Είναι το σύμπαν μας αληθινό;

Γερμανοί επιστήμονες αναζητώντας τρόπο να απαντηθεί το ερώτημα αν είναι το σύμπαν μας αληθινό έθεσαν ως αφετηρία τη δημιουργία μιας επιτυχημένης προσομοίωσης: ένα τρισδιάστατο πλαίσιο που να απεικονίζει τα αντικείμενα και τις διαδικασίες του πραγματικού κόσμου και ένα εικονικό δικτυωτό πλέγμα ώστε να καθορίζονται οι αποστάσεις μεταξύ των εικονικών αντικειμένων αλλά και για να απεικονίζεται η εξέλιξη του χρόνου

Πολλά βιβλία και ταινίες επιστημονικής φαντασίας έχουν διατυπώσει την ιδέα ότι το σύμπαν μας είναι μία προσομοίωση, και ότι τίποτα δεν είναι αληθινό. Η ιδέα αυτή έχει απασχολήσει την ανθρωπότητα από την αρχή του πολιτισμού και πολλοί φιλόσοφοι όπως ο Πλάτωνας και ο Καρτέσιος διερωτήθηκαν το κατά πόσο θα ήταν πιθανό ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Φυσικά, κανείς δεν μπόρεσε να παραθέσει κάποια εμπεριστατωμένη θεωρία ή αποδείξεις επ’ αυτού.

Μία επιστημονική ομάδα Γερμανών φυσικών του Πανεπιστημίου της Βόννης δημοσίευσε πρόσφατα έναν τρόπο που θα μπορούσε να ελέγξει αποτελεσματικά την ορθότητα ή μη της αρχαίας αυτής υπόθεσης. Οι ερευνητές αρχικά βασίστηκαν σε παλαιότερες μελέτες που προσπαθούσαν να δημιουργήσουν εξομοιώσεις του σύμπαντός μας και στη συνέχεια υπολόγισαν τις απαιτήσεις σε υπολογιστική δύναμη που θα χρειαζόταν έναν τέτοιο εγχείρημα.

Στη συνέχεια έθεσαν ως αφετηρία ότι προκειμένου να δημιουργηθεί μια επιτυχημένη προσομοίωση, χρειαζόμαστε ένα τρισδιάστατο πλαίσιο να απεικονίζει τα αντικείμενα και τις διαδικασίες του πραγματικού κόσμου. Ένα εικονικό δικτυωτό πλέγμα είναι επίσης απαραίτητο ώστε να καθορίζονται οι αποστάσεις μεταξύ των εικονικών αντικειμένων αλλά και για να απεικονίζεται η εξέλιξη του χρόνου.

Οι Γερμανοί επιστήμονες υποστηρίζουν ότι ένα τέτοιο πλέγμα θα μπορούσε να δημιουργηθεί βάσει κβαντικών χρωμοδυναμικών, μιας θεωρίας που περιγράφει τις πυρηνικές δυνάμεις μεταξύ υποατομικών σωματιδίων.

Χρωματική δύναμη ονομάζεται η ισχυρή θεμελιώδης αλληλεπίδραση μεταξύ κουάρκς και γλουονίων που δημιουργεί τα στοιχειώδη σωματίδια αδρόνια, όπως πρωτόνια, νετρόνια ή πι-μεσόνια.

Επομένως η ανακάλυψη μίας τέτοιας κυβικής, χωροχρονικής πλεγματικής υποδομής (ή έστω των ακραίων σημείων της) θα αποδείκνυε επαρκώς την ύπαρξη μιας εξομοιωμένης πραγματικότητας. Χρησιμοποιώντας ήδη υπάρχουσα τεχνολογία, θα μπορούσαμε να μετρήσουμε την ενέργεια των κβαντικών σωματιδίων και να υπολογίσουμε το σημείο αποκοπής τους στο ενεργειακό φάσμα, όταν και η ενέργεια διασκορπίζεται λόγω διαδράσεων π.χ. με μικροκύματα.

Ερευνώντας τις κατανομές των υψηλών ενεργειακών κοσμικών ακτίνων, θα μπορούσαμε να εντοπίσουμε πιθανά σημεία αποκοπής, στα σημεία όπου διαταράσσεται η περιστροφική συμμετρία. Σύμφωνα με τους ερευνητές, ο υπολογισμός αυτού του σημείου αποκοπής θα μπορούσε να ενισχύσει την ιδέα ότι το σύμπαν μας είναι στην πραγματικότητα μία εικονική πραγματικότητα, φυσικά υπό την προϋπόθεση ότι οι γνώσεις μας πάνω στην κβαντική χρωμοδυναμική και στις εξομοιώσεις είναι ορθές.




ΠΗΓΗ