Ποιόν συμφέρει η δίωξη της Χρυσής Αυγής;

Του Γιώργου Καραμπελιά  

Μία αντίληψη η οποία διαδίδεται επικίνδυνα τις τελευταίες ημέρες, και μάλιστα με φορείς πολιτικούς αναλυτές και σχήματα της Αριστεράς και της άκρας Αριστεράς, είναι πως η δίωξη της Χ.Α. συμφέρει την κυβέρνηση και τις καθεστωτικές δυνάμεις!

Γι’ αυτό, μάλιστα, αρκετοί από αυτούς, όπως και ο Γ. Δελαστίκ, αναρωτιούνται μήπως η δολοφονία του Φύσσα αποτέλεσε προβοκάτσια εναντίον της Χ.Α.!

Καθόλου παράδοξα, τα σχετικά άρθρα και κείμενα (του Δελαστίκ, του Τάκη Φωτόπουλου κ.ά.) αναπαράγονται με θριαμβευτικούς τόνους από τις ιστοσελίδες της Χ.Α., η οποία δεν φανταζόταν ότι θα έβρισκε τέτοιους «συνηγόρους».



Έτσι, λοιπόν, γράφει ο Τ. Φωτόπουλος στην Ελευθεροτυπία:


    «Το γεγονός όμως ότι η Χ.Α. είχε κάποιους προστάτες στο ‘σύστημα’ κάθε άλλο παρά την κάνει, από μόνο του, ‘συστημική’ οργάνωση, [...]. Είναι άλλωστε γνωστό ότι εδώ και καιρό έχει ξεσηκωθεί κατά της Χ.Α. όχι μόνο το ντόπιο κατεστημένο, συμπεριλαμβανομένης της εκφυλισμένης ‘Αριστεράς’ που υποστηρίζει τους μετανάστες. [...] Το ίδιο συμβαίνει με τα όργανα της Υπερεθνικής και της Σιωνιστικής Ελίτ [...] που ομόφωνα απαιτούν την απαγόρευση της Οργάνωσης –ανεξάρτητα βέβαια από το τι λέει το 15%-20% του ελληνικού λαού, και ανεξάρτητα από το γεγονός ότι το Σύνταγμά μας (που προφανώς το γράφουν στα παλιότερα των παπουτσιών τους) δεν επιτρέπει παρόμοιο μέτρο.[...]

    Και δεν είναι συστημική οργάνωση όχι μόνο εξαιτίας της άγριας δίωξης που υφίσταται από τις ντόπιες και διεθνείς ελίτ, αλλά και με βάση τους προγραμματικούς στόχους της [...]: αντίθεση  τόσο στο κεφάλαιο όσο και στην αυτόνομα οργανωμένη εργασία, οικονομική αυτάρκεια, εθνικοποίηση ενεργειακών πηγών, ‘Ευρώπη των εθνών’ αντί για την σημερινή ‘Ευρώπη του κεφαλαίου’ κ.λπ.. [...] Με άλλα λόγια, η φυσική βία δεν είναι το κύριο χαρακτηριστικό ενός ‘φασιστικού’ κόμματος, όπως συνήθως υποστηρίζεται. Άλλωστε, παρόμοια βία χρησιμοποιεί και η Κοινοβουλευτική Χούντα για να επιβάλλει με τα ΜΑΤ τις επιστρατεύσεις κ.λπ. μέτρα που ποτέ δεν ενέκρινε ο Λαός…» (Τ. Φωτόπουλος, «Ο Περισπασμός της Χρυσής Αυγής»Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 22 Σεπτεμβρίου 2013).



Ο Τάκης Φωτόπουλος ανακαλύπτει ότι η σκανδαλωδώς ατιμώρητη μέχρι χθες Χ.Α., με την τεράστια διείσδυση στην Αστυνομία, υφίσταται «άγρια δίωξη»! Επί πλέον, σύμφωνα με τον αρθρογράφο, δεν στηρίζεται κατ’ εξοχήν στη βία! Και όμως, όλοι ξέρουμε πως η ιδιαιτερότητα ακριβώς της Χ.Α. είναι το ότι αναδείχτηκε, ακόμα και στο εσωτερικό της ακροδεξιάς, με τη συστηματική και αποκλειστική χρήση βίας. Μωραίνει κύριος…



Ο Γιώργος Δελαστίκ πάει ένα βήμα πιο πέρα. Σε άρθρο του με τον χαρακτηριστικό τίτλο «ΕΕ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ απειλούν τη δημοκρατία», την ίδια ημέρα, στις 22 Σεπτεμβρίου, ανακαλύπτει πως η δολοφονία του Παύλου Φύσσα δεν εντάσσεται στη στρατηγική της Χ.Α. να «καταλάβει» τις λαϊκές γειτονιές και να διχάσει, τρομοκρατώντας, τις αντιμνημονιακές δυνάμεις, αλλά ήταν «προβοκάτσια»!  Γράφει λοιπόν:

    «Πάντως από πολιτική σκοπιά [...] πολύ δύσκολα μπορεί κανείς να υποθέσει ότι την εντολή δολοφονίας την έδωσαν ηγετικά στελέχη πρώτης γραμμής του κόμματος στο οποίο ανήκει ο δράστης, εκτός πια αν με κάτι τα εκβίαζαν άλλοι κύκλοι. Η Χρυσή Αυγή πάντως υφίσταται σοβαρή πολιτική ζημιά με τη δολοφονία που διέπραξε ο δράστης. Από κόμμα που εκφράζει την κοινωνική οργή και την απόγνωση πολιτικά καθυστερημένων δεξιών κυρίως ψηφοφόρων εναντίον της μνημονιακής πολιτικής της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, μετά τη δολοφονία και την επίθεση εναντίον μελών του ΚΚΕ και της ΚΝΕ στο Πέραμα, εμφανίζεται ως κόμμα του …‘να σφάξουμε τους αριστερούς’! [...] Αυτή η συμπεριφορά υποδηλώνει άνθρωπο που δολοφονεί για να συλληφθεί, να καταδικαστεί με ισόβια και να μπει φυλακή για πολλά χρόνια. Έχει πλήρη επίγνωση ότι η δολοφονία θα αποδοθεί και στον πολιτικό του χώρο, τη Χρυσή Αυγή. [...] Το σοβαρότερο είναι ότι πυκνώνουν τις αναπόδεικτες –μέχρι στιγμής, τουλάχιστον– αμφιβολίες για το κατά πόσο ο δολοφόνος έδρασε όντως πρωτοβουλιακά ή αν σκότωσε εκτελώντας εντολές κάποιων άγνωστων σε εμάς κέντρων, διαφορετικών πάντως από την ηγεσία της Χρυσής Αυγής. Ίδωμεν…»


Δυστυχώς, αυτή η τυφλή λογική διαδίδεται ευρέως στον αριστερό, ακροαριστερό, αντιμνημονιακό και αντιεξουσιαστικό χώρο, μια και ο καθεστωτικός τύπος και κανάλια, την τελευταία εβδομάδα προβάλλουν καθημερινά τα κατορθώματα της Χ.Α. και την εγκληματική της φύση. Είναι πολύ φυσιολογικό αρκετοί ανυποψίαστοι πολίτες να απορούν μπροστά σε αυτή την αιφνίδια αντιναζιστική έξαρση, αλλά δεν είναι καθόλου φυσικό να δείχνουν ανάλογη απορία πολιτικοί αναλυτές και πολιτικοί χώροι με μακρά προϊστορία και πείρα. Πολιτικοί χώροι και αναλυτές που γνωρίζουν πως ανάλογα επιχειρήματα του Κ.Κ. Γερμανίας, στον Μεσοπόλεμο –που, μπροστά στην άνοδο των ναζί, θεωρούσε μεγαλύτερο εχθρό τους «σοσιαλφασίστες»–, συνέβαλαν αποφασιστικά στην άνοδο του Χίτλερ!

Πως εξάλλου μπορούν να εξηγήσουν το γεγονός ότι, δέκα μέρες πριν, ένα σημαντικό κομμάτι του δεξιού κυβερνητικού τύπου και καναλιών προωθούσε σενάρια συγκυβέρνησης της Ν.Δ. με τη Χ.Α., όπως ο ακραίος μνημονιακός, Μπάμπης Παπαδημητρίου, που, στις 12 Σεπτεμβρίου, μιλούσε στο ΣΚΑΙ για πιθανή «συνεργασία με τη Χρυσή Αυγή, αν σοβαρευτεί», αφού και ο ΣΥΡΙΖΑ μιλάει για συνεργασία με το ΚΚΕ. Αυτή την άποψη εξέφρασαν ετεροχρονισμένα και ο Χρύσανθος Λαζαρίδης, ο Βορίδης και ο Άδωνις Γεωργιάδη, που επέμεναν ιδιαίτερα στη θεωρία των δύο άκρων, την οποία και εξακολουθούν να υπερασπίζονται (δες τη λυσσαλέα υπεράσπισή της από τον γνωστό Απόστολο Ανδρεουλάκο στον τηλεοπτικό σταθμό ΚΟΝΤΡΑ, στις 24/9).

Η θεωρία των δύο άκρων δεν ήταν, κυρίως ή απλώς, μια προσπάθεια «ποινικοποίησης» της Αριστεράς, όπως το εξέλαβαν οι φωστήρες της, αλλά κατ’ εξοχήν ο φερετζές της συμμαχίας της Ν.Δ. με τη Χ.Α. Διότι εάν τα «δύο άκρα» είναι όντως από τη μία η Χ.Α. και από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ, ή το ΚΚΕ, γιατί να μην μπορεί η Ν.Δ. να συνεργαστεί με μια Χ.Α. που θα έχει σκεπάσει εν μέρει τα ναζιστικά χαρακτηριστικά της (αυτό ακριβώς υποστήριζε άλλωστε ο κάποτε ακροαριστερός «Μπάμπης»). Γι’ αυτό εξάλλου, την προηγούμενη περίοδο, οι μόνες κυβερνητικές δυνάμεις που στοχοποιούσαν επίμονα τη Χ.Α. ήταν το ΠΑ.ΣΟ.Κ και η ΔΗ.ΜΑΡ., ακριβώς επειδή φοβούνταν ότι, μετά από πιθανές εκλογές, ένα τέτοιο σενάριο θα πέταγε τους ίδιους στα αζήτητα. Γι’ αυτό και η καραμανλική πτέρυγα της Ν.Δ. εναντιώνεται στη θεωρία των δύο άκρων, διότι, όπως το έχει εκφράσει σχεδόν ανοικτά ο Προκόπης Παυλόπουλος, αυτήεπενδύει ακόμα και σε κυβέρνηση «εθνικής» συνεννόησης ανάμεσα σε ένα τμήμα της Ν.Δ., τους νουνεχείς του ΣΥΡΙΖΑ, τη ΔΗΜΑΡ και το ΠΑΣΟΚ. Παράλληλα δε, και πριν από όλα, όπως έχουμε γράψει αναλυτικά τις προηγούμενες ημέρες, η Χ.Α. είναι απολύτως χρήσιμη ως παράγοντας διαίρεσης και αποπροσανατολισμού των αντιμνημονιακών δυνάμεων.


Όλα αυτά όμως ίσχυαν μέχρι το βράδυ της 17ης Σεπτεμβρίου και τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Έκτοτε, το τοπίο μεταβλήθηκε δραματικά: Καμία κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να συμπράξει με τους χρυσαυγίτες δολοφόνους, όταν μάλιστα υπήρχαν έντονες διαμαρτυρίες από την Ευρώπη, την Αμερική, το σιωνιστικό λόμπι και το Ισραήλ, για την ανοχή που έδειχνε η Ν.Δ., και ιδιαίτερα τα Σώματα Ασφαλείας, στη Χ.Α. Ο Σβόμποντα, ηγέτης των σοσιαλιστών στο Ευρωκοινοβούλιο, έφτασε μάλιστα να ζητήσει τον αποκλεισμό της Ελλάδας από την προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εξαιτίας της Χ.Α., ενώ το Ισραήλ, για τους ίδιους λόγους, καθυστερούσε την επίσκεψη του Σαμαρά εκεί.

Προφανώς, λοιπόν, το χαρτί Χ.Α. κάηκε. Γι’ αυτό και ο Σαμαράς μάζεψε τον Χρύσανθο (ο μόνος που, εις ανάμνησιν του παρελθόντος του, συνεχίζει είναι ο Βορίδης, με ιδιαίτερη επιμονή στο ΚΚΕ) και προσχώρησε, τουλάχιστον προσωρινά, στη γραμμή του Βενιζέλου και των καραμανλικών της Ν.Δ. Γι’ αυτό και, πλέον, επιλέγει μια νέα γραμμή, την απόσπαση όσο το δυνατόν μεγαλύτερου εκλογικού ποσοστού, ιδιαίτερα του πλέον ευκατάστατου χουντοδεξιού (δικαστικούς, επιχειρηματίες, εφοπλιστές), και την επιστροφή τους στη Ν.Δ., μια και, τώρα πια, σαλπίζει και ο ίδιος το «τέλος του μνημονίου». Όσο για τους υπολοίπους ψηφοφόρους της, από τα λαϊκά στρώματα, μπορούν να παραμείνουν σε μια συρρικνωμένη Χ.Α. (γι’ αυτό δεν επιθυμεί την απαγόρευσή της, εκτός αν του την επιβάλλει η λαϊκή πίεση ή οι ξένοι), διότι φοβάται ότι διαφορετικά θα διογκωθούν ο ΣΥΡΙΖΑ, οι ΑΝΕΛ ή νέες πατριωτικές δημοκρατικές δυνάμεις που θα αναδυθούν.



Τα αίτια μιας τύφλωσης

Πώς όμως και γιατί, τόσοι και τόσοι αναλυτές, ομάδες και ομαδούλες της Αριστεράς βρίσκονται ξαφνικά να υπερασπίζονται άθελά τους τη Χ.Α.; Αυτό αποτελεί συνέπεια, για κάποιους, αμάθειας και ιστορικής τύφλωσης και για άλλους, τους περισσότερους, φτηνού πολικαντισμού.

Η λογική τους είναι «απλή»: Αν καταλαγιάσει ένα γενικό καταγγελτικό πνεύμα (του τύπου κρεμάλες εδώ και τώρα), κινδυνεύουν οι ψήφοι να επιστρέψουν στα κυβερνητικά κόμματα και κατ’ εξοχήν στη Ν.Δ. Παράλληλα, κινδυνεύουν να ενισχυθούν οι τάσεις συνδιαλλαγής στο λεγόμενο συνταγματικό τόξο και, επομένως, να πιεστεί ο ΣΥΡΙΖΑ προς την κατεύθυνση της νομιμοφροσύνης, με αποτέλεσμα να μην πραγματοποιηθεί η περιβόητη «ανατροπή» την οποία προσδοκούσαν. Αυτή η θεωρία είναι ανιστόρητη και βλακώδης.

Πρώτον, διότι δεν εκτιμά σωστά την πολιτική και κοινωνική κατάσταση στη χώρα. Η Ελλάδα δεν βρίσκεται μπροστά σε μια επαναστατική ανατροπή, δεν υπάρχουν οι κοινωνικές και πολιτικές προϋποθέσεις γι’ αυτό. Αντίθετα, η κρίση, στην παρούσα φάση της, ενισχύει όλο και περισσότερο αυταρχικές και ακροδεξιές λύσεις. Εξ ου και η γιγάντωση της Χ.Α., η συρρίκνωση, ή η αδυναμία ενίσχυσης των ακροαριστερών σχημάτων, η ανάπτυξη των φασιστικών αντιλήψεων στη νεολαία και ιδιαίτερα στους μαθητές. Επομένως, η θεωρία πως το χτύπημα στη Χ.Α. στρέφεται εν τέλει ενάντια στις «επαναστατικές» δυνάμεις είναι αφελής και έωλη.

Δεύτερον, οι ίδιοι υποτιμούν ανεπίτρεπτα το φασιστικό φαινόμενο –όπως είχαν κάνει οι προπάτορές τους στον Μεσοπόλεμο– και την πιθανότητα, αν αφεθεί, να εδραιωθεί για πολλά χρόνια στην ελληνική κοινωνία και πρωτίστως στη νεολαία (όπου, ήδη, στις ηλικίες κάτω των είκοσι χρόνων, είναι πιθανόν πρώτη επιλογή των νέων). Τα επόμενα χρόνια, σε μια χώρα εκπτωχευμένη, με ανεργία και κρίση, παράλληλα με τη μετανάστευση και τα εθνικά προβλήματα, με τον ελληνικό λαό αποπροσανατολισμένο, η φασιστική απειλή (ακόμα και σε συγκυβέρνηση με τη Δεξιά, όπως αυτή τη στιγμή πάει να γίνει στη Νορβηγία) αποτελεί πραγματικό και ίσως τον σοβαρότερο πολιτικό κίνδυνο.
Βέβαια, δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ένα μεγάλο μέρος αυτών των πολιτικών δυνάμεων και αυτών των αναλυτών υποτιμά το εθνικό ζήτημα και τις καταστρεπτικές συνέπειες που θα έχει η ανάδειξη μιας ναζιστικής ομάδας σε εκπρόσωπο του πατριωτισμού. Ίσως δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ένα μεγάλο μέρος της άκρας Αριστεράς και των λεγόμενων αντιμνημονιακών υποτιμά, αν δεν αρνείται εντελώς, το εθνικό ζήτημα και δεν κατανοεί την τεράστια σημασία του γεγονότος της καπηλείας του εθνικού ύμνου και της ελληνικής σημαίας από τους ναζί.

Για όλους αυτούς τους λόγους, λοιπόν, και πολλούς ακόμα, θα πρέπει να αποφύγουμε την υποτίμηση της ναζιστικής απειλής (του τύπου «οι πραγματικοί φασίστες είναι η τρόικα») και να κατανοήσουμε, αντίθετα, πως η συντριβή σήμερα των ναζί δεν συμφέρει το σύστημα και τους τροϊκανούς, που τους είχαν έτοιμους ως εναλλακτικό κυβερνητικό εταίρο, αλλά αντίθετα τους αφαιρεί ένα χαρτί και δίνει τη δυνατότητα να αναπτυχθούν εκείνες οι δημοκρατικές, πατριωτικές δυνάμεις που διαθέτουν και πρόταγμα και πρόγραμμα.

Όλα τα άλλα αποτελούν απλώς την ακραία μορφή του αδιεξόδου μιας ιδεολογίας που επένδυσε τα πάντα στη λογική μνημόνιο-αντιμνημόνιο (και αρκεί να κραυγάζει κανείς αντιμνημόνιο και δεν ενδιαφέρει αν είναι ακόμα και ναζί ή συμμορίτης) και όχι στο πραγματικό δίλλημα, που έχει αναδειχθεί και είναι η ανατροπή ενός σάπιου καθεστώτος, που ταυτίστηκε μεν με το μνημόνιο αλλά δεν αρκείται σε αυτό. Εξάλλου, το γνωρίζουμε όλοι πως το μνημόνιο τελειώνει, διότι εξετέλεσε τον ρόλο του, αλλά θα αφήσει μια Ελλάδα γονατισμένη, χρεωμένη, εξαθλιωμένη.

Οι καθεστωτικές δυνάμεις ετοιμάζονται για νέες οβιδιακές μεταμορφώσεις, μεταμνημονιακές ή ακόμα και «αντιμνημονιακές». Και η Χ.Α. ήταν ένα σημαντικό βέλος στη φαρέτρα τους. Ας τους το αφαιρέσουμε. Αυτοί θα βγουν χαμένοι και όχι ο λαός.



ΠΗΓΗ