Πηγαίνουμε για νέο 1922...

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Σε μερικούς μήνες το κυπριακό κράτος θα παύσει πιθανότατα να υπάρχει, ως συγκροτημένο, ανεξάρτητο, κυρίαρχο, δημοκρατικό κράτος. Στη θέση του θα δημιουργηθούν δύο ανάπηρα «κρατίδια» - που προέβλεπε το σχέδιο Ανάν και προβλέπει το ανακοινωθέν Αναστασιάδη και ‘Ερογλου - υπό τη νομιμοποιημένη αιγίδα της Αυτοκρατορίας της Παγκοσμιοποίησης.

Η Κύπρος θα γίνει πιθανότατα η πρώτη αποικία που θα επιστρέψει οικειοθελώς στον αποικιοκράτη την ανεξαρτησία που κέρδισε και διατήρησε με το αίμα του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα (1955-59) και της αντίστασης στην αμερικανοκίνητη, «ελληνική» χούντα και την Τουρκία (1974). Οι Ελληνοκύπριοι θα γίνουν «κοινότητα εις αναζήτηση» (και μη ανεύρεση) «κηδεμόνα». ‘Αλλοι θα διασκορπιστούν στα πέρατα της Γης.

Όσοι μείνουν θα γίνουν ζητιάνοι στην πατρίδα τους...

Θα τους πετάξουν όπως τα ξυραφάκια μετά το ξύρισμα, αυτό που κάνουν σε τόσους και τόσους πληθυσμούς του πλανήτη (Αυτό θα συμβεί και χωρίς «λύση», αν ακολουθήσουν επί μακρόν το δρόμο των Μνημονίων!).

Η γελοιωδέστερη από τις σκέψεις που κυκλοφορούν στην Κύπρο οι «Ανανιστές», είναι ότι μια «λύση», στις γραμμές που συζητώνται, θα βοηθήσει την οικονομία. Χαριστική βολή θα είναι για πολλούς λόγους, μεταξύ των οποίων και ότι το κεφάλαιο αποφεύγει μέρη αμφισβητούμενης κυριαρχίας και θολών ρυθμίσεων, από τη φύση τους ασταθή. Και γιατί, για να κάμψουν την ελληνική πλειοψηφία των κατοίκων, πρέπει να κάμψουν τα οικονομικά τους.

‘Ισως με πείτε υπερβολικό. Θάχαν όμως γίνει αυτά από δεκαετίας, αν είχε ψηφισθεί το διαβόητο «σχέδιο Ανάν», χειρότερο σύνταγμα του κόσμου, «κείμενο παράφρονος» (Τσάτσος), «που μπορούσες να ξετινάξεις σε δύο λεπτά από άποψη συνταγματικού, ευρωπαϊκού και διεθνούς δικαίου» (Βενιζέλος), σχέδιο πούχαμε δεχτεί και συζητάγαμε σε Αθήνα-Λευκωσία, αντί να κλείσουμε στο τρελοκομείο ή τη φυλακή όσους το πρότειναν. Τέτοια λύση μονοσημάντως περιγράφει και το ανακοινωθέν Αναστασιάδη-‘Ερογλου. Αλλά βλέπετε παθαίνουμε με τα μεγάλα θέματα ότι και με δυστύχημα στην Εθνική. Μειώνουμε την ταχύτητα δέκα λεπτά, μετά όμως το ξεχνάμε.

Αρκετοί Κύπριοι περιμένουν να συμβεί θαύμα να τους σώσει. Αντικειμενικά ένα θαύμα μπορεί ακόμα να συμβεί και να τους σώσει. Αλλά το θαύμα δεν θα το κάνει ο Θεός. Μόνο οι ίδιοι μπορούν να το κάνουν. Συν Αθηνά και χείρα κίνει!

Μερικοί λένε «πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι». Υγιής αισιοδοξία είναι αυτή που στηρίζεται στη βαθειά κατανόηση της πραγματικότητας και στην απόφασή μας να κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας και περισσότερα ακόμα για να αποτρέψουμε τη διαφαινόμενη, μεγαλύτερη ίσως καταστροφή στην ιστορία του σύγχρονου ελληνισμού. Δεν είναι υγιής μια αισιοδοξία που στηρίζεται σε ψέμματα και κουταμάρες, αυταπάτες και εξωραϊσμούς. Δεν έχει νόημα να αποφεύγει κανείς την αλήθεια, έχει νόημα να την αντιμετωπίζει όσο υπάρχει καιρός.

Η Ελλάδα υπέστη ήδη μια από τις μεγαλύτερες κοινωνικο-οικονομικές καταστροφές στην ιστορία του βιομηχανικού κόσμου. Το λένε τα νούμερα, όχι οι υποκειμενικές εντυπώσεις/εκτιμήσεις. Ελλάδα και Κύπρος μετετράπησαν σε καταστρεφόμενες αποικίες χρέους, εντός «σπείρας θανάτου». Τώρα, ο Αναστασιάδης διαπραγματεύεται τους όρους παράδοσης του κυπριακού κράτους. Αυτή είναι η αλήθεια που πρέπει να αντιμετωπίσουμε.

Για να αποτραπεί η οριστική καταστροφή κυπριακού κράτους και ελληνισμού χρειάζεται ένα είδος «Γκεστάλτ», ριζική «αλλαγή παραδείγματος» σε διανοητικό επίπεδο, πάνδημη κινητοποίηση και η αντίστοιχη συμπεριφορά του πολιτικού προσωπικού. Κουτσού, Λιλλήκας, Ομήρου, Παπαδόπουλος, Περδίκης, όλοι οι πατριώτες Κύπριοι, ενωμένοι σε μια γροθιά, πρέπει να ενεργήσουν όπως θα ενεργούσαν το 1974, γιατί αυτό που αντιμετωπίζουν δεν είναι διαφορετικό από αυτό που έγινε τότε: προσπάθεια κατάλυσης της κυριαρχίας της Δημοκρατίας. Μόνο τα μέσα διαφέρουν και τα σημερινά είναι πιο επικίνδυνα, γιατί ευκολότερα παραπλανούν.

Διερωτάται κανείς πως γίνεται η κυπριακή αντιπολίτευση, αλλά και κάθε Κύπριος δημοκράτης και πατριώτης, ανεξαρτήτως ιδεολογίας, να μην έχει βγει στα κάγκελα απαιτώντας καθημερινά την άμεση παραίτηση ή αποπομπή ενός Προέδρου, που παραβίασε μαζικά όλες τις δεσμεύσεις επί τη βάσει των οποίων εξελέγη, που συνυπέγραψε μέτρα που οδήγησαν στη μεγαλύτερη οικονομική καταστροφή στην ιστορία της Κύπρου, που στράφηκε τόσο άμεσα και φανερά κατά των συμφερόντων του λαού που τον εξέλεξε; Τι αναμένουν, να ολοκληρωθεί η καταστροφή του κυπριακού κράτους; Το να αντιμετωπίζεις μια πολιτική καταστροφής του κράτους σου, ως απλώς εσφαλμένη πολιτική, σημαίνει ουσιαστικά ότι τη νομιμοποιείς.

Τυχόν καταστροφή της Κύπρου θα ανοίξει τον δρόμο, θα καταστήσει πιθανότερη την τελική καταστροφή μιας ήδη βαρειά πληγωμένης μητροπολιτικής Ελλάδας. Πηγαίνουμε προς νέο 1922, με άλλες μεθόδους, αλλά παρόμοια και χειρότερα αποτελέσματα, γιατί το 1922 χάθηκε ο μισός, σήμερα απειλείται ο όλος ελληνισμός.

Ο αποικιοκράτης ετοιμάζεται να ξαναπάρει πίσω την αποικία του, παγιώνοντας  την εξουσία του στο μοναδικής στρατηγικής αξίας «αβύθιστο αεροπλανοφόρο», μοναδικό ορμητήριο για τον έλεγχο της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής. Θέλει να το κάνει ανέξοδα, με την οικειοθελή υπογραφή των αποικιοκρατούμενων, που καλούνται να εγκαινιάσουν, με το παράδειγμά της «υποβοηθούμενης αυτοκτονίας» τους, την είσοδο στον νέο, λαμπρό κόσμο της ολοκληρωτικής παγκοσμιοποίησης, παγκόσμιας δικτατορίας του Χρήματος και των εθνών που το ελέγχουν επί όλης της ανθρωπότητας.

Οι Κύπριοι καλούνται, οικεία βουλήσει, να τερματίσουν την πρόσκαιρη, όπως αποδεικνύεται, ελευθερία που τόσο τους τρόμαξε και τόσο ήρθε σε σύγκρουση με τα συμφέροντα, την ιδιοτέλεια και φιλοχρηματία των αρχόντων τους, δήθεν πατριωτών, δήθεν Χριστιανών, δήθεν Κομμουνιστών. Ο «απείθαρχος» λαός των Ελλήνων θα τιμωρηθεί παραδειγματικά, διασκορπιζόμενος στα πέρατα της Γης, όπως ονειρεύτηκε και τόπε ο Βρετανός Πρωθυπουργός Ντισραέλι. Θα μείνει μια «αεθνική» Σιγκαπούρη, ένα «αεθνικό» Γιβραλτάρ, στην υπηρεσία της Αυτοκρατορίας του Χρήματος και των ‘Οπλων. ‘Ηδη άλλωστε, το να κυβερνάσαι από τον Αναστασιάδη είναι μια μορφή τιμωρίας. Στο πρόσωπό του μπορούμε να διακρίνουμε, όπως ο Ντόριαν Γκρέι στο πορτραίτο του, τη δική μας μικρότητα, ότι σάπιο έχουμε μέσα μας,  την αρρωστημένη φιλοχρηματία που κατατρώει τις κοινωνίες μας. Ο Αναστασιάδης έχει ένα σπάνιο ταλέντο να βγάζει στα φόρα ότι χειρότερο έχουμε ως πολίτες και ως κοινωνία. Διαθέτει σπάνια ικανότητα (όπως και ο ΓΑΠ) να εκφράζει και άρα νομιμοποιεί ότι πιο ποταπό και υποτελές υπάρχει σε όλη την «ελίτ». Κατάφερε να αποσπάσει την έμμεση, πλην ουσιαστική στήριξη μιας Εκκλησίας που λησμόνησε τις παραδόσεις της, ακόμα και το κατά Ματθαίον, στις συμφωνίες με τους Ραβίνους. ‘Όπως και ενός τμήματος της ΑΚΕΛικής, δήθεν «αριστερής», γραφειοκρατίας που, ακόμα και τώρα, τίποτα δεν έμαθε και τίποτα δεν ξέχασε.

Με την καταστροφή του κράτους του, στερούμενος της πολλαπλής προστασίας που του παρέχει, σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης και μαζικών πληθυσμιακών ροών, αλλά και οικονομικού εξαναγκασμού να φύγει από το νησί, ο ελληνισμός της Κύπρου θα μπει στον δρόμο του σταδιακού μεν, σχετικά σύντομου δε τερματισμού της παρουσίας του στη νήσο, όπου κυριάρχησε δημογραφικά-πολιτιστικά από τη δεύτερη χιλιετία προ Χριστού. Σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης, χωρίς Κράτος τελειώνει και το Γένος. Θα απομείνουν υπολείμματα, με μόνη «χρησιμότητα» την «ομηροποίηση» της Αθήνας, που θα τρέχει να προσκυνάει όποιον ελέγχει την Κύπρο, μην της πειράξουν όσους ‘Ελληνες απομείνουν.

Αυτά μπορεί να σας φαίνονται απίθανα, το μόνο απίθανο όμως, σε Κύπρο και Ελλάδα, είναι η έκταση της προδοσίας των «αρχόντων», η απίστευτη φιλοχρηματία τους, το ποταπό της συμπεριφοράς τους, η δουλική παραφροσύνη που αποτυπώνεται στα κείμενα που υπογράφουν, συχνά πιωμένοι, ή φουλ στα αντικαταθλιπτικά, σχεδόν πάντα χωρίς να τα διαβάσουν. Διαθέτουμε αναμφισβήτητα την πιο δουλοπρεπή, εξαρτημένη, διεφθαρμένη, ανάλγητη και άπατρι άρχουσα τάξη και πολιτικό προσωπικό σε όλη την Ευρώπη. Γι’ αυτό εμφανίζονται παγκοσμίως πρωτοφανή τερατουργήματα όπως το σχέδιο Ανάν, οι Δανειακές, τα Μνημόνια. Ο Εφιάλτης μεταξύ του ηγετικού προσωπικού μας δεν είναι η εξαίρεση, τείνει να γίνει ο κανόνας. Γι’ αυτό παραπαίει το «σχέδιο» του 1821, γι’ αυτό ετοιμαζόμαστε να τελειώσουμε μόνοι μας το «σχέδιο» του 1955-59 στην Κύπρο.

Μη πείτε ότι αυτά σας φαίνονται απίθανα. Μήπως δεν γίνανε και ξαναγίνανε στην ιστορία; Πως εξαφανίστηκε σχεδόν ο κραταιός κάποτε ελληνισμός της Μικρασίας; ‘Όπως πάμε, βάζοντας την υπογραφή μας στα πιο εξωφρενικά κείμενα, όπως το (υπαγορευμένο από την Βικτόρια Νούλαντ πριν πάει στο Κίεβο) ανακοινωθέν ‘Ερογλου-Αναστασιάδη, ο λύκος θα τα φάει τελικά τα πρόβατα και θα τα φάει μάλλον σύντομα. Ιδίως αν τα πρόβατα, σε Κύπρο και Ελλάδα, εξακολουθούν να κλείνουν τα μάτια μπροστά σε αυτό που συμβαίνει στις δύο χώρες, περιμένοντας ήσυχα να τα σφάξουν, όπως συμβαίνει με τα κανονικά πρόβατα, πριν από τη Λαμπρή.

Την πόρτα του μαντριού θα την ανοίξει προφανώς, με την ίδια μαεστρία που απέδειξε πως διαθέτει επιτιθέμενος στις τράπεζες του κράτους του και τις καταθέσεις των συμπολιτών του (που μισεί εξάλλου όσο τίποτα άλλο στον κόσμο, ιδίως για όσα του έσουραν επί δέκα χρόνια, πριν τον βγάλουν Πρόεδρο σε μια έκρηξη αυτοκαταστροφικού μαζοχισμού), ο ίδιος ο υποδυόμενος τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, Νίκος Αναστασιάδης, πολύ μεγαλύτερος των Ελλήνων εχθρός από τον ‘Ερογλου ή οποιονδήποτε Τούρκο, αν τον κρίνουμε από τις πράξεις του και τη ζημιά που κάνει, όχι από τα παραπλανητικά λόγια της απάτης που χρησιμοποιεί.

Ο αρχιτέκτων της αποικιακής πολιτικής στην Κύπρο Σερ Ντέιβιντ Χάνεϊ είχε πει το 2004 στο CNN-Turk, γεμάτος μνησικακία για το διαφαινόμενο τότε περήφανο ‘Όχι των Κυπρίων στο δημοψήφισμα: «Θα τους το βάζουμε ξανά και  ξανά το σχέδιο ώσπου να πούνε ναι». Αυτό είναι δημοκρατία! Κι αυτό ακριβώς κάνουν τώρα οι «ναυτικές δυνάμεις», αυτοί που θέλουν δικιά τους, mare nostrum όλη τη Μεσόγειο, αυτοί που ποτέ δεν κατάλαβαν από πού κι ως που, οι κάτοικοι του νησιού αυτού με την άφθαστη στρατηγική αξία, είχαν/έχουν την απαίτηση να κυβερνάνε τον τόπο τους. Με αυτούς θέλουν μονίμως να «συμμαχήσουν» οι τόσο βαθειά, τόσο οργανικά δουλόφρονες της Αθήνας και της Λευκωσίας, ανήσυχοι κάθε φορά που τα αφεντικά, αν και τα προσκυνάνε, δεν εκδηλώνουν απέναντί τους παρά την περιφρόνηση που φυσιολογικά νοιώθουν για τους δούλους.  Αυτοί είναι εχθροί πολύ χειρότεροι, πολύ φοβερότεροι από τον Τούρκο.

O αποικιοκράτης έκανε υπομονή. Χρησιμοποίησε τις μωροφιλοδοξίες και την ιδιοτέλεια της ΑΚΕΛικής γραφειοκρατίας για να ρίξει τον Παπαδόπουλο, διασπώντας την κεντροαριστερά του ‘Όχι. Μετά, χρησιμοποίησε τον Χριστόφια ως αποδιοπομπαίο τράγο φορτώνοντάς του όλες τις αμαρτίες του νησιού, γεγονός που απεκατέστησε εξ αντιδιαστολής τον άνθρωπο του Ναι, Νίκο Αναστασιάδη, το χειρότερο προϊόν της κυπριακής δεξιάς, καθιστώντας τον αποδεκτό, με την παρασκηνιακή άλλωστε υποστήριξη τμήματος της ΑΚΕΛικής γραφειοκρατίας και την ανοιχτή του Αρχιεπισκόπου. Το χρήμα κι ο καιροσκοπισμός νάναι καλά.

Σήμερα, οι αποικιοκράτες δεν έρχονται «αδούλευτοι», όπως το 2004. Φρόντισαν να οργανώσουν πρώτα την οικονομική επίθεση κατά του νησιού, όλοι μαζί από κοινού, Γερμανία, ΕΕ, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, δηλαδή ΗΠΑ (αλήθεια που ήταν το σύμμαχο και φίλο Ισραήλ, με την τεράστια γνώση/επιρροή στον παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό τομέα, τη διεθνή πολιτική και την ΕΕ όταν καταστρεφόταν η Κύπρος;). Η οικονομική ήταν και μια διπλωματική, γεωπολιτική επίθεση, αφού πήγε να τορπιλίσει (και σχεδόν το κατάφερε) τις σχέσεις Κύπρου-Ρωσίας, ζωτικής σημασίας για την επιβίωση της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Στη βάση της οικονομικο-διπλωματικής επίθεσης του 2013, έρχεται τώρα η τελική έφοδος για την αρπαγή της Κύπρου, στην οποία κεντρικό ρόλο παίζει (όπως και στην ελλαδική περίπτωση) ο ψυχολογικός, «ιδεολογικός» πόλεμος, η προσπάθεια αφενός να χειραγωγηθεί, να αγοραστεί ή να κατατρομοκρατηθεί η «ελίτ» Ελλάδας και Κύπρου, αφετέρου να καταστραφεί η αυτοπεποίθηση-αυτοεκτίμηση του πληθυσμού, να ηττηθεί προτού δώσει καν μάχη, να δημιουργηθούν μια σειρά από αυταπάτες και εικονικές πραγματικότητες που θα επιτρέψουν στον μέσο Κύπριο να οδηγηθεί ευκολότερα στη συλλογική αυτοκτονία.

Στην Ελλάδα και την Κύπρο εφαρμόζεται τώρα πειραματικά το πιο φιλόδοξο πρόγραμμα χειραγώγησης μεγάλων κοινωνικών συνόλων και της ελίτ. ‘Ένα ολόκληρο έθνος σπρώχνεται μεθοδικά στην αυτοκτονία, εισάγονται  πειραματικά, «δημοκρατικοφανώς», νέες μορφές ολοκληρωτικής διακυβέρνησης.

Σε επόμενο άρθρο θα εξετάσουμε αναλυτικά τις εικονικές πραγματικότητες επί των οποίων επιχειρείται να οικοδομηθεί η συναίνεση των Κυπρίων στην καταστροφή τους. Και θα υποδείξουμε νέους αντικειμενικούς παράγοντες που μπορούν να διευκολύνουν την αντίσταση της Λευκωσίας, αν αποφασίσει να αντισταθεί, όπως η ανάδυση, πρώτη φορά μετά την κατάρρευση-αυτοκτονία της ΕΣΣΔ, μιας Ρωσίας του Πούτιν αποφασισμένης καταρχήν να αντισταθεί στην επιβολή παγκόσμιας ολοκληρωτικής δικτατορίας. Αλλά οποιαδήποτε αντίσταση προϋποθέτει, πριν απ’ όλα, ο κυπριακός λαός να αποτινάξει τον προδοτικό βρόχο που απειλεί, ξεκινώντας από το Προεδρικό, να πνίξει όλο το νησί, τερματίζοντας την ιστορία του ελληνισμού σε αυτό.




ΠΗΓΗ