Stratfor: Βρίσκοντας τον επόμενο στόχο του Πούτιν

Τον «επόμενο στόχο» του Ρώσου προέδρου, Βλάντιμιρ Πούτιν, αναζητεί ανάλυση της Stratfor με τίτλο «Determining Putin's Next Target».

«Κάποιος μπορεί να φανταστεί τον Ρώσο πρόεδρο, Βλάντιμιρ Πούτιν, να πίνει το τσάι του το πρωί στο μπαλκόνι της “ντάτσα” του έξω από τη Μόσχα, κοιτώντας στρατηγικά πέρα από τα σύνορα της Ρωσικής Ομοσπονδίας, αναζητώντας τα επόμενα βήματά του για την εδραίωσης της Ρωσίας ξανά ως υπερδύναμης. Πρώτον, παρατηρεί τα σύνορα της Ρωσίας, την περιοχή που ελέγχει ήδη, τα μετασοβιετικά σύνορα που κληρονόμησε από τους προκατόχους του, Μπόρις Γέλτσιν και Μιχαήλ Γκορμπατσόφ. Ο Πούτιν δεν έχει κρύψει ότι δεν είναι ακριβώς ευχαριστημένος από την κληρονομιά του: Θα προτιμούσε να αγναντεύει μια Ρωσία που περιλαμβάνει αρκετές, αν όχι όλες, τις δημοκρατίες της Κεντρικής Ασίας, τη Βαλτική και την Ουκρανία».

O Πούτιν κοιτά μετά τις χώρες του ΝΑΤΟ, με τις οποίες συνορεύει ήδη, και τις οποίες θεωρεί άμεσες απειλές για τη Ρωσία: Την Πολωνία, την Ουγγαρία, τη Βουλγαρία, τη Ρουμανία και γενικότερα ολόκληρη τη συμμαχία). Και τα σύνορα αυτά είναι αυστηρά καθορισμένα. Οπότε, ανάμεσα σε αυτά τα δύο «σετ» συνόρων, υπάρχουν κάποιες χώρες που τραβούν το ενδιαφέρον του: Τη Γεωργία, την Ουκρανία και τη Δημοκρατία του Μόλδοβα/ Μολδαβία (Η Λευκορωσία δεν εντάσσεται στην κατηγορία αυτή, καθώς το Μινσκ είναι ήδη πρακτικά υπό τον έλεγχο της Μόσχας, τουλάχιστον, προς το παρόν και μάλλον για το κοντινό μέλλον). Οι χώρες αυτές, τονίζεται στην ανάλυση, που βρίσκονται στον χώρο αυτόν, ο οποίος χωρίζει τη Ρωσία από τη Δύση, είναι «κλειδιά» στη μεγάλη γεωπολιτική αντιπαράθεση που απασχολεί το Κρεμλίνο: Αυτή της Ρωσίας και του ΝΑΤΟ.

«Είναι ξεκάθαρο ότι η Ρωσία προσπαθεί να ασκήσει και να παγιώσει τον έλεγχό του σε αυτές τις περιοχές, στις οποίες ούτε αυτή, ούτε το ΝΑΤΟ κυριαρχεί. Άρχισε τη δεκαετία του 1990 στον Νότιο Καύκασο, σε μια σειρά “παγωμένων” συγκρούσεων, όπως το Ναγκόρνο Καραμπάχ, η Αμπχαζία και η Υπερδνειστερία. Ακολούθησε ο πόλεμος με την προσκείμενη στη Δύση Γεωργία το 2008, που έληξε με τη Ρωσία να δημιουργεί μια ολοκαίνουρια χώρα, τη Νότια Οσερία. Το γεγονός ότι καμία από αυτές τις “δημοκρατίες” δεν αναγνωρίστηκε από περισσότερες από λίγες χώρες δεν είναι ιδιαίτερα σημαντικό: Το Κρεμλίνο είχε ήδη επιτύχει τους σκοπούς του. Μετά τη Γεωργία ήρθε η Κριμαία (ίσως πιο εύκολα από ό,τι περίμενε ο Πούτιν), την οποία η Ρωσία προσάρτησε. Και πιο πρόσφατα ήρθε το Ντονμπάς στην ανατολική Ουκρανία. Αν και τίθεται ακόμα το ερώτημα εάν το Κρεμλίνο αρχικά σκεφτόταν να χρησιμοποιήσει την Κριμαία ως παράδειγμα και απλά να προσαρτήσει την ανατολική Ουκρανία επίσης, το ελάχιστο που μπορεί να κάνει ο Πούτιν είναι να δημιουργήσει άλλη μια “παγωμένη σύγκρουση” στο Ντονμπάς, εάν το επιλέξει. Ποια θα είναι επομένως η επόμενη κίνηση του Πούτιν στη σκακιέρα;».

Όσον αφορά σε αυτό το ερώτημα, σε εκτενέστερη ανάλυση της Stratfor, με τίτλο «Why the West Should Pay More Attention to Moldova», αναφέρεται ότι η Ρωσία έχει σχεδιασμούς για τη Δημοκρατία του Μόλδοβα/ Μολδαβία: «Καθώς συνεχίζει να επεκτείνει τη ρωσική επιρροή και, ει δυνατόν, τον άμεσο έλεγχο των μη ΝΑΤΟϊκών περιοχών γύρω από τη Ρωσία, η Μολδαβία είναι πιθανόν η επόμενη κίνησή του στη σκακιέρα».

Η χώρα βρίσκεται δίπλα τόσο στην Ουκρανία όσο και στη Ρουμανία (μέλος του ΝΑΤΟ)- μια γειτονιά μεγάλης σημασίας για τη Μόσχα. Η εγγύτητα της Ρουμανίας μπορεί να είναι πρόβλημα, ωστόσο οι συνθήκες, σύμφωνα με τη Stratfor, είναι σωστές στη χώρα για να αρχίσει η δράση των μυστικών υπηρεσιών/ υπηρεσιών ασφαλείας. «Ο Πούτιν ελπίζει να φέρει είτε μια φιλορωσική κυβέρνηση στο Κισινάου, είτε, τουλάχιστον, άλλη μια “παγωμένη σύγκρουση”- ή ίσως απλά να επεκτείνει την ήδη “παγωμένη σύγκρουση” της Υπερδνειστερίας. Όντως, υπάρχουν στοιχεία που δείχνουν ότι αυτές οι δραστηριότητες έχουν ήδη αρχίσει. Οι σχεδιασμοί αυτοί προέρχονται απευθείας από το “εγχειρίδιο” της Ουκρανίας...η Μολδαβία ήταν τμήμα της πρώην ΕΣΣΔ και κάποιοι ρωσόφωνοι Μολδαβοί νοσταλγούν τις ημέρες των σταθερών τιμών, δουλειών, συντάξεων και πάνω από όλα σταθερότητας...όπου υπάρχει φιλορώσος, ρωσόφωνος πληθυσμός, η Ρωσία έχει συμφέροντα, όπως το αντιλαμβάνεται ο Πούτιν».

Δεύτερον, η διαφθορά είναι εκτεταμένη στη χώρα, κάτι που διευκολύνει τα πράγματα για το Κρεμλίνο, ανοίγοντας τον δρόμο για προπαγάνδα και δράση των ρωσικών μυστικών υπηρεσιών. Ακόμη, η Μολδαβία είναι εξαιρετικά φτωχή χώρα, με τη Ρωσία να έχει επιβάλει επί της ουσίας κυρώσεις, περιορίζοντας το εμπόριο. «Το Κρεμλίνο βλέπει μια ευκαιρία να χρησιμοποιήσει όλους αυτούς τους παράγοντες προς όφελός του . Η Ρωσία ελπίζει σε μια νέα, φιλορωσική κυβέρνηση (ίσως παραπέμποντας στη σχέση της Ρωσίας με τη Λευκορωσία)...Εναλλακτικά, μια “παγωμένη σύγκρουση” θα μπορούσε επίσης να πραγματοποιήσει τον γεωπολιτικό στόχο του Πούτιν να εμποδίσει τη Μολδαβία να ενταχθεί στην Ε.Ε. ή στο ΝΑΤΟ».



ΠΗΓΗ