Σὲ ποιὰν ἀλήθειαν ὁμολογοῦμεν;

Γράφει ὁ Νίκος Χειλαδάκης,
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος


«Ἡ Ἐκκλησία εἶναι καθολικὴ εἰς πάντα τα μέρη αὐτῆς. Ἕκαστον τῶν μελῶν τῆς, ὄχι μόνον ὁ κληρικὸς ἀλλὰ καὶ πᾶς λαϊκὸς καλεῖται νὰ ὁμολογεῖ καὶ νὰ ὑπερασπίζει τὴν ἀλήθειαν τῆς παραδόσεως καὶ νὰ ἀντιτάσσεται καὶ πρὸ αὐτοὺς ἀκόμη τοὺς Ἐπίσκοπους, ἐὰν οὗτοι πίπτουν εἰς αἵρεσιν.»  (Ἀπὸ «Ἡ Μυστικὴ Θεολογία τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας», τοῦ Vladimir Lossky).

Τὰ τελευταῖα χρόνια καὶ εἰδικά τους τελευταίους μῆνες αὐξάνονται σάν χιονοστιβάδα οἱ συνεχεῖς δηλώσεις καὶ ἐκδηλώσεις ἱεραρχῶν, ἐπισκόπων, καθηγούμενων καὶ τοῦ Ἁγίου Ὅρους, μὲ πρωτοστατοῦντα τὴν ἴδια τὴν «κεφαλὴν» τῆς Ὀρθοδοξίας, ὑπὲρ νεοταξικῶν προτύπων, (ὅπως τὸ παραμύθι τῆς «ἀντιρατσιστικῆς» ἐκστρατείας), ὑπὲρ τῆς «προοδευτικῆς» ἀλλαγῆς τοῦ κόσμου μὲ «σημαία» τὴν κάθε διαστροφή, ὑπὲρ τῆς σταδιακῆς ἰσλαμοποίησης τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας, (ὄχι τόσο γιατί εἶναι ὑπὲρ τοῦ Ἰσλάμ, ἀλλὰ γιατί πιστεύουν πὼς ἔτσι θὰ «σπάσουν» τὸ ὀρθόδοξο φρόνημα τῶν πιστῶν), ὑπὲρ τοῦ οἰκουμενισμοῦ καὶ γιατί ὄχι, ὑπὲρ τῆς ἕνωσης τῶν «ἐκκλησιῶν». Στὰ μεγάλα μοναστήρια τοῦ Ἁγίου Ὅρους, (ἀπὸ πρόσφατη ἐπίσκεψη), κανεὶς δὲν τολμᾶ νὰ προβάλλει δημόσια τὶς ἐνστάσεις του σὲ αὐτὴ τὴν πορεία ποὺ ἐπιταχύνεται μὲ δραματικὸ τρόπο, (εὐτυχῶς ποὺ ὑπάρχουν οἱ Ἁγιορεῖτες Κελιότες). Ἀλήθεια τί συμβαίνει; Ὑπάρχει ὀργανωμένο ἀπὸ «κέντρα» σχέδιο γιὰ....
τετελεσμένα ἀνατροπῆς σε ὅ,τι πιστεύαμε μέχρι σήμερα; Θὰ πάρουν ἐπιτέλους ἐπίσημη θέση οἱ Ποιμένες, ἢ θὰ συνεχίσουν τὸ «παιχνίδι» του… «ἄλλα λόγια νὰ ἀγαπιόμαστε» χωρὶς νὰ δώσουν λόγο σὲ κανένα, (βέβαια στὸ τέλος ὅλοι θὰ δώσουμε λόγο). Θὰ μᾶς ἀπαντήσουν στὸ ἐρώτημα ποῦ σὲ ἄλλη ἐποχὴ θὰ φάνταζε τὸ ἄκρον ἄωτο τοῦ παραλόγου; Ἐπιτέλους τί πιστεύουμε ἢ καλύτερα σὲ τί πιστεύουν;

Καὶ γιὰ νὰ γίνουμε ἀναπόφευκτα πιὸ συγκεκριμένοι. Μέχρι πρὸ τινὸς ξέραμε πὼς πιστεύουμε σὲ Μιά, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία. Σήμερα βλέπουμε πὼς ὑπάρχουν πολλὲς «ἐκκλησίες» μὲ τὶς ὁποῖες ἀνοίγουμε κανονικὸ ἐπὶ ἴσης ὄροις διάλογο καὶ πολὺ περισσότερο, πὼς ἡ παπικὴ εἶναι μιὰ «κανονικὴ» ἐκκλησία καὶ μάλιστα «ἀδελφικὴ» ὅπως τὴν ἀποκάλεσε ὁ Πατριάρχης. Μέχρι τώρα γνωρίζαμε ὅτι στὸ δόγμα τῆς Ἁγίας Τριάδας, τὸ θεμελιῶδες δόγμα τοῦ χριστιανισμοῦ, τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἐκπορεύεται ἐκ τοῦ Πατρός. Σήμερα μᾶς βάζουν ἀμφιβολίες ὅτι εἶναι ἔτσι καὶ ὅτι μπορεῖ καὶ οἱ παπικοὶ νὰ ἔχουν δίκιο ὅτι ἐκπορεύεται καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ καὶ ὅτι στὸ κάτω κάτω αὐτὸ δὲν ἔχει καμία σημασία καὶ ἃς ἀλλοιώνεται ἡ Ἁγία καὶ Ὁμοούσιος Τριάδα. Μέχρι πρὸ τίνος πιστεύαμε πὼς οἱ Πατέρες τῆς ἐκκλησίας μας εἶναι αὐτοὶ ποὺ διαφωτίζουν τὴν Ἁγία Γραφή, αὐτοὶ ποὺ μᾶς μετέδωσαν τὴν ἐμπειρία τῆς θέωσης, αὐτοὶ ποὺ ἐμπέδωσαν τὸν ἀγώνα κατὰ τῶν αἱρέσεων.

Σήμερα μαθαίνουμε πὼς οἱ Πατέρες τῆς ἐκκλησίας εἶναι ἀντιδραστικοί, ἀναχρονιστικοί, ξεπερασμένοι καὶ βασικὸ ἐμπόδιο στὴν «εὐλογημένη» ἑνότητα τῶν χριστιανῶν. Μέχρι τώρα θεωρούσαμε πὼς ἡ ὀρθόδοξη ἱεροσύνη ἔχει τὴν ἀποστολικὴ διαδοχὴ  γι’ αὐτὸ εἶναι καὶ ἡ μόνη κανονική.  Σήμερα βλέπουμε νὰ ἀναγνωρίζεται σταδιακὰ ἡ ἱεροσύνη καὶ σὲ ἄλλα δόγματα ἀπὸ τὴν ἴδια κεφαλὴ τῆς Ὀρθοδοξίας ποὺ συνέρχεται σὰν ἴσος μὲ ἴσο μὲ ὅλους αὐτοὺς καὶ αὔριο θὰ ἀναγνωρίσουμε τὴν ἱεροσύνη ἀκόμα καὶ στὸ… γυναικεῖο φύλο. Μέχρι σήμερα ξέραμε ὅτι οἱ κανόνες τῆς ἐκκλησίας, (Πηδάλιο),  ἀπαγορεύουν μὲ τὴν ποινὴ τοῦ ἀφορισμοῦ τὶς συμπροσευχὲς μὲ αἱρετικούς, πολὺ περισσότερο μὲ ἀλλόδοξους. Τώρα βλέπουμε ὅτι ὁ ἴδιος ὁ Πατριάρχης ὄχι μόνο συμπροσεύχεται μὲ τοὺς αἱρετικοὺς ἀλλὰ ἀκόμα καὶ μὲ ἀλλόδοξους, (6-13 Σεπτεμβρίου τοῦ 2007 στὴν Γροιλανδία στὸ Ζ΄Οἰκολογικὸ συμποσίο παγκόσμιο οἰκολογικὸ συμπόσιο). Μέχρι σήμερα γνωρίζαμε ὅτι ὁ μεγάλος Ἅγιος Γρήγορος ὁ Παλαμάς, εἶναι αὐτὸς ποὺ ἔχει καθορίσει μὲ θεόπνευστες γραφὲς τὰ βασικὰ δόγματα τῆς Ὀρθοδοξίας, (σὲ συνέχεια τῶν μεγάλων Πατέρων τῆς Καππαδοκίας), σὲ ἀντιδιαστολὴ μὲ τὴν καταδικασμένη αἵρεση τῶν παπικῶν. Σήμερα μᾶς λένε πὼς ὁ Ἅγιος αὐτὸς θὰ πρέπει νὰ ξεπεραστεῖ χάριν τῆς «προόδου» καὶ τῆς Νέας Ἐποχῆς γιὰ νὰ μὴν μείνουμε «πίσω». Μέχρι σήμερα  νομίζαμε πὼς τὰ δόγματα καὶ οἱ Ἅγιοί της ἐκκλησίας μας εἶναι αἰωνία. Σήμερα μαθαίνουμε πὼς ἕνεκα τῆς ἐξέλιξης θὰ πρέπει νὰ ἀναθεωρηθοῦν ὅλα, νὰ ἀλλάξουμε γραμμή, νὰ ἀποδεχτοῦμε κάθε νεωτερισμό, ἀκόμα καὶ τὸ συλλείτουργο μὲ ὅτι ἀπίθανο μπορεῖ κανεὶς νὰ φανταστεῖ, χάριν τῆς… μεγάλης ἀγάπης τῆς θρησκείας μας. Μέχρι σήμερα πιστεύαμε πὼς ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ μόνη ὁδὸς τῆς ἀλήθειας. Σήμερα μαθαίνουμε πὼς ὑπάρχουν καὶ πολλοὶ ἄλλοι δρόμοι ποὺ ὁδηγοῦν στὴν «ἀλήθεια», ἀκόμα καὶ πέραν καὶ ἔξω ἀπὸ τὸν Ἰησοῦ Χριστό. Μέχρι σήμερα νομίζαμε πὼς ἡ προσευχὴ μας εἶναι ἡ μόνη ἀληθινὴ ἐπίκληση πρὸς τὸν Παντοδύναμο. Σήμερα μαθαίνουμε πὼς καὶ οἱ Μουσουλμάνοι καὶ οἱ Βουδιστὲς καὶ ἄλλοι μὲ τὴν δική τους προσευχή, (ὅπως τα… μάντραμς),  βαδίζουν στὸν «ὀρθὸ δρόμο». Μέχρι σήμερα πιστεύαμε πὼς ἡ Νέα Τάξη εἶναι ὁ ἀντίχριστος ποὺ ἐπιδιώκει νὰ κυριαρχήσει στὶς ψυχές μας μὲ τὸ ἠλεκτρονικὸ φακέλωμα, τὸ ἐμπόριο ἀνθρωπίνων ὀργάνων, τὴν ἅλωση καὶ ὑποταγὴ τοῦ αὐτεξούσιού μας κ.α. Σήμερα μᾶς λένε πὼς ἡ Νέα Τάξη καὶ ἡ Παγκοσμιοποίηση, ὅπως μᾶς τὴν ἐπιβάλλουν, εἶναι ἡ μόνη λύση στὰ προβλήματα τῆς ἀνθρωπότητας.

Αὐτὴ εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία καὶ μπορεῖ ἔτσι νὰ ἐκπληρώσει τὸν σωτήριο θεραπευτικό της ρόλο; Μήπως πραγματικὰ θὰ πρέπει νὰ ἀναθεωρήσουμε ὅλα ὅσα ξέραμε καὶ νὰ βαδίσουμε «ἑνωμένοι» μὲ ὅλους αὐτούς τους… «πολύχρωμους» τὸν δρόμο τῆς «ἑνότητας» καὶ τῆς «εἰρήνης» τῆς ἀνθρωπότητας; Μήπως εἶναι ὀρθά το φιλιόκβε, τὸ πρωτεῖο, τὸ ἀλάθητο, ἡ ἄσπιλος σύλληψης τῆς Θεοτόκου, τὰ ἄζυμα, ἡ ἀξιομισθία τῶν ἁγίων, τὸ καθαρτήριο πῦρ; Μήπως ὁ Ἅγιος Μέγας Φώτιος, ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὁ Ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικός, ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ ἁγιορείτης, Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ὁ Ἅγιος Νεκτάριος, ὁ Ἅγιος Παΐσιος ὁ ἁγιορείτης  καὶ τόσοι ἄλλοι ἔχουν πιὰ ξεπεραστεῖ καὶ ἡ Νέα Ἐποχὴ ἐπιτάσσει τὴν ριζικὴ ἀλλαγὴ ὅλων τῶν πιστεύω μας; Ἀλήθεια μήπως ὅσοι διαφωνοῦν καὶ μένουν ἀκόμα «πίσω», εἶναι κύμβαλα ἀλαλάζοντα ἀπέναντί σε μιὰ ἱεραρχία ποὺ καθοδηγεῖ τὸ ποίμνιο σὲ «νέους δρόμους» ποὺ δὲν ἔχουν καμία σχέση μὲ ὅτι γνωρίζαμε καὶ πιστεύαμε μέχρι σήμερα;

Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες τῆς Ἑλληνικῆς Ὀρθόδοξης ἐκκλησίας, Ἅγιοι Πατέρες τοῦ Ἁγίου Ὅρους, λοιποὶ Ποιμενάρχες, τί ἔχετε νὰ πεῖτε στὸ ποίμνιο ποῦ ἀγωνιᾶ γιὰ ὅλα αὐτὰ ; Ἡ «Κεφαλὴ τῆς Ὀρθοδοξίας» ἔχει πάρει τὸν δρόμο τῆς χωρὶς νὰ ἐνδιαφέρεται γιὰ τὸ ποίμνιο καὶ φέρεται ἀποφασισμένη γιὰ τὶς ἐπιλογές της. Ἐσεῖς ὅμως σὰν Ποιμενάρχες ἔχετε τὴν ὑποχρέωση νὰ δώσετε μιὰ ἀπάντηση σὲ ὅσους ἀκόμα ἀγωνιοῦν γιὰ τὸ τί γίνεται, γιὰ τὸ τί ἔρχεται καὶ γιὰ τὸ τί θὰ συμβεῖ. Ἀπαντῆστε τουλάχιστον ἂν εἶστε ἀληθινοὶ Ἱεράρχες γιὰ τὸ τί θεωρεῖτε πὼς εἶναι σωστὸ καὶ τί ὄχι, σὲ ὅλα ὅσα γίνονται σήμερα. Εἶναι δυνατὸν νὰ ἔχουν δίκιο ὅλοι αὐτοὶ ποὺ ὑποστηρίζουν τὴν ἕνωση χωρὶς ὅρους καὶ πῶς ἡ Νέα Τάξη εἶναι ἡ σωτήρια τῆς ἀνθρωπότητας, (ἀνθρωπότητας ὅμως, ἀνθρώπων χωρὶς Πρόσωπα);; Εἶναι ἄξιοι ὅσοι σιωποῦν; Εἶναι ἄξιοι ὅσοι βλέπουν τὸν λαὸ νὰ ὑποφέρει καὶ δὲν μιλοῦν τὴν Ἀλήθεια τῶν πραγμάτων νὰ σωθεῖ ὁ κόσμος; Τὸ χειρότερο  εἶναι νὰ κρυβόμαστε ὅλοι πίσω ἀπὸ ἀκριβὲς τιάρες, μακριὰ μαῦρα ράσα, φανταχτερὲς τελετές, πολύχρωμες γραβάτες, ἀκριβὲς τουαλέτες, εὐσεβιστικὲς ὑπεκφυγὲς καὶ ἀπὸ «ὄμορφα» λόγια. Ἀκόμα χειρότερο νὰ ξεφεύγουμε διὰ τῆς «πλαγίας ὁδοῦ»..

Τὸ παρόν γράφτηκε μετὰ ἀπὸ μιὰ πρόσφατη ἐπίσκεψη- προσκύνημα στὸ Ἅγιο Ὅρος ὅπου μᾶς περίμεναν μιὰ σειρὰ ἀναπάντεχων  καί... δυστυχῶς δυσάρεστων ἐκπλήξεων. Εἶναι τὸ Ἅγιον Ὅρος αὐτὸ πού ξέραμε, δηλαδὴ τὸ Περιβόλι τῆς Παναγίας ;



ΠΗΓΗ