Είναι φανερό πλέον ότι η γνώση μας για την αρχαία Ελλάδα είναι ελάχιστη. Έτσι δεν είμαστε σε θέση να συνδέσουμε το παρελθόν με το παρόν. Βλέπουμε σε όλα τα περίπτερα βιβλία με προφητείες του Παΐσιου, αλλά αγνοούμε παντελώς το ότι οι αρχαίοι Έλληνες είχαν προφυτέψει την έλευση του απογόνου τους, του θαυματουργού γέροντα δηλαδή! Πριν βιαστείτε να μειδιάσετε, ας βουτήξετε λίγο την απιστία σας στην Ελληνική αρχαία παράδοση και θα βγείτε με την μέγιστη ταπείνωση, όπως αρμόζει σε έναν γνήσιο νεοέλληνα δηλαδή.
Θα ήθελα να σας υπενθυμίσω τον μύθο του Ταντάλου με τον οποίο οι αρχαίοι Έλληνες συμβόλισαν τον γέροντα Παΐσιο.
Ο Τάνταλος-Παΐσιος λοιπόν σύμφωνα με την Εληνική μυθολογία , χάρη στην ειλικρίνεια της μεταμέλειας του, κατορθώνει να πλησιάσει τις ανώτερες σφαίρες: Γίνεται ο αγαπημένος των θεών. Στο συμπόσιο των Θεών ο Τάνταλος θα κάνει προς τους Θεούς μία παράξενη προσφορά. Μία προσφορά την οποία δεν τόλμησαν ούτε καν οι ποιητές να την πιστέψουν ή να την αναφέρουν. Ο Τάνταλος δεν προσέφερε κάποιο αντιπροσωπευτικό ζώο, αλλά τον ίδιο του τον γιο, τον Πέλοπα. Η τιμωρία των Θεών οι οποίοι δεν ξεγελάστηκαν από την προσφορά ήταν μία θέση για τον Τάνταλο "δίπλα" στον Σίσιφο. Αιώνια να είναι τα πόδια του σε μία λίμνη, αλλά μόλις σκύβει να πιει, τότε τα νερά να φεύγουν και από πάνω του να υπάρχουν δέντρα με καρπούς, αλλά μόλις σηκώνει τα χέρια, τότε να φυσάει ο άνεμος και να σηκώνει τα κλαδιά ψηλά. Έτσι καταδικάστηκε στην αιώνια πείνα και δίψα.
Το ότι κανείς δεν βλέπει με μία πρώτη ματιά την σύνδεση αυτού του μύθου με τον γέροντα, είναι διότι προφανώς δεν μελέτησε την ανάλυση του μύθου από τον ψυχολόγο - συγγραφέα Πωλ Ντυλ. Μεταφέρω και ανακεφαλαιώνω από την μακροσκελέστατη ανάλυση την οποία θα βρείτε στο βιβλίο του συμβολισμός στην Ελληνική μυθολογία, σελίδες 57 έως 72. Μας λέει λοιπόν ο φίλος του Αϊνστάιν και σπουδαίος μελετητής της ψυχολογίας του βάθους:
Οι θεότητες όπως και όλα τα μυθικά πρόσωπα είναι σύμβολα με κρυφό νόημα. Οι θεότητες συμβολίζουν τις εξιδανικευμένες αρετές του ανθρώπου. Όταν βρίσκονται σε ακμή, αυτές οι συνοδεύονται από χαρά, ενώ όταν εκφυλίζονται, γεννιέται το άγχος, η αναστολή, η ανικανότητα, η οδύνη.
Ο άνθρωπος που φιλοδοξεί να φτάσει την πνευματοποίηση και εξιδανίκευση, δεν μπορεί να είναι σε κάθε στιγμή της ζωής του "φιλοξενούμενος των Θεών". Πρέπει απαραίτητα να "γυρίζει και στην γη", δηλαδή να ικανοποιεί, με συγκατάβαση, τις "γήινες" ανάγκες του, τους σωματικούς πόθους του.
Η πνευματική φαντασία, του Τάνταλου-Παΐσιου, από την μεταμέλεια, εξάπτετε λίγο λίγο και μετατρέπεται σε διαστρεβλωμένη φαντασία, σε ματαιοδοξία. Ο Τάνταλος-Παΐσιος, σε κατάσταση ματαιόδοξης έξαρσης, εντείνει τον ουσιαστικό πόθο του και απωθεί τους σωματικούς πόθους του. Πρόκειται για το ουσιαστικό σφάλμα κάθε ανθρώπου που φιλοδοξεί να φτάσει σε υψηλές περιοχές, που στον τύπο Τάνταλος-Παΐσιος εκδηλώνεται στον πιο παράλογο, στον πιο επικίνδυνο βαθμό της.
Εφόσον οι πνευματικές επιθυμίες και οι σωματικοί πόθοι αντιστοιχούν σε μια φυσική ανάγκη, συμβιβάζονται μεταξύ τους, μόνη η έξαρση τους καθιστά αντιφατικούς.
Η μάταια και ψυχαναγκαστική προσπάθεια να διασώσει κανείς τον ψυχισμό του στρέφοντας την απειλη καταστροφής προς το σώμα -ασκητισμός- δεν μπορεί παρά να επιταχύνει την τελική τιμωρία: Την εξουθένωση κάθε ψυχικής δύναμης, την εμφάνιση της ανικανότητας που απαγορεύει έστω και την ελάχιστη πραγματική ικανοποίηση των παραισθητικών πόθων. (Φέρτε εδώ στο μυαλό σας τις σαύρες "που μιλούσαν", τις αρκούδες "που υπάκουαν", τα φίδια "που συμφιλιώνονταν" κλπ...).
Η υπέρτατη αυτή μορφή της ένοχης ματαιοδοξίας, η ψεύτικη αγιοσύνη, είναι όπως θα δούμε παρακάτω το θέμα του μύθου του Ταντάλου-Παΐσιου.
Ο συμβολισμός του σκοτωμού του γιου του, είναι η προσπάθεια για τον σκοτωμό των εγκόσμιων πόθων. Δεν θυσιάζει δηλαδή μόνο την διαστροφή του, η οποία θα ήταν και εξιδανίκευση, αλλά τους ίδιους τους φυσικούς του πόθους. Υποκύπτει στη διαστροφή εξαιτίας της έξαρσης που τον ωθεί στις υψηλές πνευματικές σφαίρες. Αλλά οι θεότητες δεν ξεγελιούνται από την προσφορά του. Αναγνωρίζουν την ιεροσυλία. Ξέρουν πολύ καλά να διακρίνουν το πραγματικό από το ψεύτικο πνεύμα.
Η τιμωρία που επιβάλλεται στον Τάνταλο-Παΐσιο από την "προσβεβλημένη θεότητα", από τον νόμο που διέπει τον ψυχισμό είναι η πιο δίκαια που θα μπορούσε να υπάρξει. Όταν το άτομο προσπαθεί να καταπιαστεί με μία παράλογη επιχείρηση ανάτασης του πνεύματος -περα από τις περιορισμένες ανθρώπινες δυνάμεις- δεν του μένει πια ενεργητικότητα για να ικανοποιήσει ακόμα και τις φυσικές του ανάγκες. Αυτός είναι ο κρυφός νόμος που διέπει τον ασκητισμό. Ο άνθρωπος πιστεύει πως εκτελεί την πιο υψηλή πράξη (εξισώνετε με την θεότητα), ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι παρά το θύμα μια έμμονης νοσηρής ιδέας. Το νερό που αποτραβιέται και οι καρποί που απομακρύνονται αποτελούν το περίτρανο σύμβολο της απώλειας του αισθήματος της πραγματικότητας, το σύμβολο της αδύναμης φαντασίας που έχει πια μετατραπεί σε παραισθητική φαντασία. Η τιμωρία του είναι ακριβώς το αντίθετο από εκείνο που ζητούσε ν' αποκτήσει: Είναι η οριστική στειρότητα του πνεύματος που τώρα βυθίζεται στην τρέλα!
Δηλαδή ούτε λίγο ούτε πολύ μέσω του μύθου του Τάνταλου και της ψυχολογίας του βάθους του Πωλ Ντυλ, αντιλαμβανόμαστε ότι ο Παΐσιος απλά τρελάθηκε, όπως η ίδια τρέλα είναι αυτή που κατασκευάζει τις διάφορες παραισθήσεις των ασκητών. Δυστυχώς η Ελληνική κοινωνία ρέπει προς την τρέλα και για αυτό βλέπει την τρέλα ως λογική και πολλές φορές το αντίστροφο. Αυτό γίνετε διότι η παιδεία μας, τα σχολειά μας δηλαδή, μας διδάσκουν από το δημοτικό ακόμα το μεταφυσικό και το παραφυσικό, ως θαύμα και απόλυτα φυσικό.
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου