Γράφει ο Μενέλαος Τασιόπουλος
Η Ευρώπη έως το 2017 θα έχει αλλάξει ή θα βρίσκεται σε διαδικασία αποδρομής με τη μορφή που έχει σήμερα και ανασύνθεσής της σε ζώνες αποτελούμενες από χώρες που θα έχουν συνάφεια στον άξονα Βορρά - Νότου.
Το ελληνικό ζήτημα και οι επίμονες διαπραγματεύσεις σε υψηλότατο πολιτικό και τεχνοκρατικό επίπεδο, ειδικά από το τέλος Ιουνίου και μετά, αποτέλεσε θρυαλλίδα μιας δομικής διαφωνίας που υπάρχει στην ίδια τη βάση της Ευρώπης ως προς τη μορφή της ομοσπονδίας στην οποία μπορεί να μετεξελιχθεί. Από τη μία ο γερμανικός φεντεραλισμός, εκφραζόμενος στην κυρίαρχη εκδοχή του από τον «μεγαλοϊδεατισμό» νέου τύπου που εκφράζει ο υπουργός Οικονομικών Β. Σόιμπλε. Σύμφωνα με την προσέγγισή του, η Ευρώπη θα πρέπει να μετεξελιχθεί σε αυτοκρατορία, υπό τη έννοια ότι στη δομική λειτουργία της δεν θα εξελίσσεται πολιτική διαβούλευση μεταξύ των εθνών-κρατών, δηλαδή διακυβερνητική διαδικασία, αλλά θα κινείται στη βάση αυτοματοποιημένων τεχνικών μηχανισμών και σε συμφωνίες εκχώρησης της εξουσίας τους από τα έθνη-κράτη.
Η βάση της λογικής Σόιμπλε βλέπει έναν υπερυπουργό Οικονομικών της Ενωσης, που θα ελέγχει, εκτός των άλλων, τη συγκρότηση και όχι την εκτέλεση των επιμέρους προϋπολογισμών, στη βάση στόχων και ορίων, για παράδειγμα στο χρέος, στο έλλειμμα και στις δημόσιες δαπάνες, ορισμένων εξαρχής μέσα από σύμφωνα σταθερότητας. Η βάση της νέας αυτής αυτοκρατορίας θα είναι οι άτεγκτοι νόμοι συμμετοχής και η έλλειψη κάθε ευελιξίας ως προς την εφαρμογή του υπέρτατου νόμου συγκρότησης. Το δόγμα Σόιμπλε, που επί της ουσίας οργανώνει με συγκεκριμένο τρόπο την «Ευρώπη του πυρήνα», αφήνει διεξόδους σε όσα έθνη δεν μπορούν να παρακολουθήσουν μια τέτοια ασφυκτική λειτουργικότητα και νεομερκαντιλισμό, προβλέποντας διαδικασία προσωρινής εξόδου μέσα από έξοδο από το ευρώ, αναδιοργάνωση και στη συνέχεια επανένταξη. Ο Β. Σόιμπλε έχει στοχοποιήσει την Ελλάδα με τις ιδιαιτερότητες και τα μέγιστα προβλήματα προσαρμογής προκειμένου να εφαρμοστεί πρώτη φορά το περίφημο ως «time out» στην ένταξη στην ευρωζώνη.
Απέναντι σε τέτοιου τύπου λογικές αντιδρά, πάλι με αφορμή το ελληνικό ζήτημα, το Παρίσι. Είναι χαρακτηριστικά όσα δήλωσε ο υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας κ. Σαπέν σχετικά, σε συνέντευξή του στη γερμανική εφημερίδα «Handelsblatt»: «Εάν επιτρέψεις μια προσωρινή αποχώρηση, σημαίνει ότι κάθε χώρα που θα αντιμετωπίζει προβλήματα θα θέλει να γλιτώνει από αυτές μέσα από μια αναπροσαρμογή του νομίσματός της». Ο κ. Σαπέν, όταν λέει αυτά, δεν έχει προφανώς στο μυαλό του μόνο την αδύναμη Ελλάδα, αλλά και τις ισχυρές βιομηχανικές δυνάμεις του ευρώ, όπως η Ιταλία και η Ισπανία, που, εκτός από τα τεράστια προβλήματα χρέους, έχουν χάσει πολύ σημαντικά μερίδια από την ανταγωνιστικότητά τους από τη ένταξή τους στο ευρώ. Το Παρίσι, εξάλλου, προασπίζεται μια «Ευρώπη του πυρήνα», σε πλήρη αντίθεση με τη θεώρηση Σόιμπλε.
Σύμφωνα με τους Γάλλους, μπορεί να υπάρξει μια ομόσπονδη Ευρώπη από τα έξι μέλη της Ιδρυτικής Συνθήκης της Ρώμης του 1957 (Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Ολλανδία, Βέλγιο, Λουξεμβούργο), με κοινή κυβέρνηση, Κοινοβούλιο και οικονομική πολιτική, αλλά η βάση αυτής της ομοσπονδίας θα στηρίζεται στην πολιτική διαβούλευση και θα έχουν από εκεί και πέρα ενισχυμένη ισχύ και αρμοδιότητα η Κομισιόν και το Ευρωκοινοβούλιο και όχι το Eurogroup, όπως επιθυμεί ο Β. Σόιμπλε. Σημειωτέον ότι ο γερμανικός φεντεραλισμός έχει προσεγγίσεις πέραν αυτής του Γερμανού υπουργού Οικονομικών, όπως η πολύ ενδιαφέρουσα του αρθρογράφου και διανοητή του περιοδικού «Der Spiegel» Β. Μίνχαου για μια ομόσπονδη, δημοκρατική υπερεθνική Ευρώπη.
Σε όλες τις περιπτώσεις η εθνική αστική τάξη της Ελλάδας -ή ό,τι έχει απομείνει από αυτήν- θα πρέπει να προβληματισθεί για το πόσο ενδιαφέρει την Ελλάδα μια ομόσπονδη Ευρώπη, που θα σημάνει απλά και εξαρχής το τέλος του εθνικού κράτους που συγκροτήθηκε με την Επανάσταση του 1821.
Εφημερίδα Δημοκρατία
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου