Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό της Χαμάς. Πρόσφατα, η οργάνωση, που βρίσκεται στη Δαμασκό από το 1999, άρχισε να αποσύρει κόσμο και περιουσιακά στοιχεία από την χώρα. Ο πιο πιθανός νέος προορισμός είναι η Αίγυπτος. Κάτι φαίνεται πως γνωρίζουν οι ηγέτες της.
Ανάλογα μέτρα παίρνει και η Χεζμπολάχ στον γειτονικό Λίβανο. Επί δεκαετίες, η Συρία αποτελούσε ενδιάμεσο σταθμό μεταφοράς όπλων από το Ιράν προς την οργάνωση. Μετά την άνοδο του Assad στην εξουσία το 2000, η Συρία άρχισε να προμηθεύει η ίδια την Χεζμπολάχ με ρωσικά οπλικά συστήματα. Για αυτό ο ηγέτης της οργάνωσης Hassan Nasrallah, υποστηρίζει δημόσια το συριακό καθεστώς. Παράλληλα όμως, ετοιμάζεται και για την ανατροπή του Assad. Μάλιστα άρχισε προ καιρού να μεταφέρει βαριά όπλα από την Συρία προς τον Λίβανο.
Οι κινήσεις της Τουρκίας, δείχνουν και αυτές πως το καθεστώς Assad, όπου νάναι θα ανατραπεί. Πριν αρχίσουν οι διαδηλώσεις οι Assad και Erdogan ήταν στενοί φίλοι και πήγαιναν μαζί διακοπές. Στις αρχές της κρίσης ο Τούρκος πρωθυπουργός συμβούλευε τον Σύριο ηγέτη να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις. Τον περασμένο μήνα όμως, η Τουρκία άρχισε να υπονομεύει τον Σύριο πρόεδρο, προσφέροντας καταφύγιο σε λιποτάκτες, που σχημάτισαν τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό (ΕΣΣ). Η τακτική αυτή της Τουρκίας, οδήγησε σε ακόμη περισσότερες λιποταξίες, και σε ενδυνάμωση του ΕΣΣ.
Χωρίς καμιά αμφιβολία, ο Erdogan γνωρίζει πως η στάση του αυτή θα προκαλέσει την ενίσχυση της υποστήριξης της Συρίας προς το κουρδικό ΡΚΚ, που είναι υπεύθυνο για τον θάνατο 6.000 Τούρκων από το 1984. Η Άγκυρα όμως στοιχηματίζει πως οι δραστηριότητες του ΡΚΚ θα μειωθούν, μόλις πέσει ο Assad.
Για την Χαμάς και την Χεζμπολάχ, που δεν διστάζουν να δολοφονήσουν αθώους, η απόφαση να τερματίσουν τις σχέσεις τους με την Συρία οφείλεται σε πραγματισμό. Για την Τουρκία όμως, είναι θέμα αρχών. Δεν μπορεί ένα φίλα προσκείμενο στους Σουνίτες ισλαμικό κράτος να ανέχεται οι Αλεβίτες να δολοφονούν Σουνίτες. Εξάλλου, δύσκολα μπορούμε να φανταστούμε πως η Τουρκία, η εξωτερική πολιτική της οποίας στηρίζεται στο δόγμα «μηδενικά προβλήματα με τους γείτονες», θα πρόσφερε καταφύγιο στους εχθρούς του Assad, αν δεν ήταν σίγουρη για την ανατροπή του.
Η μεγαλομανία του Assad δεν του επιτρέπει να αντιληφθεί ότι ακόμη και οι φίλοι του τον εγκατέλειψαν. Αν το αντιλαμβάνονταν, θα ετοίμαζε σχέδιο αποχώρησής του προς την Τεχεράνη, που αποτελεί το τελευταίο στήριγμά του.
Αλλά αν κρίνουμε από τις αυταπάτες του, μάλλον θα παραμείνει στη Δαμασκό, και θα έχει το τέλος του Καντάφι.
Του David Schenker (Washington Institute for Near East Policy).
πηγή: http://www.antinews.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου