Η παγκοσμιοποίηση δεν είναι συνωμοσιολογία, είναι πραγματικότητα...

Πολλοί συμπολίτες μας, κατηγορούν όσους ασχολούνται με τα θέματα της παγκοσμιοποίησης και τα συμφέροντα που κινούνται γύρω από αυτήν, ως συνωμοσιολόγους. Αυτή η κατηγορία μάλλον βολεύει το ισχύον σύστημα.

Η παγκοσμιοποίηση όμως, δηλαδή η ιστορικά εξελισσόμενη δημιουργία μιας παγκόσμιας αγοράς (κεφαλαίου, εμπορευμάτων και εργασίας), δεν είναι συνωμοσιολογία, είναι πραγματικότητα. Μάλιστα δεν ξεκίνησε στις μέρες μας, αλλά έχει ξεκινήσει εδώ και αρκετές δεκαετίες. Η Αραβική «Άνοιξη», ο εμφύλιος στη Συρία, τα γεγονότα στην Ουκρανία κ.λ.π., έχουν άμεση σχέση με την εξάπλωση της παγκόσμιας αγοράς και των συμφερόντων που την καθοδηγούν.

Είναι φυσικό και καθόλου συνωμοσιολογικό ότι στη νέα αυτή κατάσταση, κάποιες δυνάμεις (κράτη και οικονομικοί παράγοντες) θα θελήσουν να κυριαρχήσουν. Θα θελήσουν να εκμεταλλευτούν τη νέα κατάσταση και να κερδίσουν από αυτήν. Αυτό είναι απόλυτα αναμενόμενο και ανθρώπινα «φυσιολογικό», όποια μέσα (θεμιτά ή αθέμιτα) και αν χρησιμοποιηθούν και δεν είναι καθόλου συνωμοσιολογικό.

Εφόσον αποδεχτούμε αυτή την πραγματικότητα και ξεκαθαρίσουμε στο μυαλό μας την όλη κατάσταση, πετώντας ότι είναι πραγματικά συνωμοσιολογικό και φαντασιακό, τότε τίθενται ερωτήματα όπως:

1) Τι ρόλο θα έχουν στη νέα πραγματικότητα τα μέχρι τώρα εθνικά κράτη και οι λαοί τους; Θα προσπαθήσουν να διατηρηθούν σαν απομονωμένες εθνικές κρατικές νησίδες μέσα στον ορμητικό ωκεανό της παγκοσμιοποίησης ή θα επιδιώξουν επιθετική συνδιαμόρφωση της νέας πραγματικότητας; Ήδη άρχισαν να αναπτύσσονται τα δύο αντίστοιχα πολιτικά ρεύματα μέσα σε όλα τα κράτη. Η ενιαία παγκόσμια αγορά αναγκαστικά θα δημιουργήσει νέο παγκόσμιο πολιτισμό. Τι θέση θα έχει πλέον ο ελληνικός πολιτισμός;

2) Ποια θα είναι η τύχη της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, μέσα στα όρια μιας διάτρητης κρατικής οντότητας, όταν οι κυριότερες κυβερνητικές αποφάσεις εξαρτώνται ή και στην ουσία λαμβάνονται από υπερεθνικές οντότητες; Θα συνεχίσουμε να εξαπατάμε τον εαυτό μας πως έχουμε κυβέρνηση, όταν η κυβέρνηση δεν είναι πλέον δική μας;

3) Θα πάμε προς μια συγκεντρωτική παγκόσμια διακυβέρνηση, κάτι σαν αυτό που γίνεται στην Ευρωζώνη (η οποία αποτελεί τμήμα της παγκοσμιοποίησης) ή θα πάμε προς πιο αποκεντρωμένες ή κοινοτικές μορφές, με συνθήκες συμμετοχικής δημοκρατίας;

4) Τι θέση θα έχει στη νέα πραγματικότητα ο άνθρωπος, όχι ως ένα απλό καταναλωτικό όν, όπως τον αντιμετωπίζει η παγκοσμιοποίηση, αλλά ως προσωπικότητα που αναζητεί ολοκλήρωση μέσα στη νέα πραγματικότητα;

Σε αυτά τα ερωτήματα, κανένα, μέχρι στιγμής κόμμα (ελληνικό ή ξένο), δεν μπορεί να δώσει απαντήσεις. Όλα τα κόμματα στροβιλίζονται μεν μέσα στη νέα πραγματικότητα, αλλά προς το παρόν εξακολουθούν να λανσάρουν (όχι με πάθος είναι αλήθεια) απολιθωμένες ιδεολογίες μιας άλλης πραγματικότητας του χθες, απλά για να κερδίζουν χρόνο. Όμως οι καιροί δεν περιμένουν.







ΠΗΓΗ