του Ανδρέα Σταλίδη
Μετά από 4,5 μήνες καθυστερήσεων και δημιουργικής ασάφειας, όπου νομίζαμε ότι θα πιάσουμε κορόιδα τους δανειστές μας και μετά από δύο εβδομάδες κουκλοθέατρου που ονομάστηκε διαπραγμάτευση (κατέθεσαν την πρώτη τους ολοκληρωμένη πρόταση με αριθμούς στις 6 Ιουνίου, μία ημέρα μετά την άρνηση να πληρώσουν την δόση του ΔΝΤ!), η κυβέρνηση πρότεινε ένα σχέδιο συμφωνίας το οποίο περιελάμβανε εισπρακτικά μέτρα 8 δις ευρώ για τους επόμενους 18 μήνες. Η πρόταση αυτή ήταν έτσι φτιαγμένη ώστε να συνεχίζει να προστατεύει τον δημόσιο τομέα και να στρέφεται εναντίον του ιδιωτικού τομέα.
Οι δανειστές απάντησαν με μία άλλη πρόταση, η οποία είχε απειροελάχιστες διαφορές. Ζητούσαν μεγαλύτερες περικοπές εξόδων και λιγότερες αυξήσεις φορολογίας. Ως προς τις περικοπές εξόδων οι δανειστές πρότειναν την άμεση κατάργηση των πρόωρων συντάξεων από 1η Ιουλίου 2015. Η κυβέρνηση πρότεινε την σταδιακή κατάργηση των πρόωρων συντάξεων ως το 2025. Μάλιστα. Να συνεχίσει να παράγει η χώρα πρόωρους συνταξιούχους για ακόμη δέκα χρόνια! Ως προς την φορολογία, οι δανειστές πρότειναν την απόσυρση του μέτρου για φορολογία 41% στις μεγάλες επιχειρήσεις, δηλαδή 29% φορολογία και επιπλέον 12% χαράτσι. Πρότειναν φορολογία στο 28% και αφαίρεση του μέτρου για το 12%. Οι διαφορές στο ποιο προϊόν είναι στο 13% ή στο 23% του ΦΠΑ ήταν αφ’ ενός αμελητέες, αφ’ ετέρου τελικά υπήρξε σύγκλιση σε μεγάλο βαθμό.
Παρά τις ελάχιστες διαφορές των δύο πακέτων, και παρά του ότι η ελληνική κυβέρνηση είχε ήδη προτείνει η ίδια ασφυκτικά μέτρα ύψους 8 δις, τελικά η κυβέρνηση μετά από 5 μήνες αναποφασιστικότητας και απραξίας, αποφάσισε ότι δεν μπορεί να αποφασίσει. Και ρίχνει το μπαλάκι στον ελληνικό λαό. Προχωρά σε δημοψήφισμα με το ερώτημα ΝΑΙ ή ΟΧΙ σε μία πρόταση, η οποία ακόμη δεν έχει γραφτεί πουθενά!
Αν η τελική πρόταση που υιοθετηθεί είναι ακριβώς η ίδια με αυτήν της κυβέρνησης την Τρίτη, τι θα κάνει η κυβέρνηση; Αν αποσυρθεί η πρόταση και πάψει να υφίσταται; Τι νόημα θα έχει τότε το δημοψήφισμα; Προχωρά σε δημοψήφισμα με το σκεπτικό ότι αύριο θα στείλει επιστολή ο πρωθυπουργός στους δανειστές ζητώντας τους ολιγοήμερη παράταση για την τελευταία προθεσμία της (καθυστερημένης) δόσης. Αν δεν δεχθούν την παράταση, τι θα γίνει;
Ξεπερνώ την αντισυνταγματικότητα της δημοσιονομικής φύσης του ερωτήματος. Διότι όπως και να το κάνουμε το αν συμφωνούμε με μία πρόταση δανειακής συμφωνίας για την χώρα, ε, δημοσιονομικό θέμα είναι. Και ο συνταγματικός νομοθέτης, ορθά διαπιστώνει ότι τέτοια ερωτήματα, του τύπου δηλαδή «θέλεις να πληρώνεις φόρους;», δεν είναι δυνατόν να τα απαντούν οι πολίτες και αποκλείει τέτοια ερωτήματα. Ας πούμε ότι το ξεπερνώ αυτό. Υπάρχει όμως και όριο 40% ή 50% συμμετοχής. Τι θα γίνει αν η συμμετοχή είναι μικρότερη λόγω αποχής; Θα ξαναζητήσουμε νέα παράταση και νέα διορία για την μεθεπόμενη εβδομάδα;
Και τα ξεπερνάμε όλα τα παραπάνω. Αν λοιπόν βγει το ΝΑΙ, τότε ξέρουμε τι ακολουθεί. Αυτή όμως η πρόταση προϋποθέτει την νομοθεσία των μέτρων, και προϋποθέτει την εφαρμογή των μέτρων. Ποιος θα τα υλοποιήσει όλα αυτά; Ειδικά όταν η κυβέρνηση διαφωνεί και ανοιχτά στηρίζει το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα; Θα τα ψηφίζουν οι βουλευτές; Θα τα εφαρμόζει η κυβέρνηση;
Εάν όμως βγει ΟΧΙ στην κάλπη, τι θα ακολουθήσει; Πώς θα πληρωθούν οι δόσεις παλαιοτέρων δανείων; Ποια μέτρα θα ακολουθηθούν; Η πρόταση της ίδιας της κυβέρνησης είναι πανομοιότυπη με την (υποτιθέμενη) πρόταση των δανειστών. Θα ακολουθηθεί εκείνη η πρόταση; Για αυτές τις διαφορές; Θα ξανακαταφύγουμε στους δανειστές να μας δανείσουν; Ποια μέτρα θα υποχρεωθούν να αλλάξουν; Όλη η ιδέα του δημοψηφίσματος γίνεται για να διατηρηθούν οι διαφορές μεταξύ της πρότασης της Τρίτης της κυβέρνησης και της αντιπρότασης της Τετάρτης των δανειστών; Δηλαδή για να παράγουμε πρόωρους συνταξιούχους για άλλα δέκα χρόνια;
Και έχει το θράσος η κυβερνητική πλευρά να ισχυρίζεται ότι το ευρώ είναι διασφαλισμένο και ότι δεν κινδυνεύει η χώρα με έξοδο από την ευρωζώνη! Το πρόγραμμα που οι ίδιοι συμφώνησαν στις 20 Φεβρουαρίου λήγει στις 30 Ιουνίου. Την δόση του δανείου αυτού δεν την ζητήσαμε. Το πρόγραμμα σημαίνει ότι θα υπάρχει κάλυψη από την ΕΚΤ προς τις ελληνικές τράπεζες. Κάλυψη ρευστότητας.
Η κάλυψη αυτή παύει την Τρίτη 30η Ιουνίου. Αυτομάτως αυτό σημαίνει έλλειψη ρευστότητας, δηλαδή κανονικός στραγγαλισμός. Όχι αυτόν που υποτίθεται ότι ζούσαμε τώρα. Διότι τώρα υπήρχε κάλυψη. Κανονικός στραγγαλισμός ρευστότητας χωρίς δικαίωμα να εκδίδεις δικό σου νόμισμα. Η ασφυξία εντός του ευρώ είναι χειρότερη. Εκεί οδηγούμαστε. Η χρεοκοπία θα είναι ολοσχερής.
Λοιπόν. Ο πρωθυπουργός είναι επικίνδυνος τυχοδιώκτης και ανίκανος. Πέντε μήνες ερασιτεχνισμού, τζόγου και ανικανότητας, πέντε μήνες πισωγυρισμάτων. Και μας επιστρέφει την ευθύνη. Η χώρα οδεύει ολοταχώς στην απομόνωση. Ο Αλέξης Τσίπρας όσο κι αν θέλει να αποποιείται τις ευθύνες του, όσο κι αν με το τέχνασμα του δημοψηφίσματος αποσκοπεί στο να ενώσει το εσωτερικό του μέτωπο, το οποίο δεν κατάφερε ποτέ να ελέγξει και να πείσει, βάζει την υπογραφή του στην διεθνή απομόνωση της χώρας. Στην αποπομπή της από την Ιστορία. Φέρει μεγάλη ευθύνη.
Αδυνατώ να την μοιραστώ. ΝΑΙ στο ευρώ. ΝΑΙ στην Ευρώπη. ΟΧΙ στην απομόνωση. ΟΧΙ στην δραχμή. Γνωρίζω ότι δυσαρεστώ πάρα πολλούς φίλους και συνεργάτες. Δυστυχώς δεν μπορώ να μείνω σιωπηλός. Η Ιστορία θα μας ρωτήσει όλους κάποτε με ευθύτητα: «Τι έκανες εσύ για το μαύρο της χώρας;»
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου