Οι εκβιασμοί της ΕΕ και του ΔΝΤ και το παράδειγμα της Ουγγαρίας

Μια πολύ σοβαρή καταγγελία, και ταυτόχρονα μια διαφορετική αντιμετώπιση της δικτατορίας της τρόικας, έκανε ο πρωθυπουργός της Ουγγαρίας η οποία έχει ζητήσει εκ νέου οικονομική βοήθεια από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Αν και ο Β. Ορμπάν θεωρείται αμφιλεγόμενος, καθώς προσπάθησε με διάφορους νόμους να περιορίσει τη δημοκρατία στη χώρα του, έκανε μια πολύ σημαντική παρέμβαση σε συνέντευξή του στο ραδιόφωνο είπε ότι οι όροι που θέτει η ΕΕ για να χορηγήσει δάνειο στην Ουγγαρία συνιστούν εκβιασμό καθώς ζητά πολιτικές αλλαγές που δεν μπορεί να ανεχθεί ο ουγγρικός λαός.

Όπως υποστηρίζει ο Ορμπαν, «το να δημιουργήσουμε πολιτικές προϋποθέσεις, για παράδειγμα στο δικαστικό σύστημα, θα ισοδυναμούσε με εκβιασμό, γεγονός που είναι απαράδεκτο στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το ΔΝΤ θέτει μόνο οικονομικούς όρους, όμως η ΕΕ φλερτάρει με την ιδέα να θέσει πολιτικές προϋποθέσεις» προσέθεσε, υπογραμμίζοντας ότι χώρες όπως το Πακιστάν, η Αίγυπτος ή ακόμη και η Λευκορωσία, έλαβαν πρόσφατα δάνεια από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.


Λέει δηλαδή ότι ενώ οι τεχνοκράτες του ΔΝΤ ζητούν οικονομικό έλεγχο η ΕΕ παρεμβαίνει πολιτικά στα εσωτερικά της χώρας ζητώντας πολιτικές αλλαγές. Μια από αυτές είναι να μην ισχύσει ο νόμος που ψηφίστηκε πρόσφατα για τον περιορισμό της ανεξαρτησίας της Κεντρικής Τράπεζας. Η Κομισιόν απαιτεί να αλλάξουν μια σειρά από νόμοι που ψήφισε η κυβέρνηση προκειμένου να χορηγήσει το δάνειο των 10-15 δις που έχουν ζητήσει οι Ούγγροι.

Ανεξαρτήτως από το αν οι νόμοι είναι σωστοί ή όχι κι αν ο Ορμπάν είναι τρελός δικτάτορας ή όχι, ουσιαστικά καταγγέλλεται ωμή παρέμβαση της Κομισιόν στα εσωτερικά μιας χώρας. Πάμε λοιπόν στην ελληνική περίπτωση.


Ακούσατε τα τελευταία δύο χρόνια τον κ. Παπανδρέου ή τον κ. Βενιζέλο να καταγγέλλει την Κομισιόν ή το ΔΝΤ για παρέμβαση στα εσωτερικά μας; Ποτέ, κι αυτό δεν έγινε γιατί δεν υπήρξε παρέμβαση, αλλά γιατί οι πολιτικοί που κυβέρνησαν την περίοδο αυτή διακατέχονται από το σύνδρομο του ραγιά.

Πολλές φορές η Κομισιόν απαίτησε να κάνουμε το ένα ή το άλλο, παρά το γεγονός ότι το Σύνταγμά μας δεν το προέβλεπε. Δε μιλάμε για τις μεταρρυθμίσεις που μας ζητήθηκαν, την απελευθέρωση των επαγγελμάτων ή την περιστολή των δαπανών.

Μιλάμε για ξεκάθαρες παραβιάσεις του Συντάγματος, για νόμους που τσαλαπάτησαν κάθε έννοια δικαίου, κάθε έννοια ανεξάρτητης δικαιοσύνης ή εθνικής κυριαρχίας της Ελλάδας. Επί δύο χρόνια και πλέον ζούμε έναν παραλογισμό. Ότι πει η τρόικα, ότι πουν οι δανειστές με τον εκβιασμό «ή κάνετε ότι θέλουμε ή σας αφήνουμε να καταστραφείτε».

Ακριβώς τον ίδιο εκβιασμό που χρησιμοποιούν και στην περίπτωση της Ουγγαρίας, εκεί που ο τρελός πρωθυπουργός το καταγγέλλει και πάει στις Βρυξέλλες να το διαπραγματευτεί.

Εδώ το μόνο που έκαναν οι κυβερνήσεις Παπανδρέου και Παπαδήμου ήταν να σκύβουν το κεφάλι και να τρώνε φάπες σαν κι αυτές που έτρωγε ο Βέγγος από τον Χατζηχρήστο.

Κανείς δεν τόλμησε να αρθρώσει μια κουβέντα, να σηκώσει λίγο το κεφάλι, να διαπραγματευτεί με τους δανειστές, να δείξει βρε αδερφέ ότι λειτουργεί με βάση το συμφέρον του ελληνικού λαού.

Οι εκβιασμοί των δανειστών θα συνεχίζονται όσο ο πολιτικός ραγιαδισμός μπαίνει πάνω από την Ελλάδα. Αυτό πρέπει να αλλάξει, αλλιώς σωτηρία δεν υπάρχει.



πηγή