Το κόκκινο μελάνι του Στάλιν – Οι ημέρες των ελλήνων συνταγματαρχών – Οι αγωγοί του Πούτιν και η γεωπολιτική σημασία της Ελλάδας, σε αποκαλυπτικό άρθρο από το Βρετανικό Κρατικό Κανάλι.
Τα τελευταία τουλάχιστον 100 χρόνια, η Ελλάδα έχει ταλαντευθεί μεταξύ της δημοκρατίας και της δικτατορίας, μεταξύ της πολιτικής διακυβέρνησης και του στρατιωτικού καθεστώτος. .
Το δημοσίευμα του βρετανικού BBC αναφέρεται στην πολιτική ιστορία της χώρας για να αναλύσει την σημασία της Ελλάδας στον ευρύτερο οικονομικό και γεωπολιτικό χάρτη.
Εντύπωση κάνει το γεγονός ότι ο αρθρογράφος και διπλωματικός ανταποκριτής του Βρετανικού Κρατικού Μέσου, James Robbins, φαίνεται να πιστεύει ότι η δημοκρατία στην Ελλάδα δεν έχει σταθερότητα , υπονοώντας ενδεχομένως, ότι δεν θα αντέξει τις πολιτικές συμπληγάδες της κρίσης.
Όπως σημειώνει ο αρθρογράφος, «Ο κόσμος έξω από τα σύνορά της θα ήθελε να είναι βέβαιος ότι το εκκρεμές θα παραμείνει σταθερό στην πλευρά της δημοκρατίας και της πολιτικής διακυβέρνησης»,
Το άρθρο ξεκινά με την διαπίστωση ότι η αγωνία για την Ελλάδα δεν έχει τελειώσει και το μέλλον της είναι πολύ αβέβαιο, ένα μέλλον που όπως τονίζει έχει μεγάλη σημασία παγκοσμίως, τόσο για ιστορικούς όσο και γεωγραφικούς λόγους.
Όπως σημειώνει, οι περισσότεροι ενδιαφέρονται για τη μοίρα της Ελλάδας και ελπίζουν ότι θα μπορέσει να διατηρήσει τη σταθερότητά της και θα αισθάνεται ασφαλής.
Άλλοι, όχι όμως όλοι, εκτιμούν ότι η συμμετοχή της στο «κλαμπ της Ευρώπης» αποτελεί μια εγγύηση για τη σταθερότητα, που τόσο συχνά στο παρελθόν έχουν αρνηθεί στην Ελλάδα.
«Τα τελευταία τουλάχιστον 100 χρόνια, η Ελλάδα έχει ταλαντευθεί μεταξύ της δημοκρατίας και της δικτατορίας, μεταξύ της πολιτικής διακυβέρνησης και του στρατιωτικού καθεστώτος και ο κόσμος έξω από τα σύνορά της θα ήθελε να είναι βέβαιος ότι το εκκρεμές θα παραμείνει σταθερό στην πλευρά της δημοκρατίας και της πολιτικής διακυβέρνησης», σημειώνεται.
Τόσο η ιστορία όσο και η γεωγραφία βοηθούν στο να εξηγηθεί γιατί η Ελλάδα έχει σημασία πέρα από τα σύνορά της.
Λίγη ιστορία…
Η κοινωνία η οποία έδωσε στον κόσμο το έμβρυο της σύγχρονης δημοκρατίας στην Αρχαία Ελλάα, έχει απολαύσει μόνον 40 χρόνια συνεχούς κοινοβουλευτικής δημοκρατίας στη σύγχρονη ιστορία.
Οι ημέρες των ελλήνων συνταγματαρχών δεν είναι ακόμη στο πολύ μακρινό παρελθόν, με το τελευταίο στρατιωτικό καθεστώς στην Αθήνα να πέφτει το 1974.
Τριάντα χρόνια νωρίτερα, το 1944, ο Winston Churchill (Ουίστον Τσόρτσιλ) και ο Joseph Stalin (Ιωσήφ Στάλιν), ως «άβολοι» σύμμαχοι εναντίον των Ναζί, χώριζαν τα Βαλκάνια μεταξύ της Ανατολής και της Δύσης για τη μεταπολεμική εποχή.
Στη Μόσχα, ο Churchill έθεσε το εξής θέμα στον Stalin: «Ας διευθετήσουμε τις σχέσεις μας με τα Βαλκάνια».
Ο βρετανός ηγέτης έγραψε μολύβι σε ένα χαρτί τις προτάσεις του:
• Ρουμανία: Ρωσία 90%, οι υπόλοιποι 10%
• Ελλάδα: Μεγάλη Βρετανία 90%, οι υπόλοιποι 10%.
Μερικές διορθώσεις με κόκκινο μελάνι είναι σημαντικές: στην αναφορά στην Ελλάδα διορθώθηκε το «υπόλοιποι 10%» με «Ρωσία 10%».
Μετά την αξίωση της Μεγάλης Βρετανίας για την επιρροή 90% έχουν προστεθεί οι λέξεις «in accord with USA» («σε συμφωνία με τις ΗΠΑ), αναγνωρίζοντας ποια θα ήταν η πραγματική μεταπολεμική δύναμη.
Αυτό αποτελούσε μέρος της πολύ μεγαλύτερης «συμφωνίας των ποσοστών», σε μια προσπάθεια να τεμαχιστούν η Γιουγκοσλαβία, η Βουλγαρία και η Ουγγαρία.
Υπάρχει ένα τικ με μπλε μελάνι στην κορυφή της σελίδας, προφανώς από το χέρι του Stalin.
Μπορεί να τίμησε το όριο στην επιρροή του στην Ελλάδα, όχι όμως σίγουρα για την Ουγγαρία και τη Βουλγαρία.
Ύστερα από αυτό, ο Churchill προσπάθησε να διασφαλίσει ότι οι έλληνες κομμουνιστές δεν θα επικρατούσαν.
Έκανε μια επικίνδυνη πτήση στην Αθήνα την ημέρα των Χριστουγέννων το 1944 και στις 26 Δεκεμβρίου ποζάριζε με τον Αρχιεπίσκοπων Δαμασκηνό στην Αθήνα.
Ο Churchill τον υποστήριξε ως αντιβασιλέα, ή προσωρινό αρχηγό κράτους, πριν από την κάθοδο της Ελλάδας στον εφιάλτη του εμφύλιου πολέμου μεταξύ των κομμουνιστών και των αντι-κομμουνιστών.
Αυτός ο εμφύλιος πόλεμος αποκαλείται από κάποιους ως η πρώτη μάχη του Ψυχρού πολέμου.
Αν κανείς αποδεχθεί ότι τώρα λαμβάνει χώρα μια νέα διεκδίκηση επιρροών μεταξύ της Ρωσίας του Vladimir Putin και της Δύσης, δεν είναι δύσκολο να δει γιατί οτιδήποτε σαν το Grexit, που θα αποσπούσε την Ελλάδα από τον εσωτερικό πυρήνα των κρατών μελών της Ε.Ε., κρούει κώδωνα συναγερμού στους ευρωπαίους ηγέτες, αλλά και στις ΗΠΑ.
Ο πρόεδρος Putin «φλερτάρει» τον έλληνα πρωθυπουργό, Αλέξη Τσίπρα
Είναι αλήθεια ότι ο ρώσος ηγέτης έχει προσφέρει μόνον περιορισμένη οικονομική στήριξη, όμως κάποιοι ειδικοί βλέπουν πραγματικές ευκαιρίες για τη Ρωσία είτε έτσι είτε αλλιώς: αν ο ελληνικός γάμος με την Ε.Ε. ήταν να τελειώσει με ένα δύσκολο διαζύγιο ή αν η Ελλάδα παραμείνει, αλλά να συνεχίσει να καλύπτει τα νώτα της μέσω της φιλίας της με τη Μόσχα.
Οι σχολιαστές που έχουν μεγαλύτερη φαντασία, φθάνουν στο σημείο να επισημαίνουν ότι να η Ελλάδα αποχωρήσει από την Ε.Ε. τότε θα χρηματοδοτούνταν από τη Μόσχα με αντάλλαγμα μια συμφωνία με την Ελλάδα ότι θα αποχωρήσει από το ΝΑΤΟ επίσης, επιτρέποντας στα ρωσικά πολεμικά πλοία να πλέουν ανεμπόδιστα από τα ελληνικά χωρικά ύδατα στη Μεσόγειο.
Ακόμη και αν αυτό μοιάζει παρατραβηγμένο, είναι αναμφίβολο ότι ο κ. Putin θα έβλεπε τον εαυτό του ως νικητή αν η Ελλάδα γινόταν ημι-ανεξάρτητη ή εντελώς αποκομμένη από την Ε.Ε. και ίσως μονίμως αποσταθεροποιημένη.
Οτιδήποτε πλήττει την Ευρωπαϊκή Ένωση μπορεί να μοιάζει σαν πρόοδος για το Κρεμλίνο.
Λίγη γεωγραφία…
Μια σύντομη ματιά σε ένα άτλαντα μας υπενθυμίζει γιατί ο Churchill ήθελε να είναι σίγουρος για την Ελλάδα.
Η ελληνική επικράτεια ελέγχει μια τεράστια περιοχή στη νοτιοανατολική γωνιά της Μεσογείου.
Παράλληλα, στην επικράτειά της περιλαμβάνονται εκατοντάδες νησιά στο Αιγαίο και το Ιόνιο Πέλαγος και στη Μεσόγειο.
Η Ελλάδα αποτελεί το νοτιότερο άκρο της Βαλκανικής Χερσονήσου.
Είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της νοτιο-ανατολικής Ευρώπης, ακόμη και αν η Κύπρος είναι σήμερα το πλέον απομακρυσμένο φυλάκιο της Ε.Ε. προς αυτή την κατεύθυνση.
Δεν πήρε πολύ καιρό στην Ελλάδα, μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας, το 1974, να γίνει αποδεκτή στην Ευρωπαϊκή Ένωση το 1981.
Αυτό ήταν γραφτό να αποτελέσει ένα αποφασιστικό σημείο καμπής, εδραιώνονταν την Ελλάδα ως δύναμη πολιτικής και κοινωνικής σταθερότητας.
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου