Μύθος το παιδομάζωμα

Είναι εκπληκτικό με πόσα ψέματα μάς φλόμωσαν στο σχολειό.

Όλοι θυμόμαστε για τους περιβόητους «βίαιους εξισλαμισμούς» των ορθόδοξων χριστιανών απ’ τους οθωμανούς.

Μου το ανέφερε κι ένας σοβαρός και πολύ διαβασμένος γνωστός μου. Τα ψιλοπήρα. «Από σένα, δικέ μου, δέν περίμενα να πεις τέτοια πατατιά», τού είπα «Πες μου μια περίπτωση βίαιου εξισλαμισμού».

Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος:
«Ιστορία τού ελληνικού έθνους»

Κι άρχισε να τα μασάει: «Όταν λέω βίαιους δέν εννοώ με το μαχαίρι στο λαιμό, αλλά να... η βαρειά φορολογία, ο αποκλεισμός απ’ τις ανώτερες θέσεις, η άθλια ζωή των ραγιάδων, όλ’ αυτά ανάγκαζαν πολλούς να εξισλαμισθούν».

Άι γειά σου, τώρα συνεννοηθήκαμε.

Γιατί οι μυθομανείς εθνόκαβλοι, που θέλουν μόνο να τροφοδοτούν το αδιέξοδο μίσος μας για τους τούρκους, αλλιώς το εννοούν το «βίαιος». Κι αν αυτός ο εξισλαμισμός θεωρηθεί «βίαιος», τότε πώς πρέπει να χαρακτηριστεί ο εκχριστιανισμός των ελλήνων; Τότε, που οι αρχαίοι ναοί ισοπεδώνονταν, οι περιουσίες τους δημεύονταν και οι τελετουργίες απαγορεύονταν με ποινή θανάτου...

Εξ ίσου μεγάλος μύθος είναι και το δήθεν βίαιο παιδομάζωμα. Οι γενίτσαροι αποτελούσαν την πλέον ευνοημένη συντεχνία των οθωμανών. Σα να λέμε σήμερα «υπάλληλοι τής Βουλής»!

Στον πατριάρχη ο σουλτάνος χάριζε μανδύα από πολύτιμο ύφασμα, μανδήλι με μεγάλες μακριές άκρες και άσπρο άλογο, που το «εκαβαλίκευε» και πήγαινε γύρω στην πόλη και ευλογούσε. Στην εικόνα: πατριάρχης έφιππος συνοδεύεται από διάκονους και γενίτσαρους (=νέος στρατός).
(Αθήνα, Γεννάδειος Βιβλιοθήκη).

Με τον καιρό δημιουργήθηκε στα ανώτερα στρώματα τής οθωμανικής κοινωνίας αντιπάθεια στο παιδομάζωμα, γιατί τα χριστιανόπαιδα, όχι μόνον κατατάσσονταν στο στρατό, αλλά όταν μεγάλωναν έπαιρναν σπουδαίες θέσεις στο παλάτι. Έτσι, οι μπέηδες και πολλοί πασάδες άρχισαν να μισούν τη νέα αυτή αριστοκρατία, που προερχόταν από ρωμιούς. Γι’ αυτό έγιναν στάσεις και οργανώθηκαν συνωμοσίες, ώσπου ο Μουράτ ο Δ΄ (1623-1640) κατάργησε το παιδομάζωμα.

Αν διαβάσει κανείς σε τί ανέσεις ζούσαν οι γενίτσαροι (χωρίς να χάνουν τη μαχητική τους ικανότητα) και πόσο άθλια ζούσε ο απλός ραγιάς, τότε θα καταλάβει, γιατί οι χριστιανοί ρωμιοί εκλιπαρούσαν τους πασάδες να πάρουν τα παιδιά τους γενιτσάρους.

Και μόνο το γεγονός, πως υπήρχαν μουσουλμάνοι, που προσποιούνταν τον χριστιανό, για να τους πάρουν γενιτσάρους, λέει πολλά.

Βέβαια, σε κάποιες χρονικά περιορισμένες περιόδους, όπου οι συνεχείς πολεμικές συγκρούσεις αποθάρρυναν την εθελοντική κατάταξη, υπήρξαν και υποχρεωτικές επιστρατεύσεις χριστιανών.

Τα πληρώματα τού οθωμανικού στόλου, οι γνωστοί λεβέντες, προέρχονταν κυρίως
από ναυτολογημένους ρωμιούς.

Ακόμα και σήμερα, η τούρκικη λέξη λεβέντης έχει θετική χροιά στη γλώσσα μας.

Στην εικόνα, ένας λεβέντης
(Αθήνα, Γεννάδειος Βιβλιοθήκη).

Αντιθέτως, στα πολεμικά πλοία, που οι συνθήκες διαβίωσης ήταν άθλιες, οι οθωμανοί επιστράτευαν βίαια τους νέους των νησιών και των παραθαλάσσιων περιοχών. Αλλά χωρίς να τους εξισλαμίζουν και να τους μετατρέπουν σε γενιτσάρους.



ΠΗΓΗ