Σε πρωτοφανή επίπεδα σύγκρουσης μετά από πολλές δεκαετίες συγκεκαλυμμένης συνεργασίας, φθάνουν οι σχέσεις της Τουρκίας με το Ισραήλ, αφού η κυβέρνηση του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν προχωράει στον δικό της δρόμο, με πλήρη εγκατάλειψη της στρατηγικής του παρελθόντος και αναζητώντας συμμαχίες στο σουνιτικό Ισλάμ, με τη συνεργασία να φθάνει στα όρια της κατηγορίας για «κρατική χορήγηση» της διεθνούς τρομοκρατίας.
Του Μιχαήλ Βασιλείου
Το μέτωπο που ανοίγει η Τουρκία είναι τεράστιο, ενώ η συγκεκριμένη πληγή πολύ δύσκολα θα μπορέσει να επουλωθεί, αφού παρότι το κρατούσε μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, αυτό που ίσχυε ήταν «ο εχθρός του εχθρού είναι φίλος» και οι φαινομενικά αντίπαλοι, είχαν συνασπιστεί απέναντι σε κάθε μορφής κοινή απειλή, με αποκορύφωμα την επαύριον της Ισλαμικής Επανάστασης στο Ιράν, όταν και στοχοποιήθηκε επισήμως η σιιτική Τεχεράνη…
Σύμφωνα με αποκαλύψεις του τουρκικού και του ισραηλινού Τύπου, το πρόσωπο της διεθνούς επικαιρότητας από την πλευρά της Τουρκίας, ο διαβόητος – πλέον – αρχηγός της μυστικής υπηρεσίας ΜΙΤ, ο Δρ. Χακάν Φιντάν, φέρεται από την τουρκική εφημερίδα «Yeni Safak» που διατηρεί στενές σχέσεις με το κυβερνών ισλαμικό κόμμα AKP, ότι σύντομα θα υποβάλλει εισήγηση στην κυβέρνηση Ερντογάν συνιστώντας την ακύρωση κάθε συμφωνίας που έχει γίνει στο παρελθόν με την ισραηλινή υπηρεσία πληροφοριών, τη Mossad.
Οι συμφωνίες αυτές έδιναν τη δυνατότητα σε πράκτορες της ισραηλινής υπηρεσίας να εισέρχονται σε τουρκικό έδαφος χωρίς διαβατήρια και χωρίς να διέρχονται από τον έλεγχο στο τελωνείο. Η πρόταση, πάντα σύμφωνα με τις ίδιες πηγές, αποτελεί την αντίδραση της MIT που πίσω από την αρνητική δημοσιότητα που έχει συγκεντρώσει το όνομα του αρχηγού της, διακρίνει «ισραηλινό δάκτυλο».
Όχι ότι θα ήταν περίεργο ή παράλογο στον «μαγικό» κόσμο των μυστικών υπηρεσιών να συνέβαινε κάτι τέτοιο, απλά το επιχείρημα των Τούρκων πρακτόρων αποδυναμώνεται από το γεγονός ότι έχουν την ίδια… υποψία για οτιδήποτε τους συμβαίνει, κάτι το οποίο ανάγεται στη σφαίρα της ψυχολογίας και της ψυχιατρικής, με πιθανότερη διάγνωση το «κλασικό σύνδρομο καταδίωξης», που δε χρειαζόμασταν τη σημερινή είδηση για να διαπιστώσουμε ότι τους κατατρύχει.
Την ίδια στιγμή που δηλώνουν με τον τρόπο αυτό «αδικημένοι», αναλογίζεται άραγε κανείς τι στην ευχή θα πρέπει να πουν στη Συρία, την Αίγυπτο και την Υεμένη, όπου η τουρκική υπηρεσία τροφοδοτεί με όπλα σουνιτικές εξτρεμιστικές ισλαμικές οργανώσεις υπονομεύοντας ευθέως τα καθεστώτα για να πετύχει ο μεγαλομανής σε βαθμό παράνοιας (άλλος όρος της ψυχιατρικής) πρωθυπουργός της Τουρκίας, ο Ερντογάν την υλοποίηση του ισλαμο-εθνικιστικού του οράματος.
Η ισλαμική ατζέντα του Τούρκου πρωθυπουργού δεν μπορεί πλέον να συγκαλυφτεί, επιβεβαιώνοντας όσους τα προηγούμενα χρόνια προειδοποιούσαν για το αληθινό του πρόσωπο και στην Ελλάδα πλήθος πολιτικών διέβλεπαν έναν μεγάλο δημοκράτη και μεταρρυθμιστή.
Το Ισραήλ φέρεται ενοχλημένο από αυτή την πρωτοβουλία της MIT, ωστόσο, δεν μπορεί παρά να κάνει μια σημαντική παρατήρηση. Για να το διαρρέουν στον φιλικό τους Τύπο ως «πρόθεση» και όχι αφού το κάνουν, παραπέμπει στο γνωστό «ανατολίτικο παζάρι» των Τούρκων, οι οποίοι με τη μέθοδο αυτή επιχειρούν να αντιμετωπίσουν την τρομακτική πίεση που υφίστανται, να εμφανιστούν άκαμπτοι, ενώ ευελπιστούν ότι η άλλη πλευρά θα «τσιμπήσει» και θα επιχειρήσει μέσω διαπραγμάτευσης να μεταπείσει τους Τούρκους.
Η ΜΙΤ και ο Φιντάν έχουν όμως ένα δίκιο να κάνουν τέτοιους υπολογισμούς, αφού η στάση των ισραηλινών τους διαβιβάζει το λάθος μήνυμα, ότι το εβραϊκό κράτος θα επιθυμούσε με κάθε τρόπο και κόστος να αποκατασταθεί σε κάποιο επίπεδο μια σχέση συνεργασίας, μια «détente» (ύφεση), ώστε να μην εξάπτονται τα πνεύματα και υποδαυλίζονται τα πάθη…
Είναι απόλυτα κατανοητό ότι λόγω γεωγραφικής θέσης και όχι μόνο, η Τουρκία είναι αναμφισβήτητα μια κρίσιμη χώρα για την ισραηλινή ασφάλεια, καθώς επίσης και η ανάγκη του εβραϊκού κράτους να «σεβαστεί» και κατά το δυνατόν να μη διαταράξει τις σχέσεις με άλλες κρίσιμες διπλωματικά χώρες, όπως για παράδειγμα οι ΗΠΑ, που έκαναν τα πάντα για να πετύχουν την αναθέρμανση των σχέσεων Τουρκίας – Ισραήλ.
Από την άλλη όμως υπάρχει και ένα όριο «αξιοπρέπειας» το οποίο δεν πρέπει να παραβιάζεται, καθότι πέραν αυτού το μήνυμα το οποίο εισπράττει η άλλη πλευρά είναι αυτό της αδυναμίας και της πρόθεσης κατευνασμού έναντι κάθε κόστους, οπότε τροφοδοτείται η επιθυμία της να εκβιάσει και να προχωρά συνεχώς σε επίδειξη… ανεξαρτησίας και αδιαλλαξίας.
Αν ψάξουν καλά στο – μη στρατιωτικό – οπλοστάσιό τους, θα διαπιστώσουν ότι έχουν πολύ περισσότερα «όπλα» να ανταποκριθούν σε αυτή την ομολογουμένως δύσκολη κατάσταση και φυσικά δεν αναφερόμαστε σε χώρες «αντικατάστασης» της Τουρκίας, αλλά στη γκάμα των επιλογών για να «πείσουν» για όσα αυτοί επιθυμούν. Η Τουρκία δεν αλλάζει, ακόμα και να εκλείψει από το προσκήνιο ο Ερντογάν, το Ανατολικό Ζήτημα θα παραμένει ανοιχτό.
Δεν είναι λογικό να παίρνουν συγκεκριμένα ρίσκα στα σύνορά τους (βλ. πολιτική απέναντι στη Συρία, παρά τον εσωτερικό διχασμό που καταφανώς υφίσταται στο Ισραήλ για το δέον γενέσθαι) και να μη βλέπουν ότι σε πολύ μεγαλύτερη απόσταση παρόμοιες σκέψεις θα οδηγούσαν σε μεγάλες ανατροπές και ανακατατάξεις που θα ξεκαθάριζαν μια αρρωστημένη κατάσταση η οποία μόνο σε αναφλέξεις θα μπορούσε να οδηγήσει, ασχέτως του ποιος θα βρίσκεται στο «τιμόνι».
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου