Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία 2113 μ.Χ.

Του Γιώργου Στάμκου


Όλοι μας ανησυχούμε για το μέλλον της Ευρώπης. Οι εξελίξεις τρέχουν και μπορούν να οδηγήσουν σε χειροτέρευση της κατάστασης, ακόμη και σε διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης με απρόβλεπτες συνέπειες. Ή μπορούν να οδηγήσουν σε περαιτέρω ενοποίηση και στη δημιουργία, μελλοντικά, μιας Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας. Πως θα μπορούσε να είναι το μέλλον της Ευρώπης; Μην ανησυχείτε, το παρακάτω είναι απλώς ένα σενάριο βγαλμένο αποκλειστικά από τη φαντασία του συγγραφέα του…


Στις αρχές του 21ου αιώνα πολλοί θεωρούσαν την Ευρωπαϊκή Ένωση ένα πείραμα καταδικασμένο να αποτύχει λόγω αντικρουόμενων συμφερόντων, μη μεγαλόπνοου σχεδιασμού, ανισορροπιών και μικροεθνικισμών. Και πώς να μην ήταν εφόσον εκείνη την εποχή ο κυρίαρχος τύπος Ευρωπαίου πολίτη είχε νεοσυντηρητικές πεποιθήσεις, φοβικές τάσεις, ελλιπή καλλιέργεια, τάσσονταν κατά της Ευρώπης, φοβόταν την Παγκοσμιοποίηση, υπέφερε από «κρίση ταυτότητας» και μισούσε τους μετανάστες. Όμως η Παγκόσμια Οικονομική Κρίση και ειδικά η Κρίση Χρέους (2009-2014) των λεγόμενων «περιφερειακών χωρών» της Ευρωζώνης έθεσε την Ευρώπη προ ενός αμείλικτου διλήμματος: Διάλυση ή Ενοποίηση;

Η επικράτηση της ψυχραιμίας και της λογικής ώθησε τελικά την Ευρώπη να προχωρήσει μπροστά, προς μία πιο ουσιαστική ενοποίηση επιβεβαιώνοντας έτσι τη φράση του Γάλλου «αρχιτέκτονα» του ευρωπαϊκού οικοδομήματος Ζαν Μονέ: «Η Ευρώπη θα σχηματιστεί μέσα από κρίσεις και θ’ αποτελέσει το άθροισμα των λύσεων οι οποίες θα δοθούν σ’ αυτές τις κρίσεις». Έτσι και έγινε. Η Κρίση επιτάχυνε τη διαδικασία της ευρωπαϊκής ενοποίησης.


Έναν αιώνα αργότερα κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί πως η Ευρώπη απέτυχε. H Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία (European Federation ή EUF) κατάφερε όχι μόνον να επιβιώσει, αλλά και ν’ αποτελέσει ένα σχετικά πετυχημένο μοντέλο υπερεθνικής ενοποίησης σε έναν εξαιρετικά ασταθή κόσμο. Με πληθυσμό που ξεπερνάει το ένα δισεκατομμύριο ανθρώπους η EUF, που συγκροτήθηκε επίσημα ως ομοσπονδία το 2049, όταν και η παραδοσιακά ουδέτερη Ελβετία αποφάσισε εν τέλει να γίνει μέλος της, είναι ένας σημαντικότατος παίκτης του παγκόσμιου συστήματος. Η συνέχεια του παλιού Γαλλο-Γερμανικού Άξονα εκτείνεται από τον Ατλαντικό ωκεανό στα δυτικά μέχρι τα σύνορα της Ευρασιατικής Ένωσης (Ρωσία, Ουκρανία, Λευκορωσία, Αρμενία, Γεωργία, Καζακστάν, Τατζικιστάν και Κιργιζιστάν) στα ανατολικά και πιο νότια διεισδύει σε τμήματα της πάλαι ποτέ Μέσης Ανατολής. Περιλαμβάνει 83 επιμέρους πολιτικά μορφώματα, αποτελούμενα από κυρίαρχα κράτη, ενώσεις κρατών, ομόσπονδα κρατίδια, αυτόνομες περιοχές και πόλεις-κράτη.


Το πολίτευμα της είναι η Αμεσοδημοκρατία, Σοσιαλ-οικοφιλελεύθερου τύπου, που λειτουργεί υπό την συμβουλευτική καθοδήγηση Τεχνητών Νοημοσυνών (Α.Ι.). Κάθε χρόνο γίνονται τηλε-εκλογές. Ο εκτελών χρέη Ύπατου Συντονιστή της Ομοσπονδίας είναι μια Τεχνητή Νοημοσύνη 5ης γενιάς, που ακούει στο όνομα «EUF-5», αλλά οι Ευρωπαίοι πολίτες την αποκαλούν χαϊδευτικά «Μίστερ Σποκ». Το βιοτικό επίπεδο είναι πολύ υψηλό και κάθε Ευρωπαίος πολίτης απολαμβάνει ένα ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα καθώς και βασική ασφάλιση, το κόστος των οποίων καλύπτονται από τη φορολόγηση της ρομποτικής βιομηχανίας και της χρήσης οικιακών ρομπότ.


Η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία υπήρξε για πολλούς ο μεγάλος κερδισμένος των Ασιατικών Πολέμων της δεκαετίας του 2040, του Αμερικανικού Νέου Εμφύλιου Πολέμου του 2063, αλλά και του παγκόσμιου κατακλυσμού, που την έπληξε σε μικρότερο βαθμό σε σχέση με άλλες περιοχές του πλανήτη. Εξαίρεση αποτέλεσαν ασφαλώς οι Κάτω Χώρες, που η μισή τους έκταση καλύφθηκε από τη θάλασσα, αλλά και τα Βρετανικά Νησιά το κλίμα των οποίων άλλαξε προς το ψυχρότερο.


Η αποφυγή εμπλοκής της σε μια σειρά από πολέμους και συρράξεις, η επιτυχημένη αντιμετώπιση και ενσωμάτωση των κυμάτων των μεταναστών από Ασία, Αφρική και Αμερική, η προστασία του κράτους-πρόνοιας και του περιβάλλοντος και, τέλος, η τεχνολογική και ενεργειακή επανάσταση στον τομέα των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, κατέστησαν την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία υπολογίσιμη δύναμη. Απ’ όλες τις πολιτικές οντότητες που αποτελούν την EUF η μόνη που αποδυναμώθηκε σημαντικά ήταν η Αγγλία, η οποία επλήγη –έπειτα από την διάλυση των ΗΠΑ το 2063– με τη διάλυση της Μεγάλης Βρετανίας, και την απόσχιση των λαών που ζούσαν στα Βρετανικά Νησιά.


Ο σημαντικότερος πάντως παράγοντας ανάπτυξής της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας ήταν το σταδιακό πέρασμα, από τις αρχές της δεκαετίας του 2020, στη λεγόμενη Οικονομία του Υδρογόνου και τον απεγκλωβισμό της από τα ορυκτά καύσιμα. Επίσης η EUF επωφελήθηκε εν μέρει κι από την υπερθέρμανση του πλανήτη, που απελευθέρωσε από τους πάγους τεράστιες περιοχές της βόρειας Ευρώπης και της Γροιλανδίας, οι οποίες και αποδόθηκαν στις αγροκαλλιέργειες και στην βιολογική κτηνοτροφία. Όντας κυριολεκτικά μια βορειοδυτική χερσόνησος της Ευρασίας με πολλές χιλιάδες χιλιόμετρα ακτών η EUF ανέπτυξε σπουδαία εμπορική ναυτιλία, θαλάσσιο τουρισμό, εκτενή δίκτυο ιχθυοκαλλιεργειών, αξιοποίησε τα θαλάσσια ρεύματα για την παραγωγή ενέργειας και αποίκησε συστηματικά το βυθό της Μεσογείου και του βόρειου Ατλαντικού.

Στον τομέα της διαστημικής εξερεύνησης η ESA διατηρεί 7 αξιόλογους διαστημικούς σταθμούς, μια σεληνιακή πόλη 9.500 κατοίκων στον Κρατήρα Γαλιλαίο, μια ανερχόμενη διαστημική αποικία στο βόρειο ημισφαίριο του Άρη και τέσσερις επιστημονικούς σταθμούς στο μυστηριώδη δορυφόρο του Δία, την Ευρώπη, όπου κάτω από τον παγωμένο ωκεανό έχει βρεθεί εξωγήινη ζωή σε διάφορες μορφές…


Η διακυβέρνηση της EUF είναι μια σχετικά πολύπλοκη διαδικασία, η οποία προκύπτει μέσα από αντιθέσεις και συνθέσεις, συγκρούσεις συμφερόντων των διαφόρων εσωτερικών γεωπολιτικών και γεωοικονομικών μπλοκ, που ισορροπούν χάρη στη δεξιοτεχνία του «Μίστερ Σποκ», του Ύπατου Συντονιστή της Ομοσπονδίας. Η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία χαρακτηρίζεται από μεγάλη εθνολογική, γλωσσική, θρησκευτική, κοινωνική και πολιτική ποικιλομορφία μοιάζοντας με ένα «οργανωμένο χάος», που ωστόσο λειτουργεί ικανοποιητικά.

Αν και υπάρχουν έντονοι εσωτερικοί ανταγωνισμοί η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία έχει την τάση να εμφανίζεται προς τα έξω με ένα πρόσωπο και ενιαίες απόψεις –προϊόν συνεχούς σύνθεσης. Ειδικά στον τομέα της στρατιωτικής Άμυνας, διαθέτει μια ισχυρή Δύναμη Ταχείας Επέμβασης –στην οποία συμβάλλουν όλες οι πολιτικές οντότητες της Ευρώπης–, που κανείς δεν θέλει να την προκαλέσει…


Έχοντας προ πολλού εγκαταλείψει το αχαλίνωτο κυνήγι του οικονομικού κέρδους, που βρίσκεται μέσα στο DNA του καπιταλισμού, πολλοί Ευρωπαίοι πολίτες ρίχτηκαν στην περιπέτεια της Νέας Γνώσης, στην αισθητική ικανοποίηση των ακραίων σπορ και παιχνιδιών και στην απόλαυση του Ολικού Αιώνιου Τώρα. Αρκετοί αποσύρθηκαν στην «έρημο» του Υπερ-Δικτύου (Hypernet) βιώνοντας μια θανάσιμη μοναξιά γεμάτη με φαντάσματα του παρελθόντος.


Τέλος ορισμένοι, οι λεγόμενοι «νεομπήτνικς» αποφάσισαν να περιπλανηθούν σε μια έρημη χώρα, που λέγεται ζωή. Το δικό τους «ναρκωτικό» είναι η πραγματικότητα, που τους απορρόφησε με τα αδιέξοδά της. Κατά κοινή πάντως ομολογία η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία του 2113 ζει «γκαστρωμένες μέρες», που κυοφορούν Ιστορία, και όλοι προσμένουν πως κάτι μεγάλο θα συμβεί σύντομα….



ΠΗΓΗ