άνομου πλούτου με τα όργανά τους, παράγοντες δηλαδή της πολιτικής, των μέσων πληροφορόρησης, της διανόησης, καθώς και αναλυτές και τεχνοκράτες επιβάλλουν τη χίμαιρα της θέωσης και της αποθέωσης της «τάξης», με τις έωλες συνταγές της μαζικής υστερίας και της αγοραίας ιδεολογίας. Αυτοί είναι οι τρομοκράτες, αυτοί που οδηγούν ανοδικά μόνο τους δείκτες της φτώχιας, της ανεργίας, της εγκληματικότητας, με αποτέλεσμα να απλώνεται το φάσμα του κοινωνικού αποκλεισμού.

Γιατί, λοιπόν, δεν υπάρχουν οι ανάλογες αντιδράσεις για αυτούς τους αόρατους τρομοκράτες. Οι αστοί ως οι εμπνευστές των εξελίξεων, δεν έχουν λόγο να αντιδράσουν. Άλλωστε τους βολεύει ο ρόλος του θύματος παρόλο που στην ουσία είναι οι στυγνοί θύτες. Κυρίως οι αστοί αρέσκονται να απομονώνουν τη συγχρονία από τη διαχρονία και να απαξιώνουν, σκόπιμα βέβαια, αυτό που σε πολλές περιπτώσεις θεοποίησαν και χρησιμοποίησαν, δηλαδή την ωμή βία. Σε κάθε περίπτωση όμως, απεχθάνονται τη δράση και όχι τη βία, γιατί η δράση είναι που τους τρομάζει. Από την άλλη οι προοδευτικοί, οι δημοκράτες, οι αριστεροί αδυνατούν να ξεπεράσουν τους συνειρμικούς αυτοματισμούς της ιδεολογίας τους, όπως και τα πλέγματα των κομψών συμβάσεων, και να υπερασπιστούν την αναγκαιότητα της διαρκούς δράσης, με το όποιο τίμημα, για έναν κόσμο πιο ανθρώπινο.

Ο αγώνας, ο όποιος αγώνας έχει ως αντικείμενο και υποκείμενό του τον άνθρωπο. Γιατί τουλάχιστον οι άνθρωποι της προόδου δεν υπερασπίζονται τη «βία ή τη βία που μετράει τη γη» ή το αγιοποιημένο, κατά συνθήκην, σύνθημα «τρομοκρατήστε τους τρομοκράτες». Χωρίς δράση και χωρίς αγνή πάλη η δύναμη του σύγχρονου πανοπτικού συστήματος ακυρώνει τις συνειδήσεις και εδραιώνει την επιλογή της παραίτησης. Η σκέψη του σύγχρονου ανθρώπου ορίζεται από τα μέσα και την εικόνα. Αν δεν απαλλαχθούμε από την κηδεμονία της εικόνας, δεν μπορούμε να ορίσουμε τη σκέψη μας και κυρίως τη μοίρα μας. Περισσότερο η αδυναμία της προοδευτικής ιδεολογίας να ξεδιαλύνει τα όρια αφέλειας και υστεροβουλίας παράγει τη σύγχυση, την οποία επιδιώκουν οι εξουσιαστικοί μηχανισμοί.

Για παράδειγμα ο ορισμός της έννοιας ελευθερίας, αυτός δηλαδή που λέει ότι «η ελευθερία του ενός αρχίζει εκεί που τελειώνει η ελευθερία του άλλου» δεν είναι απλά αφελής, είναι επικίνδυνα υστερόβουλη. Αλήθεια που τελειώνει η ελευθερία των αστών, των αφεντικών ,του ευάριθμου πλήθους των κεφαλαιοκρατών, που επέβαλλαν την οικονομική και ιδεολογική δεσποτεία τους; Από την άλλη από πού αρχίζει η ελευθερία του απλού ανθρώπου, του εργαζόμενου; Μήπως από την απόλυτη υποταγή; Η σύμβαση σκοτώνει την προοπτική. Γιατί είναι κακό να αμφισβητείς την άνομη κυριαρχία της ιθύνουσας τάξης και να υπερασπίζεσαι το συλλογικό και το ανθρώπινο με τη δράση και τον αγώνα;

Ο μηρυκασμός επαναστατικών συνθημάτων και η εμμονή σε ορθόδοξες δοξασίες δεν διώχνει το κακό. Για να πολεμήσεις το κακό πρέπει να το γνωρίσεις. Τα σκοτάδια δεν μπορείς να τα σκορπίσεις με το μαχαίρι. Πρέπει πρώτα να τα φωτίσεις και να κατευθύνεις το μαχαίρι στο στόχο. Εδώ είναι το χρέος των προοδευτικών εκφράσεων και προοδευτικών ανθρώπων.

Είναι ο δρόμος του λόγου και της θυσίας. Για να φωτιστούν τα σκοτάδια πρέπει να θεριέψει η φλογερή καρδιά του Ντάνκο, του ήρωα του Γκόρκι και να μπουν στις δικές μας καρδιές τα λόγια του:

«Αν δεν καώ εγώ, αν δεν καείς εσύ, πως θα γεννούν τα σκοτάδια φως;»




ΠΗΓΗ