Η κυβέρνηση των ΗΠΑ ήθελε να φτιάξει στρατιωτική βάση στο φεγγάρι

Ποιο ήταν το μυστικό σχέδιο της κυβέρνησης των ΗΠΑ εν μέσω ψυχρού πολέμου. Και ποιο είναι το νέο πλάνο της για την "εποίκηση" του φεγγαριού 


Πάνω από 50 χρόνια πριν, προτού ο άνθρωπος πατήσει ακόμα το πόδι του στη σελήνη, η τότε κυβέρνηση των ΗΠΑ συνέλαβε ένα μυστικό σχέδιο για στρατικοποίηση του φεγγαριού, τον καιρό που ξεσπούσε ο ψυχρός πόλεμος ανάμεσα στις τότε μεγάλες δυνάμεις του πλανήτη μας. Σενάριο που υπό άλλες συνθήκες θα έμοιαζε κείμενο για ταινία επιστημονικής φαντασίας και θα έκανε τους οπαδούς των θεωριών συνωμοσίας να πηδήξουν από τη χαρά τους.

Και όμως, το " Project Horizon" υπήρξε και έρχεται τώρα στο φως της δημοσιότητας από το The National Security Archive των ΗΠΑ.

Το Αρχείο Εθνικής Ασφαλείας της χώρα, επιβεβαιώνει όσα μέχρι τώρα φάνταζαν εικασίες και ψυχροπολεμικοί μύθοι. Ο στρατός των ΗΠΑ λοιπόν, το μακρινό 1959 πρότεινε να δημιουργηθεί μια στρατιωτική βάση στο φεγγάρι για την ασφάλεια των Ηνωμένων Πολιτειών αλλά και για καλύτερη παρακολούθηση των αντιπάλων.

Σε συνεργασία με τη NASA, οι υπεύθυνοι του προγράμματος αποφάσισαν πως θα έπρεπε να δημιουργήσουν μια βάση εκτόξευσης πυραύλων και σαν καταλληλότερο σημείο επιλέχθηκε το νησί τον Χριστουγέννων στον Ειρηνικό Ωκεανό.

Η λογική ήταν ότι οι εκτοξεύσεις θα έπρεπε να ξεκινούν από σημείο που θα ήταν όσο πιο κοντά γίνεται στον ισημερινό, λόγω της  περιστροφής της Γης.

Το Ακρωτήριο Κανάβεραλ αποκλείστηκε λόγω μυστικότητας, μιας και ήταν ήδη γνωστό και χαρτογραφημένο από την ΕΣΣΔ.

Το "Horizon" λοιπόν προτάθηκε πολύ πριν τα προγράμματα "Απόλλων", αλλά τελικά έμεινε μόνο στα χαρτιά. Η μελέτη κοινοποιήθηκε με επιστολή στης 20 Μαρτίου 1959 από το τμήμα στρατού στον προϊστάμενο υλικού πολέμου και στη συνέχεια στη γενική, Χαρτογραφική Υπηρεσία Στρατού.

Το προσχέδιο ανέλυε ότι η δημιουργία ενός επανδρωμένου φυλακίου σε σεληνιακό περιβάλλον θα αναδείκνυε της Ηνωμένες Πολιτείες σαν ηγέτιδα δύναμη στο διάστημα, καθώς επίσης, θα παρείχε τη βάση για περαιτέρω εξερευνήσεις σχετικά με την σεληνιακή επιφάνεια, καθώς και δυνατότητες για την υποστήριξη άλλων αποστόλων.

Επίσης, θα έδινε τη δυνατότητα παρακολούθησης και ελέγχου του χώρου, την επέκταση και βελτίωση των επικοινωνιών, την παροχή ενός βασικού εργαστηριακού περιβάλλοντος και την υποστήριξη μελετών για τη διαστημική έρευνα και την ανάπτυξη.

Και φυσικά, μέσω δορυφόρων, θα διευκόλυνε ως προς την παρακολούθηση των επί Γης συνομιλιών. Η βάση θα ήταν αρκετά μεγάλη έτσι ώστε να περιλαμβάνει επαρκή εξοπλισμό για 10 με 20 άντρες σαν ελάχιστο αριθμό.

Επίσης, θα έπρεπε να ήταν σχεδιασμένη για επέκταση των εγκαταστάσεων ενώ θα ήταν αυτάρκης για όσο το δυνατόν μεγαλύτερο διάστημα χωρίς εξωτερική υποστήριξη.

Διαβάστε εδώ όλη τη μελέτη

Ανάμεσα στα μεγαλόπνοα και κρυφά σχέδια, ήταν μάλιστα και η κατασκευή ενός μικρού πυρηνικού αντιδραστήρα στην επιφάνεια της σελήνης, σε βάθος χρόνου. Οι επιστήμονες της NASA ήλπιζαν πως παρότι δεν είχαν την πλήρη τεχνογνωσία, θα μπορούσαν να κάνουν μια καλή αρχή με το πρώτο χτίσιμο της βάσης και σταδιακά όσο θα εξέλισσαν τις μελέτες τους, θα την εξόπλιζαν και ακόμα αρτιότερα.

Μεταξύ άλλων, εντύπωση προκαλεί πως η NASA είχε σχεδιάσει διαστημικά παπούτσια για τους "αστροστρατιώτες" της που μοιάζουν με "ice skates". Ιδέα που δεν προχώρησε και δεν υιοθετήθηκε φυσικά στα προγράμματα "Απόλλων".

Η επίσημη εκδοχή για τη μη υλοποίηση του προγράμματος, ήταν οικονομικοί λόγοι. Παρόλα αυτά, οι Αμερικανοί κατάφεραν λίγα χρόνια μετά να στείλουν τον πρώτο άνθρωπο στο φεγγάρι.




Και εγένετο, Asteroid Redirect Mission

Τα σχέδια της NASA πάντως, εμπλουτίζονται και ανανεώνονται στο πέρασμα του χρόνου, με το τελευταίο να ανακοινώνεται μόλις πριν από μια εβδομάδα.

Σύμφωνα με το νέο σχέδιο, από το το 2019 η Σελήνη θα πάψει να περιστρέφεται "μόνη" της γύρω από τον πλανήτη μας, αφού θα αποκτήσει για "περέα" έναν αστεροειδή, ο οποίος θα γίνει ουσιαστικά ο πρώτος δορυφόρος της.

Όπως δημοσιεύει η "Καθημερινή", με αυτόν τον τρόπο ο διαστημικός βράχος θα ακολουθεί το φεγγάρι στην κίνησή του, διαγράφοντας κυκλική τροχιά γύρω από αυτό, ώστε λίγα χρόνια αργότερα να μπορέσουν να τον επισκεφθούν αστροναύτες από τη Γη για να τον μελετήσουν.

Το παραπάνω σχέδιο ανήκει στην αμερικανική διαστημική υπηρεσία, η οποία για να το κάνει πραγματικότητα προετοιμάζει εδώ και μερικά χρόνια την αποστολή Asteroid Redirect Mission (ARM). Στόχος της αποστολής, που αναμένεται να κοστίσει 2,6 δισ. δολάρια, θα είναι να "παγιδεύσει" με ένα ρομποτικό διαστημόπλοιο έναν αστεροειδή που περνά από κοντινή απόσταση από τη Γη και να τον μεταφέρει στη "γειτονιά" της Σελήνης, όπου θα παραμείνει μόνιμα περιμένοντας τους αστροναύτες.

Η μεταφορά του βράχου θα γίνει μόλις σε πέντε χρόνια από σήμερα και η επίσκεψη των αστροναυτών την αμέσως επόμενη δεκαετία.

Όσον αφορά το ουράνιο σώμα που θα καταλήξει στη Σελήνη, η ΝΑΣΑ έχει δύο εναλλακτικές δυνατότητες – αφού μπορεί είτε να "αιχμαλωτίσει" έναν ολόκληρο μικρό αστεροειδή είτε να αφαιρέσει ένα τμήμα από κάποιον μεγαλύτερο βράχο.

Η αμερικανική υπηρεσία αναμένεται να αποφασίσει στα τέλη του 2014 ποια από τις δύο λύσεις είναι καλύτερη, προσαρμόζοντας στη συνέχεια τις υπόλοιπες παραμέτρους της αποστολής στην επιλογή που θα κάνει. Πάντως, και στα δύο σενάρια, ο βράχος δεν θα μπορεί να ξεπερνά σε διάμετρο τα 10 μέτρα.

Στην περίπτωση που αποφασίσει να μεταφέρει έναν ολόκληρο αστεροειδή, τότε το ρομποτικό σκάφος θα κλείσει τον βράχο σε ένα φουσκωτό σάκο και, χρησιμοποιώντας τον κινητήρα του που θα λειτουργεί με ηλιακή ενέργεια, θα τον οδηγήσει στη συνέχεια σε μια σταθερή τροχιά γύρω από τη Σελήνη.

Η NASA έχει εντοπίσει ήδη επτά ουράνια σώματα που δείχνουν να είναι κατάλληλα για κάτι τέτοιο. Προς το παρόν, ο πιο πιθανός υποψήφιος είναι ο αστεροειδής 2011 MD, ο οποίος, με βάση τις μετρήσεις του διαστημικού τηλεσκοπίου Spitzer, έχει διάμετρο μόλις 6 μέτρα. Οι ίδιες μετρήσεις δείχνουν ότι θα είναι σχετικά εύκολο να αλλάξει η πορεία του 2011 MD, επειδή η πυκνότητά του είναι πολύ μικρή, σχεδόν όση και του νερού.

Από τη στιγμή που ο βράχος "εγκατασταθεί" στο φεγγάρι, η αποστολή των αστροναυτών θα γίνει με το διαστημόπλοιο "Orion", το οποίο βρίσκεται στα τελικά στάδια της κατασκευής του και στα τέλη της χρονιάς αναμένεται να ξεκινήσει τις πρώτες δοκιμαστικές εκτοξεύσεις. Με το Orion, οι αστροναύτες θα χρειαστούν περίπου 25 ημέρες για να φτάσουν στο σημείο, να πάρουν δείγματα πετρωμάτων και να επιστρέψουν στη Γη. Δείγματα που θα επιτρέψουν στους επιστήμονες να αποκτήσουν ακόμη καλύτερη εικόνα για τα πρώτα στάδια σχηματισμού του ηλιακού μας συστήματος.

Οπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο Τζον Γκράνσφελντ, αναπληρωτής διευθυντής του τμήματος σχεδίασης αποστολών της ΝΑΣΑ: "Μελετώντας ένα τέτοιο "υπόλειμμα", θα εμπλουτίσουμε τις γνώσεις μας για τον κόσμο μας και το διαστημικό "περιβάλλον" στο οποίο βρισκόμαστε".

Μένει να δούμε αν αυτή τη φορά, η NASA μπορέσει να στείλει "κατοίκους" στη Σελήνη.




(Με πληροφορίες από: Gizmodo, Καθημερινή)

ΠΗΓΗ