Το φρικιαστικό πρόσωπο της «ελευθερίας και ισότητας» των ΗΠΑ
Την ώρα που οι περισσότεροι αμερικανοί πολίτες θεωρούν τις ένοπλες
δυνάμεις της χώρας ως μοχλό για τη διατήρηση της ειρήνης και της
δημοκρατίας σε παγκόσμιο επίπεδο, τα πράγματα συχνά μόνο έτσι δεν είναι.
Κι ενώ υπάρχουν αναμφίβολα γενιές και γενιές αμερικανών στρατιωτών που πολέμησαν με τιμή και ηρωισμό στα χαρακώματα του πολέμου, από τις πρώτες θα έλεγε κανείς στιγμές του νεοσύστατου έθνους η πολεμική συνάντηση με τον στρατό των ΗΠΑ σήμαινε πολλές φορές θάνατο και καταστροφή, το ακριβώς αντίθετο δηλαδή της ελευθερίας και της δικαιοσύνης που ευαγγελίζοταν.
Από την Αμερικανική Επανάσταση ως τον σχετικά πρόσφατο Πόλεμο κατά της Τρομοκρατίας, η Αμερική μέτρησε μια σειρά από θηριωδίες που δεν φανερώνουν ακριβώς το καλό της πρόσωπο.
Κι ενώ τα περιστατικά λογίζονται αμέτρητα, με τις φρικαλεότητες να παίρνουν ακόμα και τη μορφή γενοκτονίας, αυτά δεν θα θέλει σίγουρα να τα θυμάται το στρατιωτικό επιτελείο των ΗΠΑ...
Κι ενώ υπάρχουν αναμφίβολα γενιές και γενιές αμερικανών στρατιωτών που πολέμησαν με τιμή και ηρωισμό στα χαρακώματα του πολέμου, από τις πρώτες θα έλεγε κανείς στιγμές του νεοσύστατου έθνους η πολεμική συνάντηση με τον στρατό των ΗΠΑ σήμαινε πολλές φορές θάνατο και καταστροφή, το ακριβώς αντίθετο δηλαδή της ελευθερίας και της δικαιοσύνης που ευαγγελίζοταν.
Από την Αμερικανική Επανάσταση ως τον σχετικά πρόσφατο Πόλεμο κατά της Τρομοκρατίας, η Αμερική μέτρησε μια σειρά από θηριωδίες που δεν φανερώνουν ακριβώς το καλό της πρόσωπο.
Κι ενώ τα περιστατικά λογίζονται αμέτρητα, με τις φρικαλεότητες να παίρνουν ακόμα και τη μορφή γενοκτονίας, αυτά δεν θα θέλει σίγουρα να τα θυμάται το στρατιωτικό επιτελείο των ΗΠΑ...
Η Σφαγή της Balinga / Φιλιππινο-Αμερικανικός Πόλεμος
Κατά τη διάρκεια του Ισπανο-Αμερικανικού Πολέμου το 1898, οι δυνάμεις των ΗΠΑ κατέλαβαν τις Φιλιππίνες. Παρά το γεγονός ότι οι Αμερικανοί είδαν τον εαυτό τους ως απελευθερωτές, οι Φιλιππινέζοι, που μάχονταν κατά του ισπανικού ιμπεριαλισμού για χρόνια, δεν είδαν με καθόλου καλό μάτι την αντικατάσταση του παλιού αυτοκρατορικού κατακτητή με τον καινούριο. Ό,τι ακολούθησε θα έμενε στην Ιστορία ως Φιλιππινο-Αμερικανικός Πόλεμος, μια βάναυση επίδειξη δύναμης στις μάχες της ζούγκλας δηλαδή. Αφού μέτρησε λοιπόν σοβαρές απώλειες στις δυνάμεις του από τους εξεγερμένους Φιλιππινέζους, ο στρατηγός Jacob Smith έψαξε την εκδίκησή του στον άμαχο πληθυσμό, καλώντας τους στρατιώτες του: «Δεν θέλω αιχμαλώτους. Σας καλώ να σκοτώσετε και να κάψετε. Όσο περισσότερο σκοτώσετε και κάψετε, τόσο καλύτερα θα με ικανοποιήσετε». Τα στρατεύματά του θα έκαναν αμέσως πράξη τις φρικιαστικές διαταγές του, επιδιδόμενα σε βιαιότητες που πήραν τη μορφή γενοκτονίας στην ύπαιθρο, με τον επιτελάρχη να διατάσσει θάνατο κάθε Φιλιππινέζου άνω των 10 ετών και εγκλεισμό όλων των υπολοίπων σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Και δυστυχώς οι πράξεις αυτές θα ήταν μόνο ένα μικρό ποσοστό των αμερικανικών θηριωδιών στην περίοδο κατοχής των Φιλιππίνων: υπολογίζεται ότι τουλάχιστον 34.000 Φιλιππινέζοι έχασαν τη ζωή τους ως άμεσο αποτέλεσμα του άνισου πολέμου, ενώ 200.000 ακόμα πέθαναν από την πανδημία χολέρας και τις αχαρακτήριστες συνθήκες κράτησής τους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης...
Η Σφαγή του No Gun Ri / Πόλεμος της Κορέας
Όταν οι βορειοκορεατικές δυνάμεις επιτέθηκαν αιφνιδίως στη Νότια Κορέα στις 25 Ιουνίου 1950, οι κακοεκπαιδευμένοι αμερικανοί στρατιώτες του Τόκιο μεταφέρθηκαν επειγόντως στη χερσόνησο. Η εισβολή κατέληξε σε ορδές προσφύγων, με τον λαό να εγκαταλείπει άρον-άρον τις εστίες του και τον αμερικανικό στρατό, φοβούμενο παρείσφρηση στις τάξεις του κατασκόπων μασκαρεμένων ως προσφύγων, να απαγορεύει τη διέλευση των καραβανιών μέσα από τις εχθρικές γραμμές. Την ίδια μέρα με την έκδοση της απόφασης, 400 πρόσφυγες συγκεντρώθηκαν από τα αμερικανικά στρατεύματα στη γέφυρα του χωριού No Gun Ri, όπου και σφαγιάστηκαν όλοι αδιακρίτως, άντρες και γυναικόπαιδα. Κι ενώ η Αμερική αρνιόταν αρχικά κάθε εμπλοκή στη θηριωδία, οι καταθέσεις τόσο των μαρτύρων όσο και των βετεράνων στρατιωτών θα «έκαιγαν» αργότερα τις ΗΠΑ. Και δυστυχώς αυτό θα ήταν το πρώτο από μια μακρά σειρά αντίστοιχων φρικαλεοτήτων στις οποίες επιδόθηκαν τα αμερικανικά στρατεύματα στην Κορέα, την ίδια στιγμή που κανείς δεν καταδικάστηκε ποτέ για τα αποτρόπαια εγκλήματα πολέμου...
Όταν οι βορειοκορεατικές δυνάμεις επιτέθηκαν αιφνιδίως στη Νότια Κορέα στις 25 Ιουνίου 1950, οι κακοεκπαιδευμένοι αμερικανοί στρατιώτες του Τόκιο μεταφέρθηκαν επειγόντως στη χερσόνησο. Η εισβολή κατέληξε σε ορδές προσφύγων, με τον λαό να εγκαταλείπει άρον-άρον τις εστίες του και τον αμερικανικό στρατό, φοβούμενο παρείσφρηση στις τάξεις του κατασκόπων μασκαρεμένων ως προσφύγων, να απαγορεύει τη διέλευση των καραβανιών μέσα από τις εχθρικές γραμμές. Την ίδια μέρα με την έκδοση της απόφασης, 400 πρόσφυγες συγκεντρώθηκαν από τα αμερικανικά στρατεύματα στη γέφυρα του χωριού No Gun Ri, όπου και σφαγιάστηκαν όλοι αδιακρίτως, άντρες και γυναικόπαιδα. Κι ενώ η Αμερική αρνιόταν αρχικά κάθε εμπλοκή στη θηριωδία, οι καταθέσεις τόσο των μαρτύρων όσο και των βετεράνων στρατιωτών θα «έκαιγαν» αργότερα τις ΗΠΑ. Και δυστυχώς αυτό θα ήταν το πρώτο από μια μακρά σειρά αντίστοιχων φρικαλεοτήτων στις οποίες επιδόθηκαν τα αμερικανικά στρατεύματα στην Κορέα, την ίδια στιγμή που κανείς δεν καταδικάστηκε ποτέ για τα αποτρόπαια εγκλήματα πολέμου...
Η Σφαγή του Gnadenhutten / Αμερικανική Επανάσταση
Η ζωή του στρατιώτη κατά τη διάρκεια του αγώνα για την ανεξαρτησία των ΗΠΑ μόνο εύκολη δεν ήταν στο μέτωπο, με τον ιπποτισμό να υποχωρεί μπροστά στη μάχη για τη γέννηση ενός έθνους. Κι ενώ συνέβησαν αναμφίβολα αναρίθμητες θηριωδίες που θα μείνουν για πάντα θαμμένες στην ιστορική λήθη, η Σφαγή του Gnadenhutten ξεχωρίζει και αποκαλύπτει το κλίμα της εποχής. Στις 8 Μαρτίου 1782 λοιπόν, 160 πολιτοφύλακες από την Πενσιλβάνια περικύκλωσαν το χωριό Gnadenhutten στο Ανατολικό Οχάιο: παρά το γεγονός ότι ο γηγενής πληθυσμός, αυτόχθονες Ινδιάνοι δηλαδή, είχαν μεταστραφεί στον χριστιανισμό και ήταν ουδέτεροι στον πόλεμο, αυτό δεν εμπόδισε τους εθνοφύλακες να τους βαφτίσουν εισβολείς και πλιατσικολόγους, ψηφίζοντας (με δημοκρατικές πάντα διαδικασίες) την εκτέλεση όλων των κατοίκων. Αφού λοιπόν ξυλοκόπησαν τους 100 κατοίκους μέχρι θανάτου, κατόπιν τους έγδαραν και παρέδωσαν την ειρηνική κοινότητα στις φλόγες...
Η ζωή του στρατιώτη κατά τη διάρκεια του αγώνα για την ανεξαρτησία των ΗΠΑ μόνο εύκολη δεν ήταν στο μέτωπο, με τον ιπποτισμό να υποχωρεί μπροστά στη μάχη για τη γέννηση ενός έθνους. Κι ενώ συνέβησαν αναμφίβολα αναρίθμητες θηριωδίες που θα μείνουν για πάντα θαμμένες στην ιστορική λήθη, η Σφαγή του Gnadenhutten ξεχωρίζει και αποκαλύπτει το κλίμα της εποχής. Στις 8 Μαρτίου 1782 λοιπόν, 160 πολιτοφύλακες από την Πενσιλβάνια περικύκλωσαν το χωριό Gnadenhutten στο Ανατολικό Οχάιο: παρά το γεγονός ότι ο γηγενής πληθυσμός, αυτόχθονες Ινδιάνοι δηλαδή, είχαν μεταστραφεί στον χριστιανισμό και ήταν ουδέτεροι στον πόλεμο, αυτό δεν εμπόδισε τους εθνοφύλακες να τους βαφτίσουν εισβολείς και πλιατσικολόγους, ψηφίζοντας (με δημοκρατικές πάντα διαδικασίες) την εκτέλεση όλων των κατοίκων. Αφού λοιπόν ξυλοκόπησαν τους 100 κατοίκους μέχρι θανάτου, κατόπιν τους έγδαραν και παρέδωσαν την ειρηνική κοινότητα στις φλόγες...
Φυλακή Andersonville / Αμερικανικός Εμφύλιος Πόλεμος
Με σοκαριστικές εικόνες κρατουμένων που θυμίζουν πολύ τους μετέπειτα ζωντανούς σκελετούς των κολαστηρίων της ναζιστικής θηριωδίας έκλεισε το μεγάλο κεφάλαιο του εμφυλίου για τους αιχμαλώτους πολέμου της στρατιωτικής φυλακής του Andersonville στην Τζόρτζια. Παρά το γεγονός ότι ο αδελφοκτόνος πόλεμος μέτρησε αναρίθμητα ζοφερά περιστατικά στα χρονικά του, λίγα μπορούν να συγκριθούν με τις φρικαλεότητες που έλαβαν χώρα στο στρατόπεδο αιχμαλώτων Camp Sumter: ως η μεγαλύτερη φυλακή της Confederate, το στρατόπεδο είχε σχεδιαστεί με μέγιστη χωρητικότητα 10.000 τροφίμων, αριθμός που άγγιξε τον Αύγουστο του 1864 τις 33.000. Και οι συνθήκες κράτησης ήταν βέβαια εφιαλτικές: οι περισσότεροι χωρίς κατάλυμα, εκτεθειμένοι στον ήλιο και τη βροχή, συγκεντρώνονταν γύρω από το ρυάκι που διέτρεχε το στρατόπεδο, που λειτουργούσε ταυτοχρόνως ως τουαλέτα και ως μοναδική πηγή πόσιμου νερού. Όσο για τον φόρο αίματος από τις αρρώστιες και τη λιμοκτονία, ήταν ασύλληπτος. Από τους 45.000 ανθρώπους που στοιβάχτηκαν εκεί, οι 12.000 πέθαναν και θάφτηκαν σε μαζικούς τάφους. Μετά την αποκατάσταση της ειρήνης, ο διοικητής της φυλακής του Andersonville, Henry Wirz, συνελήφθη, καταδικάστηκε και κρεμάστηκε, γινόμενος έτσι ο μόνος άνθρωπος που καταδικάστηκε ποτέ (και από τις δύο πλευρές) για εγκλήματα πολέμου στη διάρκεια της εμφύλιας σύρραξης Βορείων και Νοτίων...
Με σοκαριστικές εικόνες κρατουμένων που θυμίζουν πολύ τους μετέπειτα ζωντανούς σκελετούς των κολαστηρίων της ναζιστικής θηριωδίας έκλεισε το μεγάλο κεφάλαιο του εμφυλίου για τους αιχμαλώτους πολέμου της στρατιωτικής φυλακής του Andersonville στην Τζόρτζια. Παρά το γεγονός ότι ο αδελφοκτόνος πόλεμος μέτρησε αναρίθμητα ζοφερά περιστατικά στα χρονικά του, λίγα μπορούν να συγκριθούν με τις φρικαλεότητες που έλαβαν χώρα στο στρατόπεδο αιχμαλώτων Camp Sumter: ως η μεγαλύτερη φυλακή της Confederate, το στρατόπεδο είχε σχεδιαστεί με μέγιστη χωρητικότητα 10.000 τροφίμων, αριθμός που άγγιξε τον Αύγουστο του 1864 τις 33.000. Και οι συνθήκες κράτησης ήταν βέβαια εφιαλτικές: οι περισσότεροι χωρίς κατάλυμα, εκτεθειμένοι στον ήλιο και τη βροχή, συγκεντρώνονταν γύρω από το ρυάκι που διέτρεχε το στρατόπεδο, που λειτουργούσε ταυτοχρόνως ως τουαλέτα και ως μοναδική πηγή πόσιμου νερού. Όσο για τον φόρο αίματος από τις αρρώστιες και τη λιμοκτονία, ήταν ασύλληπτος. Από τους 45.000 ανθρώπους που στοιβάχτηκαν εκεί, οι 12.000 πέθαναν και θάφτηκαν σε μαζικούς τάφους. Μετά την αποκατάσταση της ειρήνης, ο διοικητής της φυλακής του Andersonville, Henry Wirz, συνελήφθη, καταδικάστηκε και κρεμάστηκε, γινόμενος έτσι ο μόνος άνθρωπος που καταδικάστηκε ποτέ (και από τις δύο πλευρές) για εγκλήματα πολέμου στη διάρκεια της εμφύλιας σύρραξης Βορείων και Νοτίων...
Η Σφαγή του Νταχάου / Β' Παγκόσμιος Πόλεμος
Το κολαστήριο του Νταχάου στη Βαυαρία δεν χρειάζεται συστάσεις. Όταν λοιπόν απελευθερώθηκε από τα αμερικανικά στρατεύματα στις 12 Απριλίου 1945, οι στρατιώτες αντίκρισαν θέαμα που δεν το χώρεσε ο νους τους: εκατοντάδες πτώματα κείτονταν στο έδαφος, με τον αποτροπιασμό των Αμερικανών να μην έχει προηγούμενο. Στη διάρκεια της απελευθέρωσης λοιπόν, τουλάχιστον 50 γερμανοί φρουροί του στρατοπέδου συγκέντρωσης σφαγιάστηκαν: άλλοι στην προσπάθειά τους να διαφύγουν και άλλοι εκτελέστηκαν αδικαιολόγητα με συνοπτικές διαδικασίες. Αυτή δεν θα ήταν μάλιστα η μόνη φορά που ναζί αιχμάλωτοι πολέμου θα εκτελούνταν από τους Αμερικανούς κατά τη συμμαχική εισβολή, ενώ ποτέ κανείς -οπλίτης ή αξιωματικός- δεν διώχθηκε για την κατακριτέα απόδοση δικαιοσύνης...
Το κολαστήριο του Νταχάου στη Βαυαρία δεν χρειάζεται συστάσεις. Όταν λοιπόν απελευθερώθηκε από τα αμερικανικά στρατεύματα στις 12 Απριλίου 1945, οι στρατιώτες αντίκρισαν θέαμα που δεν το χώρεσε ο νους τους: εκατοντάδες πτώματα κείτονταν στο έδαφος, με τον αποτροπιασμό των Αμερικανών να μην έχει προηγούμενο. Στη διάρκεια της απελευθέρωσης λοιπόν, τουλάχιστον 50 γερμανοί φρουροί του στρατοπέδου συγκέντρωσης σφαγιάστηκαν: άλλοι στην προσπάθειά τους να διαφύγουν και άλλοι εκτελέστηκαν αδικαιολόγητα με συνοπτικές διαδικασίες. Αυτή δεν θα ήταν μάλιστα η μόνη φορά που ναζί αιχμάλωτοι πολέμου θα εκτελούνταν από τους Αμερικανούς κατά τη συμμαχική εισβολή, ενώ ποτέ κανείς -οπλίτης ή αξιωματικός- δεν διώχθηκε για την κατακριτέα απόδοση δικαιοσύνης...
Αεροπορική Επιδρομή στο Azizabad / Πόλεμος κατά της Τρομοκρατίας
Από το 2001, το Αφγανιστάν έχει γίνει αδιαλείπτως μάρτυρας της αμερικανικής θηριωδίας, με τους θανάτους πολιτών από τα χέρια των στρατιωτών των ΗΠΑ να είναι σχεδόν συνεχείς. Και παρά την πλούσια ζοφερή ιστορία αντίστοιχων περιστατικών, ένα από τα πλέον διαβόητα -λόγω της εκτεταμένης δημοσιότητάς του- ήταν η αεροπορική επιδρομή στο χωριό Azizabad στις 22 Αυγούστου 2008. Σε μια πράξη που αψηφά κάθε έννοια δικαίου, η αμερικανική αντικατασκοπεία πληροφορήθηκε ότι ο διοικητής των Ταλιμπάν, μουλάς Sidiq, κρυβόταν στο συγκεκριμένο χωριό και το ίδιο κιόλας βράδυ αμερικανικά βομβαρδιστικά έκαναν την εμφάνισή τους στον ουρανό, εκτοξεύοντας φονική επίθεση από αέρος: οι βόμβες σκότωσαν 90 περίπου άοπλους πολίτες, ανάμεσά τους και πλήθος παιδιών. Παρά το γεγονός ότι οι αμερικανοί αξιωματούχοι ισχυρίστηκαν ότι ο Sidiq σκοτώθηκε στην επιδρομή και τα θύματα ήταν στρατιωτικοί στόχοι, σύντομα ο διοικητής των Ταλιμπάν θα έκανε νέα εμφάνιση, ολοζώντανος, ενώ ανεξάρτητες έρευνες κατέληξαν στο ότι στα θύματα δεν περιλαμβάνονταν ταλιμπάν μαχητές. Και μπορεί το μακελειό να έφερε την παγκόσμια κατακραυγή, δεν θεωρήθηκε ωστόσο κανείς υπεύθυνος για να περάσει από δίκη...
Από το 2001, το Αφγανιστάν έχει γίνει αδιαλείπτως μάρτυρας της αμερικανικής θηριωδίας, με τους θανάτους πολιτών από τα χέρια των στρατιωτών των ΗΠΑ να είναι σχεδόν συνεχείς. Και παρά την πλούσια ζοφερή ιστορία αντίστοιχων περιστατικών, ένα από τα πλέον διαβόητα -λόγω της εκτεταμένης δημοσιότητάς του- ήταν η αεροπορική επιδρομή στο χωριό Azizabad στις 22 Αυγούστου 2008. Σε μια πράξη που αψηφά κάθε έννοια δικαίου, η αμερικανική αντικατασκοπεία πληροφορήθηκε ότι ο διοικητής των Ταλιμπάν, μουλάς Sidiq, κρυβόταν στο συγκεκριμένο χωριό και το ίδιο κιόλας βράδυ αμερικανικά βομβαρδιστικά έκαναν την εμφάνισή τους στον ουρανό, εκτοξεύοντας φονική επίθεση από αέρος: οι βόμβες σκότωσαν 90 περίπου άοπλους πολίτες, ανάμεσά τους και πλήθος παιδιών. Παρά το γεγονός ότι οι αμερικανοί αξιωματούχοι ισχυρίστηκαν ότι ο Sidiq σκοτώθηκε στην επιδρομή και τα θύματα ήταν στρατιωτικοί στόχοι, σύντομα ο διοικητής των Ταλιμπάν θα έκανε νέα εμφάνιση, ολοζώντανος, ενώ ανεξάρτητες έρευνες κατέληξαν στο ότι στα θύματα δεν περιλαμβάνονταν ταλιμπάν μαχητές. Και μπορεί το μακελειό να έφερε την παγκόσμια κατακραυγή, δεν θεωρήθηκε ωστόσο κανείς υπεύθυνος για να περάσει από δίκη...
Η Σφαγή της Κανταχάρ / Πόλεμος κατά της Τρομοκρατίας
Το περιστατικό είναι ιδιαίτερο από κάθε άποψη, καθώς εκτελέστηκε από έναν και μόνο έναν αμερικανό στρατιώτη! Τις πρώτες πρωινές ώρες λοιπόν της 11ης Μαρτίου 2012, ο επιλοχίας Robert Bales το έσκασε από την αμερικανική βάση στην επαρχία Κανταχάρ και εισέβαλε σε γειτονικό σπίτι. Αφού πυροβόλησε και τους 10 ενοίκους, σκοτώνοντας τους 6, επέστρεψε στη βάση μόνο για να ξαναβγεί λίγο αργότερα για να φέρει τον όλεθρο σε άλλη μια φιλήσυχη κατοικία: εκεί σκότωσε άλλους 12 και τραυμάτισε σοβαρά 2 ακόμα. Από τους 16 άοπλους πολίτες που έχασαν τη ζωή τους εκείνη τη μέρα, τα 9 ήταν παιδιά. Ο Bales ομολόγησε το αποτρόπαιο «σαφάρι» του και καταδικάστηκε από το στρατοδικείο τον Αύγουστο του 2013 σε ισόβια κάθειρξη...
Το περιστατικό είναι ιδιαίτερο από κάθε άποψη, καθώς εκτελέστηκε από έναν και μόνο έναν αμερικανό στρατιώτη! Τις πρώτες πρωινές ώρες λοιπόν της 11ης Μαρτίου 2012, ο επιλοχίας Robert Bales το έσκασε από την αμερικανική βάση στην επαρχία Κανταχάρ και εισέβαλε σε γειτονικό σπίτι. Αφού πυροβόλησε και τους 10 ενοίκους, σκοτώνοντας τους 6, επέστρεψε στη βάση μόνο για να ξαναβγεί λίγο αργότερα για να φέρει τον όλεθρο σε άλλη μια φιλήσυχη κατοικία: εκεί σκότωσε άλλους 12 και τραυμάτισε σοβαρά 2 ακόμα. Από τους 16 άοπλους πολίτες που έχασαν τη ζωή τους εκείνη τη μέρα, τα 9 ήταν παιδιά. Ο Bales ομολόγησε το αποτρόπαιο «σαφάρι» του και καταδικάστηκε από το στρατοδικείο τον Αύγουστο του 2013 σε ισόβια κάθειρξη...
Αμπού Γκράιμπ / Πόλεμος του Ιράκ
Όπως και στο Αφγανιστάν, η αμερικανική εκστρατεία για «την ειρήνη και τη δημοκρατία» στο Ιράκ μέτρησε ουκ ολίγες φρικαλεότητες. Φάρος ωστόσο θηριωδίας στέκει η αντιμετώπιση των κρατουμένων στο σύγχρονο κολαστήριο του Αμπού Γκράιμπ: από τον Οκτώβριο-Δεκέμβριο του 2003, οι αμερικανοί στρατιώτες προέβησαν σε μια σειρά σοκαριστικών σαδιστικών βασανιστηρίων κατά αυτών που υποτίθεται ότι φυλούσαν. Όλοι σχεδόν οι τρόφιμοι βασανίστηκαν, βιάστηκαν, κακοποιήθηκαν σεξουαλικώς με πολλούς ακόμα τρόπους, σοδομίστηκαν, γελοιοποιήθηκαν, ακόμα και ξυλοκοπήθηκαν μέχρι θανάτου από τους «απελευθερωτές» του Ιράκ. Και παρά το γεγονός ότι τα χρονικά του Αμπού Γκράιμπ δεν είναι τα μόνα στον σύγχρονο Πόλεμο κατά της Τρομοκρατίας που έχουν κηρύξει οι ΗΠΑ (στρατόπεδα κράτησης και φυλακές σε Ιράκ και Αφγανιστάν, στον Κόλπο Γκουαντάναμο της Κούβας κ.λπ.), εδώ τουλάχιστον η δικαιοσύνη αποδόθηκε μερικώς: 11 στρατιώτες καταδικάστηκαν σε ποινές φυλάκισης, αν και σύμφωνα με την κριτική, οι περισσότεροι που ενεπλάκησαν στα βασανιστήρια την έβγαλαν καθαρή...
Όπως και στο Αφγανιστάν, η αμερικανική εκστρατεία για «την ειρήνη και τη δημοκρατία» στο Ιράκ μέτρησε ουκ ολίγες φρικαλεότητες. Φάρος ωστόσο θηριωδίας στέκει η αντιμετώπιση των κρατουμένων στο σύγχρονο κολαστήριο του Αμπού Γκράιμπ: από τον Οκτώβριο-Δεκέμβριο του 2003, οι αμερικανοί στρατιώτες προέβησαν σε μια σειρά σοκαριστικών σαδιστικών βασανιστηρίων κατά αυτών που υποτίθεται ότι φυλούσαν. Όλοι σχεδόν οι τρόφιμοι βασανίστηκαν, βιάστηκαν, κακοποιήθηκαν σεξουαλικώς με πολλούς ακόμα τρόπους, σοδομίστηκαν, γελοιοποιήθηκαν, ακόμα και ξυλοκοπήθηκαν μέχρι θανάτου από τους «απελευθερωτές» του Ιράκ. Και παρά το γεγονός ότι τα χρονικά του Αμπού Γκράιμπ δεν είναι τα μόνα στον σύγχρονο Πόλεμο κατά της Τρομοκρατίας που έχουν κηρύξει οι ΗΠΑ (στρατόπεδα κράτησης και φυλακές σε Ιράκ και Αφγανιστάν, στον Κόλπο Γκουαντάναμο της Κούβας κ.λπ.), εδώ τουλάχιστον η δικαιοσύνη αποδόθηκε μερικώς: 11 στρατιώτες καταδικάστηκαν σε ποινές φυλάκισης, αν και σύμφωνα με την κριτική, οι περισσότεροι που ενεπλάκησαν στα βασανιστήρια την έβγαλαν καθαρή...
Η Σφαγή του Wounded Knee Creek / Εκστρατεία Εκκαθάρισης του Ινδιανικού Πληθυσμού
Είναι γεγονός ότι ολόκληρη η λίστα μας θα μπορούσε άνετα να αποτελείται από τις φρικαλεότητες της ηθελημένης απόπειρας εξόντωσης του γηγενούς αμερικανικού πληθυσμού από την κυβέρνηση των ευρωπαίων αποίκων, που αργότερα θα αποκτούσαν αμερικανική συνείδηση. Οι πράξεις εκδίκησης και εκκαθάρισης στις οποίες προέβη η αμερικανική κυβέρνηση κατά των Ινδιάνων αποκτούν συχνά τα χαρακτηριστικά της γενοκτονίας, όπως η Σφαγή του Wounded Knee. Το περιστατικό στον ινδιάνικο καταυλισμό του Pine Ridge έμελλε μάλιστα να είναι η τελευταία μεγάλη σύγκρουση λευκών και ινδιάνων. Ήταν στις 29 Δεκεμβρίου 1890 όταν η 7η Ίλη Ιππικού περικύκλωσε τον καταυλισμό των Σιου στην τοποθεσία Wounded Knee Creek της Νότιας Ντακότα. Κι ενώ οι Σιου παραδόθηκαν και άρχισαν να πετούν τα όπλα τους, η σφαγή δεν αποτράπηκε: οι αμερικανικές δυνάμεις εκτέλεσαν αδιακρίτως όσους έβαλαν στο στόχαστρο στον περικυκλωμένο καταυλισμό, γαζώνοντας τους ινδιάνους με τα πυροβόλα Hotchkiss. Οι ινδιανικές απώλειες ανήλθαν στα 250-350 θύματα, ενώ και 25 στρατιώτες της αποικιοκρατικής κυβέρνησης σκοτώθηκαν στο γεγονός, οι περισσότεροι μάλιστα από φίλια πυρά. Όσο για τον επικεφαλής της «επιχείρησης», απαλλάχθηκε αρχικά από τα καθήκοντά του, σύντομα όμως οι πολιτικοί του προϊστάμενοι θα του παρείχαν κάλυψη, αποκαθιστώντας τον τελικά στη διοίκηση της ίλης...
Είναι γεγονός ότι ολόκληρη η λίστα μας θα μπορούσε άνετα να αποτελείται από τις φρικαλεότητες της ηθελημένης απόπειρας εξόντωσης του γηγενούς αμερικανικού πληθυσμού από την κυβέρνηση των ευρωπαίων αποίκων, που αργότερα θα αποκτούσαν αμερικανική συνείδηση. Οι πράξεις εκδίκησης και εκκαθάρισης στις οποίες προέβη η αμερικανική κυβέρνηση κατά των Ινδιάνων αποκτούν συχνά τα χαρακτηριστικά της γενοκτονίας, όπως η Σφαγή του Wounded Knee. Το περιστατικό στον ινδιάνικο καταυλισμό του Pine Ridge έμελλε μάλιστα να είναι η τελευταία μεγάλη σύγκρουση λευκών και ινδιάνων. Ήταν στις 29 Δεκεμβρίου 1890 όταν η 7η Ίλη Ιππικού περικύκλωσε τον καταυλισμό των Σιου στην τοποθεσία Wounded Knee Creek της Νότιας Ντακότα. Κι ενώ οι Σιου παραδόθηκαν και άρχισαν να πετούν τα όπλα τους, η σφαγή δεν αποτράπηκε: οι αμερικανικές δυνάμεις εκτέλεσαν αδιακρίτως όσους έβαλαν στο στόχαστρο στον περικυκλωμένο καταυλισμό, γαζώνοντας τους ινδιάνους με τα πυροβόλα Hotchkiss. Οι ινδιανικές απώλειες ανήλθαν στα 250-350 θύματα, ενώ και 25 στρατιώτες της αποικιοκρατικής κυβέρνησης σκοτώθηκαν στο γεγονός, οι περισσότεροι μάλιστα από φίλια πυρά. Όσο για τον επικεφαλής της «επιχείρησης», απαλλάχθηκε αρχικά από τα καθήκοντά του, σύντομα όμως οι πολιτικοί του προϊστάμενοι θα του παρείχαν κάλυψη, αποκαθιστώντας τον τελικά στη διοίκηση της ίλης...
Η Σφαγή στο My Lai
Εδώ μιλάμε για το πλέον διαβόητο έγκλημα πολέμου της αμερικανικής στρατιωτικής ιστορίας, το φρικιαστικό ορόσημο με το οποίο συγκρίνεται κάθε άλλη θηριωδία των στρατευμάτων της χώρας. Στις 16 Μαρτίου 1968, αμερικανοί στρατιώτες μπήκαν στο χωριό My Lai του Νοτίου Βιετνάμ σε άλλη μια αποστολή «αναζήτησης και καταστροφής». Παρά το γεγονός ότι δεν βρέθηκαν ίχνη βιετκόνγκ, οι στρατιώτες διατάχθηκαν να εισβάλουν στο χωριό πυροβολώντας αδιακρίτως, με την κατάσταση σύντομα να ξεφεύγει από κάθε έλεγχο, συμπαρασύροντας βία και χάος στον άοπλο πληθυσμό της ήσυχης κοινότητας. Περισσότεροι από 300 άοπλοι άντρες, γυναικόπαιδα και ηλικιωμένοι έχασαν τη ζωή τους, από τις σφαίρες και τις ξιφολόγχες των «σαλεμένων» φαντάρων. Μόλις ένας στρατιώτης, ο οπλίτης William Calley Jr., καταδικάστηκε για την εμπλοκή του στη σφαγή(!), ο οποίος βέβαια τέθηκε σε κατ' οίκον περιορισμό για 3,5 χρόνια. Ακόμα σοκαριστικότερο ίσως είναι το πόσο κοινή ήταν αυτή η φρικιαστική πρακτική των αμερικανικών δυνάμεων στο Βιετνάμ. Όπως εξάλλου παρατηρούσε αργότερα ο βετεράνος συνταγματάρχης Oran Henderson: «Κάθε διμοιρία είχε το δικό της My Lai κρυμμένο κάπου»...
Εδώ μιλάμε για το πλέον διαβόητο έγκλημα πολέμου της αμερικανικής στρατιωτικής ιστορίας, το φρικιαστικό ορόσημο με το οποίο συγκρίνεται κάθε άλλη θηριωδία των στρατευμάτων της χώρας. Στις 16 Μαρτίου 1968, αμερικανοί στρατιώτες μπήκαν στο χωριό My Lai του Νοτίου Βιετνάμ σε άλλη μια αποστολή «αναζήτησης και καταστροφής». Παρά το γεγονός ότι δεν βρέθηκαν ίχνη βιετκόνγκ, οι στρατιώτες διατάχθηκαν να εισβάλουν στο χωριό πυροβολώντας αδιακρίτως, με την κατάσταση σύντομα να ξεφεύγει από κάθε έλεγχο, συμπαρασύροντας βία και χάος στον άοπλο πληθυσμό της ήσυχης κοινότητας. Περισσότεροι από 300 άοπλοι άντρες, γυναικόπαιδα και ηλικιωμένοι έχασαν τη ζωή τους, από τις σφαίρες και τις ξιφολόγχες των «σαλεμένων» φαντάρων. Μόλις ένας στρατιώτης, ο οπλίτης William Calley Jr., καταδικάστηκε για την εμπλοκή του στη σφαγή(!), ο οποίος βέβαια τέθηκε σε κατ' οίκον περιορισμό για 3,5 χρόνια. Ακόμα σοκαριστικότερο ίσως είναι το πόσο κοινή ήταν αυτή η φρικιαστική πρακτική των αμερικανικών δυνάμεων στο Βιετνάμ. Όπως εξάλλου παρατηρούσε αργότερα ο βετεράνος συνταγματάρχης Oran Henderson: «Κάθε διμοιρία είχε το δικό της My Lai κρυμμένο κάπου»...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου