Η βία μπήκε στο σπίτι μας

Φτάσαμε στην εποχή της καθημερινής βίας κάθε μορφής και ιδιαίτερα της βίας που ασκείται από παιδιά προς παιδιά. Μια εποχή που πριν λίγα χρόνια όλοι την βλέπαμε πολύ μακρινή και λέγαμε ότι τέτοια φαινόμενα δεν πρόκειται να εμφανιστούν στην Ελλάδα.

Δυστυχώς όμως έχει γίνει πλέον ένα καθημερινό φαινόμενο, αποδεικνύοντας περίτρανα κι αυτό, όπως τόσα άλλα σημερινά φαινόμενα, ότι η προπαγάνδα της νέας τάξης μέσα από τα ΜΜΕ, τον κινηματογράφο, τα παιχνίδια πάσης φύσεως, την εκπαίδευση για την προώθηση του «σύγχρονου τρόπου ζωής», όπως εδώ και πολλά χρόνια έχει επισημανθεί από το prisonplanet.gr, έπιασε τόπο.

Το μικρόβιο της μόδας και της προσπάθειας να γίνουμε «προοδευτικοί», να μην μείνουμε πίσω από τους άλλους λαούς της Δύσης, μιμούμενοι πρότυπα, ξένα προς τον δικό μας τρόπο ζωής, μόλυνε την κοινωνία και τον τρόπο της ζωής μας.

Σε κάθε μορφή της καθημερινής μας ζωής ερχόμαστε αντιμέτωποι με τη βία.

Κάθονται τα μικρά παιδάκια για να είναι ήρεμα μπροστά στις οθόνες, είτε τηλεοράσεις είναι αυτές, είτε υπολογιστές, είτε ηλεκτρονικές πλατφόρμες και δέχονται βομβαρδισμό ερεθισμάτων και ποικίλων μηνυμάτων, χωρίς αντίσταση.

Στο σπίτι πρέπει να μένουν μόνα και να μη μιλούν, επειδή ενοχλούν τους κουρασμένους γονείς τους. Αν είναι καλά παιδάκια όλο και κάποιο αντάλλαγμα θα έχουν. Για να είναι υπάκουα πρέπει να τους δώσεις κάτι. Αν όμως δεν μπορούν να συμμορφωθούν τότε η τιμωρία καραδοκεί.

Από το σπίτι καθημερινά πρέπει να πηγαίνουν σχολείο, είτε τους αρέσει είτε όχι και να παρακολουθούν όποιον δάσκαλο ορίσει το κράτος για αυτά, είτε τους αρέσει είτε όχι και τα μαθήματα, τα οποία πάλι το κράτος καθόρισε, είτε τους αρέσει είτε όχι.

Κι αφού γίνουμε υπάκουοι στο σύστημα ως παιδιά, μετά είναι εύκολο να είμαστε και υπάκουοι πολίτες, που θα εκπαιδεύσουμε με τη σειρά μας τα παιδιά μας, να κάνουν τα ίδια. Αναγκαστικά. Όπως τα κάναμε κι εμείς.

Και μέσα από αυτόν τον φαύλο κύκλο του καταναγκασμού περνάμε όλοι και δεν καταλαβαίνουμε μετά, πως είναι δυνατόν τα παιδιά να αντιδρούν βίαια.

Με τον απάνθρωπο τρόπο που ζούμε σήμερα, ο καθένας μέσα στον δικό του μικρό κόσμο, να παλεύει για να επιβιώσει, χωρίς να μπορεί να ακούσει ούτε το ίδιο του το παιδί δεν είναι να απορεί κανείς, γιατί φτάσαμε ως εδώ.

Κι όταν μάλιστα δεν μαθαίνουμε ούτε εμείς, ούτε και τα παιδιά μας, πως πάντα υπάρχει κάποιος που μας ακούει και φροντίζει για μας και δεν πρόκειται ποτέ να μας εγκαταλείψει κι αυτός είναι ο Ιησούς Χριστός, αλλά Τον αγνοούμε διαρκώς και Τον κρύβουμε, για να μην μας πούν οπισθοδρομικούς, Τον βγάζουμε έξω από τη ζωή μας και προσπαθούμε να είμαστε μοντέρνοι, τότε τι περιμένουμε;

Ο Χριστός φέρνει την αγάπη κι όταν Αυτός λείπει, τότε χάνουμε την αγάπη κι από την κοινωνία μας. Χάνεται η αγάπη από την Ελλάδα μας.

Χάνεται η αγάπη κι έρχεται η βία στο σπίτι μας.



ΠΗΓΗ