Τζαμαχιρία αλά... ελληνικά

Παττακός και Παπαδόπουλος ξεπροβοδίζουν τον απεσταλμένο τους Κωνσταντίνο Πλεύρη (εδώ) που πήγαινε στον φίλο του Μουαμάρ Καντάφι (κάτω). Παττακός και Παπαδόπουλος ξεπροβοδίζουν τον απεσταλμένο τους Κωνσταντίνο Πλεύρη (εδώ) που πήγαινε στον φίλο του Μουαμάρ Καντάφι (κάτω).

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΨΑΡΡΑ

Ο πρώτος που συνδέθηκε στενά προσωπικά και πολιτικά με τον λίβυο δικτάτορα, εκπροσωπώντας τους έλληνες συνταγματάρχες συναδέλφους του, ήταν ο ιδρυτής του «Κόμματος της 4ης Αυγούστου» και εθνικοσοσιαλιστής θεωρητικός Κωνσταντίνος Πλεύρης

Λίγο πολύ είναι γνωστές οι σχέσεις του σημερινού πρωθυπουργού με τον Μουαμάρ Καντάφι. Οι παλιότεροι θυμούνται και τις ιδιαίτερες σχέσεις που είχε αναπτύξει με τον λίβυο ηγέτη και το καθεστώς της «Τζαμαχιρίας» ο Ανδρέας Παπανδρέου τη δεκαετία του '80. Ελάχιστοι όμως γνωρίζουν ότι εκείνος που πρώτος ανέπτυξε πολιτικές και προσωπικές σχέσεις με τον Καντάφι είναι ο Κωνσταντίνος Πλεύρης, ο γνωστός θεωρητικός του «ελληνικού εθνικοσοσιαλισμού» και ιδρυτής του «Κόμματος της 4ης Αυγούστου».

Τις σχέσεις αυτές περιγράφει ο ίδιος ο Πλεύρης σε πρόσφατο αυτοβιογραφικό του πόνημα, όπου θυμίζει ότι τη μέρα που ξέσπασε το στρατιωτικό κίνημα του Καντάφι (1.9.1969) ο μέχρι τότε βασιλιάς της Λιβύης Ιντρίς παραθέριζε στα Καμένα Βούρλα με τη θαλαμηγό του. Για την ακρίβεια, όπως γράφει ο ιταλός βιογράφος του Καντάφι, ο Ιντρίς βρισκόταν στην Μπούρσα, στην Τουρκία, για θερμά λουτρά με τη γυναίκα και την κόρη του όταν πληροφορήθηκε το πραξικόπημα. Αμέσως αποφάσισε να μεταβεί στην Ελλάδα (Mino Vignolo, «Καντάφι», εκδ. Κάκτος, Αθήνα 1982, σ. 12). Ο Πλεύρης τότε ήταν στενός συνεργάτης του πραξικοπηματία Ιωάννη Λαδά και σύμβουλος του δικτάτορα Παπαδόπουλου. «Την ημέρα εκείνη», γράφει ο Πλεύρης, «εμάθαμε στο υπουργείον αμέσως τα νέα και εισηγήθην να διακόψωμεν τας τηλεπικοινωνίας του Ιντρίς, διότι μας συνέφερε να επικρατήση ο Καντάφι. Μία άλλη Στρατιωτική Επανάστασις ήτο ευπρόσδεκτος. Πράγματι η εισήγησίς μου εγένετο δεκτή. Αργότερον, όταν ο Καντάφι επληροφορήθη τα συμβάντα με εκάλεσε στην Λιβύην και συνηντήθην μαζί του στην Τρίπολιν» («Γεγονότα 1965-1977», εκδ. Ηλεκτρον, Αθήναι 2009, σ. 469).

Ο Πλεύρης βρήκε στο καθεστώς Καντάφι αυτά που ήθελε να γίνουν στην Ελλάδα επί χούντας: «Η επανάστασις του Καντάφι είναι αναμφισβήτητος. Αν οι Αξιωματικοί της 21ης Απριλίου διέθεταν κανταφική νοοτροπία θα ήσαν ακόμη στην εξουσία κι όλοι οι παλαιοκομματικοί βρυκόλακες θα τριγυρνούσαν στο εξωτερικό».

Και αυτά δεν τα λέει σήμερα. Λίγες μέρες μετά το πραξικόπημα του Καντάφι έγραφε στην εφημερίδα «4η Αυγούστου»: «Υπάρχουν κράτη και καθεστώτα που σέβονται τον εαυτό τους και άλλα όχι. Πάντως η Λιβύη φαίνεται να ανήκει στην πρώτη κατηγορία» [...] «Κωμικοτραγικά τα πράγματα που έγιναν μετά την Επανάστασι του Στρατού της Λιβύης. Μολονότι το καθεστώς έδειξε εξαρχής τις "εθνικοσοσιαλιστικές" διαθέσεις του, οι μεγάλοι υπέρμαχοι της δημοκρατίας της τσέπης έσπευσαν να το αναγνωρίσουν, χωρίς να μάθουν ποιον αναγνωρίζουν! Μήπως, γιατί, μερικοί τουλάχιστον, το γνώριζαν;» (τ. 63, Οκτώβριος 1969). Και λίγους μήνες αργότερα έκανε σαφή υπόδειξη προς τη χούντα να ακολουθήσει τη γραμμή Καντάφι: «Μια επανάστασις, για να είναι επανάστασις, πρέπει να διοικήται από... επαναστάτες! Απλό το αξίωμα και τετράγωνη η λογική του... Μόνο στη Λιβύη φαίνεται να έγινε αντιληπτό! Πράγματι, η Κυβέρνησις της Λιβύης ανεσχηματίσθη και αποτελείται από τους ιδίους τους επαναστάτας, τους συντρόφους του αρχηγού της Ελ Καντάφι. Και τα αποτελέσματα φαίνονται ήδη. Εκεί» (τ. 67, Φεβρουάριος 1970). Σε εκτενές άρθρο του «Περί Καντάφι» το Φεβρουάριο του 1974, επί δικτατορίας Ιωαννίδη δηλαδή, ο Πλεύρης υποστηρίζει ότι είναι σε θέσιν να γνωρίζει «καλλίτερον απ' όλους, που ομιλούν περί Λιβύης και περί Καντάφι από τα γραφεία των, διότι επανειλημμένως έχω επισκεφθή την Λιβύην ως φιλοξενούμενος της Επαναστατικής της Κυβερνήσεως, η οποία είναι πραγματικώς και Επαναστατική και Κυβέρνησις». Στη συνέχεια απαριθμεί τα προτερήματα του καθεστώτος Καντάφι και τα συγκρίνει με τη χούντα που δεν ήταν αρκετά «εθνικοσοσιαλιστική» για τα μέτρα του.

Την περίοδο της μεταπολίτευσης η πρεσβεία της Λιβύης έστελνε τις ανακοινώσεις της για δημοσίευση στην «4η Αυγούστου» (τ. 118, Οκτώβριος 1974).

Ο Πλεύρης διαψεύδει ότι έπαιρνε χρήματα από τον Καντάφι, όπως είχε γράψει το ιταλικό περιοδικό «L' Espresso» («ένα μέρος των χρημάτων που διαθέτει ο Καντάφι μπορεί να κατέληξε στις τσέπες της 4ης Αυγούστου», 22.9.1974) και η «Βραδυνή» («ο Πλεύρης είχε στρέψει το ενδιαφέρον του προς τον ηγέτη της Λιβύης Καντάφι, από τον οποίον περίμενε οικονομική βοήθεια για να κατέβει στις εκλογές», 12.3.1977). «Μεταξύ των λαθών μου», γράφει σήμερα ο Πλεύρης, «θα συγκαταλέξω και το ότι ουδέποτε εζήτησα οικονομική ενίσχυση από την Λιβύη» (ό.π. σ. 473). Και συνεχίζει: «Μολαταύτα οι αντίπαλοί μου πάντοτε υπέθεταν ότι συναλλάσσομαι οικονομικώς με τους Λιβύους. Διέδιδαν, ότι κερδίζω εκατομμύρια, που δυστυχώς ήτο ανακριβές».

Η αλήθεια είναι ότι το 1979 ο Πλεύρης μηνύθηκε από κάποιον επιχειρηματία για την υπεξαίρεση ποσού 1.600.000 δρχ., το οποίο ο μηνυτής ισχυριζόταν ότι «μετά πολλών προσπαθειών και τεχνασμάτων κατόρθωσα να εισαγάγω εκ της Λιβύης». Τελικά ο Πλεύρης απαλλάχτηκε, αλλά κατά τη δίκη έγιναν γνωστές οι ιδιαίτερα στενές σχέσεις του με αξιωματούχους του καθεστώτος Καντάφι και τον λίβυο πρέσβη στην Αθήνα.

Για τις σχέσεις αυτές ο Πλεύρης υποστηρίζει σήμερα ότι ήταν απλά φιλικές και κοινωνικές, ενώ με τον πρεσβευτή έπαιζε μόνο σκάκι (ό.π. σ. 472).

Πάντως, όπως προκύπτει από δικαστικές αποφάσεις, μέχρι πρόσφατα ο Πλεύρης εκπροσωπούσε ως δικηγόρος το λιβυκό Δημόσιο σε υποθέσεις που αφορούσαν αντιδικίες με ελληνικές εταιρείες. Οι υποθέσεις αυτές αφορούσαν μεγάλα ποσά. Η σχέση βέβαια αυτή δεν ήταν ανέφελη. Με την απόφαση 17/2007 του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών (Διαδικασία Αμοιβών) έγινε δεκτή η αγωγή του Κωνσταντίνου Πλεύρη κατά του λιβυκού Δημοσίου, ο οποίος διεκδικούσε από τη Μεγάλη Σοσιαλιστική Λαϊκή Λιβυκή Αραβική Τζαμαχιρία ως δικηγορική αμοιβή 7.573.780 δολάρια. Δικηγόρος του παραστάθηκε ο Θανάσης Πλεύρης. Ο πατήρ Πλεύρης είχε εκπροσωπήσει το λιβυκό Δημόσιο σε μια υπόθεση που εκδικάστηκε το 2003 και αφορούσε τη διεκδίκηση 378.689.014 δολαρίων από μια ελληνική εταιρεία. Η αγωγή της εταιρείας απορρίφτηκε, αλλά το λιβυκό Δημόσιο δεν κατέβαλε το 2% ως αμοιβή στον Πλεύρη.

Και τώρα τι θα κάνει ο ελληνικός εθνικοσοσιαλισμός χωρίς Καντάφι; Ο κ. Πλεύρης έχει ανακαλύψει στο καθεστώς του Ιράν τις ίδιες αρετές που τον έθελξαν και στη Λιβύη. Και απ' ό,τι φαίνεται, τα αισθήματα είναι αμοιβαία. Πριν λίγους μήνες στις 3.9.2010 το Μορφωτικό Κέντρο της πρεσβείας της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν διοργάνωσε ημερίδα για την «καταδίκη των σιωνιστικών εγκλημάτων» με βασικό ομιλητή τον Πλεύρη και επίσημους καλεσμένους τους συνεργάτες του και στελέχη της εφημερίδας «Ελεύθερος Κόσμος».




ΠΗΓΗ