Οι Τούρκοι της μαύρης ιστορίας και των γενοκτονιών

 

Η συμπλεγματική ελληνική εκπαίδευση την ώρα που 27 (και φιλικές προς την Τουρκία) χώρες καταγράφουν στα σχολικά τους βιβλία τις τουρκικές θηριωδίες!

 

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης

Δημοσιογράφος – Συγγραφέας - Τουρκολόγος

 

Στις 15 Μαρτίου 1921, λίγα χρόνια μετά την μεγάλη σφαγή – γενοκτονία των Αρμενίων, λίγο πριν από το μεσημέρι, ο Αρμένιος πατριώτης Soghomon Tehlirian, ύστερα από συστηματική παρακολούθηση δέκα ημερών, έκρινε πως έφτασε η κατάλληλη στιγμή να εκτελέσει το σχέδιό του.

 

Στην οδό Χίντεμπουργκ, σε ένα προάστιο του Βερολίνου, κάνει ανύποπτος τη συνηθισμένη του βόλτα, ντυμένος ευρωπαϊκά και ακολουθούμενος σε απόσταση μερικών μέτρων, κατά τα μουσουλμανικά έθιμα, από τη σύζυγό του, ο οργανωτής του φρικιαστικότερου εγκλήματος στην Ιστορία, της εξόντωσης 1,5 εκατομμυρίων Αρμενίων, ο άλλοτε υπουργός εσωτερικών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, Talat Pascha.

Ο Tehliran ξεκινάει από το απέναντι πεζοδρόμιο, διασταυρώνεται με τον Talat, τον προσπερνάει και επιβραδύνει το βήμα του. Ξαφνικά γυρίζει πίσω και τον κοιτάζει κατάματα. Το βλέμμα του ήταν ο πόνος μίας ολόκληρης γενιάς. Ο Tehliran ήταν ήσυχος και η συνείδησή του ήρεμη. Ο Talat έδειξε πως κατάλαβε κάτι, τα βλέφαρά του, όπως διηγήθηκε αργότερα ο εκτελεστής του, τρεμόπαιξαν. Θέλησε να λοξοδρομήσει για να αποφύγει τον άγνωστο διαβάτη, αλλά δεν πρόλαβε. Ο Tehliran έβγαλε το περίστροφό του και με μία αστραπιαία κίνηση το σήκωσε στο ύψος του κεφαλιού του γιγαντόσωμου Talat. Μία σφαίρα ήταν αρκετή. Ο Talat βρέθηκε ξαπλωμένος καταγής. Η γυναίκα του έπεσε λιπόθυμη, ενώ ο κόσμος πετάχτηκε στα μπαλκόνια και από τα παράθυρα, φωνάζοντας «πιάστε τον, πιάστε τον».

Ο Tehliran έτρεξε να εξαφανιστεί, αλλά κάποιος κατάφερε να τον συλλάβει. Στη δίκη που έγινε και η οποία συγκέντρωσε το παγκόσμιο ενδιαφέρον, ο Tehliran απολογούμενος απέρριψε την κατηγορία που του απαγγελόταν με τη φράση «σκότωσα, μα δεν είμαι δολοφόνος». Το δικαστήριο, μετά από μία δραματική δίκη, τον αθώωσε! Η απόφαση αυτή έγινε δεκτή με ανακούφιση από τη διεθνή κοινή γνώμη και θεωρήθηκε μία πρώτη δικαίωση του τότε κόσμου απέναντι στο ανοσιούργημα της αρμένικης γενοκτονίας του 1915-16.

 

«Το 1916, ο αδελφός μου Δημήτρης, είχε καταταγεί στα Amele Taburu (τα τάγματα εργασίας όπου οι τούρκοι συγκέντρωναν τους χριστιανούς, κυρίως Έλληνες και τους οδηγούσαν σε πορείες εξαντλητικές μέχρι θανάτου). Η μάνα μας ήταν χήρα και επειδή άκουγε πάρα πολλά για εξορίες και σφαγές, φοβήθηκε. Είπε στον δεύτερο αδελφό μου, τον Κυριάκο και σε εμένα, να φύγουμε προς τα παράλια του Πόντου και από εκεί στη Ρωσία ή στην Ελλάδα. Τελικά, με πολλά βάσανα φτάσαμε στην Κερασούντα. Η πόλη ήταν γεμάτη ρακένδυτους πρόσφυγες που έφυγαν από την τρομοκρατία των τούρκων της υπαίθρου και συγκεντρώνονταν στις πόλεις. Εκεί, στην Κερασούντα, μας προειδοποίησαν οι συμπατριώτες μας ότι μαζεύουν όλους τους Έλληνες και τους μεν μεγάλους τους κλείνουν στην εκκλησιά του Αγίου Γεωργίου για να τους εξορίσουν κάθε φορά που συμπληρώνεται ο αριθμός των 250, τους δε μικρότερους τους οδηγούν με μικρά καΐκια σε άγνωστα μέρη. Στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου δεν συμπληρώθηκε σχεδόν ποτέ ο αριθμός 250, γιατί εκεί χωρίς φαγητό, χωρίς νερό, μέσα στια ακαθαρσίες, σε λίγες ημέρες πέθαιναν οι περισσότεροι. Με τα ίδια μας τα μάτια είδαμε εγώ και ο αδελφός μου να μεταφέρουν τα παιδιά λίγο παρά έξω από την Κερασούντα και εκεί να τα παραδίνουν σε άγριους τσέτες αντάρτες. Αυτοί τα άρπαζαν τα παιδιά και χτυπούσαν τα κεφάλια τους πάνω στα μεγάλα βράχια της ακτής. Ήταν Νοέμβρης του 1916. Ύστερα από αυτό που είδαμε και πριν προλάβουν να μας πιάσουν, φύγαμε και από βουνό σε βουνό τρώγοντας ρίζες χόρτων και θάμνων ξαναγυρίσαμε στο χωριό μας Αχτραχμαλού της επαρχίας Ακ Νταγ Μαντέν. Σε όλο τον πόλεμο κρυβόμασταν σε υπόγεια και καταφύγια».

 

 

Από μαρτυρία του Ευριπίδη Τσιρκινίδη στις 15/8/1962, από το βιβλίο του Χάρη Τσιρκινίδη Επιτέλους τους ξεριζώσαμε, Θεσσαλονίκη 1999).

 

 

 

Η διεθνής εικόνα της Τουρκίας

 

Την ίδια περίοδο που εδώ στην Ελλάδα κάποιοι «εθελότυφλοι» και «ραγιαδόφρονες» επιμένουν να επιβάλλουν στα σχολικά βιβλία μία εξωραϊσμένη εικόνα για την παρουσία των τούρκων στην Ελληνική ιστορία, την ίδια περίοδο που τα ελληνικά μεγάλα κανάλια προβάλλουν εντατικά τουρκικά σήριαλ, καλλιεργώντας στο ελληνικό κοινό μία απατηλή εικόνα για τη σύγχρονη Τουρκία, στην ίδια την Τουρκία προκάλεσε σοκ η δημοσίευση πριν από καιρό μίας αποκαλυπτικότατης έρευνας του ίδιου του Τουρκικού Γενικού Επιτελείου σχετικά με την εικόνα που έχουν για τους τούρκους πολίτες άλλων χωρών.

Σύμφωνα λοιπόν με την έρευνα αυτή, σε 27 χώρες η εικόνα της Τουρκίας και των τούρκων, όπως παρουσιάζεται στα σχολικά βιβλία Ιστορίας, είναι το λιγότερο αρνητική, φτάνοντας μέχρι του σημείου να χαρακτηριστούν «η χειρότερη μάστιγα της Ανθρωπότητας».

 

Είναι χαρακτηριστικό ότι, σε μία σειρά χωρών (από τη Μέση Ανατολή μέχρι ακόμα και τη Φινλανδία), οι τούρκοι κατέχουν το ρεκόρ αρνητικών χαρακτηρισμών, σε σημείο να παρομοιάζονται με τη μεγαλύτερη συμφορά για τους λαούς των χωρών αυτών. Το εντυπωσιακό, δε, είναι ότι τέτοιοι χαρακτηρισμοί εμφανίζονται σε σχολικά βιβλία ακόμα και μουσουλμανικών χωρών, ακόμα και χωρών που σήμερα συνδέονται με φιλικές και συμμαχικές σχέσεις με την Τουρκία.

 

 

 

Τι λένε τα ξένα σχολικά βιβλία

 

Συγκεκριμένα, στην Αλβανία, στην όγδοη τάξη της στοιχειώδους εκπαίδευσης, πάντα σύμφωνα με την επίσημη έκθεση του Τουρκικού Γενικού Επιτελείου, αναφέρεται ότι από όπου πέρασαν οι τούρκοι έπεσε μαύρη σκλαβιά, οι μάνες βιάστηκαν, οι δε άντρες πουλήθηκαν σαν δούλοι και σκλάβοι. 

 

Στη Βοσνία – Ερζεγοβίνη, επίσης μουσουλμανική χώρα που βοηθήθηκε πολύ από την Τουρκία, στην έβδομη τάξη της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης οι τούρκοι χαρακτηρίζονται ως «κλέφτες», «βιαστές», «ληστές» και «παράσιτα», ενώ προστίθεται πως, εξαιτίας της σκλαβιάς στους τούρκους, οι λαοί των σκλαβωμένων χωρών υπέστησαν μεγάλη καθυστέρηση στην οικονομική, κοινωνική και πολιτιστική ανάπτυξη, μένοντας πολύ πίσω σε σύγκριση με άλλους λαούς της Ευρώπης.

 

 

Στα Σκόπια, άλλη μία φιλότουρκη χώρα, στην πρώτη τάξη του Λυκείου αναφέρεται πως οι τούρκοι βασάνιζαν, κρέμαγαν τους αγωνιστές του λαού, τους κάρφωναν πάνω σε πασσάλους και τους έγδερναν.

Αλλά και εκτός των Βαλκανίων υπάρχουν επίσης πολύ επικριτικές αναφορές για το πέρασμα των τούρκων. 

 

Στην Ουκρανία, στην έβδομη τάξη της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης αναφέρεται ότι ο Χασάν πασάς, μετά την εξέγερση της Κριμαίας, έφερε στην πόλη 300 σκλάβους ουκρανικής καταγωγής που τους πούλησε στο σκλαβοπάζαρο (από αυτούς προέρχεται και η περίφημη Χιουρέμ σουλτάνα, η οποία ήταν στην αρχή σκλάβα στο χαρέμι και στη συνέχεια έγινε σύζυγος του περίφημου Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπή). Όπως αναφέρουν τα σχολικά βιβλία της Ουκρανίας, «εκεί χωρίστηκε η μάνα από το παιδί της και ο γιός από τον πατέρα, μέσα σε έναν ανεπανάληπτο θρήνο των δύστυχων σκλάβων».

 

Είναι γνωστή, βέβαια, η θέση της Αρμενίας, στα σχολικά βιβλία της οποίας καυτηριάζεται έντονα όλη η ιστορική διαδρομή των τούρκων και δίνεται μεγάλη έμφαση στην γενοκτονία που έγινε σε βάρος του αρμενικού λαού.

Επίσης, στα σχολικά βιβλία της Γερμανίας αναφέρεται με έντονα επικριτικό για τους τούρκους ύφος η καταπίεση των Κούρδων, ενώ η ίδια η Τουρκία χαρακτηρίζεται σαν ένα ακραίο εθνικιστικό κράτος, με τον τουρκικό στρατό να χαρακτηρίζεται ως στρατός βασανιστηρίων.

Το ίδιο φαινόμενο παρουσιάζεται ακόμα και στα σχολικά βιβλία της μακρινής Φινλανδίας. Συγκεκριμένα, αναφέρεται ότι στην Τουρκία απαγορεύεται η χρήση της μητρικής γλώσσας για τους Κούρδους, ότι γίνονται βασανιστήρια σε άτομα των μειονοτήτων και ότι από το 1984 το ΡΚΚ (που χαρακτηρίζεται «απελευθερωτικό κίνημα») έχει αρχίσει ένοπλο αγώνα κατά της τουρκικής καταπίεσης.

Οι έντονα επικριτικές για την Τουρκία και τους τούρκους αναφορές σε βιβλία της σχολικής εκπαίδευσης επεκτείνονται και σε άλλες χώρες, όπως η Ιταλία, Γαλλία, Ρωσία, ακόμα και οι ΗΠΑ.

Σύμφωνα με στοιχεία που έχουν δημοσιευθεί, στην ίδια την Τουρκία, στη γειτονική Συρία έχουν καταγραφεί 92 (οι περισσότερες) επικριτικές αναφορές για το πέρασμα των Οθωμανών και των τούρκων από την χώρα, στην Κυπριακή Δημοκρατία 65, στη Βουλγαρία 50 και 43 στη Βοσνία – Ερζεγοβίνη.

Ένα άλλο μεγάλο ιστορικό – πολιτικό σοκ υπέστησαν οι τούρκοι πριν από δύο χρόνια, όταν για πρώτη φορά η Βουλγαρία ανακοίνωσε μέσω του τότε πρωθυπουργού, Μπόικο Μπορίσοφ, σύμφωνα με δημοσιεύματα του ίδιου του τουρκικού Τύπου, ότι θα διεκδικήσει αναγνώριση της γενοκτονίας που υπέστησαν οι Βούλγαροι στα τέλη του 19ου αιώνα από τους Τούρκους. Άλλη μία γενοκτονία από τους τούρκους, που αναζητά την ιστορική της δικαίωση.

Σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες που έφτασαν από τη Σόφια, ο τότε Βούλγαρος πρωθυπουργός φερόταν να έχει δηλώσει στον Βούλγαρο δημοσιογράφο, Γκεόργκι Κοριτάροφ, πως η Βουλγαρία έχει το δικαίωμα της απαίτησης της ιστορικής δικαίωσης. Η δήλωση αυτή τάραξε τα τουρκικά ΜΜΕ, ενώ πολλοί στην Άγκυρα τόνιζαν ότι αυτό γίνεται κατόπιν πιέσεων του γνωστού ακροδεξιού βουλγαρικού κόμματος, ΑΤΑΚΑ. Το ΑΤΑΚΑ και στο παρελθόν είχε καταφερθεί έντονα κατά την Τουρκίας και την είχε κατηγορήσει ότι υποκινεί την τουρκόφωνη μουσουλμανική μειονότητα της Βουλγαρίας για να εξυπηρετήσει τα τουρκικά συμφέροντα στην περιοχή. Συχνά έχει διοργανώσει μεγάλες διαδηλώσεις στα σύνορα Τουρκίας – Βουλγαρίας, με έντονα αντιτουρκικό χαρακτήρα, προσπαθώντας να εμποδίσει τα καραβάνια των τουρκόφωνων ψηφοφόρων που έρχονται οργανωμένοι από την Τουρκία για να ψηφίσουν σε βουλγαρικές εκλογές (σας θυμίζει κάτι;).

Να σημειωθεί ότι το ΑΤΑΚΑ έχει πρωτοστατήσει στο παρελθόν στο Βουλγαρικό Κοινοβούλιο για την αναγνώριση της αρμενικής γενοκτονίας και, μάλιστα, το 2006 είχε φέρει σχετικό νομοσχέδιο στη Βουλγαρική Βουλή, το οποίο τελικά απορρίφθηκε κατόπιν έντονων αντιδράσεων της Τουρκίας, αλλά και των εκπροσώπων της τουρκόφωνης μειονότητας στη Βουλγαρική Βουλή.

 

 

 

Η γενοκτονία της Φώκαιας

 

Φυσικά σε όλα αυτά δεν θα πρέπει να λησμονείται η γενοκτονία των ρωμιών χριστιανών της Μικράς Ασίας, όπως περιγράφεται από ένα πραγματικό συγκλονιστικό επεισόδιο στην πόλη Φώκαια της Ιωνίας:

 

«Στη διάρκεια της νύχτας, οι οργανωμένες συμμορίες εξακολούθησαν τη λεηλασία της πόλεως και κατά την αυγή εξακολουθούσαν να ρίχνονται πολύ δυνατοί πυροβολισμοί μπροστά στα σπίτια. Βγήκαμε αμέσως έξω οι τέσσερίς μας και είδαμε το πιο φρικτό θέαμα που θα μπορούσε να ονειρευτεί κανείς. Η ορδή που είχε μπει στην πόλη ήταν οπλισμένη με γκράδες και τυφέκια του ιππικού. Ένα σπίτι ήταν μέσα στις φλόγες. Από όλες διευθύνσεις οι χριστιανοί έτρεχαν προς την παραλία, προσπαθώντας να βρουν βάρκες για να φύγουν με αυτές, αλλά από τη νύχτα κιόλας δεν είχε μείνει καμία. Άκουγε κανείς κραυγές τρόμου, ανακατεμένες με τους κρότους των πυροβολισμών. Ο πανικός ήταν τέτοιος, ώστε μία γυναίκα με το παιδί της πνίγηκαν σε νερό βάθους εξήντα εκατοστών. Ο κ. Carlier είδε ένα φρικτό θέαμα. Ένας Έλληνας στεκόταν μπροστά στην πόρτα του σπιτιού του, μέσα στο οποίο ήταν η γυναίκα του και η κόρη του και όπου ήθελαν να μπουν οι ληστές. Η στάση του αυτή του στοίχισε τη ζωή, γιατί τον πυροβόλησαν στο στομάχι. Ενώ έτρεχε τρικλίζοντας προς την θάλασσα, τον πυροβόλησαν ξανά από πίσω και το πτώμα του κείτονταν εκεί επί δύο μέρες. Ευτυχώς υπήρχαν στο λιμάνι δύο ατμόπλοια και κατορθώσαμε να επιβιβάσουμε σε αυτά τους δυστυχείς χριστιανούς σε μικρές ομάδες. Παρά όμως τις προσπάθειές μας, οι ταλαίπωροι αυτοί άνθρωποι είχαν τέτοια βία να φύγουν, ώστε αναποδογύρισαν τις μικρές βάρκες. Μία αποκρουστική λεπτομέρεια απέδειξε τον κυνισμό της ορδής εκείνης, η οποία με την πρόφαση του αφοπλισμού των φευγόντων λήστευε αδιάντροπα τους κακόμοιρους και τρομοκρατημένους αυτούς ανθρώπους από τα τελευταία τους υπάρχοντα. Οι ληστές άρπαζαν με την βία από γριές δέματα και κλινοσκεπάσματα. …Την άλλη μέρα ξανάρχισε η μεθοδική λεηλασία της πόλης. Και τότε άρχισαν να φτάνουν οι πληγωμένοι. Επειδή δεν υπήρχε γιατρός, ανέλαβα εγώ να τους δώσω τις πρώτες βοήθειες προτού τους επιβιβάσουμε σε πλοία για την Μυτιλήνη. Βεβαιώνω ότι όλοι εκείνοι οι πληγωμένοι, με εξαίρεση δύο ή τρεις, ήταν πάνω από εξήντα ετών. Ανάμεσά τους υπήρχαν και γριές επάνω από ενενήντα ετών που είχαν πυροβοληθεί, και είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι είχαν τραυματιστεί υπερασπιζόμενες τα αγαθά τους. Επρόκειτο απλούστατα περί σφαγής…"

 

 

(από τη σφαγή το 1914 της μικρασιατικής Foca, Φώκαιας, της μητρόπολης της γαλλικής Μασσαλίας. Από το βιβλίο Η κατάρα της Ασίας του γενικού προξένου των ΗΠΑ στη Εγγύς Ανατολή, George Horton, εκδόσεις The Bobbs – Merril Company).

 

 

 

Η άγνωστη γενοκτονία των χριστιανών Ασσυρίων

 

Ένα άλλο, αρκετά άγνωστο ιστορικό στοιχείο για τους Τούρκους είναι και η γενοκτονία των χριστιανών Ασσυρίων. Στην εφημερίδα της 25ης Οκτωβρίου 1925 δημοειεύθηκε ένα άρθρο του George Seldes που περιέγραψε τον διωγμό των Χαλδαίων χριστιανών της μεθορίου, κοντά στη Μοσούλη, από τους τούρκους. Το άρθρο ήταν από την εφημερίδα Washington Post και ανέφερε τα εξής:

 

«Μοσούλη, Μεσοποταμία, 18 Οκτωβρίου. Σε ένα όμορφο χωριό με το όνομα Zakho, στη βιβλική περιοχή πάνω στα αγγλοτουρκικά σύνορα, βρήκα σήμερα μάρτυρες για μία τρομερή τραγωδία, την οποία με παρακάλεσαν να διηγηθώ στον χριστιανικό κόσμο. Είναι η ιστορία της εκτοπίσεως οκτώ χιλιάδων Χαλδαίων χριστιανών από τη μεθόριο της πορείας τους προς το εσωτερικό της Τουρκίας και το πώς οι Τούρκοι σκότωσαν άνδρες, βίασαν γυναίκες και έριξαν παιδιά μέσα σε γκρεμούς. Είναι μία ιστορία βασανισμών με όρκο επάνω στην Βίβλο από κοινοτάρχες και ιερείς των χωριών, και επιβεβαιωμένη από τον αρχιεπίσκοπό τους, Τιμόθεο, τον πνευματικό τους αρχηγό. Θα πιστέψει ο χριστιανικός κόσμος ότι μπορούν σήμερα να συμβούν τέτοια πράγματα; Με ρώτησε ο αρχιεπίσκοπος Τιμόθεος, όταν ο μουχτάρης (δήμαρχος) της Murga γονάτισε και μου διηγήθηκε την ιστορία αυτή. Αυτά που μου είπε ο μουχτάρης ήταν τα εξής:

Μάρτυράς μου ο Θεός και στο αίμα του Χριστού ορκίζομαι ότι κατά την πορεία μας προς βορρά οι τούρκοι σκότωσαν πέντε άνδρες που εξαιτίας της ηλικίας τους δεν μπορούσαν να συνεχίσουν την πορεία τους. Τρεις γυναίκες που ήταν άρρωστες τις σκότωσαν με λιθοβολισμό. 

Την πρώτη νύχτα διανυκτερεύσαμε σε μία πηγή. Οι τούρκοι αξιωματικοί και στρατιώτες έσβησαν τα φώτα και έπιασαν όλες τις όμορφες νέες κοπέλες και τις πήγαν στα χωράφια. Όλα την νύχτα ακούγαμε τις φωνές και τα σκληρίσματα των κοριτσιών και των γυναικών. Οι λυπητερές κραυγές τους έσκιζαν τον αιθέρα και μας γέμιζαν με φρίκη και ήταν σαν να είχε έρθει η μέρα της έσχατης κρίσεως. Την τρίτη ημέρα μία από τις γυναίκες την έπιασαν οι πόνοι της γέννας. Οι τούρκοι περίμεναν ώσπου να γεννηθεί το παιδί. Άλλες γυναίκες πήραν το παιδί, η μητέρα όμως δεν είχε δυνάμεις για να συνεχίσει την πορεία και γι αυτό την ντουφέκισαν. 

Στα βουνά του Ozozan τρεις άντρες και δύο γυναίκες που δοκίμασαν να δραπετεύσουν σκοτώθηκαν με πυροβολισμούς. Ύστερα σκότωσαν και τα παιδιά που είχαν μείνει ορφανά»…

 

 

 

 

Η τουρκική αυτο-υποτίμηση

 

Άλλο πιο εντυπωσιακό για τον ιστορικό ρόλο των τούρκων και το βίαιο πέρασμά τους από την ιστορία, είναι ότι και στην ίδια την Τουρκία, τα τελευταία χρόνια έχει αναπτυχθεί μία νέα συζήτηση γύρω από τον ορισμό του τούρκου και τον ιστορικό του ρόλο, ο οποίος αντιδιαστέλλεται με εκείνον των Οθωμανών. Αυτό είναι πράγματι ένα μεγάλο ζήτημα και πολλοί βλέπουν εδώ την προσπάθεια απενοχοποίησης των Οθωμανών που διαφοροποιούνται από τους τούρκους.

Σύμφωνα με μία μελέτη του αμερικανικού πανεπιστημίου Στάνφορντ, που αναδημοσιεύθηκε και στην Τουρκία από τον τούρκο ιστορικό ερευνητή Bekir Ozge, μόνο το 9% των σημερινών κατοίκων της Τουρκίας μπορούν να καυχηθούν ότι έχουν πράγματι τουρκική καταγωγή από την κεντρική Ασία. Η πλήρης ταύτιση τούρκων και Οθωμανών έγινε εδώ και 100 χρόνια περίπου και απετέλεσε στη συνέχεια το ιστορικό όπλο του Κεμάλ Ατατούρκ για να θεμελιώσει μία νέα τεχνητή συνείδηση στους κατοίκους της Μικράς Ασίας, που απέμειναν μετά την ανταλλαγή πληθυσμών, τις σφαγές χριστιανών και την περίφημη εθνοκάθαρση.

Όπως φαίνεται, λοιπόν, μέχρι το 1876 η λέξη «τούρκος» δεν απαντούσε πουθενά στα επίσημα έγγραφα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ο ίδιος ο Πορθητής αναφερόταν ως «ηγεμόνας των Ρωμιών», ενώ πολλοί ιστορικοί υποστηρίζουν ότι ήταν Έλληνας από μητέρα. Οι Οθωμανοί δεν μιλούσαν ποτέ τουρκικά και αυτό είναι γνωστό και σε πολλούς μελετητές και ιστορικούς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η οθωμανική γλώσσα είναι κυρίως μείγμα αραβικών και περσικών. Ακόμα και η σημερινή τουρκική γλώσσα χρησιμοποιεί χιλιάδες αραβικές και περσικές λέξεις. Η γλώσσα που μιλούσαν στο οθωμανικό σαράι ήταν κατ’ εξοχήν τα Περσικά, ενώ το αλφάβητο που χρησιμοποιούσαν ήταν το αραβικό και η περσική παραλλαγή του.

Αλλά το πιο εκπληκτικό ήταν πως οι διανοούμενοι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, οι ποιητές και οι άνθρωποι του σουλτάνου έδειχναν σε κάθε ευκαιρία τον αποτροπιασμό τους και την αποστροφή τους προς κάθε τι που εμφανιζόταν ως… τουρκικό! Ο μεγάλος Οθωμανός ποιητής, Balk, της εποχής του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπή, στο αποκορύφωμα της Αυτοκρατορίας, είχε γράψει: 

 

«Κανένα στέμμα δεν μπορεί να στέψει τον κάτοχο ένδειας και πενίας. Όποιος ανήκει στην τουρκιά έχει αγύριστο κεφάλι. Ο τούρκος στερείται ικανότητας να ηγεμονεύσει».

 

 

Ένας άλλος γνωστός Οθωμανός ποιητής, ο Nef, είχε πει:

 

«Ο Θεός έχει στερήσει την πηγή της γνώσης από τους τούρκους».

 

 

Ο δε Οθωμανός λόγιος, Hafiz Ahmet Cebeki, είχε γράψει το 1499:

 

«Μην τύχει και λογιάσεις τον τούρκο ως άνθρωπο. Αν κατά τύχη βρεθεί ζάχαρη σε χέρι τούρκου, αυτή μετατρέπεται σε δηλητήριο. Μην θλίβεσαι καθώς αποκεφαλίζεις τούρκο. Και πατέρας να ‘ναι, μην διστάσεις να σκοτώσεις τον τούρκο».

 

 

Οθωμανοί λόγιοι, όπως ο Nayma και ο Οθωμανός ιστορικός Kerimeddin Mahmud από το Άκσαράι, χαρακτήριζαν τους τουρκογενείς «καθυστερημένους», «πνευματικά βάρβαρους», «θεομπαίχτες», «αγύρτες» κ.λ.π.

 

Στην Οθωμανική Αυτοκρατορία μέχρι το 1912, όπως αναφέρει η μελέτη του αμερικανικού πανεπιστημίου, η λέξη «τούρκος» και «τουρκικός» θεωρούνταν εχθρική προς την Αυτοκρατορία. Ακόμα και στα επίσημα οθωμανικά έγγραφα δεν γινόταν καμία αναφορά για την τουρκικότητα της Αυτοκρατορίας. Αντίθετα, σε όποια περίπτωση γινόταν κάποια αναφορά, αυτή συνοδευόταν πάντα από υποτιμητικές φράσεις.

Την πραγματικά εντυπωσιακή ιστορική ομολογία ότι ο χαρακτηρισμός «τούρκος» σήμαινε γάιδαρος στην Οθωμανική εποχή και ήταν άκρως υποτιμητικός, έκανε ο καθηγητής ιστορίας του πανεπιστημίου Gazi της Άγκυρας, Cemalettin Taskran. Μάλιστα, αυτό λέχθηκε σε δημόσια σύσκεψη για τον Κεμάλ Ατατούρκ που έλαβε χώρα στην πόλη της Αττάλειας (1/12/2013) και με συμμετοχή της γνωστής τουρκικής εθνικιστικής οργάνωσης Γκρίζοι Λύκοι!

 

Ο γνωστός τούρκος καθηγητής υποστήριξε με έμφαση ότι το να λένε οι σημερινοί κάτοικοι της Τουρκίας με υπερηφάνεια ότι είναι Τούρκοι, είναι εκ των άνωθεν επιβολή, μετά από την κατασκευή μίας τεχνητής τουρκικής εθνικής ταυτότητας από τον ίδιο τον ιδρυτή της σύγχρονης Τουρκίας, Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ.

Οι δηλώσεις αυτές του τούρκου καθηγητή ήρθαν αμέσως μετά την επίσης πρωτοφανή δήλωση – ομολογία (29/11/2013) που έκανε σε ένα δημόσιο πάνελ στο πανεπιστήμιο της Baypurt ο αρθρογράφος της τουρκικής εφημερίδας Yeni Safak και μέλος της κεντρικής επιτροπής του ισλαμικού κόμματος του Ταγίπ Ερντογάν, καθηγητής Yasin Aktay, ο οποίος δήλωσε ότι δεν υπάρχει και δεν υπήρξε ποτέ… τουρκική φυλή.

 

Χωρίς καμία ρατσιστική διάθεση, τα στοιχεία που παρατέθηκαν παρουσιάζουν μία ιστορική αλήθεια, την οποία πολλοί σήμερα για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας επιδιώκουν να σβήσουν στην Ελλάδα, επιβάλλοντας τις ιστορικές τους φαντασιώσεις σαν ιστορική πραγματικότητα. 

 

Σκοπός του παρόντος κειμένου ήταν κυρίως η απόδειξη ότι οι θηριωδίες ενός λαούς οφείλουν να είναι καταγεγραμμένες, για την εξυπηρέτηση (τουλάχιστον) της Ιστορίας. Χώρες που διατηρούν φιλικές και συμμαχικές σχέσεις με την Τουρκία, αλλά προφανώς διακατέχονται από πολύ λιγότερα συμπλέγματα, μιλούν ευθαρσώς στα εκπαιδευτικά τους βιβλία περί του θέματος. Ακόμα και οι μαρτυρίες των ίδιων των τούρκων, αποδεικνύονται κόλαφος.

 

Προς τι, λοιπόν, οι αήθεις ελληνικές προσπάθειες διαστρέβλωσης της Ιστορίας;

 

 

 

 

Πηγή Hellenic Nexus, Ιούνιος 2014

ΠΗΓΗ