Είμαστε μόνοι στο σύμπαν;

Η πρόσφατη ανακοίνωση μιας ομάδας αστρονόμων ότι θα μπορούσαν να υπάρχουν ακόμα και 40 δισεκατομμύρια κατοικήσιμοι πλανήτες στο γαλαξία μας έχει τροφοδοτήσει περαιτέρω τις εικασίες, που είναι δημοφιλείς ακόμα και ανάμεσα σε πολλούς διακεκριμένους επιστήμονες, ότι το σύμπαν σφύζει από ζωή, γράφει ο Paul Davies, διευθυντής του Beyond Center για Βασικές Έννοιες στην Επιστήμη, του Arizona State University.

Ο αστρονόμος Geoffrey W. Marcy του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας Berkeley, ένας έμπειρος κυνηγός πλανητών και συν-συγγραφέας της μελέτης απ’ όπου προέκυψαν τα ευρήματα, είπε ότι «αποτελεί ένα μεγάλο άλμα προς την πιθανότητα ζωής, συμπεριλαμβανομένης της νοήμονος ζωής, στο σύμπαν». Αλλά η «πιθανότητα» δεν είναι το ίδιο με την δυνατότητα. Για να είναι ένας πλανήτης κατοικήσιμος και όχι μερικώς κατοικήσιμος, πρέπει να πληρούνται δύο βασικές προϋποθέσεις: ο πλανήτης θα πρέπει πρώτα να είναι κατάλληλος και κατόπιν η ζωή πρέπει να αναδυθεί πάνω σε αυτόν σε κάποιο στάδιο.

Τι μπορεί να ειπωθεί για τις πιθανότητες της ζωής που αρχίζει επάνω σε ένα κατοικήσιμο πλανήτη; Ο Δαρβίνος μας έδωσε μια ισχυρή εξήγηση για το πώς η ζωή στη Γη εξελίχθηκε κατά τη διάρκεια δισεκατομμυρίων ετών, αλλά δεν παρασύρθηκε από το ερώτημα του πώς ξεκίνησε η ζωή. «Κάποιος θα μπορούσε κάλλιστα να κάνει εικασίες για την προέλευση της ύλης», είπε πετώντας μια σπόντα. Παρά την εντατική έρευνα, οι επιστήμονες βρίσκονται ακόμα στο σκοτάδι σχετικά με το μηχανισμό που μετέτρεψε ένα μη ζωντανό χημικό μίγμα σε ένα ζωντανό κύτταρο. Όμως, χωρίς να γνωρίζουν τη διαδικασία που παρήγαγε η ζωή, οι πιθανότητες που συνέβη αυτό δεν μπορούν να εκτιμηθούν.

Όταν ήμουν φοιτητής στη δεκαετία του 1960, η επικρατούσα άποψη μεταξύ των επιστημόνων ήταν ότι η ζωή στη Γη ήταν ένα παράδοξο φαινόμενο, το αποτέλεσμα μιας σειράς χημικών ατυχημάτων τόσο σπάνιων που είναι απίθανο να έχουν συμβεί δύο φορές στο σύμπαν. «Ο άνθρωπος επιτέλους ξέρει ότι είναι μόνος στην αναίσθητη απεραντοσύνη του σύμπαντος, από την οποία προέκυψε μόνο από τύχη», έγραψε ο βιολόγος Jacques Monod. Σήμερα, η ζυγαριά έχει γείρει δραματικά και πολλοί διακεκριμένοι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι η ζωή είναι σχεδόν αναπόφευκτο να προκύψει σε συνθηκες παρόμοιες με της Γης. Ωστόσο, αυτή η αποφασιστική στροφή απόψεων βασίζεται σε κάτι λίγο περισσότερο από ένα προαίσθημα, παρά σε μια βελτιωμένη κατανόηση της προέλευσης της ζωής.

Το βασικό πρόβλημα είναι η πολυπλοκότητα. Ακόμα και το απλούστερο βακτήριο είναι, σε μοριακό επίπεδο, απίστευτα πολύπλοκο. Αν και δεν έχουμε καμία ιδέα για την ελάχιστη πολυπλοκότητα ενός ζωντανού οργανισμού, είναι πιθανό να είναι πολύ υψηλή. Ίσως κάποιο είδος αρχής πολυπλοκότητας να λειτουργεί στη φύση, που εξυπηρετεί στο να οδηγήσει ένα χαοτικό μίγμα χημικών ουσιών σε μια γρήγορη διαδρομή προς ένα πρωτόγονο μικρόβιο. Αν είναι έτσι, δεν υπάρχει ίχνος αυτής της αρχής που να έχει βρεθεί σε εργαστηριακά πειράματα για να δημιουργήσει εκ νέου τα βασικά δομικά στοιχεία της ζωής.

Από την άλλη πλευρά, εάν η ζωή προέκυψε απλά από τη συσσώρευση πολλών ειδικών χημικών ατυχημάτων σε ένα μέρος, είναι εύκολο να φανταστεί κανείς ότι μόνο ένας σε, ας πούμε, ένα τρισεκατομμύριο τρισεκατομμύρια κατοικήσιμους πλανήτες θα φιλοξενούσε ποτέ ένα τέτοιο μακρινό όνειρο. Με δεδομένο ένα τόσο μεγάλο αριθμό – και μόλις αποφασίσεις ότι μια σειρά απίθανων ατυχημάτων βρίσκονται πίσω από τη δημιουργία της ζωής, μπορείς να έχεις τεράστιες πιθανότητες πολύ εύκολα – δεν έχει σημασία αν ο Γαλαξίας μας περιέχει 40 δισεκατομμύρια κατοικήσιμους πλανήτες ή μόνο λίγους. Σαράντα δισεκατομμύρια είναι ελάχιστα σε ένα τρισεκατομμύριο τρισεκατομμύρια.

Έτσι, κολλήσαμε. Η ζωή μπορεί πράγματι να αναδυθεί άμεσα σε συνθήκες παρόμοιες με της Γης, ή μπορεί να είναι μια απροσδόκητη επιτυχία, μοναδική στο σύμπαν. Επειδή είμαστε ένα προϊόν αυτού του κοσμικού ατυχήματος, δεν μπορούμε να συμπεράνουμε ότι η Γη είναι χαρακτηριστική. Δεν μπορούν να εξαχθούν στατιστικά στοιχεία από ένα δείγμα.

Ο ευκολότερος τρόπος για να διευθετήσουμε το θέμα είναι να βρούμε ένα δεύτερο δείγμα ζωής, αυτό που προέκυψε από το μηδέν ανεξάρτητα από τη γνωστή ζωή. Η απογραφή των εξωηλιακών πλανητών που ανακαλύφθηκαν είναι ένα εξαιρετικά χρήσιμο πρώτο βήμα. Στο μέλλον, τα τηλεσκόπιά μας θα μπορούν να αναλύουν τις ατμόσφαιρες μερικών από αυτούς τους πλανήτες, για αποκαλυπτικά σημάδια βιολογικής δραστηριότητας.

Όμως, η υψηλή πιθανότητα αποδεικτικών στοιχείων που ευνοούν τη ζωή θα μπορούσε να υπάρξει πιο κοντά στη Γη. Κανένας πλανήτης δεν μοιάζει περισσότερο στη Γη από την ίδια τη Γη. Αν εμφανιστεί ζωή άμεσα σε συνθήκες σαν της Γης, τότε θα πρέπει να έχει αρχίσει πολλές φορές, εδώ στον δικό μας πλανήτη. Ίσως, αναμεμιγμένα με τα κοχλάζοντα μικρόβια γύρω μας να είναι μερικά που είναι τόσο διαφορετικά βιοχημικά που θα μπορούσαν να έχουν μόνο μία ξεχωριστή καταγωγή.
Δεν θα μπορούσε κάποιος να το δει με το μάτι, παρά μόνο ψάχνοντας στα μοριακό σπλάχνα τους και βρίσκοντας κάτι αρκετά παράξενο που να αποκλείει έναν κοινό πρόδρομο. Η ανακάλυψη ενός μόνο «εξωγήινου» μικροβίου κάτω από τη μύτη μας, θα ήταν αρκετή για να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι το σύμπαν πράγματι σφύζει από ζωή.

Θα αντιμετώπιζε επίσης ένα βαθύ φιλοσοφικό ερώτημα. Παρά το γεγονός ότι το μονοπάτι από τα μικρόβια στα πολύπλοκα όντα που σκέφτονται όπως οι άνθρωποι μπορεί να είναι ακόμα πολύ δύσκολο, τουλάχιστον ξέρουμε το μηχανισμό με τον οποίο αυτό συμβαίνει – τη δαρβινική θεωρία της εξέλιξης. Αν η μικροβιακή ζωή είναι ευρέως διαδεδομένη στο σύμπαν, μπορούμε να αναμένουμε ότι, τουλάχιστον σε κάποια σημεία, θα εξελιχθούν όντα με συνείδηση. Και τότε θα βρισκόμαστε πολύ πιο κοντά στο να απαντήσουμε στον πανάρχαιο γρίφο της ύπαρξης: Είμαστε μόνοι στο σύμπαν;





ΠΗΓΗ