Η Αριστερά του «ουάου»

Η «πρώτη φορά Αριστερά» μας έκλεψε τα όνειρα. Αυτή είναι η πραγματικότητα

του Άγγελου Μόσχοβα


Ομολογώ ότι μέχρι προχθές, πίστευα ότι οι κυβερνώντες είχαν σχέδιο. Τώρα πια κατέληξα: Είναι, απλώς, αλλού γι' αλλού.

Η ηθικολογική ρητορεία της Αριστεράς στην Ελλάδα είναι κάτι σαν τον «υπαρκτό σοσιαλισμό»: Θεωρητικά ισχύει, στην πράξη προσκρούει στην αμείλικτη πραγματικότητα.

Ο Τσίπρας καλούσε τους εταίρους να προσχωρήσουν στον ρεαλισμό. Τώρα αναγκάζεται να προσχωρήσει ο ίδιος στον ρεαλισμό των αγορών.

Το ηθικό πλεονέκτημα, το έχει όντως η κυβέρνηση στα επιχειρήματά της. Αλλά όταν κυβερνάς, δεν έχεις να κάνεις με αγγέλους.

Στα Eurogroup και στις συνόδους κορυφής δεν κάνεις συζητήσεις καφενείου, ούτε θεωρητικές προσεγγίσεις σε αμφιθέατρο πανεπιστημίου για να αποδείξεις το δίκιο σου. Εχεις φροντίσει να έχεις συμμάχους, σχέδιο, στρατηγική.

Οταν είσαι υπουργός Οικονομικών, Κύριε Βαρουφάκη, δεν έχεις να καλύψεις το κομματικό πλάνο (όσοι έχουν περάσει από την ΚΝΕ, καταλαβαίνουν τι εννοώ) αλλά έχεις να βρεις πόρους για τον λαό που κυβερνάς.

Σ' αυτή τη διαπραγμάτευση, η ηθική είναι, τω όντι, με το μέρος της κυβέρνησης. Αλλά στην πραγματική ζωή, ο στόχος δεν είναι να δικαιωθείς (μόνο) ηθικά, αλλά να διαχειριστείς την καθημερινότητα και το αύριο δέκα εκατομμυρίων ανθρώπων.

Κουβαλάς ένα λαό πίσω σου, με ανάγκες, όνειρα, υποχρεώσεις, σου υπενθυμίζω.

Η δημιουργική ασάφεια, είναι καλή για να χτίσεις καριέρα, όχι για να κυβερνήσεις.

Το trendy style χωρίς γραβάτα, οι ψευτομαγκιές, είναι καλό για να αυτοθαυμάζεσαι ότι δήθεν δεν υποτάχθηκες στο κατεστημένο. Αλλά δεν σου διασφαλίζουν ότι λειτουργείς πραγματικά υπέρ της χώρας σου.

Δεν θα μιλήσω για τις ντροπιαστικές ουρές των συνταξιούχων στα ΑΤΜ, ούτε για την χρεοκοπία της πρώτης ανεπτυγμένης χώρας στην ιστορία. Εξίσου ντροπιαστικές ήταν και οι στιγμές εξαθλίωσης, σε κάδους σκουπιδιών, συμπολιτών μου, οι αυτοκτονίες απελπισίας από την οικονομική ανέχεια, όλη την περασμένη πενταετία.

Η «πρώτη φορά Αριστερά» μας έκλεψε τα όνειρα. Αυτή είναι η πραγματικότητα.

Αλλά η «πρώτη φορά Αριστερά» εκλήθη να τα διορθώσει όχι να τα χειροτερέψει. Με ερασιτεχνικούς και παιδαριώδεις χειρισμούς – απέναντι, πράγματι, σε κυνικούς αντιπάλους, χωρίς δημοκρατικές ευαισθησίες, πολλές φορές – οδηγείται σε νέο Μνημόνιο με χειρότερους όρους.

Δεν ευθύνεται ο ΣΥΡΙΖΑ για το μέχρι τώρα. Ευθύνεται για τους πέντε μήνες και το από εδώ και πέρα. Και όπως όλα δείχνουν, το μέλλον θα είναι χειρότερο. Η ελπίδα δεν έρχεται, όπως υπόσχονταν προεκλογικά ο Αλέξης Τσίπρας. Ηρθε η απελπισία.

Η «πρώτη φορά Αριστερά» μας έκλεψε τα όνειρα. Αυτή είναι η πραγματικότητα.

Υ.Γ.: Η συμπεριφορά στελεχών της κυβέρνησης όλο αυτό το διάστημα, είναι δηλωτική απωθημένων: Μια πρόεδρος της Βουλής που λειτουργεί ως μικρή δικτατορίσκος, μονίμως με υψωμένο το δάχτυλο, απειλώντας, καθυβρίζοντας και κάνοντας προσωπικές επιθέσεις, ένας Βαρουφάκης και ένας Βούτσης να κάνουν χάι-φάιβ έξω από το Μαξίμου την ώρα που η χώρα χρεοκοπούσε, ένας Σταθάκης να δηλώνει γελώντας στο CNN ότι δεν θα πληρώσουμε το ΔΝΤ και χρεοκοπούμε, ένας Σκουρλέτης να δηλώνει κυνικά ότι χρησιμοποιούν το λαό για να διαπραγματευτούν καλύτερα, ένας Δραγασάκης να παίρνει πίσω όσα είπε δημόσια. Πύρινοι λόγοι κατά του κατεστημένου, της διαπλοκής, του νεποτισμού, του παλαιού πολιτικού συστήματος, των μίντια. Αλλά να βολεύονται και τα «δικά μας παιδιά».

Ο Λεωνίδας Κύρκος είχε κατηγορηθεί από τον Ανδρέα Παπανδρέου, ως «αριστερά των σαλονιών». Προτιμώ εκείνη την Αριστερά, από την σημερινή «Αριστερά του ουάου».



ΠΗΓΗ