Το δόγμα των "διαρθρωτικών αλλαγών" και οι δολοφόνοι ΔΝΤ και Παγκόσμια Τράπεζα

Του Gilles Perrault


Ο κόσμος που κυριαρχείται από το κεφάλαιο είναι ελεύθερος κόσμος, είναι ο καπιταλισμός, που πλέον τον αποκαλούν φιλελευθερισμό. Είναι το μοναδικό κοινωνικό μοντέλο και παρόλο που δεν είναι ιδανικό, είναι το μόνο ικανοποιητικό. Υπάρχει και δεν θα υπάρξει ποτέ κάτι άλλο.  Αυτό λένε όλοι οι ιθύνοντες, οι οικονομικοί και πολιτικοί καθώς και οι διανοούμενοι και οι δημοσιογράφοι.
Μετά την μείωση των εργαζομένων στους αγρούς, βλέπουμε ότι επίσης μειώνονται οι εργαζόμενοι στα εργοστάσια και στα γραφεία, καθώς ο καπιταλισμός ούτε γνωρίζει ούτε θέλει να κατανέμει τα κέρδη και την εργασία, έτσι καταλήγουμε αναπόφευκτα στην ανεργία και στο σύνολο των κοινωνικών συμφορών που τη συνοδεύει. Όσο περισσότεροι  άνεργοι υπάρχουν τόσο μικρότερα είναι τα επιδόματα και τόσο μικρότερη η χρονική περίοδος καταβολής τους. Όσο λιγότεροι είναι οι εργαζόμενοι τόσο περισσότερο μειώνονται οι συντάξεις.


Ο τρίτος κόσμος είναι πλέον ορατός μέσα στον πρώτο κόσμο. Μετά την καταστροφή που έχει προκαλέσει ο καπιταλισμός στον τρίτο κόσμο ήρθε η σειρά της Αργεντινής που αποτελεί μια περιφέρεια της δύσης, τώρα είναι η Ελλάδα που βρίσκεται στην δύση αν και ακόμα θεωρείται νότος, περιφέρεια δηλαδή της Ευρώπης. Στόχος είναι πλέον ο πυρήνας της δύσης: Γαλλία, Γερμανία, Αγγλία και Ιταλία.


Σαν όπλα ο καπιταλισμός χρησιμοποιεί την δημοκρατία και την δικτατορία ή ακόμα και το παρακράτος (μαφία). Η τοκογλυφία είναι μια ακόμα μαφιόζικη μέθοδος, όπως η μαφία δανείζει σε κάποιον και αυτός ποτέ δεν μπορεί να απαλλαγεί από το χρέος του αν πρώτα δεν χάσει ότι του ανήκει … ή την ζωή του.


Η καταστολή και η εκμετάλλευση σχετίζονται μεταξύ τους. Η καταστολή του κινήματος που κάποτε ήταν νόμιμη σήμερα συνεχίζεται σιωπηρά. Οι οικονομίες των χωρών της δύσης επωφελούνται από τις χώρες του τρίτου κόσμου. Οι κάτοικοι του τρίτου κόσμου είναι δούλοι όταν βρίσκονται στην χώρα τους και παράνομοι μετανάστες όταν βρίσκονται στις δυτικές χώρες!


Η επιδείνωση των ανισοτήτων στον τρόπο ζωής στις πλούσιες αλλά και στις φτωχές χώρες (κοινωνική πόλωση) και η προσαρμογή όλου του πλανήτη στην ελεύθερη αγορά (εκσυγχρονισμός) είναι συνέπειες μιας οικονομικής και πολιτικής οργάνωσης  της παγκοσμιοποίησης. Οι οικονομικές και κοινωνικές επιζήμιες επιπτώσεις  στην πραγματικότητα δεν είναι παρά παράγωγα μιας επαναποικιοποίησης του κόσμου από τι κυρίαρχες δυνάμεις των πλούσιων χωρών.


Η στρατηγική του συμπλέγματος Παγκόσμιας Τράπεζας, ΔΝΤ, και Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου υπήρξε εξελικτική. Από το 1945 που ως αρχικό στόχο είχαν την τεχνική και χρηματοδοτική εξάρτηση των φτωχών χωρών μέσω της ανάπτυξης ενός συστήματος βοήθειας, όπου στηρίζονταν στον βαρύ εξοπλισμό και τα μεγάλα έργα καθώς και στην εκβιομηχάνιση της υπαίθρου. Από το 1947 αρχίζουν να χορηγούν τα πρώτα δάνεια μέχρι το 1968 όπου πρόεδρος της ΠΤ έγινε ο πρώην υπουργός άμυνας των ΗΠΑ, Ρ. Μακναμάρα.


Σε αυτή την φάση ο αρχικός παραγωγικός ιστός των φτωχών χωρών ανατράπηκε με αυταρχικό, ταχύ και μη αναστρέψιμο τρόπο. Σε πολλές χώρες αυτή η φάση συνεχίζεται με την εφαρμογή των δανείων που ευνοούν τα βαριά σχέδια. Για την Ελλάδα ήταν η περίοδος της Ολυμπιάδας, της Γέφυρας Ρίο-Αντίρριο, το νέο αεροδρόμιο καθώς και η είσοδος στο ευρώ. Η συστηματικές υπερβάσεις των προϋπολογισμών των έργων καθιστούν αναγκαία νέα δάνεια, επιτείνοντας τη χρηματοδοτική εξάρτηση της χώρας, η οποία πρέπει επομένως κάθε φορά να υποκύπτει ολοένα και περισσότερο στον εκβιασμό  των συμβάσεων υπό όρους, αυτού του όμορφου τεχνοκρατικού όρου, ο οποίος είναι γεμάτος απειλές για τις υπερχρεωμένες φτωχές χώρες! Έτσι αυτές,  έπρεπε να προβούν σε «διαθρωτική προσαρμογή». Αυτή η έκφραση υποδηλώνει το σύνολο των εκβιαστικών μέτρων που συνοδεύουν το πέρασμα στην οικονομία της αγοράς μέσω της αποδιάρθρωσης και ρυθμιστικής λειτουργίας του κράτους, χρησιμοποιώντας πάντα ένα ισχυρό και αυταρχικό κράτος για να το πετύχει. Η περίοδος αυτή τελειώνει το 1982, το έτος της μεγάλης κρίσης χρέους η οποία υπήρξε συνέπεια της ανακοίνωσης για παύση πληρωμών από το Μεξικό.


Νωρίτερα, το 1971, η απόφαση του Νίξον να αναστείλει τη μετατρεψιμότητα του δολαρίου σε χρυσό μετέτρεψε το ΔΝΤ σε μηχανισμό ανακύκλωσης των ελεύθερα κυμαινόμενων νομισμάτων. Το υποτιμημένο χρήμα, μετά από το δανεισμό του στις φτωχές χώρες, αποκτούσε σαν από θαύμα πάλι την αξία του και μετατρεπόταν σε χρέος, που έπρεπε να εξοφληθεί. Οι ιδιωτικές επενδύσεις γίνονταν με γνώμονα την κερδοσκοπία, η ΠΤ και το ΔΝΤ άρχισαν να διαδραματίζουν τον διπλό ρόλο του δημόσιου δανειστή και του ιδιωτικού εισπράκτορα. Η επινόηση των διαρθρωτικών αλλαγών το 1979 επέτρεψε τη διασφάλιση των ιδιωτών δανειστών στην περίπτωση που οι αλόγιστα υπερχρεωμένες χώρες έδειχναν ότι είχαν την πρόθεση να μην πληρώσουν, κάτι που αποτελούσε έναν προβλέψιμο κίνδυνο. Όλα αυτά δηλαδή που βλέπουμε και σήμερα στην Ελλάδα είναι σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα από τότε που το ΔΝΤ και η ΠΤ έφτιαχναν αυτά τα σχέδια. Ο,τιδήποτε λένε αυτή την στιγμή ότι γίνεται για να σωθεί η χώρα δεν έχει καμία αλήθεια μέσα του. Όλα όσα βιώνει η Ελλάδα γίνονται για να εξασφαλιστούν οι δανειστές. Όλα αυτά τα δάνεια που δίνουν με το σταγονόμετρο και μέσω εκβιαστικών πακέτων μέτρων δεν είναι τίποτε άλλο από μια δοκιμασμένη συνταγή του ΔΝΤ και της ΠΤ για να σώσουν τους δυνάστες.


Η νεοφιλελεύθερη ιδεολογία, που έγινε ακόμα πιο σκληρή εξαιτίας των στρατηγικών της επιτυχιών, παγκοσμιοποιεί τους στόχους της, έχοντας εξαπολύσει την επίθεση της για να ανακτήσει την παγκόσμια αγορά, αποσκοπεί στην παγκόσμια εφαρμογή  της «διαρθρωτικής προσαρμογής», ώστε να αναγκάσει σε υπακοή και τους τελευταίους ανταγωνιστές που αναδύονται αλλά κυρίως για να επιτύχει την καταστροφή του κράτους πρόνοιας  στις ανεπτυγμένες χώρες μέσω των κοινωνικών πολιτικών που επετεύχθησαν μετά από ενάμιση αιώνα αγρίας ταξικής πάλης.


Ένας ακόμα στόχος του ΔΝΤ και της ΠΤ έχει να κάνει με την αποβιομηχανοποίηση και την εγκατάλειψη της υπαίθρου στις νότιες χώρες κυρίως. Η ενορχηστρωμένη υποαπασχόληση σε όλες τις χώρες, η μετατροπή  των μικρών παραγωγών και των μικρών διανομέων όλου του πλανήτη σε μισθωτούς, ο αποπροσανατολισμός των επενδύσεων προς μια αύξηση που δεν θα δημιουργεί θέσεις εργασίας αλλά θα αποφέρει τεράστια κέρδη στις αγορές μέσω των παράνομων συναλλαγών  και της κερδοσκοπίας και ο  οικολογικός απολογισμός της βιομηχανικής ανάπτυξης στην Ευρώπη. Η γηραιά ήπειρος δείχνει τις πληγές της, αποψιλωμένη από την εντατική αγροκαλλιέργεια, μολυσμένη από την αστικοποίηση, ζωσμένη από το  δίκτυο των αυτοκινητόδρομων, γεμάτη με οχετούς που κάποτε ήταν ποτάμια. Όλα αυτά δείχνουν πως η Ευρώπη και ο πλανήτης ολόκληρος δεν καταστράφηκε από την βιομηχανία αλλά από μια καταστρεπτική βιομηχανική πολιτική που βασίζεται στην απεριόριστη παραγωγή και την συγκέντρωση των κερδών στα χέρια ιδιωτών σε παγκόσμια βάση. Με πολύ μεγάλη διαφορά, αυτό που μολύνει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο είναι η ανισότητα. Περισσότερο από τα τοξικά απόβλητα των βιομηχανιών, περισσότερο από τις πυρκαγιές στα δάση, τους πολέμους και τους λιμούς που παράγει, η ανισότητα καταστρέφει των πλανήτη με τις τενεκεδουπόλεις, με την λεηλασία της χλωρίδας των φτωχών χωρών, που το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να εξοφλούν το χρέος τους πουλώντας τους φυσικούς τους πόρους.


Ο απολογισμός μετά από σχεδόν μισό αιώνα παροχής «αναπτυξιακής βοήθειας»  με βάση την φιλελεύθερη προσέγγιση, είμαστε υποχρεωμένοι να παραδεχτούμε ότι είναι αρνητικός σε όλα τα επίπεδα. Όσο για το χρήμα, πέταξε μακριά και τώρα ζητούν από τους λαούς να ξεπληρώσουν τα δάνεια με θυσίες!


Το 1990 ολοκληρώθηκε η καθυπόταξη των τελευταίων που αντιστέκονταν, ενώ ακυρώθηκε με τη χρησιμοποίηση του χρέους σαν μέσου εκβιασμού, η ανεξαρτησία που σε αρκετές περιπτώσεις είχε αποκτηθεί με σκληρούς αγώνες. Στην συνέχεια η διαρθρωτική προσαρμογή έδωσε τη χαριστική βολή στις οικονομίες που είχαν διαβρωθεί από την τεχνική και χρηματοπιστωτική εξάρτηση.
Παραδοσιακά ένα πρόγραμμα «διαρθρωτικής προσαρμογής» συνδέεται από δάνεια «που συνάπτονται με αυστηρούς όρους» αυτό σημαίνει ότι αν μια κυβέρνηση δεν προχωρήσει αρκετά γρήγορα στις μεταρρυθμίσεις δεν θα της δοθούν τα συμπληρωματικά δάνεια.


Η πρώτη αρχή της «διαρθρωτικής προσαρμογής» είναι ο περιορισμός των δημοσίων δαπανών. Στην Ελλάδα, για να περάσουν στον τομέα του ιδιωτικού ανταγωνισμού οι κερδοφόρες δημόσιες υπηρεσίες (ΔΕΗ,ΟΤΕ,ΑΤΕ, ΕΥΔΑΠ κτλ) το κράτος πρέπει να απολύσει δημοσίους υπαλλήλους, όπως επίσης πρέπει να περικόψει και κοινωνικές δαπάνες για την υγεία και την παιδεία. Ώστε με αυτόν τον τρόπο η χρήση τους να αλλάξει μορφή αφού θα  πληρώνονται πλέον όλες αυτές οι υπηρεσίες. Παράλληλα το κράτος τρέχει να εγκαταλείψει κάθε μορφή αμέσου έλεγχου στην γεωργική και βιομηχανική παραγωγή (ΔΩΔΩΝΗ). Περισσότερες από 110 χώρες που έχουν υιοθετήσει το πρόγραμμα « διαρθρωτικής προσαρμογής», έχουν υλοποιήσει αυτήν την πρώτη αρχή, στην οποία η ΠΤ και το ΔΝΤ και την τελευταία 20ετία και η ΕΚΤ, προσθέτουν και μια δεύτερη που είναι η απελευθέρωση των τιμών, των μισθών και των συντάξεων πάντα προς τα κάτω. Η ολοκλήρωση σε αυτήν την βαρβαρότητα είναι συνήθως η κατάργηση του κατώτατου μισθού .


Σε όλα τα κράτη που εφαρμόστηκε αυτό το σχέδιο οι ειδικοί του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας έχουν εισχωρήσει παντού και χρησιμοποιούσαν τη διαρθρωτική προσαρμογή ως αιχμή του δόρατος του καπιταλισμού.




Από το βιβλίο του Gilles Perrault «Η Μαύρη Βίβλος του Καπιταλισμού»
Εκδόσεις Α. Α. ΛΙΒΑΝΗ

ΠΗΓΗ