Πλήθος ανθρώπων, τα «άχρηστα παράσιτα» όπως τους χαρακτήριζαν, κατέφθανε σε ψυχιατρικά νοσοκομεία του Τρίτου Ράιχ το 1940. Γιατροί τους οδηγούσαν σε ερμητικά κλειστούς χώρους απόμακρους. Οι στροφές του κινητήρα δύσκολα μπορούσαν να κρύψουν τις κραυγές, όμως μέσα σε λίγα λεπτά στους θαλάμους αερίων επικρατούσε μόνο σιωπή. Οι νεκροί απομακρύνονταν και ο θάλαμος γέμιζε και πάλι. Ογδόντα χρόνια από την άνοδο των Ναζί και του Χίτλερ στην εξουσία της, ένα νέο βιβλίο αποκαλύπτει με ποιον τρόπο πολλοί από τους αρχιτέκτονες του Ολοκαυτώματος κατάφεραν να διαφεύγουν για δεκαετίας από τη δικαιοσύνη και σε ορισμένες περιπτώσεις να μην συλληφθούν και ποτέ…
Ο Walther Rauff, ο περιβόητος συνταγματάρχης των SS που έπαιξε σημαντικό ρόλο στη δημιουργία των θαλάμων αερίων, είναι υπεύθυνος για τη δολοφονία τουλάχιστον 100,000 ανθρώπων κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Μεταξύ των θυμάτων του είναι κομμουνιστές, Εβραίοι, Ρομά και άνθρωποι με σωματικά και ψυχικά προβλήματα.
Ωστόσο ο Walther Rauff, όπως αναφέρεται στην Independent, κατάφερε να διαφύγει στη Νότια Αμερική μετά τον πόλεμο. Από εκεί ταξίδευε συχνά στη Γερμανία μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’50 ως εμπορικός αντιπρόσωπος. Η Γερμανία εξέδωσε μόνο ένα ένταλμα για τη σύλληψή του το 1961, όμως ποτέ δεν παραπέμφθηκε σε δίκη. Ο Rauff πέθανε το 1984 στη Χιλή και εκατοντάδες πρώην στελέχη των Ναζί συγκεντρώθηκαν στην κηδεία του στην πρωτεύουσα Σαντιάγκο.
Πως κατάφεραν όπως Ναζί όπως ο Walther Rauff αλλά και πολλοί άλλοι να ξεφύγουν από τις αρχές και τη δικαιοσύνη; Η αιτία είναι «ο συνασπισμός των απρόθυμων» και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Αυτόν τον «συνασπισμό των απρόθυμων» αποκαλύπτει ο ιστορικός Daniel Stahl στο βιβλίο του «Το κυνήγι των Ναζί: Δικτατορίες της Λατινικής Αμερικής και η Εκδίκηση των Ναζιστικών Εγκλημάτων» μέσα από μια εκτεταμένη έρευνα σε ευρωπαϊκά και λατινοαμερικάνικα αρχεία. Όπως προκύπτει από τα στοιχεία υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι της δικαιοσύνης, της αστυνομίας και των κυβερνήσεων ήταν απρόθυμοι στο να εντοπίσουν του ναζί εγκληματίες πολέμου ακόμη και μετά από δεκαετίες.
Η περίπτωση του Walther Rauff είναι ενδεικτική. Ο τόπος διαμονής του στο Σαντιάγκο ήταν γνωστός στο υπουργείο Εξωτερικών της Δυτικής Γερμανίας και ο Hans Strack, τότε Γερμανός πρέσβης, διατάχθηκε να ζητήσει την έκδοσή του. Ωστόσο φαίνεται ο εν λόγω πρέσβης να είχε ιδιαίτερες σχέσεις με τους ναζί και καθυστέρησε τις διαδικασίες για 14 μήνες. Όταν τελικά το έκανε το 1962 η Χιλή ήταν σε θέση να αρνηθεί το αίτημα της έκδοσής του καθώς οι φόνοι είχαν παραγραφεί σύμφωνα με την χιλιανή νομοθεσία.
Ένας ακόμα που απέφυγε τη σύλληψη με τη βοήθεια του «συνασπισμού απροθυμίας» ήταν ο περίφημος γιατρός των Ναζί Josef Mengele, ο οποίος πραγματοποίησε εκατοντάδες φρικαλέα ιατρικά πειράματα σε ανθρώπους στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς. Οι πληροφορίες ανέφεραν πως είχε βρει καταφύγιο στη Βραζιλία ή τη Χιλή, ωστόσο ποτέ δεν εντοπίστηκε. Σύμφωνα με τα στοιχεία που αποκαλύπτει ο Daniel Stahl στο βιβλίο του, ο Mengele δεν εντοπίστηκε ποτέ γιατί οι γάλλοι αστυνομικοί της Interpol αρνήθηκαν να διεξάγουν έρευνες. Στη συνέχεια αποκαλύπτεται πως οι ίδιοι ήταν μπλεγμένοι σε υποθέσει συνεργασίας με τους Ναζί. «Ως πρωτοπαλίκαρα του καθεστώτος του Βισί, συνεργάστηκαν με τους Ναζί ως το 1944», γράφει ο Daniel Stahl.
Την ίδια στιγμή, ο γενικός γραμματέας της Ιντερπόλ το 1962, Marcel Sicot, όπως αναφέρει ο Stahl, θεωρούσε ότι η προσαγωγή των εγκληματιών πολέμου ήταν «η δικαιοσύνη του νικητή».
Μια ακόμα χαρακτηριστική περίπτωση είναι αυτή του Gustav Wagner, αξιωματικού των SS, κατηγορούμενου για συνέργεια στη δολοφονία 152.000 Εβραίων στο στρατόπεδο εξόντωσης Σομπιμπόρ. Σε αυτή την περίπτωση απρόθυμη εμφανίζεται η κυβέρνηση της Βραζιλίας, η οποία ανησυχούσε και για τη δική της νομιμότητα. Ο Gustav Wagner δεν εκδόθηκε ποτέ στη Γερμανία για να δικαστεί. Στα τέλη της δεκαετίας του 1970 το ανώτατο δικαστήριο της Βραζιλίας απορρίπτει αίτημα της τότε κυβέρνησης της Δυτικής Γερμανίας για την έκδοσή του επικαλούμενο ασάφειες στην σχετική αίτηση.
Ωστόσο όπως τονίζει ο Stahl, ο τότε Γερμανός πρέσβης στη Βραζιλία προειδοποίησε την ηγεσία της χώρας πως ενδεχόμενη έκδοση του Wagner ενδέχεται να ενθάρρυνε τους πολιτικούς αντιπάλους να ζητήσουν την τιμωρία «εγκλημάτων που διαπράττει και η αστυνομία και ο στρατός» με αποτέλεσμα να τίθεται σε κίνδυνο η ίδια.
Ο Daniel Stahl επισημαίνει πως η απροθυμία των γερμανικών και γαλλικών αρχών να διώξουν τους ναζί εγκληματίες πολέμου άρχισε να φθίνει στις αρχές της δεκαετίας του 1980, όταν μια νέα γενιά αναλάμβανε τα ηνία σε κυβέρνηση, αστυνομία και δικαιοσύνη στις δύο χώρες. Μεταξύ άλλων, ως στοιχείο αυτής της αλλαγής παρουσιάζει τη σύλληψη και την δίκη του Klaus Barbie, του διαβόητου αρχηγού της Γκεστάπο, γνωστό στη Γαλλία ως «ο χασάπης της Λυών».
Ωστόσο ντοκουμέντα που αποκαλύπτουν τον «συνασπισμό των απρόθυμων» συνεχίζουν να έρχονται στο φως. Μόλις πριν από δύο χρόνια διέρρευσαν έγγραφα από τις γερμανικές υπηρεσίες πληροφοριών από τα οποία προέκυπτε πως γνώριζαν το μέρος που κρυβόταν ο Adolf Eichmann, αξιωματικός των SS, μια δεκαετία πριν συλληφθεί. Τελικά τον εντόπισε η Μοσάντ στην Αργεντινή και τον απήγαγε το 1960. Στη συνέχεια μεταφέρθηκε αεροπορικώς στο Ισραήλ όπου καταδικάστηκε σε θάνατο για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και απαγχονίστηκε το 1962.
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου