Ακόμα και σήμερα διχάζουν την επιστημονική κοινότητα - Ποιος ο μύθος για το «μυστηριώδες» Νησί του Πάσχα, το Στόουνζετζ,τη Μεγάλη Σφίγγα της Γκίζας
Σε όλο τον κόσμο υπάρχουν χιλίαδες μνημεία από τους διάφορους πολιτισμούς που έζησαν στον πλανήτη μας. Μερικά εξ αυτών είναι αφιερωμένα σε βασιλιάδες, άλλα σε θεούς, άλλα σε ανθρώπους, ενώ υπάρχουν και ναοί που είναι χτίστηκαν για να τιμήσουν κάποια ''ιερά'' ζώα. Υπάρχουν όμως και κάποια μνημεία που ακόμη και σήμερα διχάζουν την επιστημονική κοινότητα για τους λόγους για τους οποίους δημιουργήθηκαν. Δείτε τα δέκα πιο διάσημα παγκόσμια αρχαιολογικά μνημεία που καλύπτονται με ''πέπλο'' μυστηρίου και συνεχίζουν να προβληματίζουν τους επιστήμονες, αλλά και να συναρπάζουν τηφαντασία των υπολοίπων.
Sacsayhuaman
Όχι πολύ μακριά από την περίφημη πόλη των Ίνκας Μάτσου Πίτσου, βρίσκεται το Sacsayhuaman, ένα παράξενο ανάχωμα από τεράστιους πέτρινους βράχους. Τα εντυπωσιακά τείχη, κοντά στην παλιά πρωτεύουσα Cuzco, είναι τόσο καλά οικοδομημένα που ούτε η λάμα ενός μικρού μαχαιριού δεν χωρά να περάσει μέσα στις ενώσεις. Γύρω από το μνημείο έχουν ανακαλυφθεί πολλές υπόγειες κατακόμβες που ονομάζονται chincanas, που χρησιμοποιούνταν σαν συνδετικές διόδους σε άλλα κτίρια των Ίνκας στην περιοχή.
Όπως και τα περισσότεροι έργα των Ίνκας χτίστηκε με μεγάλες πέτρες που ταιριάζουν μεταξύ τους με εκπληκτική ακρίβεια. Πώς οι Ίνκας κατάφεραν να το κατασκευάσουν ή ακόμη περισσότερο πως μετέφεραν τους τεράστιους βράχους στην περιοχή παραμένει εως σήμερα ένα μεγάλο μυστήριο. Ίσως τελικά να είχαν δίκιο οι Ίνκας όταν έλεγαν στους Ισπανούς κατακτητές ότι δεν ήταν αυτοί που έκτισαν το Sacsayhuamαn, αλλά «οι γίγαντες».
Το μυστηριώδες «Νησί του Πάσχα»
Το Νησί του Πάσχα βρίσκεται στο Νότιο Ειρηνικό, μεταξύ της Χιλής και της Ταϊτής και η ύπαρξή του είναι το αποτέλεσμα μίας σειράς ηφαιστειακών εκρήξεων. Οι πρώτοι άποικοι βρήκαν ένα πλούσιο σε βλάστηση νησί, γεμάτο με γιγαντιαίους φοίνικες, που χρησιμοποίησαν για να φτιάξουν τις βάρκες και τα σπίτια τους. Ένα πράγμα τους έδενε όλους μαζί, η κατασκευή αγαλμάτων και η λατρεία που διαμόρφωσαν γύρω από αυτά.
Είναι ασαφές γιατί οι κάτοικοι του νησιού του Πάσχα κατασκεύαζαν αγάλματα σε τέτοιο μεγάλο βαθμό. Είναι ένα από τα ποιο μεγάλα μυστήρια το γιατί έφτιαχναν αυτού του είδους αγάλματα. Ακόμα και ο τρόπος που είναι στραμμένα, (όλα σε μία κατεύθυνση κοιτούν) αποτελεί ένα μυστήριο. Όταν τα βλέπεις μεμονωμένα ή και σε σειρές, σου δίνουν την εντύπωση πως κάτι περιμένουν από τον ουρανό ή τη θάλασσα.
Στόουνχεντζ
Το Στόουνχεντζ θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα και εντυπωσιακότερα μεγαλιθικά μνημεία στον κόσμο. Οι λόγοι για τους οποίους κατασκευάστηκε είναι άγνωστοι, αν και οι υποθέσεις που υπάρχουν είναι πολλές. Βρίσκεται τοποθετημένο στην πεδιάδα Salisbury τρία χιλιόμετρα από την πόλη Wiltshire στην νοτιοδυτική Αγγλία.
Η κατασκευή του χωρίστηκε σε τρία μέρη και χρειάστηκαν συνολικά 25 γενιές για να ολοκληρωθεί. Από όλα τα διάσημα μνημεία του κόσμου, κανένας δεν έχει αποκτήσει τόσο μεγάλη φήμη για το μυστήριο που το περιβάλλει. Το Στόουνχεντζ αποτέλεσε πηγή έμπνευσης ατέλειωτων συζητήσεων μεταξύ μελετητών, επιστημόνων και ιστορικών από τον Μεσαίωνα. Υπάρχουν πάμπολλες μυθικές ιστορίες που προσπαθούν να εξηγήσουν τη ύπαρξη του.
Ο πιο διαδεδομένος μύθος είναι αυτός του βασιλιά Αρθούρου. Σύμφωνα με αυτόν ο βασιλιάς των Βρετανών Αυρήλιος Αμβρόσιος θέλησε να χτίσει ένα μνημείο προς τιμή 300 περίπου Άγγλων ευγενών που σφαγιάστηκαν τον 5ο αιώνα από τον προδότη αρχηγό των Σαξόνων Χένγκεστ. Ο βασιλιάς Αμβρόσιος, πατέρας του Αρθούρου, ζήτησε τη βοήθεια του μάγου Μέρλιν για το που μπορεί να βρεθεί ένα τέτοιο μνημείο. Ο μάγος τού είπε να κοιτάξει σε ένα ιρλανδικό βουνό όπου τοποθετούταν ένας κύκλος από συμπαγείς πέτρες, το Δαχτυλίδι ου Γίγαντα. Πίστευαν ότι αυτές οι πέτρες είχαν θεραπευτικές ιδιότητες κι είχαν ονομαστεί έτσι επειδή η μεταφορά τους από την Αφρική όπου βρίσκονταν, είχε γίνει από γίγαντες πολύ καιρό πριν. Ο βασιλιάς Αυρήλιος και ο στρατός του προσπάθησαν να αποσυναρμολογήσουν τις πέτρες αυτές ανεπιτυχώς. Ο Μέρλιν βοήθησε για μια ακόμη φορά χρησιμοποιώντας τη δική του συλλογή από μηχανές και τεχνάσματα για να γίνει η μεταφορά του μνημείου.
Η Μεγάλη Σφίγγα της Γκίζας
Η Μεγάλη Σφίγγα της Γκίζας είναι ένα άγαλμα το οποίο απεικονίζει μια σφίγγα (μυθολογικό πλάσμα με σώμα λιονταριού και κεφάλι ανθρώπου) σε καθήμενη στάση. Το άγαλμα αυτό βρίσκεται στο οροπέδιο της Γκίζα στην Αίγυπτο και μέσα στη διάσημη Νεκρόπολη της. Με μήκος 73,5 μέτρα, πλάτος 6 μ. και ύψος 20.22 μέτρα, αποτελεί το μεγαλύτερο μονολιθικό άγαλμα στον κόσμο. Είναι επίσης το αρχαιότερο γνωστό άγαλμα μνημειακού τύπου, και θεωρείται ότι κτίστηκε από τους αρχαίους Αιγύπτιους του Παλαιού Βασιλείου, κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Φαραώ Χεφρήνου (2558 - 2532 π.Χ.).
Παρά τη φήμη του ως ένα από τα πιο διάσημα μνημεία της αρχαιότητας, λίγα πράγματα έχουν γίνει ως σήμερα γνωστά για τη Μεγάλη Σφίγγα της Γκίζας. Οι πρώτοι Αιγυπτιολόγοι και εκσκαφείς του συγκροτήματος της Γκίζα πίστευαν ότι τόσο η Σφίγγα όσο και τα υπόλοιπα οικοδομήματα στη περιφέρειά της, ήταν προγενέστερα της θεωρούμενης χρονολογίας κατασκευής τους ενώ ο ιδρυτής του Αρχαιολογικού Μουσείου του Καΐρου, Αύγουστος Μαριέτ, το 1857 έφερε στο φως μια στήλη απογραφής εμπορευμάτων. Ανάμεσα στα υπόλοιπα, αναφέρεται ότι ο Φαραώ Χέοπας βρήκε τυχαία το άγαλμα το οποίο ήταν ήδη μισοθαμένο στην άμμο. Η θεωρία της ύπαρξης της Σφίγγας πριν από τον Φαραώ Χεφρήνο μπορεί να έχει λίγους σύγχρονους οπαδούς, αλλά αν αληθεύει αυτό θα σημαίνει ότι η Μεγάλη Σφίγγα της Γκίζας είναι ακόμα πιο μυστηριώδης από ότι πίστευαν παλαιότερα.
Κατευθυντήριοι Λίθοι της Τζόρτζια των ΗΠΑ
Οι «Κατευθυντήριοι Λίθοι της Γεωργίας» (στα Αγγλικά Georgia Guidestones) είναι ένα τεράστιο κατασκεύασμα από γρανίτη, το οποίο βρίσκεται στην κορυφή του λόφου Elbert County, στην Γεωργία των ΗΠΑ. Συχνά αναφέρεται και ως το «Αμερικάνικο Στόουνχεντζ», στην πραγματικότητα είναι ένα μήνυμα αποτελούμενο από δέκα οδηγίες, οι οποίες είναι χαραγμένες σε οκτώ σύγχρονες γλώσσες, ενώ ένα μικρότερο μήνυμα είναι επίσης χαραγμένο στην κορυφή της κατασκευής, σε τέσσερα αρχαία συστήματα γραφής: Βαβυλωνιακά, Αρχαία Ελληνικά, Σανσκριτικά και Αιγυπτιακά Ιερογλυφικά.
Το κατασκεύασμα έχει σχεδόν έξι μετρά ύψος (είκοσι πόδια) και είναι κατασκευασμένο από έξι πλάκες γρανίτη, που ζυγίζουν πάνω από 100 τόνους συνολικά. Μία πλάκα βρίσκεται στο κέντρο, με τις άλλες τέσσερις διατεταγμένες γύρω απ’ αυτήν. Στην κορυφή βρίσκεται η έκτη πλάκα, ως κορωνίδα του κατασκευάσματος. Αξιοσημείωτο είναι ότι οι πλάκες είναι ευθυγραμμισμένες αστρονομικά. Μια πρόσθετη πέτρινη πλάκα, είναι τοποθετημένη στο έδαφος και σε μικρή απόσταση προς τα δυτικά της κατασκευή, η οποία παρέχει ορισμένες διευκρινίσεις σχετικά με την ιστορία και τον σκοπό των «Κατευθυντηρίων Λίθων».
Circle Goseck
Ένα από τα πιο μυστηριώδη μνημεία στη Γερμανία είναι το Circle Goseck, ένα μνημείο φτιαγμένο από χώμα, χαλίκι, και ξύλινα περιφράγματα που θεωρείται ως ένα παράδειγμα πρωτόγονου «ηλιακού παρατηρητηρίου.» Ο κύκλος αποτελείται από μια σειρά από κυκλικά αυλάκια και ένα υπερυψωμένο ανάχωμα στο κέντρο. Τα περιφράγματα έχουν τρία ανοίγματα ή πύλες, προς νοτιοανατολικά, νοτιοδυτικά και βόρεια. Πιστεύεται ότι το μνημείο χτίστηκε γύρω στο 4900 π.Χ. από λαούς της Νεολιθικής εποχής, και ότι τα τρία ανοίγματα αντιστοιχούν προς την κατεύθυνση προς την οποία ο ήλιος ανατέλλει για το χειμερινό ηλιοστάσιο.
Το μυστήριοΠροσεκτική κατασκευή του μνημείου έχει οδηγήσει πολλούς επιστήμονες να πιστεύουν ότι ο Κύκλος Goseck χτίστηκε για να χρησιμεύσει ως ένα είδος πρωτόγονου ηλιακού ή σεληνιακού ημερολογίου, αλλά η ακριβής χρήση του εξακολουθεί μέχρι σήμερα να αποτελεί πηγή συζήτησης. Τα στοιχεία έχουν δείξει ότι η λεγόμενη «ηλιακή λατρεία» ήταν διαδεδομένη στην αρχαία Ευρώπη. Αυτό έχει οδηγήσει στην άποψη ότι ο κύκλος χρησιμοποιούνταν σε τελετουργίες, ίσως ακόμη και σε ανθρώπινες θυσίες. Αυτή η υπόθεση δεν έχει ακόμη αποδειχθεί, αλλά οι αρχαιολόγοι έχουν αποκαλύψει πολλά ανθρώπινα οστά, όπως ένα ακέφαλο ανθρώπινο σκελετό, ακριβώς έξω από το περίφραγμα.
Οι Γραμμές της Νάσκα
Οι Γραμμές της Νάσκα είναι μία σειρά αρχαίων γεωγλυφικών στην έρημο Νάσκα του Περού. Καλύπτουν μία έκταση μεγαλύτερη των 500 τετραγωνικών μέτρων, ανάμεσα στις πόλεις της Νάσκα και της Πάλπα και αποτελούν Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της ΟΥΝΕΣΚΟ. Παρόλο που μερικά από τα γεωγλυφικά μοιάζουν με χαρακτηριστικά σχέδια της φυλή Παράκας, οι επιστήμονες πιστεύουν πως οι Γραμμές της Νάσκα δημιουργήθηκαν από τη φυλή Νάσκα γύρω στο 200π.κ.χ - 700κ.χ. Οι εκατοντάδες ξεχωριστές μορφές που σχηματίζονται από τις γραμμές, ποικίλουν από τα πιο απλά γεωμετρικά σχήματα, μέχρι σχέδια λάμα, αραχνών, καρχαριών, μαϊμούδων κ.ά.
Οι γραμμές δημιουργήθηκαν σκάβοντας την κοκκινωπή επιφάνεια της ερήμου, έως ότου φανεί το ασπριδερό στρώμα άμμου που βρίσκεται από κάτω. Υπάρχουν εκατοντάδες απλές γραμμές ή γεωμετρικά σχήματα, και περισσότερα από 70 σχέδια ζώων, πτηνών, ιχθύων και ανθρώπων. Οι μεγαλύτερες φιγούρες έχουν μήκος μεγαλύτερο των 200 μέτρων. Η σημασία των γραμμών αποτελεί αμφιλεγόμενο ζήτημα μέχρι σήμερα για τους επιστήμονες. Μια υπόθεση είναι ότι ο λαός Νάσκα τις δημιούργησε για να τις βλέπουν από ψηλά οι θεοί.
Οι Kosok και Reiche πρότειναν έναν πιθανό σκοπό δημιουργίας σχετικό με την αστρονομία και την κοσμολογία: οι γραμμές είχαν ως στόχο να διατελέσουν ως είδος παρατηρητηρίου, που να δείχνει προς το μακρινό σημείο του ορίζοντα όπου ανατέλλουν ή δύουν ο ήλιος και άλλα ουράνια σώματα κατά τα ηλιοστάσια. Πολλοί προϊστορικοί πρωτόγονοι πολιτισμοί στην Αμερική και σε άλλα μέρη κατασκεύαζαν έργα με τη γη που συνδύαζαν την αστρονομική παρατήρηση με την θρησκευτική κοσμολογία τους, όπως έγινε με τον πολιτισμό του Μισισίπι στην Καχόκια των σημερινών Ηνωμένων Πολιτειών αλλά και στο Στόουνχετζ της Αγγλίας. Οι Gerald Hawkins και Anthony Aveni, επαΐοντες στην αρχαιοαστρονομία, έφτασαν το 1990 στο συμπέρασμα ότι τα διαθέσιμα στοιχεία για την υποστήριξη μιας τέτοιας αστρονομικής αιτιολόγησης είναι ανεπαρκή.
Η Reiche υποστήριξε πως κάποιες ή και όλες οι φιγούρες αναπαριστούσαν αστερισμούς. Ως το 1998, η Phyllis B. Pitluga, μία προστατευόμενη της Reiche και ανώτερη αστρονόμος του Πλανηταρίου Άντλερ (Adler Planetarium) στο Σικάγο, κατέληξε ότι οι φιγούρες ζώων αποτελούσαν «αναπαραστάσεις ουράνιων μορφών». Υποστήριξε όμως ότι δεν ήταν σχήματα αστερισμών αλλά αντί-αστερισμών όπως θα αποκαλούσε κανείς αυτά τα σκοτεινά μπαλώματα ακανόνιστου σχήματος στη λαμπυρίζουσα άκρη του Γαλαξία.» Ο Aveni επέκρινε το έργο της για την αδυναμία να αιτιολογήσει τις λεπτομέρειες στο σύνολό τους.
Yonaguni Monument
Το 1985 ο Kihachiro Aratake, ένας δύτης που διοργάνωνε ταξίδια στον βυθό της Ιαπωνίας έψαχνε να βρει ένα νέο μέρος για να παρατηρεί τους σφυροκέφαλους καρχαρίες. Έκανε λοιπόν κατάδυση στο νοτιοανατολικό μέρος του μικρού νησιού Γιοναγκούνι(Yonaguni) στο σημείο που λεγόταν Arakawa και περίμενε να δει τα φυσιολογικά, θαλάσσια κοράλλια, μεγάλες ποσότητες από πλαγκτόν και καμιά είσοδο σε υποβρύχια σπηλιά, πράγματα δηλαδή που υπάρχουν στο βυθό της θάλασσας. Όμως αυτό που υπήρχε εκεί κάτω δεν το είχε δει κανείς επί χιλιάδες χρόνια!
Στα απίστευτα ολοκάθαρα νερά της περιοχής και για όσο έβλεπε το μάτι, υπήρχε ένας μεγαλιθικός σχηματισμός που φαινόταν να είναι φτιαγμένος από τον άνθρωπο, με αρκετά μεγάλα κατασκευασμένα σκαλιά και όλος αυτός ο σχηματισμός δενόταν από μεγάλους και κατακόρυφους τοίχους. Επιπλέον έρευνα που έγινε στη περιοχή απέδειξε ότι υπήρχαν μεγάλα συμμετρικά κανάλια με γωνίες και βάθος 2 μέτρων. Αυτό το μεγαλιθικό μνημείο εκτείνεται σε απόσταση μεγαλύτερη των 100 μέτρων. Τα νέα για την μεγάλη αυτή ανακάλυψη διαδόθηκαν αργά και έξω από την Ιαπωνία. Χρειάστηκαν περίπου 10 χρόνια για να αρχίσει να εμφανίζεται η πληροφορία στα διάφορα μέσα τα οποία ήταν κυρίως ανθρωπολογικά περιοδικά. Τα άρθρα αυτά ήταν δημιουργικά και μοναδικά, είχαν όμως κάποιες ελλείψεις. Οι πρώτες σοβαρές επιστημονικές μελέτες ξεκίνησαν το 1996 από τον καθηγητή Masaaki Kimura, που ήταν γεωλόγος στο Πανεπιστήμιο Ryukyus στην Okinawa. Αυτός και η ομάδα του κατέγραψαν την αρχική δομή των σχηματισμών. Μέχρι και τώρα, έχουν βρεθεί αρκετά άλλα ερείπια βυθισμένα στην περιοχή όμως οι δύτες απαγορεύεται να τα επισκεφτούν γιατί η καταγραφή τους από τους επιστήμονες δεν έχει ακόμα τελειώσει.
Ο καθηγητής Kimura παρέχει μια ισορροπία μεταξύ αυτών των ερειπίων που είναι στοιχεία για κάποιον προϊστορικό πολιτισμό και στην αρνητική ψήφο ορισμένων που απλά υποστηρίζουν ότι πρόκειται μόνο για κάποιους λαξευμένους βράχους που πιθανώς δημιουργήθηκαν από κάποια φυσικά φαινόμενα. Ο καθηγητής πιστεύει (και μπορεί να υποστηρίξει τα πιστεύω του με επιστημονικά στοιχεία) ότι αυτή οι μεγαλιθικοί σχηματισμοί έχουν τροποποιηθεί από ανθρώπους. Στο τέλος αυτού του πανάρχαιου μνημείου υπάρχει ένας μεγάλος βράχος με σχήμα σαν οβάλ που κάθεται πάνω σε μια γωνιώδη βάση. Η αιχμή αυτού του βράχου δείχνει τον Βορρά. Είναι αρκετοί αυτοί που πιστεύουν ότι αυτή η κατασκευή χρησιμοποιούνταν για να δείχνει την ώρα της ημέρας! Κάτι σαν ηλιακό ρολόι!
Ο καθηγητής Kimura σκέφτεται ότι όποιος και να είναι υπεύθυνος για την χάραξη αυτής της κατασκευής (γιατί από τα επιστημονικά ευρήματα και τις μελέτες φαίνεται ότι κάποτε υπήρχε ένας ατόφιος βράχος και το όλο σχήμα σκαλίστηκε πάνω του), πιθανότατα πολύ πριν αρχίσουν να χρησιμοποιούνται τα εργαλεία φτιαγμένα από μέταλλο, εισήγαγε ξύλινες σφήνες τυλιγμένες από κάποιας μορφής ύφασμα ή φυτικό προϊόν μέσα στις τρύπες του βράχου. Μετά χρησιμοποίησαν νερό έτσι ώστε το ξύλο να φουσκώσει και ο βράχος αποκόπηκε. Σε ορισμένα μέρη αυτού του σχηματισμού, εντελώς ευθείες γραμμές έχουν χαραχτεί στην κορυφή του βράχου με στενές τριγωνικές τρύπες με διάστημα 1 ποδιού η καθεμία στις οποίες μπορεί να είχαν εισαχθεί σφήνες.
Το Newgrange
Θεωρείται ότι είναι ο παλαιότερος και ο πιο γνωστός προϊστορικός χώρος σε ολόκληρη την Ιρλανδία. Το Newgrange είναι ένας τάφος που χτίστηκε από χώμα, ξύλο, πηλό, πέτρα γύρω στο 3.100 π.Χ., περίπου 1.000 χρόνια πριν από την κατασκευή των πυραμίδων στην Αίγυπτο.
Αποτελείται από ένα μακρύ πέρασμα που οδηγεί σε ένα σταυροειδή θάλαμο που προφανώς χρησιμοποιήθηκε ως τάφος, καθώς περιέχει πέτρινες λεκάνες γεμάτες με αποτεφρωμένα λείψανα. Το μοναδικό χαρακτηριστικό του Newgrange είναι ο προσεκτικός και ανθεκτικός σχεδιασμός του, που έχει βοηθήσει τη δομή να παραμείνει εντελώς αδιάβροχη εσωτερικά. Το πιο εκπληκτικό όμως είναι ο τρόπος με τον οποίο έχει τοποθετηθεί η είσοδος στον τάφο. Ακόμη και το χειμερινό ηλιοστάσιο, οι ακτίνες του ήλιου μπαίνουν στο εσωτερικό και φωτίζουν το δάπεδο του κεντρικού δωματίου του μνημείου. Οι αρχαιολόγοι γνωρίζουν ότι το Newgrange χρησιμοποιήθηκε ως τάφος, αλλά ο επίπονος σχεδιασμός που απαιτήθηκε για να εξασφαλιστεί ο συνεχής φωτισμός του εσωτερικού του, δημιουργούν ερωτήματα που μέχρι σήμερα παραμένουν αναπάντητα.
Cahokia
Cahokia ονομάζεται ένας αρχαίος οικισμός έξω από Collinsville, του Ιλινόις. Οι αρχαιολόγοι εκτιμούν ότι η πόλη ιδρύθηκε το 650 μ.Χ., και διατηρούσε ένα περίπλοκο δίκτυο από χώρους ταφής αλλά και εξελιγμένη αρχιτεκτονική σπιτιών. Έχει υπολογιστεί ότι στο αποκορύφωμά της, η πόλη είχε περισσότερους από 40.000 κατοίκους, αριθμός που την κάνει την πιο πυκνοκατοικημένη κοινότητα στην Αμερική πριν από την άφιξη των Ευρωπαίων.
Το πιο αξιοσημείωτο χαρακτηριστικό της Cahokia ήταν τα 80 αναχώματα, μερικά με ύψος που ξεπερνούσε τα 30 μέτρα, και που βρίσκονταν διάσπαρτα στην περιοχή των 2.200 στρεμμάτων. Αυτά βοήθησαν να δημιουργηθεί ένα δίκτυο με πλατείες σε όλη την πόλη, και πιστεύεται ότι σημαντικά κτίρια, όπως το σπίτι του επικεφαλής του οικισμού, χτίστηκαν πάνω τους. Αν και οι επιστήμονες ανακαλύπτουν συνεχώς νέα στοιχεία σχετικά με την κοινότητα της Cohokia, το μεγαλύτερο μυστήριο που εξακολουθεί να υφίσταται είναι αν αποτελούν πρόγονοι της ινδιάνικης φυλής καθώς και τι ακριβώς ήταν αυτό που τους ανάγκασε να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους.
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου