Το τάγμα των «Ασσασίνων»

Στην σύγχρονη εποχή, η έννοια «δολοφόνος» εκφράζεται στην αγγλική γλώσσα με την λέξη «assassin» παραπέμποντας συνήθως σε κάποια σκοτεινή φιγούρα, η οποία δολοφονεί περισσότερο για πολιτικούς λόγους, παρά για οικονομικούς, ή αισθηματικούς, κ.λ.π.

Ποιοι ήταν οι πραγματικοί Ασσασίνοι και τι ρόλο διαδραμάτισαν στην ιστορία της Περσίας, Συρίας, Τουρκίας και Μέσης Ανατολής;

Προέλευση

Η βιβλιοθήκη των Ασσασίνων κατεστράφη όταν κατελήφθη το οχυρό τους από τους Μογγόλους, με αποτέλεσμα να μην υπάρχουν ιστορικές πηγές εκ μέρους τους. Οι πληροφορίες που υπάρχουν προέρχονται από ιστορικές πηγές αντιπάλων και γενικότερα από Ευρωπαίους ιστορικούς.


Χασάν – ι – Σαμπάχ

Αυτό το οποίο γνωρίζουμε είναι ότι οι Ασσασίνοι ήσαν Νιζαρίτες (Ισμαηλιτική σέκτα του Σιιτικού Ισλάμ). Ιδρυτής των Ασσασίνων ήταν ένας Σιίτης μισθοφόρος ονόματι Χασάν – ι – Σαμπάχ ο οποίος το 1090 εισέβαλε μαζί με τους οπαδούς του στο οχυρό Αλαμούτ και μετά από σφαγή εξεδίωξε τον βασιλέα Νταϊλάμ. Ο Χασάν – ι – Σαμπάχ φανατικός Σιίτης και απογοητευμένος από τον συνεχή υποβιβασμό των ομοθρήσκων του από τους Σουνίτες και ειδικά από τους Αιγύπτιους χαλίφηδες, αποφασίζει να δημιουργήσει έναν μικρό στρατό από πιστούς οπαδούς. Ήταν άνθρωπος εξαιρετικά καλλιεργημένος αλλά ταυτόχρονα αδίστακτος και με ανελέητο χαρακτήρα και είχε το προσωνύμιο "ο γέρος του βουνού"

Έχοντας ως βάση το εν λόγω οχυρό ο Σαμπάχ και οι πιστοί του, δημιούργησαν ένα δίκτυο οχυρών και προκάλεσαν τους Σελτζούκους Τούρκους (Σουνίτες Μουσουλμάνους) οι οποίοι κυριαρχούσαν στην Περσία την συγκεκριμένη χρονική περίοδο.

Ουδείς γνωρίζει μετά βεβαιότητος την προέλευση του ονόματος «Ασσασίνος». Η πλέον διαδεδομένη εκδοχή είναι ότι προέρχεται από την αραβική λέξη «χασίσι» το οποίο σημαίνει «χρήστης χασίς». Χρονικογράφοι, συμπεριλαμβανομένου του Μάρκο Πόλο, ισχυρίζονται ότι οι οπαδοί του Σαμπάχ, διέπρατταν τις πολιτικές δολοφονίες, υπό την επήρεια ναρκωτικών (εξ ου και το προσωνύμιο). Πάντως η εν λόγω ετυμολογία μπορεί να προέκυψε μετά το όνομα, ως μια προσπάθεια να εξηγηθεί η προέλευσή του. Πάντως σε κάθε περίπτωση ο Χασάν – ι – Σαμπάχ, ερμηνεύοντας αυστηρά το Κοράνιο, απαγόρευε την χρήση τοξικών ουσιών.

Μία άλλη εξήγηση προσδιορίζει την προέλευση από την Αιγυπτιακή – Αραβική λέξη "hashaseen" η οποία σημαίνει ταραχοποιός.


Οι τακτικές των Ασσασίνων

Προκειμένου να εξουδετερώσουν τους αντι Νιζαρίτες κυβερνήτες, κληρικούς και αξιωματούχους, οι Ασσασίνοι μελετούσαν προσεκτικά τη γλώσσα και τα έθιμα των στόχων τους. Τότε επελέγετο κάποιος ο οποίος διείσδυε στην κλειστό κύκλο του θύματος και μάλιστα υπηρετώντας πιστά επί χρόνια, άλλοτε σαν σύμβουλος και άλλοτε σαν αυλικός. Την κατάλληλη στιγμή ο Ασσασίνος μαχαίρωνε τον σουλτάνο – βεζύρη, ή μουλά εκδηλώνοντας αιφνιδιαστική επίθεση. Οι Ασσασίνοι είχαν εξασφαλισμένη θέση στον Παράδεισο σαν «μάρτυρες» της πίστης τους, η οποία συνήθως συνέβαινε μετά την επίθεση.


Τα θύματα των Ασσασίνων

Ως επί το πλείστον στόχοι των Ασσασίνων ήσαν οι Σελτζούκοι Τούρκοι και οι σύμμαχοί τους. Ο πρώτος και πλέον γνωστός στόχος ήταν ο Νιζάμ αλ Μούλκ ο οποίος υπηρετούσε ως βεζύρης στην αυλή των Σελτζούκων και σκοτώθηκε τον Οκτώβριο του 1092 από Ασσασίνο μεταμφιεσμένο σε Σούφι (Ισλαμιστή ασκητή). Επίσης ένας Σουνίτης χαλίφης ονόματι Μουσταρσίντ, δολοφονήθηκε από Ασσασίνο το 1311 κατά την διάρκεια μιάς διαμάχης για την διαδοχή.

Το 1213 ο Σαρίφ (Σουνιτικός τίτλος ευγενείας) της ιερής πόλης Μέκκας, έχασε τον εξάδελφό του από έναν Ασσασίνο, πιθανώς λόγω ομοιότητας. Πεπεισμένος ότι αυτός ήταν ο πραγματικός στόχος, συνέλαβε ως ομήρους όλους τους Πέρσες και Σύριους προσκυνητές, μέχρι κάποια πλούσια κυρία από το Αλαμούτ (βάση των Ασσασίνων) καταβάλλει τα λύτρα.


Ασσασίνοι εναντίον Σελτζούκων

Ποιος ήταν ο λόγος που οι Ασσασίνοι επιτίθοντο κατά των Σελτζούκων; Ως Σιίτες οι Πέρσες είχαν υποστεί πολλά δεινά από τους Άραβες Σουνίτες Μουσουλμάνους οι οποίοι ήλεγχαν το χαλιφάτο επί αιώνες. Όταν η δύναμη των χαλιφών εξασθένησε κατά τον 10ο – 11ο αιώνα και οι Σταυροφόροι άρχισαν να τους εξωθούν προς την ανατολική Μεσόγειο, οι Σιίτες κατάλαβαν ότι «ήλθε η ώρα τους».

Πλην όμως ένα νέο μένος είχε αρχίσει να καλλιεργείται ανατολικά, προς τους Τούρκους. Πιστοί στις πεποιθήσεις και την στρατιωτική τους ισχύ οι Σελτζούκοι Σουνίτες πήραν τον έλεγχο μιας αχανούς περιοχής συμπεριλαμβανομένης της Περσίας, με συνέπεια οι ολιγάριθμοι Νιζαρίτες να μην μπορούν να τους νικήσουν σε ανοιχτή μάχη. Ενώ αν χρησιμοποιούσαν το δίκτυο οχυρών ως ορμητήρια, θα μπορούσαν να δολοφονήσει τους Σελτζούκους ηγέτες, τρομοκρατώντας ταυτόχρονα τους συμμάχους τους.

Οι αξιωματούχοι σε όλη την Μέση Ανατολή είχαν τρομοκρατηθεί από αυτές τις αιφνιδιαστικές επιθέσεις και δεν είναι λίγοι εκείνοι που προκειμένου να προφυλαχθούν φορούσαν μεταλλικά φολιδωτά γιλέκα κάτω από την ενδυμασία τους. Χαρακτηριστικά οι χριστιανοί ηγεμόνες φοβούμενοι τις επιθέσεις πλήρωναν ετήσιο φόρο στους Ασασίνους. Οι μοναδικοί που αρνήθηκαν να πληρώσουν ήσαν οι Ναΐτες και οι Ιωαννίτες αρνήθηκαν, οι οποίοι μάλιστα όταν απέκτησαν δύο μεγάλες εκτάσεις γης στη νότια Συρία, οι οποίες που συνόρευαν με το οχυρό των Ασασίνων, ανάγκασαν τους Ασσασίνους να πληρώνουν φόρο υποτέλειας.




ΠΗΓΗ