Εκ δεξιών της ΝΔ

Όσοι κινήθηκαν στον εκ δεξιών της Νέας Δημοκρατίας πολιτικό χώρο τα τελευταία 20 χρόνια, αλλά και οι παλαιότεροι, γνωρίζουν πολύ καλά ότι ο χώρος αυτός δεν είχε, ούτε έχει ιδεολογία. Περιορίζονταν στον αυτοπροσδιορισμό τους ως εθνικιστές, εθελοτυφλώντας στο δεδομένο ότι ο Εθνικισμός δεν είναι ιδεολογία. Είναι η αόριστη έμπρακτη αγάπη προς το Έθνος και την Πατρίδα, η οποία μπορεί να ερμηνευθεί ποικιλοτρόπως. Μια κοσμοθέαση - αν θέλετε - ένας τρόπος ζωής, για κάποιους άλλους πιο συνειδητοποιημένους, με μεταφυσικά χαρακτηριστικά, ρομαντισμό και τον χρόνο σε όλο του το εύρος, αφού τιμά το Έθνος, όχι μόνον το εφήμερο, αλλά και των όσων έφυγαν ή θα ‘ρθουν.

Και όποτε για διαφόρους λόγους ο εθνικισμός - ως ταμπέλα τουλάχιστον - ετίθετο στο πυρ το εξώτερον, με μεγάλη ευκολία μετωνομάζετο σε πατριωτισμό. Αυτό φυσικά, προκαλούσε εύκολα την μήνη οιουδήποτε και από οιονδήποτε πολιτικό χώρο, που θεωρούσε για τον εαυτό του ότι είναι πατριώτης. Ας μην ξεχνάμε ότι ο πατριώτης ως όρος είναι εντελώς ξεχειλωμένος, αφού ενίοτε σημαίνει και συμπατριώτης, ενώ δεν ενέχει το σημαντικότερο συστατικό του εθνικισμού, που δεν είναι άλλο από το ίδιο το Έθνος. Ως εκ τούτου, πατριώτες είναι και αυτοί που αγαπούν την Ελλάδα για τους κάμπους, τα βουνά και την θάλασσά της.



Μία πολιτική Βαβέλ στην σκιά της Γαλανόλευκης

Ιδεολογία, λοιπόν δεν υπήρξε ποτέ, προς τούτο και οι εύκολες εκπτώσεις. Από εθνικοσοσιαλιστές, εύκολα κάποιοι μετατρέπονται σε ευρωπαϊστές φιλελεύθερους, από φασίστες κάποιοι άλλοι, δεν χρειάστηκαν πολύ για να μιλήσουν για λαϊκή ή και εθνική Δεξιά. Το βέβαιο είναι ότι ελάχιστοι εξ’ όσων σήκωναν με ευκολία το δεξί τους χέρι με κλειστά δάκτυλα και προτεταμένη την παλάμη, γνώριζαν τι αντιπροσωπεύει ο εν λόγω χαιρετισμός και γι’ αυτό με μεγάλη ευκολία τον έκοβαν κιόλας. Ούτε φυσικά γνωρίζουν ή ενδιαφέρονται καν να μάθουν, τι πρεσβεύουν μετά την όποια μεταστροφή τους. Μια γαλανόλευκη επισκιάζει κάθε ενδοιασμό ή προβληματισμό, θα σου πουν εύλογα.

Η κατάσταση αυτή επεφύλασσε μία μόνιμη ρευστότητα στις οργανώσεις του χώρου, τόσο ως προς τις θέσεις τους, όσο και ως προς την σύνθεσή τους. Η από το κατεστημένο αποκαλούμενη «Άκρα Δεξιά» αποτελούσε πάντοτε το απαύγασμα του λαϊκισμού. Από τη μία προέτασσε «πιασάρικα» ανατρεπτικά πολιτικά δόγματα και συνθήματα του τύπου «Εναντίον όλων», «Ρήξη και Ανατροπή» και «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εχθρός μας» και από την άλλη, με πρώτη ευκαιρία, «οι καλοί παντού χωρούσαν». Μοιραίο ήταν, σε έναν χώρο ή και μία μικρή οργάνωση, όπου συνυπήρχαν σοσιαλιστές - εθνικοσοσιαλιστές με φιλελευθέρους - εθνικοφιλελευθέρους, μπολσεβίκοι - εθνικομπολσεβίκοι με χουντικούς - εθνικοδημοκράτες, χριστιανοί με παγανιστές κ.ο.κ. να μπορεί εύκολα να εισέλθει οιοσδήποτε απ’ όπου κι αν προήρχετο και να συμφωνήσει με όλους. Μια Βαβέλ. Μπορούσες και μπορείς ακόμη να φέρεις οποιαδήποτε ετικέτα. Ένα λεκτικό «lifing» με την προσθήκη του συνθετικού «εθνο-» μπροστά και είσαι συναγωνιστής ή συμμαχητής κατά το δεξιότερο.

Είναι ευτύχημα που στον «ακροδεξιό χώρο» οι προσωπικότητες με αναγνωρισιμότητα είναι ελάχιστες - και αυτές που είχαμε μας τελείωσαν - διότι θα ανακαλύπταμε σωρεία «Μιχελογιαννάκηδων», των οποίων οι πολιτικές περιπλανήσεις κάνουν τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ να ωχριά. Και όταν ο ίδιος ο «συναγωνιστής» μένει αμετακίνητος, μετακινείται ολόκληρο το σώμα, ο φορέας στον οποίον ανήκει ή του οποίου ηγείται, κατά το δοκούν, γεννώντας την λεγομένη και διαδεδομένη πλέον «κωλοτούμπα». Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι τα πρωτεία στην διεθνοποιημένη πλέον από την Bild ρετσινιά, τα έχει η μεγαλύτερη προσωπικότητα που ανέδειξε ο χώρος αυτός μεταπολιτευτικά.



Ο κόσμος του Έθνους και της Ελευθερίας

Πέραν του φαιδρού αυτής της καταστάσεως, το θλιβερότερο όλων είναι ότι ο χώρος αυτός, ο εθνικός, ο πατριωτικός ή όπως αλλιώς τον αποκαλέσει κανείς - εγώ και πολλοί άλλοι τον αποκαλούμε απλά «ο χώρος» - δεν έχει θεμέλια και δεν έχει μέλλον. Είναι καταδικασμένος να άγεται και να φέρεται ή να άγει και να φέρει, τον καιροσκοπισμό κάποιων ματαιόδοξων ή τυχοδιωκτών, τα απωθημένα κάποιων προδομένων και τις εμμονές κάποιων διανοητικά αναπήρων και συμπλεγματικών.

Υπάρχουν όμως και φυσιολογικοί και έντιμοι άνθρωποι. Υπάρχουν άνθρωποι με πίστη στο Έθνος, που υπέμεναν και υπομένουν ως ήρωες. Υπάρχουν άνθρωποι, ασυμβίβαστοι με το κατεστημένο που τους περιθωριοποιεί εξ αιτίας των «συναγωνιστών», που είτε θα πεθάνουν με το παράπονο είτε θα απορροφηθούν από το ίδιο το κατεστημένο που τους περιθωριοποιούσε, σε κάθε περίπτωση χωρίς η πίστη και οι ιδέες τους να βρουν εν ζωή δικαίωση.

Και αυτοί έχουν ιδέες. Ούτε στερεότυπα, ούτε εμμονές, ούτε οπαδισμό. Ανήκουν στον κόσμο, δεν είναι περιθώριο και ούτε επιθυμούν να γίνουν. Θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο και όχι να τον καταστρέψουν. Θέλουν να σώσουν την Ελλάδα και όχι να την κάψουν για να αναγεννηθεί ως Φοίνιξ από τις στάχτες της. Και στην παράνοια των καιρών μας δεν αντιτάσσουν την βία, αλλά το μέτρο και τον άνθρωπο. Διότι αν ο Εθνικισμός έχει κάποια ψήγματα ιδεολογίας, τότε αυτά είναι τα ρητά της παραδόσεως και των προγόνων μας, όπως το «παν μέτρον άριστον» και το «παν μέτρον άνθρωπος».

Οι περισσότεροι εξ αυτών αποπειράθηκαν τις δύο προηγούμενες δεκαετίες να προτάξουν ως ιδεώδη για την ανάπτυξη μίας σοβαρής αντιπρότασης στις κραταιές μηδενιστικές τάσεις της εποχής μας, το Έθνος και την Ελευθερία. Δεν εισακούσθηκαν, κυρίως για τους λόγους που εξήγησα πιο πάνω. Οι φωνές τους σκεπάστηκαν από τις ιαχές του λαϊκισμού και οι αγώνες τους προδόθηκαν από την ατολμία και την μικροψυχία των ταγών που στήριξαν και πίστεψαν.



Είναι καθήκον να καταληφθεί ο χώρος

Ο εκ δεξιών της ΝΔ χώρος - και κλείνω όπως ξεκίνησα - για να πάψει απλά να είναι ένας χώρος κατειλημμένος από έναν χυλό αγανάκτησης και πρωτογονισμού, πρέπει να καταληφθεί από όλους εκείνους που θέλουν με γνώμονες το Έθνος και την Ελευθερία να αναπτύξουν μία νέα δεξιά ιδεολογία στην Ελλάδα. Αν όχι όλος, σίγουρα το κομμάτι του αυτό, που έχει την τόλμη να στοιχηθεί ομοιογενώς, με σαφείς ιδέες και θέσεις, απέναντι στην συγκυρία του σήμερα. Ιδέες για τα πάντα και όχι συνθήματα για όσα βολεύουν. Ιδέες για την Οικονομία, για την Παιδεία, για την θέση της Ελλάδος στην Ευρώπη και στον κόσμο. Μακριά από απωθημένα και στερεότυπα, με τόλμη, δυναμισμό και νέο αίμα. Η σαφής νέα κατεύθυνση της Νέας Δημοκρατίας προς το «μεταρρυθμιστικό Κέντρο» θα διευρύνει τον χώρο αυτό και θα τον καταστήσει πολύ ελκυστικό για πάσης φύσεως οπορτουνιστές.

Είναι καθήκον όσων τηρούν την πίστη τους στο Έθνος και στην Ελευθερία να συγκροτήσουν έναν νέο πολιτικό πόλο, που θα επιζητήσει τον πρώτο λόγο στον ερημωμένο χώρο της Ριζοσπαστικής Δεξιάς και θα δώσει απάντηση στην πολυετή και ανεξάντλητη ηγεμονία της Αριστεράς στην Ελλάδα. Θα αντιπαραθέσει στον φορομπηχτικό σοσιαλισμό που προστατεύει τις κρατικοδίαιτες συντεχνίες μια ελεύθερη οικονομία που δώσει ανάσα στον κόσμο της ελευθερίας και της δημιουργίας. Είναι ανάγκη επίσης όλοι αυτοί να αποκαταστήσουν την έννοια του Εθνικισμού ως αρχή και να μην τον αφήσουν στην περιθωριοποίηση που του επιφυλάσσουν όσοι αντιμετωπίζουν την πολιτική ως πεδίο ικανοποίησης απωθημένων και πηγή πλουτισμού.

Αν δεν το κάνουν, θα λειτουργήσει ο νόμος της αγοράς και ο χώρος θα καταληφθεί έξωθεν, με άλλο ένα τραίνο να χάνεται και θλιβερές συνέπειες για την πατρίδα μας.



ΠΗΓΗ