Κατά τη μακρά ιστορία της, η Καθολική Εκκλησία έχει συγκλονιστεί από ουκ ολίγα σκάνδαλα και περίεργες υποθέσεις που περιλαμβάνουν την εντολή διάλυσης του τάγματος των Ναϊτών Ιπποτών, τα μεσαιωνικά βασανιστήρια και τη δίκη του Γαλιλαίου.
Ωστόσο, και κατά τον 20ο αιώνα, τα πράγματα δεν κύλησαν καλύτερα, με την Καθολική Εκκλησία να εμπλέκεται σε πλήθος σκανδάλων και αμφιλεγόμενων υποθέσεων, πολλά εκ των οποίων, μάλιστα, έχουν δει το φως της δημοσιότητας, όσο και αν το Βατικανό ήθελα να κρατήσει κρυφά.
Διαβάστε ορισμένα από τα πιο «βρώμικα» μυστικά του Καθολικισμού…
Τα κλεμμένα παιδιά της Ισπανίας
Αρχής γεννωμένης από τη δεκαετία του ’30, το φασιστικό καθεστώς του Φράνκο έβαλε στόχο να επιβάλει την «καθαρότητα» στην Ισπανία, αρπάζοντας παιδιά από «ανεπιθύμητους» γονείς και μεγαλώνοντάς τα με πιο πολιτικά αποδεκτό τρόπο. Το σχέδιο είχε αρχικά στόχο τα παιδιά Αριστερών οι οποίοι στα μάτια της κυβέρνησης είχαν «μιας μορφής πνευματικής ασθένειας που μόλυνε την ισπανική φυλή». Ωστόσο, αργότερα το σχέδιο επεκτάθηκε για να συμπεριλάβει τις ανύπαντρες μητέρες και άλλους «ακατάλληλους» γονείς. Τουλάχιστον 300.000 παιδιά εκλάπησαν τελικά από τους γονείς τους.
Το ανατριχιαστικό της υπόθεσης, ήταν ότι το σχέδιο της κλοπής των μωρών υλοποιήθηκε σε αγαστή συνεργασία με την Καθολική Εκκλησία της Ισπανίας! Αφότου ο Φράνκο ανήλθε στην εξουσία, ονομάτισε τον εαυτό του υπερασπιστή της Καθολικής Ισπανίας, της Εκκλησίας δηλαδή που είχε υπό τον έλεγχό της τις περισσότερες κοινωνικές υπηρεσίες της χώρας: από σχολεία, μέχρι νοσοκομεία και βρεφοκομεία. Έτσι, την κλοπή χιλιάδων παιδιών έφεραν εις πέρα καθολικοί γιατροί, ιερείς και νοσοκόμες.
Σε πολλές περιπτώσεις, οι νοσοκόμες καθολικών νοσοκομείων θα έπαιρναν το νεογέννητο από τη μητέρα του για να το εξετάσουν. Κατόπιν, η νοσοκόμα θα επέστρεφε κρατώντας ένα νεκρό βρέφος ώστε η μητέρα να πειστεί ότι το μωρό της πέθανε ξαφνικά. Το μωρό που ζούσε ήταν πιθανό να πουληθεί σε παράνομες αλλά εξαιρετικά κερδοφόρες υιοθεσίες.
Μάλιστα, μετά το θάνατο του Φράνκο, το 1975, η εκκλησιά διατήρησε τον έλεγχο των κοινωνικών υπηρεσιών και συνέχισε την υλοποίηση του σχεδίου, το οποίο τελείωσε μόλις 1987, οπότε και η κυβέρνηση υπέβαλε αυστηρότερη νομοθεσία στις υιοθεσίες.
Ο χρυσός των Ναζι στην Τράπεζα του Βατικανού
Το 1947, ο Emerson Bigelow, ένας υπάλληλος του αμερικανικού υπουργείο Οικονομικών, συνέταξε μια άκρως απόρρητη αναφορά, στην οποία ισχυρίζονταν ότι η Καθολική Εκκλησία είχε περάσει λαθραία χρυσάφι των Ναζί στην Τράπεζα του Βατικανού. Παρόλο που η ίδια η αναφορά χάθηκε, ένα γράμμα του ίδιου εξηγούσε ότι η αναφορά περιείχε πληροφορίες από αξιόπιστη πηγή η οποία αποκάλυπτε ότι το καθεστώς της Ουστάσε στην Κροατία και μαριονέτα των Ναζί είχε περάσει λαθραία έξω από τη χώρα περίπου 350 εκατ. ελβετικά φράγκα σε χρυσάφι, μετά το τέλος του πολέμου. Σύμφωνα με τον Bigelow, πιθανότατα 200 εκατ. φράγκα κρατήθηκαν για σύντομο διάστημα στην Τράπεζα του Βατικανού, για λόγους ασφαλείας.
Στο γράμμα του Bigelow, αναφέρεται επιπλέον ότι ο χρυσός είχε στη συνέχεια διοχετεύεται μέσω περίεργων διαδρομών του Βατικανού σε Ισπανία και Νότια Αμερική, όπου χρησιμοποιήθηκε για να βοηθήσει Ναζί και αξιωματούχους της Ουστάσε οι οποίοι είχαν κρυφτεί για να μην λογοδοτήσουν για τα εγκλήματά τους.
Το 2000, μάλιστα, περίπου 2.000 επιζώντες του Ολοκαυτώματος και συγγενείς τους προχώρησαν σε νομικά μέτρα κατά του Βατικανού, ζητώντας αποζημίωση μέχρι και 200 εκατ. δολαρίων, χρησιμοποιώντας σαν τεκμήριο το γράμμα του Bigelow και άλλα πρόσφατα αποχαρακτηρισμένα ντοκουμέντα ώστε να ισχυριστούν ότι το Βατικανό είχε κρατήσει χρυσό που είχε κλαπεί από Εβραίους της Ευρώπης.
Η συμμαχία με το Μουσολίνι
Το Βατικανό βρήκε στα χρόνια του Μουσολίνι τη δυνατότητα να λύσει οριστικά το ζήτημα του ξεχωριστού κράτους από την υπόλοιπη Ιταλία. Έτσι, μετά από σχεδόν έναν αιώνα διενέξεων με το ιταλικό κράτος, το Παπικό Κράτος κατάφερε να γίνει ανεξάρτητο και να αποκτήσει το ρεκόρ της μικρότερης χώρας ολόκληρου του κόσμου. Ωστόσο, για να συμβεί αυτό ήταν ο τότε Πάπας να έρθει σε συμφωνία με το φασιστικό καθεστώς που ο Μουσολίνι είχε επιβάλει το 1922. Τελικά, το 1929 ο Μουσολίνι και η Καθολική Εκκλησία υπέγραψαν τη Συνθήκη του Λατερανό με την οποία ιδρύθηκε το «Κράτος της πόλεως του Βατικανού». Παράλληλα, ο Μουσολίνι κατέβαλε 750.000.000 ιταλικές λίρες σε μετρητά και ένα δισ. ιταλικές λίρες σε δάνειο ως αποζημίωση για την κατάληψη των εδαφών του Ποντιφικού Κράτους. Η Εκκλησία χρησιμοποίησε τα χρήματα αυτά για να ξεκινήσει μια άκρως προσοδοφόρα οικονομική δραστηριότητα που σήμερα αποτιμάται στα περίπου 781 δισ. δολάρια!
Στην Καθολική Εκκλησία δόθηκε ακόμη μια γενναιόδωρη φορολογική εξαίρεση, ενώ στους καθολικούς ιερείς δόθηκε ένας εγγυημένος μισθός από την ιταλική κυβέρνηση. Η συνθήκη επίσης προέβλεπε την καθιέρωση του Καθολικισμού ως επίσημη θρησκεία της Ιταλίας, κάνοντας υποχρεωτική τη διδασκαλία του για όλα τα παιδιά της χώρας.
Σε αντάλλαγμα για τη συνθήκη αυτή, το φασιστικό καθεστώς του Μουσολίνι έλαβε τη δημόσια υποστήριξη της Καθολικής Εκκλησίας και ο ίδιος αναγνωρίστηκε ως νόμιμος κυβερνήτης της Ιταλίας, παρόλο που είχε καταργήσει τη Δημοκρατία μερικά χρόνια νωρίτερα. Μετά την υπογραφή της συνθήκης, η επίσημη εφημερίδα του Βατικανού εξήρε το Μουσολίνι: «Η Ιταλία δόθηκε πίσω στο Θεό και ο Θεός στην Ιταλία».
Η προστασία παιδεραστών και η απόκρυψη της κακοποίησης παιδιών
Η εκτεταμένη κακοποίηση παιδιών στους κόλπους της Καθολικής Εκκλησίας παρέμεινε ένα υπαρκτό πρόβλημα για καιρό, αλλά έπρεπε να περιμένουμε μέχρι τα τέλη του 1980 για να βγει στο φως της δημοσιότητας. Και αν από μόνη της η κακοποίηση παιδιών συνιστά έγκλημα και φυσικά σκάνδαλο, ακόμη πιο σκανδαλώδες είναι ότι η Καθολική Εκκλησία σιώπησε για καιρό, κρύβοντας τα περιστατικά παιδικής κακοποίησης και καλύπτοντας τους παιδεραστές ιερείς.
Το θέμα έγινε γνωστό σε ολόκληρο τον κόσμο το 2002, οπότε και 5 καθολικοί ιερείς δικάστηκαν στη Βοστώνη για τη βάναυση κακοποίηση παιδιών. Ένας από τους καταδικασμένους ιερείς, ο Πατέρας John Geoghan φέρεται να είχε κακοποίησε 130 αγόρια πριν συλληφθεί. Ωστόσο, οι ανώτεροι του ιερέα είχαν μάθει για τα εγκλήματά του πολύ πριν του απαγγελθούν κατηγορίες. Όχι μόνο η Εκκλησία δεν τον παρέδωσε στις Αρχές, αλλά ούτε και τον έπαυσε από ιερέα. Αντιθέτως, αυτό που έκαναν ήταν να τον τοποθετήσουν σε άλλες ενορίες, όπου συνέχισε το φρικτό του έργο, μένοντας ατιμώρητος.
Από την άλλη, στο Ουισκόνσιν, ένας καθολικός ιερέας ονόματι Lawrence Murphy βίασε 200 κουφά και ανάπηρα αγόρια σε καθολικό σχολείο μεταξύ του 1950 και του 1974. Όταν οι ανώτεροι του Murphy έμαθαν για τα περιστατικά, δεν τον απέλυσαν από καθηγητή. Αντιθέτως, του έδωσαν άδεια. Έπρεπε να φτάσει το 1996, ώστε η Εκκλησία να ασχοληθεί εσωτερικά με τη διερεύνηση των περιστατικών. Ακόμη και τότε όμως, η απόφαση δεν ήταν η τιμωρία του βιαστή, καθότι αυτός ήταν πια γέρος και άρρωστος. Λίγους μήνες αργότερα πέθανε και θάφτηκε με την «πλήρη αξιοπρέπεια και τιμά ενός Ρωμαιοκαθολικού Ιερέα που διατέλεσε άξια τα καθήκοντά του».
Το Φεβρουάριο του 2014, τέλος, μια ειδική επιτροπή του ΟΗΕ για τα δικαιώματα των παιδιών κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η Καθολική Εκκλησία είχε «συστηματικά» προστατεύσει ιερείς που βίαζαν παιδιά και ήταν συνεπώς υπεύθυνη για το ότι επέτρεψε την κακοποίηση «δεκάδων χιλιάδων» παιδιών. Το πόρισμα ήταν ότι η Εκκλησία είχε «επανειλημμένα τοποθετήσει τη διατήρηση της φήμης της Εκκλησίας και την προστασία των δραστών πάνω από το συμφέρον των παιδιών».
Το δίκτυο για δραπέτες Ναζί
Με το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, πολλοί Ναζί εγκληματίες πολέμου επιχείρησαν να διαφύγουν από την Ευρώπη ώστε να μην δικαστούν. Μερικοί, μάλιστα, από αυτούς έλαβαν βοήθεια από πρεσβύτερους καθολικούς κληρικούς. Το Δεκέμβριο του 2014, η Εκκλησία επέτρεψε σε έναν επίσκοπο ονόματι Alois Hudal να επισκεφτεί Ναζί κρατούμενους σε συμμαχικά στρατόπεδα, με τη θρησκευτικό άλλοθι. Ωστόσο, αυτό που έκανε ο Hudal, ήταν να χρησιμοποιήσει τη θέση του για να βοηθήσει έναν αριθμό Ναζί να δραπετεύσουν, χρησιμοποιώντας ένα δίκτυο διαδρομών που έγινε γνωστό σαν «ratlines».
Ο Hudal χρησιμοποιήσει τη θέση του στην εκκλησιαστική ιεραρχία για να αποκτήσει ταξιδωτικά έγγραφα από την οργάνωση του Βατικανού για τους πρόσφυγες. Σε έναν αριθμό γηραιότερων Ναζί, μάλιστα, δόθηκαν και διαβατήρια του ίδιου του Βατικανού, που τους επέτρεπαν να προσποιηθούν τους ιερείς.
Ένας από τους Ναζί που ο Hudal βοήθησε να δραπετεύσει ήταν ο Franz Stangl, ο οποίος παρέμεινε ασύλητος μέχρι το 1967, οπότε και συνελήφθη στη Βραζιλία και εκδόθηκε στη Δυτική Γερμανία όπου καταδικάστηκε για την επίβλεψη στη μαζική δολοφονία 900.000 Εβραίων!
Φυσικά, ορισμένοι υποστηρίζουν ότι δεν μπορεί να κατηγορηθεί συλλήβδην το Βατικανό για τη στάση ορισμένων ιερέων. Αν και πολλοί συμφωνούν ότι ο Hudal για παράδειγμα έδρασε χωρίς τη γνώση ή την έγκριση του Βατικανού, υπάρχει η επίσης η άποψη αρκετών ιστορικών ότι η Εκκλησία θα μπορούσε να κάνει πολλά περισσότερα ώστε να διασφαλίσει πως η υπηρεσία της για τους μετανάστες δεν θα χρησιμοποιούνταν από εγκληματίες πολέμου ώστε να δραπετεύσουν.
Το κροατικό ολοκαύτωμα
Παρόλο που τα πιο διάσημα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ήταν αυτά των Ναζί, υπήρχαν πολλά ακόμη στρατόπεδα σε άλλες χώρες, όπως στη Γιουγκοσλαβία τα οποία διοικούνταν από καθολικούς ιερείς. Όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, μετά την κατάληψη της Γιουγκοσλαβίας από δυνάμεις του Άξονα, σχηματίστηκε μια νέα φασιστική κυβέρνηση με την ονομασία Ανεξάρτητο Κράτος της Κροατίας που ελέγχονταν από την Ουστάσε και ήταν ουσιαστικά μαριονέτα των Ναζί. Στην ηγεσία βρίσκονταν ο Άντε Πάβελιτς, ιδρυτής του κινήματος Ουστάσε, το οποίο χαρακτηρίζονταν από τον υπερσυντηρητικό καθολικισμό και ρατσισμό.
Αφότου ο Πάβελιτς πήρε την εξουσία, ο καθολικός αρχιεπίσκοπος Aloysius Stepinac οργάνωσε ένα συμπόσιο για το δικτάτορα, ανακηρύσσοντας τον «το χέρι του Θεού στην πράξη». Ο Πάβελιτς έγινε δεκτός ακόμη και από τον ίδιο τον Πάπα Πίο ΙΒ΄. Αξιοσημείωτο είναι μάλιστα, ότι μόλις 4 ημέρες πριν γίνει δεκτός από τον Προκαθήμενο της Καθολικής Εκκλησίας, η Ουστάσε είχε κλειδώσει εκατοντάδες Σέρβους μέσα σε μια Ορθόδοξη Εκκλησία την οποία στη συνέχεια έκαψε! Γιουκοσλάβοι διπλωμάτες ενημέρωσαν τον Παπά για τις φρικαλεότητες και του ζήτησαν να αναβάλει τη συνάντηση, αυτός όμως αρνήθηκε.
Μερικούς μήνες αργότερα, ένας αρχηγός της Ουστάσε πρότεινε την εξόντωση των Σέρβων της Κροατίας «σκοτώνοντας το 1/3, εξορίζοντας το άλλο 1/3 και αφομοιώνοντας τους υπόλοιπους». Το σχέδιο γενοκτονίας έγινε σύντομα πραγματικότητα. Στρατόπεδα συγκέντρωσης δημιουργήθηκαν σε ολόκληρη τη χώρα μεταξύ των οποίων και έναν από το μεγαλύτερα στην Ευρώπη: αυτό του Γιασένοβατς, όπου 800.000 Σέρβοι, Εβραίοι και Τσιγγάνοι βρήκαν φρικτό θάνατο.
Παρά τη φρικαλεότητα των στρατοπέδων, η σφαγή συνεχίστηκε και εκτός αυτών. Η Ουστάσε πραγματοποιούσε επιδρομές σε χωριά με τσεκούρια και μαχαίρια. Μια επίθεση, μάλιστα, το 1942 καθοδηγήθηκε από έναν ιερέα και στοίχησε τη ζωή σε 2.300 Σέρβους.
Τη στιγμή που συνέβαιναν όλα αυτά τα αποτρόπαια εγκλήματα, ο Πάβελιτς συνέχισε να ανταλλάσει «εγκάρδια τηλεγραφήματα» με τον Πάπα. Επιπλέον, ο καθολικός Τύπος της Κροατίας δημοσίευσε προπαγανδιστικά κείμενα για το φασιστικό καθεστώς, ενώ το Βατικανό δεν καταδίκασε ποτέ τις σφαγές.
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου