Ψάχνοντας για μία νέα Γη

του ερευνητή Πέτρου Καλλιοντζή

Απόσπασμα από το αδημοσίευτο βιβλίο του Πέτρου Καλλιοντζή,
Ραδιοηλεκτρονικού, εκπαιδευτού ΔΙΕΚ, ερευνητή, μέλους της Ερ.Ε.Ν.Ζω


Από την στιγμή που ο άνθρωπος ξεφεύγει από την Ανθρωποκεντρική Θεωρία, αντιλαμβάνεται πλέον ότι, εμπρός στο μυστηριακό μεγαλείο του Χάους, αποτελεί ένα υπερδεκαδικό αριθμό στο νόημα του υπαρξιακού του αιτιατού. Όσο και να διέπεται από θρησκευτικά συναισθήματα, ο υγιής σκεπτόμενος άνθρωπος, παύει να πιστεύει ότι αυτό το θαυμάσιο μεγαλούργημα έγινε αποκλειστικά γι’αυτόν. Ξαφνικά νοιώθει φοβερά μόνος στην Συμπαντική απεραντοσύνη. Αρχίζει να αναζητά απελπισμένα τον «αδελφό κόσμο» και προσπαθεί εναγωνίως να βρει τις ρίζες προέλευσής του. Ο συμβατός κόσμος μέσα στον οποίο συνήθισε να ζει, του φαίνεται φοβερά μικρός, ανούσιος και αποπνικτικός. Δεν τον ικανοποιούν πλέον οι υστερόβουλες υποσχέσεις και στρέφει με ελπίδα τα μάτια προς τον ουρανό, ελπίζοντας, το «μήνυμα» να έρθει, κάποτε, από εκεί. Έτσι λοιπόν και ίσως για καθαρά ψυχολογικούς λόγους, συνταυτίζει, εμφανισιακά, τον «αδελφό» εξωγήινο, να του ομοιάζει. Έστω και λίγο...................

Γι’ αυτό, πιστεύω, οι διάφοροι «αυτόπτες μάρτυρες» (;), χωρίζονται σε δύο βασικές κατηγορίες επαφικών. Σε αυτούς που έχουν έρθει σε επαφή με όντα με καθαρά ανθρώπινα χαρακτηριστικά και σε αυτούς που περιγράφουν τα όντα των επαφών τους, σαν ανθρωπόμορφα ή ανθρωποειδή. Φυσικά επειδή κανείς από τους μάρτυρες αυτούς δεν μπορεί να κριθεί σαν 100% αξιόπιστος, πιστεύω ότι οι όποιες, κατά την αντίληψή τους, περιγραφές επαφών με εξωγήινα όντα, έχουν δημιουργηθεί κάτω από μία ψυχολογική υστερική κατάσταση. Όμως ας μην εξετάσουμε το θέμα των εξωγήινων όντων σύμφωνα με την δική μας μόνο γνώμη. Ας δούμε λοιπόν το όλον θέμα πως εξετάζεται από την επιστήμη. Προκειμένου ένας πλανήτης να μπορεί να αναπτύξει ζωή του επιπέδου του δικού μας πλανήτη, πρέπει να προσομοιάζει απόλυτα με την πλανητική, φυσική και βιολογική υπόσταση της Γης. Συγκεκριμένα, κάπου στο Σύμπαν, θα πρέπει να υπάρχει ένα πλανητικό σύστημα όμοιο με το δικό μας. Για να καταλάβουμε τι ακριβώς εννοούν οι αστροφυσικοί και τι ψάχνουν, θα δώσουμε μία περιγραφή του δικού μας πλανητικού συστήματος, σύμφωνα με τις τελευταίες καταχωρημένες, περί αυτού, γνώσεις μας.  Ξεκινάμε πρώτα, θεωρώντας ότι το πλανητικό σύστημα στο οποίο θα ανήκει ο πλανήτης που θα έχει ζωή, θα πρέπει να ανήκει σε έναν γαλαξία σαν αυτόν που ανήκει η Γη.

Σχηματική παράσταση του γαλαξία μας. Στην παράθετη εικόνα φαίνεται το φακοειδές του σχήμα. Ίσως στο θαύμα της ζωής να παίζει ρόλο και η θέση του Ήλιου μέσα στον γαλαξία

Ας δούμε τώρα, με την βοήθεια μίας άλλης εικόνας, την μορφή που έχει το πλανητικό μας σύστημα και την θέση που κατέχει η Γη, σε σχέση με τον Ήλιο και τους άλλους πλανήτες.

Σύμφωνα με την ανωτέρω σχηματική παράσταση, του ηλιακού μας συστήματος, ο «γαλάζιος πλανήτης», η Γη μας, κατέχει την τρίτη κατά σειρά θέση, από τον Ήλιο, ο οποίος βρίσκεται στο κέντρο. Ας δούμε τώρα μερικά στοιχεία της Γης και του Ήλιου μας, που θα πρέπει να εμφανίζουν ταυτοσημότητα με τα στοιχεία του πλανήτη που θα μπορεί να συντηρήση ζωή. Η Γη, απέχει από τον Ήλιο 150.000.000 Km ( 1 Α.U= Αστρονομική μονάδα). Περιστρέφεται γύρω από τον νοητό άξονα Βορρά-Νότου, ο οποίος έχει και μία κλίση, κάθε 23 h και 93 min. Εκτελεί δε μία πλήρη περιστροφή γύρω από τον Ήλιο κάθε 365,256 ημέρες. Το σχήμα της δεν είναι απόλυτα σφαιρικό, αλλά «γεωειδές εκ περιστροφής». Δηλαδή πεπλατυσμένο στους πόλους και εξογκωμένο στον ισημερινό. Έχει δε «ισημερινή» διάμετρο 12.750 Km. Η μάζα της είναι 5.97 Χ 10 24  Kgr και η πυκνότητά της 5.520 Kgr/m 3. Η ατμόσφαιρά της αποτελείται κυρίως από άζωτο και οξυγόνο με τις ακόλουθες  αναλογίες: 78% άζωτο και 21% οξυγόνο. Το υπόλοιπο 1% αποτελείται από διάφορα άλλα αέρια όπως υδρογόνο, ευγενή αέρια (αργόν, νέον, ήλιον, κρυπτόν) κλπ. Η Γη έχει μαγνητικό πεδίο, του οποίου ο μαγνητικός Βόρειος πόλος βρίσκεται στις εξής συντεταγμένες: Πλάτος βόρειο + 70 ο και Μήκος δυτικά 73 ο. Η μέση θερμοκρασία στην επιφάνειά της είναι περίπου 15 ο. Το έδαφος του πλανήτη μας αποτελείται κυρίως από 40% σίδηρο, 28% οξυγόνο, 14.5% πυρίτιο και 8,7% μαγνήσιο. Ο Ήλιος μας έχει μάζα 330.000 φορές, μεγαλύτερη, της Γης. Η διάμετρός του είναι 109 φορές μεγαλύτερη της Γης, ενώ ο όγκος του 1.300.000 φορές μεγαλύτερος. Ο Ήλιος μας έχει ηλικία 5.000.000.000 ετών. Ενώ η Γη μας έχει ηλικία 4.500.000.000 ετών. Ο Ήλιος έχει σφαιρικό σχήμα και διάπυρη υγρομαγματώδη μάζα. Το απόλυτα σφαιρικό του σχήμα οφείλεται στην σχετικά, μικρής ταχύτητας, περιστροφής, γύρω από τον άξονά του. Η περιστροφή αυτή επιτελείται κάθε 25 ημέρες και 23 min. Χάρη στις θερμοπυρηνικές συντήξεις, παράγεται η ωφέλιμη θερμική και φωτεινή ενέργεια, που είναι απαραίτητα
στοιχεία για την ζωή πάνω στην Γη μας. Αυτά είναι τα γενικά στοιχεία που πρέπει να συγκεντρώνει ένας πλανήτης, σε κάποιο άλλο ηλιακό σύστημα, προκειμένου να έχει την ικανότητα δημιουργίας και συντήρησης ζωής, ταυτόσημης με της Γης και πολιτιστικού επιπέδου,τουλάχιστον «Homo Sapiens». Φυσικά δεν αποκλείεται να υπάρχει κάποιος πλανήτης με τα ίδια χαρακτηριστικά της Γης, αλλά με μεγαλύτερη ηλικία. Στην προκειμένη τότε περίπτωση ο πολιτισμός, που πιθανώς να έχει αναπτυχθεί, μπορεί να είναι μεγαλύτερης εξέλιξης από αυτόν της Γης. Με την ευκαιρία της παροχής, στο κεφάλαιο αυτό, μερικών κοσμογραφικών στοιχείων, ας δούμε και την συγκριτική ασημαντότητα της Γης μας σε σχέση με το Σύμπαν. Ο πλανήτης μας, τόσο ως προς το ποσόν της ύλης, όσο και κατά τις διαστάσεις του, δεν είναι καθόλου δυνατόν να συγκριθεί με το μέγεθος όλου του Σύμπαντος. Ολόκληρος ο γαλαξίας μας συγκεντρώνει μόλις το 1/3.000.000.000 της ύλης του Σύμπαντος. Αναλογιστείτε λοιπόν το μέγεθος μιας Γης, ακτίνας 6.378 Km, συγκρίνοντάς την με την ακτίνα του Σύμπαντος, ακτίνας 15 δισεκατομμυρίων ετών φωτός. !!!! Η ασημαντότητα στην χαοτική της μεγαλοπρέπεια !!

Οι αστροφυσικοί, βάση των υποτιθεμένων παραδεκτών και απαραίτητων χαρακτηριστικών, που πρέπει να συγκεντρώνει ένας πλανήτης, προκειμένου να έχει αναπτύξει έμβιο περιβάλλον, σαν αυτό της Γης, προσπαθούν με διάφορα μέσα και μεθόδους να ανακαλύψουν κάποιον τέτοιο πλανήτη. Αρωγός στην προσπάθειά τους αυτή είναι κυρίως η NASA, η οποία με τα διαστημικά της προγράμματα, καλύπτει ένα μεγάλο τμήμα για την δημιουργία διαστημικών τηλεσκοπίων. Δυστυχώς τα επίγεια τηλεσκόπια, όσο τέλεια και αν είναι, δεν έχουν την δυνατότητα να «δουν», όλο και πιο βαθειά μέσα στο Σύμπαν. Κατά συνέπεια θεωρούμε ότι για την ειδικότερη έρευνα τα επίγεια τηλεσκόπια έχουν ολοκληρώσει τον κύκλο τους. Η NASA, έχει εκτοξεύσει αρκετά διαστημικά τηλεσκόπια. Ένα από αυτά είναι και το SPITZER. Τούτο εκτοξεύθηκε τον Αύγουστο του 2003 σε μία «γαιο-ακολουθητική» τροχιά, γύρω από τον Ήλιο. Το τηλεσκόπιο αυτό ήδη έστειλε τις πρώτες πληροφορίες, για ένα αστέρι (ήλιο), γύρω από το οποίο υπάρχει μία ζώνη αστεροειδών, σαν αυτή που υπάρχει και στο δικό μας σύστημα. Μία τέτοια ανακάλυψη θα μπορούσε να βοηθήσει τους αστροφυσικούς, να προσδιορίσουν πλανήτες ίδιους με την Γη. Οι ζώνες αστεροειδών είναι γεμάτες από υπολείμματα διαστημικών βράχων, οι οποίοι κάποτε συγκρούστηκαν μεταξύ τους και αποδέσμευσαν θραύσματα. Στην συνέχεια, τα υλικά αυτά, αιχμαλωτίστηκαν από την έλξη κάποιου άστρου (π.χ. όπως ο δικός μα Ήλιος) και δημιούργησαν, μιας κυκλικής τροχιάς, περιστρεφόμενη ζώνη, διαστημικής ύλης, γύρω από το άστρο αυτό. Στο δικό μας πλανητικό σύστημα, των εννέα γνωστών πλανητών, βλέπε σημείωση πιο κάτω, ( Ερμής, Αφροδίτη, Γη, Άρης, Δίας, Κρόνος, Ουρανός, Ποσειδώνας και Πλούτωνας), η «ζώνη των αστεροειδών» βρίσκεται ανάμεσα στους πλανήτες Δία και Άρη.

Εάν η ανακάλυψη αυτή του SPITZER, επαληθευτεί, τότε θα αποτελέσει την πρώτη καταγεγραμμένη ανίχνευση ζώνης αστεροειδών, γύρω από ένα άστρο,  ηλικίας και διαστάσεων, ίδιων, με του δικού μας Ήλιου. Τελευταία, έχουν ανακαλυφτεί άλλες δύο απομακρυσμένες ζώνες αστεροειδών, γύρω από άστρα, με την διαφορά ότι τα άστρα αυτά είναι πολύ νεότερα από τον Ήλιο μας. Οι επιστήμονες, με την βοήθεια της υπέρυθρης ανίχνευσης, που έχει σαν ικανότητα το συγκεκριμένο τηλεσκόπιο, εξέτασαν 85 παρόμοια, με τον δικό μας Ήλιο, άστρα. Ένα άστρο που προσδιόρισαν και το οποίον είναι άξιο μελέτης, είναι το άστρο HD69830. Το άστρο αυτό βρίσκεται 40 ε.φ. μακριά από την Γη και φαίνεται ότι έχει μία ζώνη αστεροειδών. Η ζώνη αυτή έχει 25 φορές περισσότερη ύλη, από την ζώνη αστεροειδών του δικού μας συστήματος. Επίσης έχει μεγαλύτερο πάχος. Η απόστασή της  από το παρατηρηθέν άστρο, είναι πιο μικρή, σε σύγκριση με την απόσταση, της δικής μας ζώνης, από τον Ήλιο μας. Αστέρια σαν το HD69830, ίσως κρύβουν την απάντηση του ερωτήματος της δημιουργίας, βραχωδών πλανητών, όπως η Γη μας. Το SPITZER δεν έχει «δει», ακόμα, κανέναν αστεροειδή που να αποτελεί, κάποιο υπόλειμμα από την δημιουργία του ηλιακού μας συστήματος. Αλλά όμως, έχει ανιχνεύσει ένα παχύ κυκλικό στρώμα από θερμή σκόνη, στο μεσοαστρικό σύστημα. Τούτο οδηγεί στο συμπέρασμα ύπαρξης ζώνης αστεροειδών, μέσα στην οποία συμβαίνουν συχνότατες συγκρούσεις. Μία υποθετική εξήγηση, για την ανωτέρω ανίχνευση, θεωρεί ότι υπάρχει μία πιθανότητα, το στρώμα αυτό της θερμής σκόνης, να δημιουργήθηκε από την εξαέρωση κάποιου κομήτη, με διαστάσεις σαν αυτές του πλανήτη Πλούτωνα !! Η εξαέρωση αυτή έγινε διότι τούτος αιχμαλωτίστηκε στο μεσοαστρικό χώρο του συστήματος. Οι περισσότεροι των αστρονόμων θεωρούν ότι κάτι τέτοιο είναι μάλλον απίθανο ή σπανιότατο. Πάντως, όλες αυτές οι ανακαλύψεις, τέτοιων συστημάτων, οδηγούν στο βασικό συμπέρασμα ότι όλα τα πλανητικά συστήματα έχουν κοινά χαρακτηριστικά. Συνεπώς και εφόσον υφίστανται οι κατάλληλες συνθήκες (τροχιά, μέγεθος, απόσταση από το άστρο-ήλιο, ηλικία κλπ), οι πιθανότητες ύπαρξης πλανητών, ομοίων ή «αδελφών» με την Γη μας, είναι μεγάλες. Μία άλλη μέθοδος, για την ανακάλυψη πλανητών, ίδιων με την Γη, είναι αυτή που αφορά στον προσδιορισμό της πύκνωσης και απο-πύκνωσης της φωτεινής ενέργειας, που παρατηρείται κατά το επίπεδο της τροχιάς, κάποιου πλανήτη, ίδιου με την Γη, καθώς αυτός περνάει, από τις θέσεις του «περιηλίου» και του «αφηλίου», της τροχιάς του, γύρω από τον Ήλιο. Αυτή είναι μία πολύ επαναστατική και έξυπνη μέθοδος προσδιορισμού ειδικής μορφής πλανητών. Διότι τα σημερινά τηλεσκόπια, ακόμη και τα διαστημικά, είναι ανίκανα να προσδιορίζουν τους πλανήτες κάποιου άστρου. Φανταστείτε, σαν μηχανικό ισοδύναμο, να προσπαθήσετε να δείτε ένα κουνούπι, κινούμενο ταχέως, εμπρός από την δέσμη κάποιου προβολέα και σε κάποια απόσταση από εσάς. Κάτι τέτοιο είναι αδύνατον. Κάπως έτσι λοιπόν προσδιορίζεται και η αδυναμία των τηλεσκοπίων να μπορούν να «δουν» τον «α» πλανήτη, κάποιου «χ» άστρου, σε απόσταση κάποιων ετών φωτός. Μελετώντας λοιπόν την συμπεριφορά του μαγνητικού πεδίου της Γης και την επιρροή του πάνω στα φωτόνια του Ηλιακού φωτός, παρατήρησαν μία συμπύκνωση ροής, όταν η Γη βρίσκεται κοντά στον ήλιο (περιήλιο). Ενώ όταν η Γη βρίσκεται μακρύτερα από τον Ήλιο (αφήλιο), παρατήρησαν μία αποπύκνωση της φωτεινής ροής.

Έτσι λοιπόν στόχος των ερευνητών αστροφυσικών, είναι να ανακαλύψουν τέτοια άστρα με ανάλογη, παρατηρούμενη, συμπεριφορά, στην φωτεινή τους ενέργεια. Εάν ανακαλυφθεί κάτι τέτοιο, τότε θα εξαχθεί το συμπέρασμα, ότι γύρω από το συγκεκριμένο άστρο, θα περιστρέφεται κάποιος «αδελφός» πλανήτης. Στην προηγούμενη εικόνα, φαίνεται χονδρικά η συμπύκνωση και αποπύκνωση της φωτεινής ροής, καθώς η Γη περνά από τα σημεία (Π) και (Α), που ταυτίζονται με το «περιήλιο» και το «αφήλιο» αντίστοιχα.





Σημείωση: Από το καλοκαίρι του 2006 ο πλανήτης Πλούτωνας «αποβλήθηκε» από το Ηλιακό μας σύστημα των εννέα πλανητών διότι δεν πληρεί, σύμφωνα με τους αστροφυσικούς, όλες εκείνες τις ιδιότητες που περιγράφουν ένα πλανήτη. Μερικές από τις ιδιότητες αυτές είναι το μέγεθος, το είδος της τροχιάς και το συμπαγές της μάζας. Έτσι πλέον ο πλανήτης Πλούτων ανήκει στους πλανήτες-νάνους. Η πεποίθηση ότι ο Πλούτων δεν θα μπορούσε να είναι πλανήτης είχε δημιουργηθεί από το 2000. Απόδειξη αποτελεί το γεγονός ότι οι επιστήμονες του Αμερικανικού Μουσείου Φυσικής, δεν είχαν συμπεριλάβει τον Πλούτωνα στο πλανητικό σύστημα, λόγω μεγέθους του, όταν κατασκευάστηκε η περίφημη σφαίρα του Χεϊντεν του αρτιότερου πλανηταρίου του κόσμου. Απ’ ότι φαίνεται σήμερα….δικαιώθηκαν.

Οπωσδήποτε έχουμε ακόμα πολύ δρόμο μπροστά μας. Η επιστήμη και οι αντιλήψεις της συνεχώς θα αλλάζουν καθώς νέες ανακαλύψεις θα έρχονται να συμπληρώνουν ή να ακυρώνουν αυτές που μέχρι σήμερα γνωρίζουμε. Ο «κόσμος της Επιστήμης» είναι ρευστός. Σήμερα που κάτι είναι αποδεκτό, αύριο αποδεικνύεται μια πλάνη. Σήμερα που κάτι είναι ανέφικτο, αποκτά μεθαύριο την εφικτότητά του………. 



Διαβάστε ακόμα: "Μήνυμα από το Άγνωστο" (του ερευνητή Πέτρου Καλλιοντζή)


ΠΗΓΗ