Αγωνίσου με υπερηφάνεια

Αυτές τις μέρες δεν έχουμε και πολλούς λόγους ως λαός να αισθανόμαστε υπερήφανοι σύμφωνα με τα διάφορα δημοσιεύματα, διότι από παντού έρχονται αρνητικά μηνύματα προς την Ελλάδα, είτε από την Τρόικα, είτε το ΔΝΤ, τις Βρυξέλλες κι όπου αλλού κοιτάξουμε.

Έτσι λοιπόν ήρθαν τα φεστιβάλ υπερηφάνειας να μας κάνουν περήφανους κι εμάς τον απογοητευμένο λαό. Βλέποντας αυτή τη μεγαλειώδη παρέλαση του κιτς, της ανωμαλίας και του ξεπεσμού της ανθρώπινης φύσης θα αισθανθείς πραγματικά υπερήφανος. Διότι η διαφορετικότητα ξεχύθηκε στους δρόμους.

Δε μένει πια στα πλαίσια της ιδιωτικότητας. Τώρα τη βλέπεις παντού και σου επιβάλεται. Στην τηλεόραση, στον κινηματογράφο, στο θέατρο, στον τύπο, παντού τη βρίσκεις μπροστά σου με το ζόρι. Μάλλον όμως δεν ήταν αρκετή και χρειάζεται να κατακλύζει και τους δρόμους των πόλεων. Για τα ροζ ευρώ λένε και τον ροζ τουρισμό. Έρχεται και η ροζ ανάπτυξη!

Θέλεις να μεγαλώσεις ένα φυσιολογικό παιδί; Όχι σου λένε. Το παιδί πρέπει να τα ξέρει όλα και να τα βλέπει όλα, να μαθαίνει. Κι αν εσύ προσπαθείς να το κάνεις φυσιολογικό, το σύστημα θα το βρει όπου κι αν είναι να του δείξει το πρότυπο της unisex κοινωνίας. Δε θα σου γλυτώσει. Κι αν εσύ αρνείσαι την «πρόοδο» και δεν το αφήνεις να βλέπει τη διαφορετικότητα, υπάρχει τρόπος να τα δει όλα μαζί στη λεωφόρο της υπερηφάνειας. Εκεί θα δεις πραγματικά τι σημαίνει να είσαι περήφανος.

Ο καθένας μας είναι ελεύθερος να κάνει ότι του αρέσει και να διαθέτει το κορμί και την ψυχή του κατά πως του αρέσει και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να τον κρίνει παρά μόνο ο Θεός. Κι όλοι μας έχουμε τους δαίμονές μας και τους σταυρούς μας και αγωνιζόμαστε, κατά τις δυνάμεις του ο καθένας, να σηκώσουμε τα βάρη αυτού του ψεύτικου κόσμου. Με το να διαφημίζουμε τις αδυναμίες μας και να επιβάλουμε σε όλους τους υπόλοιπους που ζουν γύρω μας τα δικά μας θέλω και τις δικές μας επιλογές και να απαιτούμε και το σεβασμό τους, αυτό δεν είναι σεβασμός του ατόμου και της ελευθερίας της κάθε προσωπικότητας.

Μείνε όπου είσαι κι αγωνίσου. Κανείς δεν πρέπει να σε κρίνει και να σε κατακρίνει, αλλά αντίθετα πρέπει να σε βοηθά στον αγώνα που κάνεις, αν τον κάνεις, να κόψεις τα πάθη σου. Αυτός ο αγώνας είναι καθημερινός, δύσκολος και προσωπικός. Με το να βγαίνεις στους δρόμους και να αλαλάζεις τη διαφορετικότητά σου, μπορεί να σου δίνει μια στιγμή ικανοποίησης κι ευχαρίστησης, όμως στο τέλος της μέρας πάλι μόνος θα είσαι με τους δαίμονές σου. Τότε πρέπει να αγωνιστείς εναντίον τους ζητώντας τη βοήθεια του Χριστού, για να τους παλέψεις.




ΠΗΓΗ