Ο προσδιορισμός του μουσουλμανικού κινδύνου

Αν παρακολουθήσει κανείς την προπαγάνδα των ΜΜΕ, αναφορικά με την κατάσταση στην Ανατολική Μεσόγειο, θα κάνει δύο αντιφατικές διαπιστώσεις.

Πρώτον, οι μουσουλμάνοι (χωρίς αναφορά σε εθνοτική καταγωγή, αλλά ως θρησκευτική ομάδα) είναι βάρβαροι, αγροίκοι και εγκληματίες, τέρατα που βγήκαν από κάποια σχισμή στις πύλες της κολάσεως και απειλούν τον ειρηνικό, καλοφτιαγμένο κόσμο της Αμερικανο-Βρυξελλιώτικης Εδέμ.
Δεύτερον, δεν μπορεί κανείς να είναι όσο ισλαμόφοβος θέλει και μπορεί και κανείς δεν ενοχλείται.


Ποιος φοβάται τους «ισλαμοφοβικούς»;

Οι μουσουλμάνοι ηγέτες δεν διαμαρτύρονται για την ομαδική καταδίκη της θρησκείας τους. Οι «αντιρατσιστικές» οργανώσεις, ένα από τα κυριότερα εργαλεία διαμόρφωσης της διεθνούς κοινής γνώμης, τηρούν επίσης σιγή στο θέμα του «αντι-ισλαμισμού».

Μπορεί η ακατάσχετη είσοδος λαθρομεταναστών αυτού του θρησκεύματος και η δράση εξτρεμιστών μουσουλμάνων, από την Αφρική ως την Ευρώπη και την Εγγύς Ανατολή να είναι γεγονός, αλλά αυτό που κατακρίνεται είναι η άρνηση των εθνικιστών να δεχθούν την εισβολή.

Δεν καταδικάζεται όμως το κύμα ισλαμοφοβίας το οποίο δεν προκαλεί τις ίδιες ή παρόμοιες αντιδράσεις που δημιουργεί, ας πούμε, ο «αντισημιτισμός». Εάν λοιπόν συμφωνήσουμε στην ευρέως διαδεδομένη υπόθεση πως ο αντισημιτισμός είναι έγκλημα, εύλογα μπορεί να αναρωτηθεί κανείς γιατί να μην αποτελεί έγκλημα και η ισλαμοφοβία. Και ακόμη, γιατί να μημ θεσμοθετηθεί ως έγκλημα από το ελληνικό και τα ευρωπαϊκά κοινοβούλια, ο ανθελληνισμός, η άρνηση του ολοκαυτώματος των Αρμενίων ή ο εξανδραποδισμός των γηγενών της Αμερικής…!



Ποιος φοβάται το Ισλάμ;

Αν πιστέψει κανείς την προπαγάνδα των ΜΜΕ, η συνύπαρξη Αράβων, Λεβαντίνων και Ευρωπαίων στη Συρία και τον Λίβανο, δεν υπήρξε ποτέ. Με εξαίρεση την τουρκική απειλή, την οποία υφίσταται σταθερά, διαχρονικά και μόνιμα η Ελλάδα, και την σφηκοφωλιά των πετροδολαρίων στην αραβική χερσόνησο, είναι απορίας άξιον πως ξεπήδησε το χαλιφάτο, πως η ISIS μπήκε στα λεξιλόγια και τον προβληματισμό των δυτικών πολιτών, πως η Εγγύς Ανατολή, η Ευρώπη και η Αφρική γέμισαν ψυχοπαθείς αποκεφαλιστές.

Είναι επίσης απορίας άξιον πως εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι ξεπεζεύουν στις ελληνικές και ευρωπαϊκές ακτές, προερχόμενοι από περιοχές που είτε είχαν πόλεμο επί δεκαετίες, αλλά τώρα αποφάσισαν ότι φοβούνται αρκετά ώστε να φύγουν, είτε δεν έχουν πόλεμο, αλλά θαυμάζουν την Ιστορία και τον πολιτισμό μας και αποφάσισαν να γίνουν Γιουνάν.

Είναι η μεταφορά πληθυσμών δημιούργημα κάποιων μουλάδων του Ισλάμ;

Είναι πράγματι το Ισλάμ πρόβλημα για την Ευρώπη;

Και αν ναι, γιατί οι ηγέτες της δεν συζητούν το πώς θα σταματήσουν την εισβολή, αλλά το πώς θα κατανείμουν τους εισβολείς;



Και αν οι μουσουλμάνοι ήταν χρήσιμοι;

Είναι αλήθεια ότι μετά την επιτυχία της επιχείρησης «αραβική άνοιξη», άνοιξε ο δρόμος για την εξαθλίωση των λαών και τον διαμελισμό κρατών με εμφύλιες συγκρούσεις και εξωτερικές επιδρομές, όπου βρήκε χώρο να αναπτυχθεί και ο «ισλαμικός κίνδυνος». Τα κράτη της Βορείου Αφρικής και της Ανατολικής Μεσογείου, μετατράπηκαν εν ριπή οφθαλμού από άξια σωτηρίας από κακούς ντόπιους τυράννους, σε ενοχλητικούς παραγωγούς και διακινητές μεταναστών.

Είναι αυτό το πρόβλημα της Ευρώπης; Ή μήπως είναι ο κοσμοπολιτισμός, η πνευματική τρομοκρατία, η ίδια η κατασκευή της κρίσης;

Μήπως οι μουσουλμάνοι είναι εν προκειμένω ένα χρήσιμο για τις παραδοσιακές κοινωνίες ανάχωμα, ένας χρήσιμος σύμμαχος ενάντια στις επιχειρούμενες δραστικές αλλαγές στην κοινή αντίληψη, τις «θεωρίες του φύλου», τις ενοικιαζόμενες μήτρες και το εμπόριο βρεφών, που νομιμοποιεί η υπερκρατική ελίτ της Ε.Ε.;

Εμπρός στην επιχειρούμενη καταστροφή της συλλογικής μνήμης με την αντιστροφή της και την ενοχοποίηση των θυμάτων ως δραστών, όπου το θύμα (παλαιστίνιοι – μουσουλμάνοι) εμφανίζεται ως θύτης, μήπως ήρθε η ώρα να αντιπαρατεθεί μία συμμαχία της Ανατολής;



Για ποιόν είναι επικίνδυνοι οι «εξτρεμιστές»;

Αυτό που προβάλλεται ως αρνητικό στο Ισλάμ, εύκολα θα μπορούσε να παρουσιαστεί ως αρνητικό στον Χριστιανισμό. Από την μη αντίδραση και μόνο είναι φανερό πως αυτό που ενοχλεί στους «εξτρεμιστές» μουσουλμάνους δεν είναι οι θρησκευτικές τους απόψεις, εάν δηλαδή στον παράδεισό τους μπορούν να μασούν ρύζι ή μήλα. Αυτό που ενοχλεί είναι οι πολιτικές τους απόψεις, το σύστημα των νόμων που οι θεοί τους προτάσσουν και οι οποίοι σαφώς διαφέρουν από αυτούς του νεοταξικού μοντέλου που τείνει να επιβληθεί. Η θεοκρατία των «εξτρεμιστών», αυτών δηλαδή που έχουν καθαρές, πακτωμένες αντιλήψεις, βρίσκονται στον αντίποδα των νόμων της νέας τάξης.



Ελλάδα – Ευρώπη – Ισλάμ

Η ισλαμική εξάπλωση αποτελεί βεβαίως απειλή. Αυτή όμως δεν θα αντιμετωπιστεί κεντρικά από κυβερνήσεις και υπερκρατικές οντότητες, όπως η Ε.Ε., οι οποίες έχουν ήδη προσχωρήσει στο μπλοκ των υπερεθνικών ελίτ, αλλά μπορεί και πρέπει να αντιμετωπιστεί αποκλειστικά από τις τοπικές κοινωνίες.

Στο πολιτικό επίπεδο, τα ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν είναι διαφορετικά από το αν πρέπει ή όχι να δεχόμαστε μουσουλμάνους μετανάστες.

Σε ότι αφορά την Ελλάδα, με δεδομένη την γεωγραφική μας θέση και την ανάπτυξη στα βόρεια σύνορά μας του ισλαμικού τόξου Αλβανίας – Τουρκίας, την οποία επέτρεψε το δειλό και υποταγμένο πολιτικά κατεστημένο της Ελλάδας, ο μουσουλμανικός κίνδυνος εκτός από πολιτισμικός είναι και εδαφικός.

Έχουμε όμως το πλεονέκτημα και την δυνατότητα λόγω της ομοιόμορφης φυλετικής μας σύστασης και της θρησκευτικής μας ταυτότητας, η εισβολή αυτή να μπορεί ακόμη να αναχαιτισθεί, αρκεί να υπάρξει η πολιτική βούληση.

Σε ό,τι αφορά την υπόλοιπη Ευρώπη, το πρόβλημα είναι πιο πολύπλοκο. Χώρες όπως οι Βρετανία, η Ολλανδία και η Γαλλία, έχουν εκτενείς μουσουλμανικούς και αλλόφυλους πληθυσμούς λόγω του αποικιοκρατικού παρελθόντος τους. Η Γερμανία και οι Σκανδιναβικές χώρες έχουν προσφέρει άσυλο σε εκατομμύρια τούρκων.

Αυτά τα δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπων, μουσουλμανικού θρησκεύματος, τα οποία δεν θέλουν, δεν μπορούν ούτε και πρέπει να αφομοιωθούν, είναι πρακτικώς αδύνατον να σταλούν στις προγονικές τους εστίες.

Με δεδομένες, όμως τις υπό διαμόρφωση συνθήκες, ας αναρωτηθούμε:

Πώς είναι δυνατόν να κατακρίνει κανείς τα αποτελέσματα της πολιτικής που δημιουργεί την μετακίνηση και αντικατάσταση των πληθυσμών, αλλά να μην κατακρίνει την ίδια την πολιτική και τους εμπνευστές της;

Ποιόν εξυπηρετεί η ισλαμοφοβία που καλλιεργείται;
Μήπως στην παρούσα συγκυρία, ο εχθρός Χριστιανισμού και Ισλάμ είναι κοινός;




Ειρήνη Δημοπούλου - Παππά

ΠΗΓΗ