Παγκοσμιοποίηση μέσω… Κέντρου;

Σε πολλές χώρες της Ευρώπης παρατηρείται η προώθηση της συνεργασίας Κεντροδεξιάς-Κεντροαριστεράς, σενάριο που θα βρει εφαρμογή κατά πάσα πιθανότητα και στην Γερμανία, ενώ εκτός άλλων χωρών, το ζούμε ήδη και στην Ελλάδα. Κάτω από την «πολυδιαφημιζόμενη» απειλή του ευρωσκεπτικισμού, οι αυτοαποκαλούμενες «ευρωπαϊκές πολιτικές δυνάμεις» σπεύδουν να ενώσουν τα ποσοστά τους, ώστε όλοι μαζί να οδηγήσουν χωρίς παρατράγουδα την Ευρώπη στο παγκόσμιο κράτος, καθώς το ευρωπαϊκό όραμα μιας ανεξάρτητης Ένωσης έχει παρέλθει προ πολλού.

Την συγκεκριμένη συνεργασία των ευρωπαϊκών δυνάμεων στην Ελλάδα, ανεξαρτήτου ιδεολογικού υπόβαθρου, προανήγγειλε ο πάντα «ετοιμόλογος», Θεόδωρος Πάγκαλος. Πέρα από την Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, στις φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις υπάγεται και η ΔΗΜΑΡ, γύρω από την οποία φαίνεται ότι λαμβάνει χώρα η συσπείρωση ενός, όπως τον ονομάζουν, τρίτου πόλου ισχύος κεντροαριστερής απόχρωσης με πολλούς πρώην του ΠΑΣΟΚ να θεωρούν ότι μέσω αυτής της νέας συμπαράταξης θα επανέλθουν τα ποσοστά της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας σε ικανοποιητικά επίπεδα.

Προφανής στόχος η διατήρηση στην εξουσία δυνάμεων με κοινό σημείο αναφοράς. Εκτός και αν ετοιμάζεται «έκπληξη» συνεργασίας Κεντροαριστεράς-Αριστεράς, αν και λιγάκι δύσκολο η Ελλάδα να παρεκκλίνει από το γενικό πνεύμα της Ευρώπης.

Η ΝΔ έχει εδώ και καιρό ξεκινήσει την δεξιά συσπείρωση και μετά το πρόσφατο συμβάν, στο οποίο φέρεται να εμπλέκεται η Χρυσή Αυγή, εκτιμά ότι θα επανακτήσει ψήφους. Το ίδιο επιδιώκει να κάνει η «Νέα Σοσιαλδημοκρατία» με τους ψηφοφόρους που επέλεξαν ΣΥΡΙΖΑ, τον οποίο η κυβέρνηση χαρακτηρίζει ως «άλλο άκρο». Εν ολίγοις, οι «ευρωπαϊκές δυνάμεις» θα παρουσιαστούν ως εγγύηση σταθερότητας «ανάμεσα στα δύο άκρα που απειλούν την κοινωνία με εμφύλιο».

Λογικά λοιπόν, τα «άκρα» θα περιοριστούν σε αντιπολιτευτικό ρόλο, μιας και στην Κουμουνδούρου δεν έχουν βρει ακόμα την συνταγή σοσιαλδημοκρατικής μετάλλαξης, στοιχείο απαραίτητο για την συμμετοχή σε κυβερνητικό συνασπισμό, την νέα αυτή μορφή εξουσίας ανά την Ευρώπη, καθόσον η αυτοδυναμία ελέγχεται δυσκολότερα. Βέβαια η Μέρκελ παραλίγο να ταράξει τα ύδατα στην Γερμανία, χάνοντας για λίγες μόνο έδρες την «μονοκρατορία». Τελικά τα πράγματα οδεύουν προς Μεγάλο Συνασπισμό με Αριστερούς και Οικολόγους στην αντιπολίτευση. Το συγκεκριμένο μοντέλο επιδιώκεται να επικρατήσει σε πρώτη φάση σε όλη την Ευρώπη, αν και κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει αλλαγή σχεδίων λόγω απρόοπτων εξελίξεων που πάντα είναι μέσα στο παιχνίδι.

Κεντροαριστερά και Κεντροδεξιά λοιπόν στην κυβέρνηση, Αριστερή κυρίως αντιπολίτευση και όλοι μαζί προς ολοταχώς στην παγκοσμιοποίηση με όλα τα «καλά» που έπονται για όλους εμάς τους πολίτες της Ευρώπης…




ΠΗΓΗ